Dorsvloer vol confetti

[Auto]

Misschien. Of misschien kenden ze die hoop niet en dachten /lerden ze: Doop... zegt niets, je moet wedergeboren worden en anders ga je naar de hel. En velen zijn geroepen maar weinigen uitverkoren.

Wie zal het zeggen... Ik acht het beiden goed mogelijk.

Jij gaat nu de boel invullen met de bekende refo-vooroordelen en dat is niet van toepassing op mijn reactie en de aanvulling van Henriette.

k zag dat 1 mogelijkheid genoemd werd en heb de andere mogelijkheid erbij genoemd omdat ik die ook niet onwaarschijnlijk acht.... Ik heb niets ingevuld maar gezegd dat er naast de door jou genoemde mogelijkheid, nog een andere mogelijkheid is... en duidelijk aangegeven dat het beiden goed mogelijk zou kunnen zijn. Dus wie heeft het nou over vooroordelen?

p.s. het was niet van toepassing op jou reactie maar een reactie op die van Henriet. Jij noemde een mogelijkheid, ik een tweede....

Ik kan me nog basseren op de uitspraken die door Franca ZELF zijn gedaan. En jij legt er vooroordelen in. En ik noem dat vooroordelen omdat jij die gemeente waar zij in opgegroeid is niet kent en ook de prediking die zij gehoord heeft niet kent. En wat ik gehoord heb van de desbetreffende predikant is het apekool wat jij opschrijft. En hou ik me liever bij de uitspraken van Franca Treur zelf en persoonlijk vind ik dat al erg genoeg als iemand op deze wijze laat zien niet meer in 'een verhaal' te geloven en haar 'eigen' keuzes maakt.

[Marnix]

Wil je nou niet luisteren? Ik zeg: Het is een mogelijkheid. En daarnaast is wat jij noemt ook een mogelijkheid. Maar blijkbaar mag je wel positieve mogelijkheden noemen en negatieve niet.... dan zijn het opeens vooroordelen. Jaja... erg objectieve manier van kijken... iedere mogelijkheid mag genoemd worden, als het maar een positieve is...

Dat ik het een mogelijkheid noem is heel wat anders dan een vooroordeel... Ik heb niet gezegd: Ik denk dat het zus of zo is gebeurd. Ik hou wel rekening met de mogelijkheid zonder te roepen dat mijn aangedragen mogelijkheid waarschijnlijk wel zal kloppen. Waarom je dan gelijk zo "in de kramp schiet" is me een groot raadsel. Misschien iets te maken met de houding van: "Marnix zal het wel weer negatief bedoelen en de rechterflank af willen kraken"?

p.s. Ik heb bij het posten bewust nog nagedacht over de formulering omdat ik wilde uitkijken dat het niet veroordelend over komt... omdat ik geen oordeel wilde uitspreken maar alleen die mogelijkheid ook wilde noemen. Daarom heb ik duidelijk gezegd: Het zou zo kunnen zijn, het zou ook anders kunnen zijn, ik weet het niet maar ik wil de andere optie wel noemen. Blijkbaar lees jij het alsnog anders dan ik het bedoeld heb.

[Joannah]

Ik heb het boek van Franca gelezen.
Allereerst bekroop mij de vraag na het lezen van dit boek of het nodig is om zo n ophef te maken.
Het is een portret van een boerengezin uit de jaren tachtig. Daarin is Franca zeer zeker geslaagd.
Dat het daarnaast ook kenmerken in zich heeft van hoe een christelijk -boeren- gezin leefde daar kon ze vanwege auto biografische elementen niet onderuit.
Franca heeft op een niet schoppende wijze een karakter uit een christelijk gezin geschetst.

Ondanks een 'objectieve'beschrijving kunnen er elementen zijn die zeer doen, die bij mezelf vragen opriepen en waar ik voor mezelf toch wel antwoorden op wil krijgen. Op welke wijze geven wij als gezin vorm aan godsdienst. Is dat net als in het boek te lezen valt, m.i. oppervlakkig en 'het hoort erbij, stellen we onze kinderen de Heere zo voor dat er altijd angst is voor de jongste dag. Of mogen we vanuit Hem Zijn goedheid laten schitteren daarbij ook de kinderen leren dat ze wederomgeboren moeten worden.
Wat ik bijvoorbeeld ook erg treffend vond ( en dat ook wel herkende helaas) de persoon van Jannemieke. De gedachten die zij heeft bestaan echt, en ik denk dat dat wel zorgelijk is, dat we dat ons wel moeten beseffen en hoe ga je daar mee om, ook richting je eigen kinderen.

Verder, het is verdrietig dat iemand als Franca de kerk verlaten heeft, ( en alle anderen daarbij ingesloten) maar ik vraag me af of je een directe link kunt leggen naar haar opvoeding en haar weggaan uit de kerk. Ze heeft haar jeugd als warm ervaren las ik in een intervieuw. ( Hierbij wil ik opmerken dat ik dat niet direct uit t boek vond blijken, maar goed het is geen autobiografie) Dit boek wordt geschreven vanuit de ogen van een twaaljarige. Toen Franca de kerk verliet was ze al jaren ouder.

Het boek wordt door velen als spiegel gezien. Misschien dat je dat voor jezelf persoonlijk doen kunt ja, wat straal ik uit als christen, hoe geef ik warmte in mijn gezin ed. Maar om nu te zeggen dit boek dient als spiegel voor de gereformeerde gezindte, mwah. Wel heeft het boek elementen in zich waar je je als refo gezindte eens over zou kunnen buigen, aandachtspunten zeg maar. Waarom zijn er bepaalde regels, staat de traditie niet te hoog en verliest men daarbij ten diepste de essentie van het geloven wellicht?

Wat ik ook nog zat te denken:
Wat ik eigenlijk triest vind aan dit boek is dat Kathelijne helemaal geen hoop had, dat er helemaal niet op de rijke betekenis van de doop werd gewezen.
Is hoop niet heel essentieel voor het christelijk geloof?

Franca heeft zowel met de doop als met de belijdenis die ze gedaan heeft, niets.
De doop kan ik me nog voorstellen, want die heeft ze niet zelf gekozen, maar belijdenis doen terwijl je het niet meent, uit gewoonte, vind ik zeer zwak en bovendien verwerpelijk.
Ik snap dan dus ook niet dat ze in haar commentaar ons vraagt of we geloven omdat we zo zijn opgevoed..
Waarom was ze zelf dan niet moedig genoeg om te zeggen: ik belijd niet wat ik niet geloof.
?

[pierre27]

Ik heb het boek een week of wat doorgelezen, ondanks soms wonderlijke dingen die ze beschrijft snap ik de drukte erom niet zo goed. Wat ik een beetje van haar begrepen heb is het zoektocht naar wie ze werkelijk is en doet ze een poging om los te komen van haar jeugd die doorspekt was met religieuze aspecten. Volgens mij vergeten we een beetje dat er tal van mensen rondlopen die in hetzelfde schuitje zitten als Franca en daar haar horen we weinig van.

[refo]

Ik heb het boek een week of wat doorgelezen, ondanks soms wonderlijke dingen die ze beschrijft snap ik de drukte erom niet zo goed. Wat ik een beetje van haar begrepen heb is het zoektocht naar wie ze werkelijk is en doet ze een poging om los te komen van haar jeugd die doorspekt was met religieuze aspecten. Volgens mij vergeten we een beetje dat er tal van mensen rondlopen die in hetzelfde schuitje zitten als Franca en daar haar horen we weinig van.

Gelukkig maar. Dan bestaan ze niet.

[MarthaMartha]

Ik wil het boek nog helemaal lezen... heb er wat doorheen gesnuffeld en her en der een hoofdstuk gelezen.

Komt op mij meer als 'sfeertekening' over die altijd persoonlijk is.

en om eerlijk te zijn herken ik in de manier van schrijven en interpreteren van gebeurtenissen, het aaneenrijgen en combineren van bepaalde dingen wel iets van de persoonlijkheid van iemand die ik ken met autisme / bordeline-problematiek (sommige dingen groot maken, andere klein, eigen interpretatie als hoge waarheid, selectief horen en aannemen van dingen, etc).

Maar goed, ik ken haar verder niet....

[pierre27]

Ik heb het boek een week of wat doorgelezen, ondanks soms wonderlijke dingen die ze beschrijft snap ik de drukte erom niet zo goed. Wat ik een beetje van haar begrepen heb is het zoektocht naar wie ze werkelijk is en doet ze een poging om los te komen van haar jeugd die doorspekt was met religieuze aspecten. Volgens mij vergeten we een beetje dat er tal van mensen rondlopen die in hetzelfde schuitje zitten als Franca en daar haar horen we weinig van.

Gelukkig maar. Dan bestaan ze niet.

Oja hoor, zeker wel, dat moet jij wel weten.

[henriët]

Ik heb het boek van Franca gelezen.
Allereerst bekroop mij de vraag na het lezen van dit boek of het nodig is om zo n ophef te maken.
Het is een portret van een boerengezin uit de jaren tachtig. Daarin is Franca zeer zeker geslaagd.
Dat het daarnaast ook kenmerken in zich heeft van hoe een christelijk -boeren- gezin leefde daar kon ze vanwege auto biografische elementen niet onderuit.
Franca heeft op een niet schoppende wijze een karakter uit een christelijk gezin geschetst.

Ondanks een 'objectieve'beschrijving kunnen er elementen zijn die zeer doen, die bij mezelf vragen opriepen en waar ik voor mezelf toch wel antwoorden op wil krijgen. Op welke wijze geven wij als gezin vorm aan godsdienst. Is dat net als in het boek te lezen valt, m.i. oppervlakkig en 'het hoort erbij, stellen we onze kinderen de Heere zo voor dat er altijd angst is voor de jongste dag. Of mogen we vanuit Hem Zijn goedheid laten schitteren daarbij ook de kinderen leren dat ze wederomgeboren moeten worden.
Wat ik bijvoorbeeld ook erg treffend vond ( en dat ook wel herkende helaas) de persoon van Jannemieke. De gedachten die zij heeft bestaan echt, en ik denk dat dat wel zorgelijk is, dat we dat ons wel moeten beseffen en hoe ga je daar mee om, ook richting je eigen kinderen.

Verder, het is verdrietig dat iemand als Franca de kerk verlaten heeft, ( en alle anderen daarbij ingesloten) maar ik vraag me af of je een directe link kunt leggen naar haar opvoeding en haar weggaan uit de kerk. Ze heeft haar jeugd als warm ervaren las ik in een intervieuw. ( Hierbij wil ik opmerken dat ik dat niet direct uit t boek vond blijken, maar goed het is geen autobiografie) Dit boek wordt geschreven vanuit de ogen van een twaaljarige. Toen Franca de kerk verliet was ze al jaren ouder.

Het boek wordt door velen als spiegel gezien. Misschien dat je dat voor jezelf persoonlijk doen kunt ja, wat straal ik uit als christen, hoe geef ik warmte in mijn gezin ed. Maar om nu te zeggen dit boek dient als spiegel voor de gereformeerde gezindte, mwah. Wel heeft het boek elementen in zich waar je je als refo gezindte eens over zou kunnen buigen, aandachtspunten zeg maar. Waarom zijn er bepaalde regels, staat de traditie niet te hoog en verliest men daarbij ten diepste de essentie van het geloven wellicht?

Wat ik ook nog zat te denken:
Wat ik eigenlijk triest vind aan dit boek is dat Kathelijne helemaal geen hoop had, dat er helemaal niet op de rijke betekenis van de doop werd gewezen.
Is hoop niet heel essentieel voor het christelijk geloof?

Franca heeft zowel met de doop als met de belijdenis die ze gedaan heeft, niets.
De doop kan ik me nog voorstellen, want die heeft ze niet zelf gekozen, maar belijdenis doen terwijl je het niet meent, uit gewoonte, vind ik zeer zwak en bovendien verwerpelijk.
Ik snap dan dus ook niet dat ze in haar commentaar ons vraagt of we geloven omdat we zo zijn opgevoed..
Waarom was ze zelf dan niet moedig genoeg om te zeggen: ik belijd niet wat ik niet geloof.
?

Ik begrijp eigenlijk niet zo goed wat je bedoelt?

[Marnix]

Ik heb het boek van Franca gelezen.
Allereerst bekroop mij de vraag na het lezen van dit boek of het nodig is om zo n ophef te maken.
Het is een portret van een boerengezin uit de jaren tachtig. Daarin is Franca zeer zeker geslaagd.
Dat het daarnaast ook kenmerken in zich heeft van hoe een christelijk -boeren- gezin leefde daar kon ze vanwege auto biografische elementen niet onderuit.
Franca heeft op een niet schoppende wijze een karakter uit een christelijk gezin geschetst.

Ondanks een 'objectieve'beschrijving kunnen er elementen zijn die zeer doen, die bij mezelf vragen opriepen en waar ik voor mezelf toch wel antwoorden op wil krijgen. Op welke wijze geven wij als gezin vorm aan godsdienst. Is dat net als in het boek te lezen valt, m.i. oppervlakkig en 'het hoort erbij, stellen we onze kinderen de Heere zo voor dat er altijd angst is voor de jongste dag. Of mogen we vanuit Hem Zijn goedheid laten schitteren daarbij ook de kinderen leren dat ze wederomgeboren moeten worden.
Wat ik bijvoorbeeld ook erg treffend vond ( en dat ook wel herkende helaas) de persoon van Jannemieke. De gedachten die zij heeft bestaan echt, en ik denk dat dat wel zorgelijk is, dat we dat ons wel moeten beseffen en hoe ga je daar mee om, ook richting je eigen kinderen.

Verder, het is verdrietig dat iemand als Franca de kerk verlaten heeft, ( en alle anderen daarbij ingesloten) maar ik vraag me af of je een directe link kunt leggen naar haar opvoeding en haar weggaan uit de kerk. Ze heeft haar jeugd als warm ervaren las ik in een intervieuw. ( Hierbij wil ik opmerken dat ik dat niet direct uit t boek vond blijken, maar goed het is geen autobiografie) Dit boek wordt geschreven vanuit de ogen van een twaaljarige. Toen Franca de kerk verliet was ze al jaren ouder.

Het boek wordt door velen als spiegel gezien. Misschien dat je dat voor jezelf persoonlijk doen kunt ja, wat straal ik uit als christen, hoe geef ik warmte in mijn gezin ed. Maar om nu te zeggen dit boek dient als spiegel voor de gereformeerde gezindte, mwah. Wel heeft het boek elementen in zich waar je je als refo gezindte eens over zou kunnen buigen, aandachtspunten zeg maar. Waarom zijn er bepaalde regels, staat de traditie niet te hoog en verliest men daarbij ten diepste de essentie van het geloven wellicht?

Wat ik ook nog zat te denken:
Wat ik eigenlijk triest vind aan dit boek is dat Kathelijne helemaal geen hoop had, dat er helemaal niet op de rijke betekenis van de doop werd gewezen.
Is hoop niet heel essentieel voor het christelijk geloof?

Franca heeft zowel met de doop als met de belijdenis die ze gedaan heeft, niets.
De doop kan ik me nog voorstellen, want die heeft ze niet zelf gekozen, maar belijdenis doen terwijl je het niet meent, uit gewoonte, vind ik zeer zwak en bovendien verwerpelijk.
Ik snap dan dus ook niet dat ze in haar commentaar ons vraagt of we geloven omdat we zo zijn opgevoed..
Waarom was ze zelf dan niet moedig genoeg om te zeggen: ik belijd niet wat ik niet geloof.
?

Op zich heb je gelijk. Belijdenis doen uit gewoonte is een slechte zaak. Maar wat je volgens mij niet helemaal door hebt is dat dit juist een deel van de problematiek die het boek beschrijft. Naar de kerk gaan, dingen wel doen en dingen niet doen, belijdenis afleggen enzovoorts, is het uit geloof? Of is het gewoonte, traditie? Iets waar je mee wordt opgevoed, grootgebracht... iets wat nou eenmaal zo hoort? Dat is juist het lastige spanningsveld van opvoeden, opgroeien in een bepaalde omgeving en dingen overnemen en doen die iedereen doet, zonder dat het leeft. En dat spanningsveld komt niet alleen in de reformatorische gezindte voor maar overal. En soms komt er een moment dat men totaal breekt met die zaken waarin ze zijn opgegroeid als ze zich gaan afvragen: Waarom doe ik dit? Omdat ik het gewend ben... of omdat ik er zelf ook echt achter sta. Dan ga je kritischer kijken naar hoe je gevormd bent, je opvoeding, je gewoonten.... en moet je keuzes gaan maken.

[sela]

Ik heb het boek een week of wat doorgelezen, ondanks soms wonderlijke dingen die ze beschrijft snap ik de drukte erom niet zo goed. Wat ik een beetje van haar begrepen heb is het zoektocht naar wie ze werkelijk is en doet ze een poging om los te komen van haar jeugd die doorspekt was met religieuze aspecten. Volgens mij vergeten we een beetje dat er tal van mensen rondlopen die in hetzelfde schuitje zitten als Franca en daar haar horen we weinig van.

Gelukkig maar. Dan bestaan ze niet.

Oja hoor, zeker wel, dat moet jij wel weten.

interessant dat je dit opmerkt, pierre27.

[pierre27]

Ik heb het boek een week of wat doorgelezen, ondanks soms wonderlijke dingen die ze beschrijft snap ik de drukte erom niet zo goed. Wat ik een beetje van haar begrepen heb is het zoektocht naar wie ze werkelijk is en doet ze een poging om los te komen van haar jeugd die doorspekt was met religieuze aspecten. Volgens mij vergeten we een beetje dat er tal van mensen rondlopen die in hetzelfde schuitje zitten als Franca en daar haar horen we weinig van.

Gelukkig maar. Dan bestaan ze niet.

Oja hoor, zeker wel, dat moet jij wel weten.

interessant dat je dit opmerkt, pierre27.

Dat kan, Refo lijkt me iemand die goed weet wat er in de samenleving allemaal speelt dus denk ik dat hij dat wel moet weten, misschien herkent hij het wel heel erg goed.

[Jos_Bij_de_Vaate]

"Niet dat ze in mijn boek hebben kunnen lezen dat ik niet meer geloof. Daar staat het nergens." (Franca Treur in "Ik wens je veel confetti op je pad" [NRC, katern boekenweek, 5 maart 2010]). Al op de eerste bladzijden van 'Dorsvloer vol confetti' proef ik dat de auteur afstand heeft genomen van haar godsdienstige opvoeding. Hoe komt het dat 'de opa' onbekeerd is gestorven? Wat waren de punten van de preek die Katelijne zich wist te herinneren? Treur maakt duidelijk een negatieve karikatuur van de prediking in de kerk waar de familie Minderhoud naar toe gaat, de Gereformeerde Gemeente(!) Al met al vind ik de beschrijving van het boerenleven op Walcheren niet zo heel sympathiek.

[henriët]

"Niet dat ze in mijn boek hebben kunnen lezen dat ik niet meer geloof. Daar staat het nergens." (Franca Treur in "Ik wens je veel confetti op je pad" [NRC, katern boekenweek, 5 maart 2010]). Al op de eerste bladzijden van 'Dorsvloer vol confetti' proef ik dat de auteur afstand heeft genomen van haar godsdienstige opvoeding. Hoe komt het dat 'de opa' onbekeerd is gestorven? Wat waren de punten van de preek die Katelijne zich wist te herinneren? Treur maakt duidelijk een negatieve karikatuur van de prediking in de kerk waar de familie Minderhoud naar toe gaat, de Gereformeerde Gemeente(!) Al met al vind ik de beschrijving van het boerenleven op Walcheren niet zo heel sympathiek.

M.i. doel je meer op het geestelijk leven op de boerderij.
Velen hebben dit idd al gezegd. Er was geen positieve christelijke (hoopvolle) 'sfeer' in het gezin zoals beschreven in het boek van Franca. Dat wil niet zeggen dat zij zelf door zo n soort opvoeding genoten te hebben de kerk de rug heeft toegekeerd.
En terecht merkt Franca op dat in het boek niet te lezen is dat ze niet meer gelooft ( al vraag ik me dat persoonlijk af of dit werkelijk zo is)

Wat ik trouwens 'storend'; vond, is dat ze schrijft over 'de'vader en 'de' moeder, of zou dat een betekenis hebben?

[Jongere]

Wat ik trouwens 'storend'; vond, is dat ze schrijft over 'de'vader en 'de' moeder, of zou dat een betekenis hebben?

Ja, dat heeft een betekenis. In het interview met Franca in Wapenveld lees ik:

"Het is eigenlijk zoals je bij God altijd terecht kunt, volgens de leer, maar je weet niet aan het eind of je wel bij de kudde zal horen. Of God je gaat verwerpen of aannemen is altijd de vraag. Aan de ene kant: komt tot Mij, maar aan de andere kant weet je het niet of je er wel bij màg horen. Zo is het ook in de relatie van Katelijne tot haar ouders. Het is niet alleen een voorwaardelijke liefde, het is ook onzeker. Ze kan op ieder moment op zichzelf worden teruggeworpen. Die ouders zijn haar ouders, maar ze mist soms geborgenheid bij hen. Die afstand wordt ook weergegeven doordat ik spreek over 'de vader' en 'de moeder' in mijn boek. Het heeft ook te maken met de afstand tot God, de Heere".

Ps. Inderdaad ben ik weg, maar ik zag tot mijn verbazing dat er een aantal post van m'n teller zijn verdwenen. Dus ik werk weer even richting de 5000. ;-)

[helma]

Ps. Inderdaad ben ik weg, maar ik zag tot mijn verbazing dat er een aantal post van m'n teller zijn verdwenen. Dus ik werk weer even richting de 5000. ;-)

Dus om je te houden moeten we als Mods gewoon steeds een paar van je berichtjes verwijderen