Reikwijdte van het verbond

[Erasmiaan]

Dus, zij verbreken het verbond.... waarin ze wel degelijk waren opgenomen... maar ze belijden Hem niet en worden vanwege hun ongeloof afgebroken, omdat ze Hem alleen uitwendig beleden.

Allemaal goed en wel, maar dan is er in jouw visie dus toch afval der heiligen? En geen volharding?
Hoe kan dat dan?

Tiberius, je maakt de denkfout: In het verbond = zalig. Terwijl het: In het verbond + gehoorzaamheid (bekering en geloof) = zalig is.

Bekering en geloof zijn geen voorwaarden voor het verbond want het genadeverbond is onvoorwaardelijk. Bekering en geloof zijn weldaden van het genadeverbond. En daarmee vervalt heel je theorie.

[Marco]

En juist die mensen die in Zijn Naam geprofeteerd hebben, duivelen uitgeworpen zelfs: die krijgen juist te horen dat hun werken niet klopten. Niet dat ze wel of niet wedergeboren waren - daar gaat dat bijbelgedeelte niet over - maar wel dat hun vruchten niet deugden. Oftewel: juist deze teksten die je nu aanhaalt wijzen op het zaligmakend geloof dat te kennen is uit de werken, en niet uit het kunnen opsommen van een bekeringsmoment.

Klopt, maar de gelovigen kunnen zich hun goede werken juist niet herinneren op de oordeelsdag ("wanneer hebben we dat dan gedaan?"), maar ze weten wél dat ze God in Christus hebben leren kennen, toen de Heilige Geest het geloof in hen werkte.
Het gaat er maar om dat je de juiste kenmerken op het juiste moment gebruikt.
Het geloof blijkt uit de vruchten, maar het wordt gewerkt in een weg van bekering en wedergeboorte. En dat is iets wat de gelovige zélf merkt. Hoe God werkt in verbondskinderen die jong sterven, is onze zaak niet. En hoe het gaat met mensen die van jongsaf aan geloven: vergeet niet dat een klein kind al heel snel tot zondige gedachten en woorden in staat is, en dan geldt dus ook voor zo'n kind de eis van 'bewuste' bekering en wedergeboorte. Als hij bewust kan zondigen, kan hij ook bewust bekeerd worden!

Dit is een merkwaardige redenering: het geloof blijkt uit de vruchten, maar je moet het merken uit iets anders. En over dat "wanneer hebben we dat dan gedaan?".. Tja. Als je daar de boodschap uit wilt halen dat je je geloof niet uit de werken kunt herkennen.. Mooie uitleg, maar niet waar het over gaat. Zo kun je alles bewijzen. En zo komt het ook dat wij hetzelfde zeggen, maar wat anders bedoelen als het om geloof gaat. Je komt met een schriftuurlijke omschrijving van geloof, maar haalt die direct onderuit als zijnde niet relevant.

De vruchten zijn met name toetssteen voor de buitenwereld, niet in de eerste plaats voor jezelf. Voor jezelf heb je allereerst nodig "het getuigenis van de Geest, Die met onze geest getuigt dat wij kinderen Gods zijn".

En hoe doet Hij dat?

Over dit punt kan ik het beste maar onze belijdenissen laten spreken, de HC en de DL. Die zeggen het helderder dan ik het kan.

Onze belijdenis zegt:
Waar geloof is een stellig weten waardoor ik alles voor betrouwbaar houd, wat God ons in zijn Woord geopenbaard heeft1. Tegelijk is het een vast vertrouwen2, dat de Heilige Geest3 door het evangelie in mijn hart werkt4, dat niet alleen aan anderen, maar ook aan mij vergeving van de zonden, eeuwige gerechtigheid en eeuwig heil5 door God geschonken zijn, enkel uit genade, alleen op grond van de verdienste van Christus6.

en de DL, H1:
Artikel 12
Van hun eeuwige en onveranderlijke uitverkiezing tot behoud worden de uitverkorenen, ieder op zijn tijd, verzekerd, zij het niet bij iedereen even sterk en in gelijke mate. Die zekerheid ontvangen de uitverkorenen niet, wanneer zij de verborgenheden en diepten van God nieuwsgierig doorzoeken1. Maar zij ontvangen haar, wanneer zij met een geestelijke blijdschap en heilige vreugde de onmiskenbare vruchten van de uitverkiezing, die Gods Woord aanwijst, bij zichzelf opmerken2, zoals bijvoorbeeld het ware geloof in Christus, kinderlijk ontzag voor God, droefheid naar Gods wil over de zonde, honger en dorst naar de gerechtigheid.1 Deut. 29:29; 1Kor. 2:10, 11. 2 2Kor. 13:5; 7:10; Mat. 5:6.

Artikel 13
Wanneer Gods kinderen nu de uitverkiezing ervaren en er zeker van zijn, ontlenen zij daaraan dagelijks meer reden om zich voor God te verootmoedigen, de diepte van zijn barmhartigheid te aanbidden, zichzelf te reinigen en Hem, die hen eerst zozeer heeft liefgehad, van hun kant vurig lief te hebben1. Er is dan ook geen sprake van, dat zij door deze leer van de uitverkiezing en de overdenking ervan zouden verslappen in het onderhouden van Gods geboden, of in zondige zorgeloosheid zouden gaan leven. Dit gebeurt doorgaans naar Gods rechtvaardig oordeel met hen die op de wegen van de uitverkorenen niet willen gaan, terwijl zij zich lichtvaardig laten voorstaan op de genade van de uitverkiezing, of hun tijd verdoen met lichtzinnige praat daarover.
1 Lev. 23:27-32; 1Joh. 3:3; 4:19.

Nergens spreekt de Bijbel over het kennen van wedergeboortemoment of -omstandigheid. Wel spreekt de Bijbel over de vrucht van het geloof. Het onderscheid tussen kennen voor zichzelf en voor derden maakt de Bijbel ook niet. Wil je dat tóch maken, dan moet je beseffen dat je jezelf daarmee buiten de belijdenisgeschriften plaatst. Niet dat die op zich zaligmakend zijn, maar ik meen toch dat deze hierin de Bijbel naspreken.

Maar net zomin als dat wij weten hoe God werkt in verbondskinderen die jong sterven weten we het van kinderen die niet jong sterven. Net zo min als dat ik kan aangeven wanneer de overgang is van 'jong verbondskind' naar 'volwassen (on)gelovige'. En ik geloof dat ik dat niet hoef te weten ook. Wel weet ik dat als ik een kind zie zingen van de Here Jezus (en elders op dit forum zijn daar hele mooie voorbeelden van te vinden) ik daarin een stuk genade zie. Zo'n kind doet dat niet uit zichzelf. Daar zit uiteraard een stuk opvoeding in, maar ook in de opvoeding schuilt werk van de Geest, hoe onvolledig en gebrekkig opvoeden kan gaan.
En op dat moment veronderstel ik eigenlijk helemaal niet zoveel. Bij een kind weet ik dat het in het verbond is, maar de realiteit leert dat niet alle kinderen die gelovig opgevoed worden uiteindelijk zullen volharden in het geloof. Toch was de belofte wel voor die kinderen. En dat was ook de reden om ze te dopen.

Ook dat kind heeft het "getuigenis van de Geest nodig", net zo goed als een volwassene. Dat de belofte voor het kind is, betwist ik niet. De vraag is of de belofte wordt geloofd, en dan niet door de ouders, maar door het kind zelf.

Als ik al wat veronderstel, dan is het dat als ik een volwassene tegen kom met een levend geloof, die dat laat zien in leer en vooral leven (en ja: die ben ik gelukkig vaak tegengekomen) dat zo iemand kennelijk een wedergeboren leven leidt. Ondanks zwakheid en nog vaak in zonde vallen. Juist de mensen die zo leven kunnen getuigen van hun verdriet over zonden (en over de blijdschap die het geloof dan toch geeft, de steun die de avondmaalsviering of de preek hen biedt, enzovoort). Ik zal dan de laatste zijn die van hen verwacht dat ze kunnen aangeven wanneer en hoe hun wedergeboorte was.

Ik weet niet of je ze daarmee een dienst bewijst. Het werk van God in de bekering moet niet beschouwd worden als iets onbelangrijks, of iets waar je verder in je leven niets aan hebt. Dat zou wel een erg ondankbare houding zijn. Het kan troostrijk zijn te weten wat de Heere in je leven heeft gewerkt.

Goed lezen. Ik beschouw dat niet als onbelangrijk, ik geef alleen aan dat het niet belangrijk is om te weten hoe het precies is gegaan. Het gaat er om dát het is gebeurd.

Ondertussen ben ik wel zo realistisch om te onderkennen dat er verbondsautomatisten zijn, of mensen die de uiterlijke kenmerken verwarren met een echt geloof. Dat komt voor, ook in de GKv*. Het is trouwens een bijbels gegeven, zie de brief in Opb. aan Laodicea. Maar deze mensen kunnen soms wel een bekeringsmoment aangeven (zie Opb: keer terug naar dat moment). Zelfs het kunnen noemen van een bekeringsmoment is geen kenmerk van een levend, blijvend geloof zoals bedoeld in de gelijkenis van de zaaier.
Het onderscheid tussen een levend geloof en een lauw geloof zit hem dus niet zozeer in het kunnen noemen van een bekeringsmoment. Het zit in het jezelf onderzoeken zoals bijvoorbeeld voor het avondmaal, jezelf voorleggen aan God, het bidden om volharding. En het zit in prediking en huisbezoek.

Nee, in dat laatste zit het hem niet in de eerste plaats. Dat is het paard achter de wagen spannen. In de allereerste plaats gaat het erom of je God hebt leren kennen, of je verlost ben door Christus en vergeving gevonden hebt in Zijn bloed. Pas dán kun je het gaan hebben over de levenswandel.

Goeie aanvulling. Het gaat inderdaad in de eerste plaats om het geloof, en dat moeten we ook in deze discussie niet vergeten. Maar uit de vruchten kent men de boom.

Zo bekeken denk ik trouwens dat 'mijn' visie op het geloof meer de volharding bevordert. Je kunt alleen maar zekerheid vinden in het geloof zelf, niet in de manier waarop je aan dat geloof gekomen bent. Passiviteit en gearriveerdheid zijn daarmee uitgesloten.

De volharding 'bevorderen', maar dat is niet waar ik het over heb. Het gaat om de troost van de volharding. Maar hoe kun je met zo'n geloof daarin nog troost vinden? Zoals jij het omschrijft, lijkt het meer op een 'verliesbaar' geloof.

Daar heb je een punt. Toch zie ik dat probleem niet echt zwaar: wie uit zijn omgang met God zich laat troosten, bouwt op Zijn beloften en daar ook de vruchten van ziet mag zich tegelijk ook laten troosten in de volharding.

[memento]

Dus, zij verbreken het verbond.... waarin ze wel degelijk waren opgenomen... maar ze belijden Hem niet en worden vanwege hun ongeloof afgebroken, omdat ze Hem alleen uitwendig beleden.

Allemaal goed en wel, maar dan is er in jouw visie dus toch afval der heiligen? En geen volharding?
Hoe kan dat dan?

Tiberius, je maakt de denkfout: In het verbond = zalig. Terwijl het: In het verbond + gehoorzaamheid (bekering en geloof) = zalig is.

Bekering en geloof zijn geen voorwaarden voor het verbond want het genadeverbond is onvoorwaardelijk. Bekering en geloof zijn weldaden van het genadeverbond. En daarmee vervalt heel je theorie.

Je kan dat wel zo stellig stellen, maar geef daarvan maar eens een Bijbelse onderbouwing...

[Luther]

Dus, zij verbreken het verbond.... waarin ze wel degelijk waren opgenomen... maar ze belijden Hem niet en worden vanwege hun ongeloof afgebroken, omdat ze Hem alleen uitwendig beleden.

Allemaal goed en wel, maar dan is er in jouw visie dus toch afval der heiligen? En geen volharding?
Hoe kan dat dan?

Tiberius, je maakt de denkfout: In het verbond = zalig. Terwijl het: In het verbond + gehoorzaamheid (bekering en geloof) = zalig is.

Bekering en geloof zijn geen voorwaarden voor het verbond want het genadeverbond is onvoorwaardelijk. Bekering en geloof zijn weldaden van het genadeverbond. En daarmee vervalt heel je theorie.

Ho, maar dat zou betekenen dat verbondswraak niet kan bestaan?
Kijk het probleem is, dat e.e.a. niet kloppend te maken is. We hebben het er hier vaker over gehad, maar ik vind het beeld uit Johannes 15 toch wel mooi. Ranken in de wijnstok kunnen afgehouwen en in het vuur geworpen worden.

[MarthaMartha]

Tiberius, je maakt de denkfout: In het verbond = zalig. Terwijl het: In het verbond + gehoorzaamheid (bekering en geloof) = zalig is.

Bekering en geloof zijn geen voorwaarden voor het verbond want het genadeverbond is onvoorwaardelijk. Bekering en geloof zijn weldaden van het genadeverbond. En daarmee vervalt heel je theorie.

Je kan dat wel zo stellig stellen, maar geef daarvan maar eens een Bijbelse onderbouwing...

Het verbond is inderdaad onvoorwaardelijk, het gaat van God uit, van Hem alleen.
Binnen dat verbond eist God geloof en bekering.

Dus die bijbelse onderbouwing ben ik ook wel benieuwd naar...

[Tiberius]

Tiberius, je maakt de denkfout: In het verbond = zalig. Terwijl het: In het verbond + gehoorzaamheid (bekering en geloof) = zalig is.

Bekering en geloof zijn geen voorwaarden voor het verbond want het genadeverbond is onvoorwaardelijk. Bekering en geloof zijn weldaden van het genadeverbond. En daarmee vervalt heel je theorie.

Je kan dat wel zo stellig stellen, maar geef daarvan maar eens een Bijbelse onderbouwing...

Het verbond is inderdaad onvoorwaardelijk, het gaat van God uit, van Hem alleen.
Binnen dat verbond eist God geloof en bekering.

Dus die bijbelse onderbouwing ben ik ook wel benieuwd naar...

Wat Hij eist, namelijk geloof en bekering, dat wil Hij ook geven op grond van dat verbond: Eis van Mij vrijmoedig op Mijn trouw verbond; al wat u ontbreekt, schenk Ik mild en overvloedig
Dat is het mooie en wonderlijke.

[MarthaMartha]

Bekering en geloof zijn geen voorwaarden voor het verbond want het genadeverbond is onvoorwaardelijk. Bekering en geloof zijn weldaden van het genadeverbond. En daarmee vervalt heel je theorie.

Je kan dat wel zo stellig stellen, maar geef daarvan maar eens een Bijbelse onderbouwing...

Het verbond is inderdaad onvoorwaardelijk, het gaat van God uit, van Hem alleen.
Binnen dat verbond eist God geloof en bekering.

Dus die bijbelse onderbouwing ben ik ook wel benieuwd naar...

Wat Hij eist, namelijk geloof en bekering, dat wil Hij ook geven op grond van dat verbond: Eis van Mij vrijmoedig op Mijn trouw verbond; al wat u ontbreekt, schenk Ik mild en overvloedig

Dat klopt, dat is de belofte van het verbond, gelukkig maar!!!

[Marnix]

Wat volg je niet? Naar mijn idee is het volkomen duidelijk dus het is lastig voor me om te zeggen wat ik moet verder moet verduidelijken. Zou je kunnen aangeven wat je precies niet volgt? Dan licht ik het graag toe!

Een rank die in Mij geen vrucht draagt heeft nooit sappen uit Hem getrokken. Zo moeilijk is dat toch niet? Uitwendig hoort hij tot het verbond maar hij is er nooit naar waarheid in geweest. Overigens, hoe zie jij het geloof in relatie tot het verbond (die vraag stond nog)?

Hij hoort tot het verbond. Maar is er niet naar waarheid in geweest. Dat is precies wat ik stel. Misschien heb ik moeite met de definities "uitwendig" en "inwendig" omdat dat lijkt op een tweedeling in het verbond van Gods kant, terwijl mensen vanwege hun eigen ongeloof van de wijnstok worden afgehouwen. Niet omdat ze geen sappen uit Hem kunnen trekken, maar omdat ze het niet doet.

Wat verhouding geloof en verbond betreft: God sluit zijn verbond met ons en met onze kinderen, voordat ze kunnen geloven. Het verbond kent belofte en eis. God belooft, Hij beloof ook ons de geven wat Hij eist. Tegelijkertijd ontslaat dat ons niet van de verantwoordelijkheid die we als verbondskinderen krijgen. Tiberius haalt daar een prachtig Bijbelsvers over aan. Eis van mijn vrijmoedig, op mijn trouw verbond. Door dat verbond moeten en mogen we vrijmoedig bij Hem komen en van Hem vragen wat we nodig hebben. Als we als gedoopte Hem de rug toekeren kunnen we nooit zeggen: Hij gaf niet wat Hij eiste.

Ik vind deze tekst goed weergeven wat ik geloof:

21 Ook u, die eertijds vervreemd en vijandig gezind waart blijkens uw boze werken, heeft Hij thans weder verzoend, 22 in het lichaam zijns vlezes, door de dood, om u heilig en onbesmet en onberispelijk vóór Zich te stellen, 23 indien gij slechts wel gegrond en standvastig blijft in het geloof en u niet laat afbrengen van de hoop van het evangelie, dat gij gehoord hebt en dat verkondigd is in de ganse schepping onder de hemel, en waarvan ik, Paulus, een dienaar geworden ben.

En de houding wordt dan nooit: Dus moet ik het zelf doen.... Juist wat betreft dat "indien gij slechts wel gegrond en standvastig blijft in het geloof en u niet laat afbrengen van de hoop van het evangelie" mogen we bouwen op Gods beloften en vrijmoedig aan Hem vragen wat we nodig hebben, en Hij zal dat dan zeker geven.

Dus, zij verbreken het verbond.... waarin ze wel degelijk waren opgenomen... maar ze belijden Hem niet en worden vanwege hun ongeloof afgebroken, omdat ze Hem alleen uitwendig beleden.

Allemaal goed en wel, maar dan is er in jouw visie dus toch afval der heiligen? En geen volharding?
Hoe kan dat dan?

Een retorische vraag: Paulus zegt dat de kinderen van gelovigen heilig zijn. Zonder uitzondering. En toch worden ze niet allen zalig. Hoe kan dat?

Dus, zij verbreken het verbond.... waarin ze wel degelijk waren opgenomen... maar ze belijden Hem niet en worden vanwege hun ongeloof afgebroken, omdat ze Hem alleen uitwendig beleden.

Allemaal goed en wel, maar dan is er in jouw visie dus toch afval der heiligen? En geen volharding?
Hoe kan dat dan?

Tiberius, je maakt de denkfout: In het verbond = zalig. Terwijl het: In het verbond + gehoorzaamheid = zalig is.

Nee, dat is juist de denkfout die ik in Marnix' redenering aantoon.
Want volgens zijn schema zou gelden: David en Petrus (bijvoorbeeld) waren in het verbond, maar verbreken het verbond door hun zonde en ongeloof. Dus ze zouden volgens jullie schema niet zalig zijn?

Terwijl ik juist zeg (niet in deze posting, maar lager): omdat ze wezenlijk in het verbond waren, kon de satan ze niet uit Christus' hand rukken (zoals Hij Zelf zegt).

David zondigde, Petrus zondigde. Ik stel niet dat wie zondigt dus niet zalig is. Integendeel. Maar er is wel een verschil tussen zondigen en ongelovig zijn, Hem de rug toekeren. Dat zijn twee verschillende dingen. Zoals in de Hebreeenbrief ook staat:

4 Want het is onmogelijk, degenen, die eens verlicht zijn geweest, van de hemelse gave genoten hebben en deel gekregen hebben aan de heilige Geest, 5 en het goede woord Gods en de krachten der toekomende eeuw gesmaakt hebben, 6 en daarna afgevallen zijn, weder opnieuw tot bekering te brengen, daar zij wat hen betreft de Zoon van God opnieuw kruisigen en tot een bespotting maken.

[Tiberius]

Hij hoort tot het verbond. Maar is er niet naar waarheid in geweest.

Klopt.
Of je het nu "niet naar waarheid", "niet wezenlijk" of "uitwendig" noemt, dat zijn naampjes die je er aan kan geven.

Dus, zij verbreken het verbond.... waarin ze wel degelijk waren opgenomen... maar ze belijden Hem niet en worden vanwege hun ongeloof afgebroken, omdat ze Hem alleen uitwendig beleden.

Allemaal goed en wel, maar dan is er in jouw visie dus toch afval der heiligen? En geen volharding?
Hoe kan dat dan?

Een retorische vraag: Paulus zegt dat de kinderen van gelovigen heilig zijn. Zonder uitzondering. En toch worden ze niet allen zalig. Hoe kan dat?

Omdat ze niet allen in waarheid (of zo je wilt: wezenlijk) in het verbond waren. Geen retorische vraag dus.
Heilig is apart gezet is niet gelijk aan zalig.

David zondigde, Petrus zondigde. Ik stel niet dat wie zondigt dus niet zalig is. Integendeel. Maar er is wel een verschil tussen zondigen en ongelovig zijn, Hem de rug toekeren. Dat zijn twee verschillende dingen.

Ben ik niet mee eens: al wat uit het geloof niet is, is zonde.
Neem anders Thomas: hem vermaant Jezus om niet ongelovig te zijn, maar gelovig.
Thomas zou dus in jouw redenering afgebroken worden vanwege zijn ongeloof .

[memento]

David zondigde, Petrus zondigde. Ik stel niet dat wie zondigt dus niet zalig is. Integendeel. Maar er is wel een verschil tussen zondigen en ongelovig zijn, Hem de rug toekeren. Dat zijn twee verschillende dingen.

Ben ik niet mee eens: al wat uit het geloof niet is, is zonde.
Neem anders Thomas: hem vermaant Jezus om niet ongelovig te zijn, maar gelovig.
Thomas zou dus in jouw redenering afgebroken worden vanwege zijn ongeloof .

Het rare met de verbondsbelofte van het nieuwe verbond, is dat God beloofd wat Hij eist. Hij kiest ervoor dit bij sommigen in het verbond wél te doen, bij anderen niet. Door de weg van geloof en bekering, door de weg van het smeekgebed: Al wat u ontbreekt, schenk Ik, zo gij t smeekt, mild en overvloedig.

[Afgewezen]

Over dit punt kan ik het beste maar onze belijdenissen laten spreken, de HC en de DL. Die zeggen het helderder dan ik het kan.

Onze belijdenis zegt:
Waar geloof is een stellig weten waardoor ik alles voor betrouwbaar houd, wat God ons in zijn Woord geopenbaard heeft. Tegelijk is het een vast vertrouwen, dat de Heilige Geest door het evangelie in mijn hart werkt, dat niet alleen aan anderen, maar ook aan mij vergeving van de zonden, eeuwige gerechtigheid en eeuwig heil door God geschonken zijn, enkel uit genade, alleen op grond van de verdienste van Christus.
en de DL, H1:
Artikel 12
Van hun eeuwige en onveranderlijke uitverkiezing tot behoud worden de uitverkorenen, ieder op zijn tijd, verzekerd, zij het niet bij iedereen even sterk en in gelijke mate. Die zekerheid ontvangen de uitverkorenen niet, wanneer zij de verborgenheden en diepten van God nieuwsgierig doorzoeken. Maar zij ontvangen haar, wanneer zij met een geestelijke blijdschap en heilige vreugde de onmiskenbare vruchten van de uitverkiezing, die Gods Woord aanwijst, bij zichzelf opmerken, zoals bijvoorbeeld het ware geloof in Christus, kinderlijk ontzag voor God, droefheid naar Gods wil over de zonde, honger en dorst naar de gerechtigheid.

Ik heb een aantal passages onderstreept. Ik geloof niet dat ik iets anders zeg dan de belijdenis.

Nergens spreekt de Bijbel over het kennen van wedergeboortemoment of -omstandigheid. Wel spreekt de Bijbel over de vrucht van het geloof. Het onderscheid tussen kennen voor zichzelf en voor derden maakt de Bijbel ook niet. Wil je dat tóch maken, dan moet je beseffen dat je jezelf daarmee buiten de belijdenisgeschriften plaatst. Niet dat die op zich zaligmakend zijn, maar ik meen toch dat deze hierin de Bijbel naspreken.

Als de Bijbel spreekt over 'bekering' en 'geloven', zaken die plaats moeten vinden bij mensen die van nature onbekeerd en ongelovig zijn, dan is het wel duidelijk dat deze zaken dan ook daadwerkelijk een aanvang nemen. Ze komen niet uit de lucht vallen en zijn er dan ineens, nee, er gebeurt iets met de mens die het ten deel valt. Moet de Bijbel dat expliciteren? Het is inherent aan de zaken zelf. Zoals getrouwd zijn impliceert dat er ooit een huwelijk is voltrokken, zo betekent gelovig zijn, dat ooit het geloof door de Heilige Geest in het hart ontstoken is (NGB art. 23). Een geestelijk leven zonder begin bestaat niet. Waarom zou Jezus anders over 'wedergeboorte' spreken en over 'komen tot Hem'? En waarom zou de - eenmalige - doop anders zo belangrijk zijn?

[Afgewezen]

Bekering en geloof zijn geen voorwaarden voor het verbond want het genadeverbond is onvoorwaardelijk. Bekering en geloof zijn weldaden van het genadeverbond. En daarmee vervalt heel je theorie.

Dat zijn de Statenvertalers dan toch niet met je eens.
Ik citeer uit de voorrede bij het NT (ik heb een en ander onderstreept):
"Het woord Testament is een Latijns woord, waarmee overgezet wordt het Griekse woord diatheke, hetwelk de Griekse vertalers gebruikten om uit te drukken het Hebreeuwse woord berith, dat is verbond. Daardoor wordt eigenlijk verstaan het verbond zelf, dat God met de mensen heeft gemaakt, om hun onder zekere voorwaarden het eeuwige leven te geven, welk verbond tweeërlei is, het Oude en het Nieuwe." Dan wordt er gesproken over het oude verbond en vervolgens wordt dan gezegd dat de mensen hun zaligheid moeten zoeken "in een ander verbond, hetwelke het Nieuwe genaamd wordt, en daarin bestaat, dat God Zijn Zoon tot een Middelaar verordineerd heeft, en het eeuwige leven belooft onder voorwaarde dat wij in Hem geloven; het wordt genoemd het verbond der genade".

[Afgewezen]

Wat Hij eist, namelijk geloof en bekering, dat wil Hij ook geven op grond van dat verbond: Eis van Mij vrijmoedig op Mijn trouw verbond; al wat u ontbreekt, schenk Ik mild en overvloedig
Dat is het mooie en wonderlijke.

In de onberijmde Psalm staat alleen maar "doe uw mond wijd open en Ik zal hem vervullen". Ik heb het idee dat met deze psalmregels wel wat inlegkunde bedreven wordt en dat het al helemaal niet gaat over vragen om bekering of dergelijke.

[Luther]

Wat Hij eist, namelijk geloof en bekering, dat wil Hij ook geven op grond van dat verbond: Eis van Mij vrijmoedig op Mijn trouw verbond; al wat u ontbreekt, schenk Ik mild en overvloedig
Dat is het mooie en wonderlijke.

In de onberijmde Psalm staat alleen maar "doe uw mond wijd open en Ik zal hem vervullen". Ik heb het idee dat met deze psalmregels wel wat inlegkunde bedreven wordt en dat het al helemaal niet gaat over vragen om bekering of dergelijke.

Ja daar gaat het wel om. In Psalm 81 wordt eerst de rijkdom van Gods verbond bezongen en door de Heere erop aangedrongen: Doe uw mond maar wijd open, dan zal ik betonen de Getrouwe te zijn, de God van het verbond. Als voorbeeld: Net als die jonge vogeltjes in het voorjaar, als de vader met een wormpje aan komt vliegen.

[Afgewezen]

Ja daar gaat hetw el om. In Psalm 81 wordt eerst de rijkdom van Gods verbond bezongen en door de Heere erop aangedrongen: Doe uw mond maar wijd open, dan zal ik betonen de Getrouwe te zijn, de God van het verbond. Als voorbeeld: Net als die jonge vogeltjes in het voorjaar, als de vadrr met een wormpje aan komt vliegen.

Waar lees je dat het hier om bidden om bekering gaat?