Ik voel mij zeker aangevallen. Voor iemand die eigenlijk enkel een kijkje komt nemen omdat hij vanuit zijn relatie interesse heeft voor het protestantisme is het buitengewoon onprettig dat je als rode lap stof fungeert en voor van alles en nog wat verantwoording af moet leggen.
Discusiëren is toch een mooie en verrijkende bezigheid ? Er zijn toch geen mensen die je als persoon aanvallen, als wel de RK dogmatiek, die je als belijdend katholiek kan verdedigen vanuit de Bijbel ? Wat is precies het probleem ?
Nee dank je. Ik ben hier als gast.
Mijn gevoel voor empathie weerhoud me ervan.
Onze gastvrijheid is heus wel dusdanig groot dat we je de ruimte laten onze dogma's te bekritiseren, sterker, daar leren we van. Jij ziet vragen bij een dogma als een persoonlijke aanval, of in ieder geval als iets wat je alleen doet uit gebrek aan empathie. Discusiëren is echter verrijkend.
Ik heb geen zin om het protestantisme te bekritiseren. Waarom zou ik? Vanuit het protestantisme beredeneerd is het protestantisme logisch (net zoals het katholicisme dat is vanuit het katholicisme).
Dat geloof ik graag, maar als christen is het goed je geloofsbeleving en opvattingen omtrent de bekering te staven aan de Bijbel. Vandaar dit topic.
Daarnaast dragen discussie als deze veelal geen enkele vrucht.
Alle discussies dragen vrucht; je verruimd je blik en leert je eigen standpunten te verdedigen.
Maar min of meer wordt ik gedwongen om hier deel te nemen daar anders mensen het schijnbaar niet kunnen laten (tussen neus en lippen door) om van alles en nog wat te lasteren over de katholieke Kerk.
Dat moet je zien te scheiden van de discussie. Kaf van het koren scheiden noemen ze dat.
Nu geef je dus duidelijk aan dat je handel in aflaten bedoeld. Dat is ten strengste verboden en met Trente nog eens extra onderstreept.
Oke, gelukkig. Weer een misverstand uit de wereld geholpen.
De leer wat aflaten betreft is echter nooit veranderd. Er was sprake van zwaar moreel verval ten tijde van Luther, niet in de leer, maar in de praktijk. En dat is wat ik eigenlijk elke keer heb verteld, ik hoop dat het nu duidelijk is.
Dat is inderdaad duidelijk. Het gaat in dit topic echter om de leer omtrent de bekering.
Ik
Nu geef je dus duidelijk aan dat je handel in aflaten bedoeld. Dat is ten strengste verboden en met Trente nog eens extra onderstreept. De leer wat aflaten betreft is echter nooit veranderd. Er was sprake van zwaar moreel verval ten tijde van Luther, niet in de leer, maar in de praktijk. En dat is wat ik eigenlijk elke keer heb verteld, ik hoop dat het nu duidelijk is.
Ik geloof dat God werkzaam is in de sacramenten en de biecht is een sacrament. En ja, als mij tijdens de biecht vergeving wordt geschonken voor datgene waar ik oprecht berouw van heb dan geloof ik dat die zonden mij vergeven zijn.
Hoe dit te staven aan de Bijbel, Gods onfeilbare woord ?
En dat ik mij in de toekomst kan richten op het beteren van mijzelf in plaats van een oude last mee te zuilen.
Wederom: Hoe dit te staven aan de Bijbel ? Jesaja zegt onomwonden: ''Al onze gerechtigheden zijn als een wegwerpelijk kleed.''
Voor wat betreft aflaten, daar heb ik zelf niet zo veel mee, maar ook niet tegen
Je bent er niet op tegen ? Lieten de vaderen van Trente zich niet pertinent negatief uit tegen deze zakkenvullerij, zoals je net zei ?
(Nogmaals: het enige wat ik doe in deze discussie is de RK dogma's staven aan Gods onfeilbare Woord. Dus voel je niet als een rode lap.)
Maar dan komt het: "En opdat wij niet meer voor onszelf zouden leven, maar voor Hem die voor ons gestorven is en verrezen, zond Hij van uwentwege, Vader, de heilige Geest om zijn werk in deze wereld te voltooien: onze heiligmaking ten einde toe." De vertaling van het door mij gecursiveerde deel is nogal vrij, maar de gedachte blijft dezelfde. Het gaat er niet om de heiligmaking van Jezus Christus - onze rechtvaardiging - als onvolledig voor te stellen. Dat wil Paulus ook niet zeggen, wanneer hij schrijft: "Thans verheug ik mij dat ik voor u mag lijden en in mijn lijdend lichaam aanvullen wat nog ontbreekt aan de beproevingen van de Christus, ten bate van zijn Lichaam dat de Kerk is" (Kol. 1,24). Wat ontbreekt er dan nog aan Christus' lijden? Niets anders dan zijn voortzetting ervan in onszelf. Wij worden niet passief, maar actief betrokken in zijn verlossingswerk. Weliswaar zijn wij "door één offer ... voor altijd tot volmaaktheid gebracht" (cf. Hebr. 10,14), die volmaaktheid vraagt erom zich te realiseren, zich te incarneren, in ons leven. Zoals God het Woord vlees werd omwille van ons heil, zo vraagt Hij dat zijn woord ook vlees wordt in ons. Dit is de grondslag voor het sacramentele heilsbestel. Daarom kent ons geloof ook sacramenten, tekenen die in ons uitwerken wat wij geloven.
De aflaten liggen in het verlengde van deze sacramenten. Aflaten kunnen ons niet verlossen, ze schenken ons ook geen vergeving van schuld. Om een aflaat te kunnen verwerven, moet je al vergeven zijn, en die vergeving wordt (gewoonlijk) geschonken door het sacrament van boete en verzoening. Let wel: God vergeeft ons, wanneer wij een oprecht berouw tonen over onze fouten. Maar Hij vraagt dat wij de deemoed betrachten door onze schuld te belijden ten overstaan van zijn Kerk, zoals wij door het doopsel ons geloof ten overstaan van de Kerk belijden. Deze sacramenten lijven ons in in zijn Mystiek Lichaam, ze maken ons inwoners van zijn Koninkrijk en maken dat Koninkrijk zichtbaar.
Maar echt zichtbaar wordt Gods Koninkrijk, als we in ons handelen laten zien dat het Evangelie ons ernst is. Anders gezegd: dat we heilig zijn, zoals Jezus dat is. Heilig zijn wil zeggen: zijn en doen wat Jezus was en deed. Heiligen zijn geen bloemstukken op een salontafeltje, maar actieve 'doorgeefluiken' van Gods genade. Heiligen zijn mensen die in en door Jezus net als Hij bron worden van genade, maar dan in verbondenheid met Hem. In de mate waarin wij tekortschieten - als wij zondigen - verhinderen wij de totstandkoming van Gods Koninkrijk, niet alleen in onszelf, maar ook in anderen. Door middel van de aflaat - dat wil zeggen: door Gods genade in ons te laten uitwerken tot goede werken - kunnen wij die schade herstellen. Of beter: dan kan God die schade in ons herstellen.
Broeder Clemens Maria
Interessant stukje. Dit geeft een verhelderende kijk in de RK keuken. Toch vergeet Clemens Maria, en veel katholieken met hem, dat de voortzetting of aanvulling van Christus' lijden, waar ook Paulus over schrijft, niet de zaligheid werkt. De Bijbel staat vol van teksten die klare wijn schenken door te zeggen dat alleen uit genade de christen zal leven.
