Dorsvloer vol confetti

[memento]

Ik zeg niet dat die predikanten het helemaal niet zeggen. Maar om één of andere wijze komt het niet over. Ga de gesprekken maar aan, en je komt tot de schrikbarende conclusie dat velen zichzelf toch een tandje beter vinden dan de wereld. En spreek maar eens mensen op begrafenissen: Hij heeft altijd keurig geleefd, hij ging altijd trouw naar de kerk, etc. Het besef buiten Christus hopeloos verloren te liggen leeft niet.

De enige oplossing die ik kan bedenken is weer de Schrift prediken. Goede exegese. Wat de tekst zegt centraal, in plaats van mooie (bevindelijke) gedachten die de tekst bij ons oproept. Want in de meer rechtsere gemeenten (waarbij de problemen uit het boek het meest nadrukkelijk voorkomen) wordt de exegese vaak slecht of helemaal niet gedaan (of komt het niet tot uiting in de prediking). En prediking zonder goede exegese is het verkondigen van eigen ideeën (iets waar we geen zegen op hoeven te verwachten) in plaats van de verkondiging van Gods Woord. (Dit is trouwens niet voorbehouden aan bepaalde kerkgenootschappen hoor, dit komt van PKN tot GGiNbv voor)

Ik ben het hier mee eens. Maar soms denk ik wel dat een verkeerde verkondiging van het Woord niet het belangrijkste punt is. Op wat voor manier wordt het leven als kerk van Christus daadwerkelijk vormgegeven? Gaan mensen (en dat moet dan bij een kerkenraad/dominee beginnen) met elkaar om zoals Christenen dat horen te doen? Is er vanuit de kerkenraad een drang richting de gemeente toe om dicht bij Christus te leven, om de zonde te laten, om vergeving te vragen, om de overheid te gehoorzamen, om niet te roken, om in lijdzaamheid te leven, om dagelijks het kruis op te nemen, om het evangelie in de wereld te verkondigen en ga zo maar door. Ik denk dat die radicaliteit misschien nog wel meer gemist wordt in orthodox Nederland dan een rechte Woord verkondiging.

In de prediking ontvangt de gemeente onderwijs. Ik denk dat dat toch dé plek is om te starten. Uiteraard niet uitsluitend, maar ik denk wel de principiële plaats om te beginnen.

[Fjodor]

In de prediking ontvangt de gemeente onderwijs. Ik denk dat dat toch dé plek is om te starten. Uiteraard niet uitsluitend, maar ik denk wel de principiële plaats om te beginnen.

Enerzijds ben ik het daar mee eens. De prediking is altijd het begin. Anderzijds denk ik dat er vaak een goede prediking is maar dat het in de gemeente neerkomt op geloof zonder werken.

[Luther]

Je bent kritisch op DE kerk

HUH?
DE kerk, dat is de heilige algemene christelijke kerk. Daar ben ik in het geheel niet kritisch op. Sterker nog, ik denk dat we daar volstrekt kritiekloos op kunnen zijn.

Dat denk ik niet. Ik denk dat de in Jezus Christus geheiligde kerk heel veel kritiek nodig heeft. Die kerk bestaat namelijk uit mensen die een vlees met zich meedragen.

De Kerk bestaat uit het Hoofd Christus en uit Zijn kinderen die zonder vlek en zonder rimpel heilig zijn in Hem. Op die kerk heb ik geen kritiek.

[refo]

Je bent kritisch op DE kerk

HUH?
DE kerk, dat is de heilige algemene christelijke kerk. Daar ben ik in het geheel niet kritisch op. Sterker nog, ik denk dat we daar volstrekt kritiekloos op kunnen zijn.

Dat denk ik niet. Ik denk dat de in Jezus Christus geheiligde kerk heel veel kritiek nodig heeft. Die kerk bestaat namelijk uit mensen die een vlees met zich meedragen.

De Kerk bestaat uit het Hoofd Christus en uit Zijn kinderen die zonder vlek en zonder rimpel heilig zijn in Hem. Op die kerk heb ik geen kritiek.

Dat mag best. Paulus bestrafte Petrus ook.

Ze zijn echt niet zonder vlek of rimpel. Dat is precies het probleem: de vlekkeloosheid van uitspraken van mensen die als kinderen van God aangemerkt worden.
Hun uitspraken hebben meer gewicht dan de Bijbel.

[memento]

In de prediking ontvangt de gemeente onderwijs. Ik denk dat dat toch dé plek is om te starten. Uiteraard niet uitsluitend, maar ik denk wel de principiële plaats om te beginnen.

Enerzijds ben ik het daar mee eens. De prediking is altijd het begin. Anderzijds denk ik dat er vaak een goede prediking is maar dat het in de gemeente neerkomt op geloof zonder werken.

Als dat zo is, kan dat via de prediking ook weer aan de orde gesteld worden. Bv door de volgende tekst te preken en toe te passen op de gemeente:

Luk 3: Gij adderengebroedsels, wie heeft u aangewezen te vlieden van den toekomenden toorn? Brengt dan vruchten voort der bekering waardig; en begint niet te zeggen bij uzelven: Wij hebben Abraham tot een vader (toegepast: Ik ben gedoopt en leef heel netjes, en ben heel rechtzinnig)

[Luther]

Dat mag best. Paulus bestrafte Petrus ook.

Ze zijn echt niet zonder vlek of rimpel. Dat is precies het probleem: de vlekkeloosheid van uitspraken van mensen die als kinderen van God aangemerkt worden.
Hun uitspraken hebben meer gewicht dan de Bijbel.

Volgens mij begrijp je me niet.
Ik bedoel uiteraard de kinderen Gods naar hun nieuwe natuur, zoals God Drieënig hen aanziet in Christus: volkomen rechtvaardig, volkomen heilig.
En ja, je hebt gelijk, op dit ondermaanse sleept de kerk nog een oude mens mee en daar zitten de problemen uiteraard.
In dit verband wil ik Corrie ten Boom maar eens citeren (en daarmee direct een oordeel over mezelf vellen): "God is goed, maar met Zijn grondpersoneel blijft het tobben."

[Luther]

Ik ben nogal aangepakt op het feit dat ik het boek 'Dorsvloer vol confetti' als een spiegel voor onze gezindte zie. Soms zelfs zodanig, dat ik bij mezelf dacht: Ben ik nou gek, of zien anderen het gewoon niet.
Ik las gisteren weer twee artikelen, die toch die richting aangegeven: ds. Kieviet in zijn column in de laatste Bewaar het Pand, alsook ds. Visscher in zijn laatste artikel in Daniël: beiden noemen het boek een spiegel.

In dit verband wil ik jullie de volgende ontmoeting niet onthouden, die ik gisteren had. Ik sprak ergens in het land een ambtsdrager uit één van de gereformeerde gemeenten; hij had op aanraden van de een medebroeder het boek 'Dorsvloer' ter hand genomen en zei me: "O, o, o, als je dit leest, dan denk je toch bij jezelf: Wat zitten we als gezindte toch vreemd in elkaar."
Ik vroeg hem: Wat pikt u er dan als voornaamste punt uit. Zijn antwoord (ik citeer): "Hier wordt ons op een zeer confronterende wijze een spiegel voorgehouden. Voor mijzelf komt weer heel scherp de vragen naar voren: Ben ik herkenbaar als christen? Wat straal ik uit van de liefde van Christus? Welk perspectief bied ik aan de jongeren die op catechisatie aan mijn zorgen zijn toevertrouwd? Welk beeld krijgen onze kinderen van de dienst des Heeren, die een liefdedienst is, maar zien ze dat ook?"
Hij voegde eraan toe, dat hij eigenlijk vond dat elke ambtsdrager het boek maar moest lezen en ermee tot zichzelf moest inkeren.

[Tiberius]

Hij voegde eraan toe, dat hij eigenlijk vond dat elke ambtsdrager het boek maar moest lezen en ermee tot zichzelf moest inkeren.

Zei hij ook waarom dat moest? Wat het toevoegt aan wat we allemaal al weten? Daar ben ik nog steeds benieuwd naar.

[artistiek]

Het gaat er inderdaad op lijken dat we Gods Woord niet meer als spiegel nodig hebben maar allerlei eenzijdige dikke-duimenwerkjes van provocerende ex-refo's...
Ik kijk al uit naar een volgend exemplaar...

[Luther]

Hij voegde eraan toe, dat hij eigenlijk vond dat elke ambtsdrager het boek maar moest lezen en ermee tot zichzelf moest inkeren.

Zei hij ook waarom dat moest? Wat het toevoegt aan wat we allemaal al weten? Daar ben ik nog steeds benieuwd naar.

Ja, dat zei hij erbij. Volgens mij heb ik dat er ook bij gezet, namelijk dat hij door het lezen hiervan deze vragen weer op zich af kreeg:
Ben ik herkenbaar als christen? Wat straal ik uit van de liefde van Christus? Welk perspectief bied ik aan de jongeren die op catechisatie aan mijn zorgen zijn toevertrouwd? Welk beeld krijgen onze kinderen van de dienst des Heeren, die een liefdedienst is, maar zien ze dat ook?"

[Mister]

Hij voegde eraan toe, dat hij eigenlijk vond dat elke ambtsdrager het boek maar moest lezen en ermee tot zichzelf moest inkeren.

Zei hij ook waarom dat moest? Wat het toevoegt aan wat we allemaal al weten? Daar ben ik nog steeds benieuwd naar.

Lijkt me dat hij dat zei om wat hij las, zoals je ook kunt zien.

[memento]

Ik ben nogal aangepakt op het feit dat ik het boek 'Dorsvloer vol confetti' als een spiegel voor onze gezindte zie. Soms zelfs zodanig, dat ik bij mezelf dacht: Ben ik nou gek, of zien anderen het gewoon niet.
Ik las gisteren weer twee artikelen, die toch die richting aangegeven: ds. Kieviet in zijn column in de laatste Bewaar het Pand, alsook ds. Visscher in zijn laatste artikel in Daniël: beiden noemen het boek een spiegel.

In dit verband wil ik jullie de volgende ontmoeting niet onthouden, die ik gisteren had. Ik sprak ergens in het land een ambtsdrager uit één van de gereformeerde gemeenten; hij had op aanraden van de een medebroeder het boek 'Dorsvloer' ter hand genomen en zei me: "O, o, o, als je dit leest, dan denk je toch bij jezelf: Wat zitten we als gezindte toch vreemd in elkaar."
Ik vroeg hem: Wat pikt u er dan als voornaamste punt uit. Zijn antwoord (ik citeer): "Hier wordt ons op een zeer confronterende wijze een spiegel voorgehouden. Voor mijzelf komt weer heel scherp de vragen naar voren: Ben ik herkenbaar als christen? Wat straal ik uit van de liefde van Christus? Welk perspectief bied ik aan de jongeren die op catechisatie aan mijn zorgen zijn toevertrouwd? Welk beeld krijgen onze kinderen van de dienst des Heeren, die een liefdedienst is, maar zien ze dat ook?"
Hij voegde eraan toe, dat hij eigenlijk vond dat elke ambtsdrager het boek maar moest lezen en ermee tot zichzelf moest inkeren.

Mja, als een aantal ambtsdragers het vinden, is het dan de waarheid?

Het probleem met dit soort boeken is, dat de verkeerde mensen zich de spiegel voorhouden. De mensen die leven zoals beschreven in het betreffende boek, zullen het niet gaan lezen, of als ze het lezen het niet als spiegel ervaren (een reactie als: Ja, zo gaat dat bij ons, wat is daar mis mee?). Ik heb er problemen mee, dat mensen die in een andere context dan beschreven, gaan zitten spiegelen. Want ik vrees dat ze in die spiegel vooral andermans problemen zien...

[Tiberius]

Hij voegde eraan toe, dat hij eigenlijk vond dat elke ambtsdrager het boek maar moest lezen en ermee tot zichzelf moest inkeren.

Zei hij ook waarom dat moest? Wat het toevoegt aan wat we allemaal al weten? Daar ben ik nog steeds benieuwd naar.

Ja, dat zei hij erbij. Volgens mij heb ik dat er ook bij gezet, namelijk dat hij door het lezen hiervan deze vragen weer op zich af kreeg:
Ben ik herkenbaar als christen? Wat straal ik uit van de liefde van Christus? Welk perspectief bied ik aan de jongeren die op catechisatie aan mijn zorgen zijn toevertrouwd? Welk beeld krijgen onze kinderen van de dienst des Heeren, die een liefdedienst is, maar zien ze dat ook?"

Maar krijgt hij die vragen niet op zich af, wanneer hij de Bijbel leest? Of een boek van een oudvader?

(Ik realiseer me, dat ik in herhalingen treed; maar goed: laten we zeggen: op naar de 224 pagina's.)

[sela]

Het gaat er inderdaad op lijken dat we Gods Woord niet meer als spiegel nodig hebben maar allerlei eenzijdige dikke-duimenwerkjes van provocerende ex-refo's...
Ik kijk al uit naar een volgend exemplaar...

denk je? ik heb daar toch wel een iets andere visie op.
onze zuil is niet alleen Gods Woord, maar ook een heel stuk subcultuur, door ons en onze vaderen opgebouwd.
het komt mij daarom niet vreemd voor dat '[...] werkjes van [...] ex-refo's' als spiegel gezien wordt door sommigen.
de link is helder.

[Tiberius]

Ik ben nogal aangepakt op het feit dat ik het boek 'Dorsvloer vol confetti' als een spiegel voor onze gezindte zie.

Nog even hierover: ik vraag me af of je dat terecht interpreteert, althans hier op het forum.
Ik had al eerder gezegd, dat het een ieder vrij staat om welk boek dan ook als spiegel, kapstok (en ik meen zelfs deurmat) of whatever te gebruiken. Prima zo.

Alleen is voor een spiegel, een kapstok, of al die dingen, geen doel, maar een middel. Wat ik vanaf pagina 1 al vraag: waarom is die spiegel zo noodzakelijk? wat zien we er in wat we nog niet wisten? wat zien we er meer in, dan als we eerlijk de Bijbel of geschriften van de oudvaders lezen?

Dat is mijn bezwaar. Niet in welke spiegel jij wilt kijken.