Misschien inderdaad wel omdat ik bij die andere groep hoor. Komen ze in de refo-groep niet te snel bij die andere groep uit... Te makkelijk aangaan, jezelf een oordeel eten en drinken? En gaan er daarom zo weinig aan? En komt men bij de andere groep niet de snel bij de refogroep uit? Niet aandurven? Hoezo? En gaan ze daarom misschien wel te makkelijk aan? Ik denk dat je wat dit betreft wel een punt hebt.Auto schreef:Excuus, zo bedoelde ik het niet ... ik probeer een beetje de beiden kanten te laten zien. Maar dan merk ik toch dat je weer bij die ene groep uitkomt. Misschien vanwege "de refo omgeving"?
Maar ik ken beide kanten, ging hier vooral in op de kant die jij noemde. Excuses als ik daardoor wat ongenuanceerd overkwam. Het is idd goed om ook de andere kant te zien!
Mee eens. Alleen is het niet zo dat in gemeenten waar velen aangaan, men dus de bron niet kent. Het is ook niet zo dat het een vanzelfsprekendheid is. In mijn kerk gaan de meeste gemeenteleden aan. Maar als je met elkaar praat over het avondmaal merk je dat het geen vanzelfsprekendheid is... maar dat men er samenkomt omdat men zich zondaars weet, die Hem, zijn offer nodig hebben.... en ik Hem geloven. En daarom aan tafel gaan. Die conclusie (er gaan velen aan dus zal het wel een gewoonte, een vanzelfsprekendheid zijn) wordt wel eens te makkelijk gemaakt.Inderdaad heb ik expres het zo bedoeld, dit vanwege wat ik zelf heb meegemaakt en vanwege wat ik zie, lees en hoor in diverse kerken (GKV/PKN (Gereformeerd en Hervormd)/CGK/Baptisten/Pinkstergemeenten). Er begint een vanzelfsprekenheid te komen om Avondmaal te vieren, waarbij de kernzaken uit het oog worden verloren. En tot mijn verbazing wordt dit onderschreven door predikanten in die gemeenten en ze zelf meer beginnen te worstelen met die problematiek en daar ben ik alleen maar blij mee. We moeten terug naar de bron en dan redden we het er niet mee om de karikaturen eenzijdig te benadrukken. Het ene speelt ook bij de anderen. Terug naar DE Bron, daar gaat het om!
Natuurlijk is dat zo. Het gaat mij om het risico van het hameren op ervaring... dan krijg je mensen die wel geloven maar voor ze durven aangaan eerst vanalles moeten meemaken. Misschien is dat een karikatuur. Maar er moet geen houding ontstaan van: Ja, ik geloof de Bijbel, ik geloof dat God de Schepper is, Jezus zijn Zoon en de Verlosser, dat Hij voor de zonden stierf aan het kruis.... en nu afwachten of Hij het mij ook geeft. Geloven is geen passieve maar een actieve houding, ook al kunnen we niets bijdragen. Hij nodigt ieder die zijn behoud buiten zichzelf, in Hem zoekt. Ik kan me nog steeds moeilijk voorstellen dat een gemeente met honderden mensen opgroeit met het geloof, er telkens in wordt onderwezen, het evangelie van verlossing door Jezus Christus hoort, telkens ook weer terugkomen, Gods geboden serieus nemen..... bidden, zingen, danken. En het massaal laten afweten.Afgewezen schreef:Je moet geen dingen tegen elkaar uitspelen die je naast elkaar behoort te laten staan. Jezus' offer voor ons is de grond buiten ons, maar daar moet ook iets in ons gebeuren. Beide zijn nodig voor onze zaligheid. En ik ben het met Auto eens dat een volle avondmaalstafel an sich niet zoveel zegt...
Begrijp me goed, dat ik hier telkens op uit kom is niet omdat ik graag kritiek lever, of denk: Das in mijn gemeente gelukkig anders. Het is niet liefdeloos bedoeld in tegendeel. Ik kan het niet goed begrijpen.... en daarnaast doet het me telkens weer veel verdriet. Het raakt me. En daarom noem ik dit vaak. Waarom zoeken zovelen het niet bij Hem... of wachten tot het hen gegeven wordt.... terwijl het evangelie iedere zondag weer klinkt.