Reikwijdte van het verbond

[rekcor]

@Afgewezen: hoe denk jij dan over de duizenden, zo niet miljoenen christenen wereldwijd die geen duidelijk punt in de tijd kunnen aanwijzen, maar waarvan het (krachtens de vruchten in Galaten 5:22 die zichtbaar zijn in hun leven) net lijkt alsof ze bekeerd zijn? Moeten we volgens jou vrezen voor hun zieleheil?

[memento]

Ja, ik geloof dat je je uit het verbond kunt zondigen door ongeloof.

Ik geloof NIET dat je je uit het verbond kunt zondigen. Wel kan je het verbond verbreken, maar wie dat doet haalt zich de verbondswraak van God op zn hals. Een mens kan het verbond nooit ongedaan maken. Het enige wat hij kan doen is zijn verbondsplicht nalaten, in welk geval de verbonds-zegeningen hem voorbijgaan en de verbonds-vloeken op hem rusten. Van het verbond kan je niet afkomen, zélfs in de hel blijf je verbondskind, maar dan in negatieve zin, dus als verbonds-breker wie de verbondswraak voor eeuwig moet ervaren.

je hebt gelijk! Dat is ook wat ik bedoelde, maar ik heb me daarin ongelukkig uitgedrukt. Het ging mij erom dat God zweert in zijn toorn: zo zij in mijn rust zullen ingaan (psalm 95). dat ze niet delen in de zegen (zaligheid) van het verbond, hoewel verbondskinderen....

Memento, ik ben heel benieuwd naar jouw visie op dat "wel bij het verbond horen, maar niet wezenlijk"

Zoals wel duidelijk zal zijn, stel ik dat iedereen die het evangelie hoort of gehoord heeft, in het verbond besloten is. Niet alleen op een erf, niet alleen een btje, maar helemaal, wezenlijk. Ten volle geldt voor hem de belofte dat God zijn God wil zijn. Maar ook ten volle geldt de verbondswraak, de toorn van God tegenover allen die Zijn Zoon verwerpen.

Het is het geloof in de Zoon van God wat het verschil maakt tussen belofte en vloek. Er is geen neutrale grond. Óf je bent voor Jezus, en daarmede bezitter van hetgeen God in Zijn verbond belooft, óf je bent tegen Jezus, en daarmee onder de brandende toorn van God. Beiden kanten van hetzelfde verbond. Beiden even wezenlijk.

Kortom, wie betracht wat zijn verbondsplicht is (aangezien in alle verbonden 2 delen begrepen zijn, zo worden wij ook van God vermaand etc, het doopformulier) ontvangt de verbondszegen. Wie zijn verbondsplicht verzaakt, roept de rechtvaardige verbondswraak op.

Wie de reikwijdte van het verbond dus beperkt tot alleen de uitverkorenen, zwakt het verbond af. Zowel in haar belofte, als in haar gruwelijke vloek. Het verbond kent geen vrijblijvendheid. Daarnaast: Het nieuwe verbond kan niet los gezien worden van het oude verbond. Er is niet alleen dis-continuiteit, maar ook continuiteit.

[MarthaMartha]

Ja, ik geloof dat je je uit het verbond kunt zondigen door ongeloof.

Ik geloof NIET dat je je uit het verbond kunt zondigen. Wel kan je het verbond verbreken, maar wie dat doet haalt zich de verbondswraak van God op zn hals. Een mens kan het verbond nooit ongedaan maken. Het enige wat hij kan doen is zijn verbondsplicht nalaten, in welk geval de verbonds-zegeningen hem voorbijgaan en de verbonds-vloeken op hem rusten. Van het verbond kan je niet afkomen, zélfs in de hel blijf je verbondskind, maar dan in negatieve zin, dus als verbonds-breker wie de verbondswraak voor eeuwig moet ervaren.

je hebt gelijk! Dat is ook wat ik bedoelde, maar ik heb me daarin ongelukkig uitgedrukt. Het ging mij erom dat God zweert in zijn toorn: zo zij in mijn rust zullen ingaan (psalm 95). dat ze niet delen in de zegen (zaligheid) van het verbond, hoewel verbondskinderen....

Memento, ik ben heel benieuwd naar jouw visie op dat "wel bij het verbond horen, maar niet wezenlijk"

Zoals wel duidelijk zal zijn, stel ik dat iedereen die het evangelie hoort of gehoord heeft, in het verbond besloten is. Niet alleen op een erf, niet alleen een btje, maar helemaal, wezenlijk. Ten volle geldt voor hem de belofte dat God zijn God wil zijn. Maar ook ten volle geldt de verbondswraak, de toorn van God tegenover allen die Zijn Zoon verwerpen.

Het is het geloof in de Zoon van God wat het verschil maakt tussen belofte en vloek. Er is geen neutrale grond. Óf je bent voor Jezus, en daarmede bezitter van hetgeen God in Zijn verbond belooft, óf je bent tegen Jezus, en daarmee onder de brandende toorn van God. Beiden kanten van hetzelfde verbond. Beiden even wezenlijk.

Kortom, wie betracht wat zijn verbondsplicht is (aangezien in alle verbonden 2 delen begrepen zijn, zo worden wij ook van God vermaand etc, het doopformulier) ontvangt de verbondszegen. Wie zijn verbondsplicht verzaakt, roept de rechtvaardige verbondswraak op.

Ja dat volg ik, dat is ook de lijn van Gods handelen met het volk Israël.
Mee eens.

[refo]

Ook eens. Daarom @bert: in de NL context is het aantal gelovigen wel groter. Ondanks dat mensen belijden 'ongelovig' te zijn. Ze doelen dan op kenmerken waaraan ze niet voldoen, maar klampen zich aan God vast, in Christus.

[Jac]

De wedergeboorte is geen voorwaarde, maar een bevel, evenals geloof.

Als ik ook even in mag vallen met de volgende stelling:

Wedergeboorte is het instrument waarmee God ons verandert op het moment dat wij in geloof tot Hem komen.
100% genade en 100% actief komen.

Voor wat betreft visie op het verbond kan ik me helemaal in Memento vinden.

[Bert Mulder]

Ook eens. Daarom @bert: in de NL context is het aantal gelovigen wel groter. Ondanks dat mensen belijden 'ongelovig' te zijn. Ze doelen dan op kenmerken waaraan ze niet voldoen, maar klampen zich aan God vast, in Christus.

Dank je voor deze toevoeging, Refo. Heb ik, in de drukte en hitte van het debat, even dat heel belangrijke stuk vergeten, hoewel ik het wel enigszins aangehaald heb in 'de gemeente'...

Door onbijbelse eisen te stellen aan de herkenning van het geloof en de bekering, wordt het geloof en bekering onbijbelse kwaliteiten aangemeten. Zo lees ik in de Schrift, en de 3FvE, dat men het geloof (en de bekering) aan de vruchten herkennen zult. Nergens lees ik, dat men het door eigen navelstaren herkennen zult, maar dat men niet op zichzelf zien moet, maar op Christus alleen!

En omdat die herkenning fout ligt, en ook omdat de prediking zo is, dat ieder ontlokend leven dat niet onder die maatstaf heenkan veroordeeld wordt als 'niet genoeg voor de eeuwigheid', zo worden velen van de troost en geloofsverzekering berooft. Zodat men van zichzelf niet durft te zeggen dat men gelooft.

Zo ken ik iemand, heel dicht bij me, die wel kan zeggen dat God haar gebeden verhoord. Ook durft ze te zeggen op God te betrouwen. Ook leeft ze, naar zo ongeveer alle menselijke maatstaven, een goed christelijk leven. Neemt trouw de middelen waar ook. Maar zegt toch dat ze het enige nodige mist....

Maken we zo God dan niet tot leugenaar?

En nu wordt ik heel persoonlijk... Vergeef het mij, aub.

Op mijn vaders graf, na eerst heel gehuild te hebben, kon, nee moest ik wel zingen en jubelen... Moest het wel binnen mij houden, het was een GGinN begravenis...

Maar het brak mijn hart, dat haast iedereen daar geen Trooster leken te hebben. Mijn vader ging naar het graf, zonder zich Christus te durven toe eigenen. Maar ik heb de troost uit de Schrift, dat men ze uit de vruchten kennen zal.

[Afgewezen]

Als we van nature God niet zoeken, maar ik een peuter enthousiast Gods glorie zie bezingen, een kleuter openlijk en zonder schaamte hoor zeggen dat God alles kan, een kind ademloos luistert naar verhalen uit de Bijbel en 's avonds tot God bidt voor het slapen gaan, hoe kan je dan stellen dat zijn natuur niet veranderd is ten opzichte van andere kinderen?

Dus dit zou dan een teken zijn dat de natuur van een kind veranderd is? Nu, dat denk ik niet. Hou me ten goede, het kán zijn dat de natuur van dit kind veranderd is, maar dat blijkt niet uit de dingen die jij noemt. Dit kunnen onbekeerde kinderen evengoed doen.

Het gaat er ook niet om dat je kinderen per se als onbekeerd moet beschouwen, of als bekeerd, maar als mensen die van nature God niet vrezen, en alleen door genade zalig kunnen worden.

Kijk, ik ben het ook niet eens met de lijn die veelal in de GG c.s. gevolgd wordt. Daar worden de kinderen het bos ingestuurd met de vermaning “bid maar veel om een nieuw hartje” (ervan uitgaande dat alle kinderen wel onbekeerd zullen zijn), zonder dat hun behoorlijk de boodschap van het Evangelie uitgelegd wordt.
Zó moet het niet.
Maar hun moet wel de ernst van de zonde, van dood en eeuwigheid onder het oog worden gebracht, evenals de boodschap van Gods genade en liefde, ons bewezen in Jezus Christus.

Maar wat ik met name bij Marnix zie gebeuren, is toch in de praktijk het hanteren van de gedachte van een veronderstelde wedergeboorte. Zeker, ik weet dat de GKv dat officieel niet leert en juist daarin verschilde met de (voormalige) Gereformeerde Kerken, maar als je het zingen en bidden van een kind, of het ademloos luisteren naar een Bijbelverhaal al ziet als kenmerken van genade, ja, dan gaat het allemaal wel heel gemakkelijk en wordt zo’n kind kennelijk al snel als wedergeboren (“van een veranderde natuur”) beschouwd.
In dát geval kan ik me voorstellen dat je eerlijk moet toegeven dat je bij een kind niet kunt zien of het om ‘echt’ geloof gaat of om verstandsgeloof en dat de uitkomst dat maar moet uitwijzen (iets wat Marco overigens per se niet gezegd wil hebben).
Als je zo redeneert, wordt geloven iets wat bereikbaar is voor de menselijke natuur, iets wat je zelf kunt. Dát is het levensgrote gevaar in kerken waar zo verbondsmatig wordt gedacht. Mensen nemen aan wat hun geleerd wordt en menen dat dat geloven is. En natuurlijk: je kunt natuurlijk altijd zeggen dat zo iemand dat niet van zichzelf heeft etc. etc., maar opvallend is wel dat iemand die door God aan zichzelf is ontdekt en geleerd en aan wie Christus bevindelijk is geopenbaard ter verlossing – opvallend is, zeg ik, dat zo iemand bijzonder weinig aansluiting vindt bij mensen die zo ‘gemakkelijk’ kunnen geloven. Een zelfberedeneerd stappenplan houdt zo iemand erop na, wordt er dan bijvoorbeeld gezegd.
En kan dat? Werkt de Heilige Geest zó dat iemand die in zijn jeugd wedergeboren is niet kan communiceren met iemand die een ‘bewuste’ bekering heeft doorgemaakt? Nee, ik bedoel niet het ‘overnemen’ van elkaar onder de gelovigen, want daar kan nog wel eens wat misgaan, maar ik bedoel als het gaat over het karakter van de bekering. Kan het dan zijn dat twee gelovigen een totaal verschillende taal spreken, zelfs een totaal andere Gód lijken te aanbidden?
Ik weet wel dat ook ik geen sluitende antwoorden op deze vragen kan geven. Maar wat ik beschrijf is wel een feit en het is ook wat je op dit forum ziet gebeuren. Je kunt in woorden proberen de meningen bij elkaar te brengen, maar je ziet dat men het dan uiteindelijk niet over dezelfde dingen heeft. Waarom anders zo’n hevige en soms emotionele discussie?

[Afgewezen]

@Afgewezen: hoe denk jij dan over de duizenden, zo niet miljoenen christenen wereldwijd die geen duidelijk punt in de tijd kunnen aanwijzen, maar waarvan het (krachtens de vruchten in Galaten 5:22 die zichtbaar zijn in hun leven) net lijkt alsof ze bekeerd zijn? Moeten we volgens jou vrezen voor hun zieleheil?

Ik ken al die duizenden, miljoenen christenen niet, dus ik kan daar niet zo uit de losse pols een antwoord op geven. Als deze mensen werkelijk de vruchten van de Geest vertonen, dan lijkt het niet of ze bekeerd zijn, maar dan zijn ze het.

[rekcor]

@Afgewezen: hoe denk jij dan over de duizenden, zo niet miljoenen christenen wereldwijd die geen duidelijk punt in de tijd kunnen aanwijzen, maar waarvan het (krachtens de vruchten in Galaten 5:22 die zichtbaar zijn in hun leven) net lijkt alsof ze bekeerd zijn? Moeten we volgens jou vrezen voor hun zieleheil?

Ik ken al die duizenden, miljoenen christenen niet, dus ik kan daar niet zo uit de losse pols een antwoord op geven. Als deze mensen werkelijk de vruchten van de Geest vertonen, dan lijkt het niet alsof ze bekeerd zijn, maar dan zijn ze het.

Daar ben ik blij om! Dus het zijn ook bij jou uiteindelijk de vruchten van de Geest die de doorslag geven?

maar opvallend is wel dat iemand die door God aan zichzelf is ontdekt en geleerd en aan wie Christus bevindelijk is geopenbaard ter verlossing – opvallend is, zeg ik, dat zo iemand bijzonder weinig aansluiting vindt bij mensen die zo ‘gemakkelijk’ kunnen geloven.

Wat bedoel je met: aansluiting vinden?

Kan het dan zijn dat twee gelovigen een totaal verschillende taal spreken, zelfs een totaal andere Gód lijken te aanbidden?

Ik heb het al vaker genoemd: momenteel ben ik sterk betrokken bij het internationale studentenwerk. Zodoende ontmoet ik christenen uit bijna alle landen van de wereld. En wat een verschillen in theologie kom je dan tegen! Maar bij allemaal is een ding hetzelfde: ze erkennen Jezus Christus als hun Heer en Verlosser, en dat er geen weg is tot behoud dan door Hem, en Hem alleen! Als iemand dat belijdt, en ik in zijn/haar leven zie dat hij/zij een discipel van de Heere wil zijn, is m.i. de vraag 'hoe ben jij bekeerd' helemaal niet meer interessant.

[Josephus]

Je kunt in woorden proberen de meningen bij elkaar te brengen, maar je ziet dat men het dan uiteindelijk niet over dezelfde dingen heeft. Waarom anders zo’n hevige en soms emotionele discussie?

Waarschijnlijk omdat die woorden nogal eens zorgvuldiger gekozen zouden kunnen worden en omdat de constatering dat men het niet met elkaar eens is ook nogal eens vergezeld gaat van een impliciete of expliciete veroordeling. Het enkele feit dat je met iemand over iets van mening verschilt, lijkt mij namelijk niet echt iets om emotioneel van te worden. Zoiets komt wel vaker voor.

[Afgewezen]

En juist die mensen die in Zijn Naam geprofeteerd hebben, duivelen uitgeworpen zelfs: die krijgen juist te horen dat hun werken niet klopten. Niet dat ze wel of niet wedergeboren waren - daar gaat dat bijbelgedeelte niet over - maar wel dat hun vruchten niet deugden. Oftewel: juist deze teksten die je nu aanhaalt wijzen op het zaligmakend geloof dat te kennen is uit de werken, en niet uit het kunnen opsommen van een bekeringsmoment.

Klopt, maar de gelovigen kunnen zich hun goede werken juist niet herinneren op de oordeelsdag ("wanneer hebben we dat dan gedaan?"), maar ze weten wél dat ze God in Christus hebben leren kennen, toen de Heilige Geest het geloof in hen werkte.
Het gaat er maar om dat je de juiste kenmerken op het juiste moment gebruikt.
Het geloof blijkt uit de vruchten, maar het wordt gewerkt in een weg van bekering en wedergeboorte. En dat is iets wat de gelovige zélf merkt. Hoe God werkt in verbondskinderen die jong sterven, is onze zaak niet. En hoe het gaat met mensen die van jongsaf aan geloven: vergeet niet dat een klein kind al heel snel tot zondige gedachten en woorden in staat is, en dan geldt dus ook voor zo'n kind de eis van 'bewuste' bekering en wedergeboorte. Als hij bewust kan zondigen, kan hij ook bewust bekeerd worden!

[Afgewezen]

Dus samenvattend zeg jij dus:
a) er zijn weinig gelovigen die van kindsaf aan gelovig zijn (dus er zijn weinig kinderen die geloven)
b) er zijn wel veel kinderen in de hemel
Hoe zie jij deze stellingen dan in verhouding tot elkaar?

Overigens staat deze vraag voor Tiberius ook nog open

Geen van drieën heb ik beweerd (de conclusie tussen haakjes bij a is eigenlijk een aparte bewering); dat voorop gesteld.
Maar denk je niet, dat jonggestorven kinderen van gelovige ouders zalig zijn? De DL zeggen toch duidelijk dat gelovige ouders daar niet aan hoeven te twijfelen?
Ik heb (dacht ik) al eerder gezegd, dat je deze belijdenis niet door moet trekken om te zeggen als ze al jong zalig zijn, zijn ze het automatisch ook als ze wat ouder zijn.

de eerste beweerde Afgewezen echter wel en jij verdedigde haar, sterker nog, zag het zelfs als eenn gereformeerde lijn. Ik zie beide beweringen onder a als 1 bewering overigens.

Dat klopt. Ik geloof namelijk dat hoe 'makkelijker' er over geloof en bekering wordt gedacht, hoe eerder een kind als 'gelovig' wordt beschouwd. Zie ook mijn antwoord aan Marnix.

[Afgewezen]

Wat bedoel je met: aansluiting vinden?

Dat je elkaar geestelijk verstaat.

[seuter]

HSV ?
Verbondsmatigheid ?
Gezelligheid ? (Foei, om op een VRIJBLIJVENDE wijze onze kijk op op bepaalde theologische zaken te geven.)
Daar is de werkelijkheid te ernstig voor. Zie ook de Romeinenbrief aan de Romeinen hoofdstuk 5 vers 12 met de kanttekeningen (SV) :


12 Daarom, gelijk door één mens de zonde in de wereld ingekomen is, en door de zonde de dood, en alzo de dood tot alle mensen doorgegaan is, in welken allen gezondigd hebben.

28 In de volgende verzen verklaart de apostel hoe wij door Christus gerechtvaardigd zijn, met een tegenstelling van Adam en zijn ongehoorzaamheid, door welke de dood doorgedrongen is over alle mensen, vss. 12, 13, 14, en daarna hoe Christus' gehoorzaamheid ons daarentegen tot rechtvaardigheid strekt, vss. 15, 16, 17, 18, 19, door Gods toerekening. En dat het daarom niet ongerijmd is, dat wij allen door de gehoorzaamheid van één Mens gerechtvaardigd worden, alzo wij allen door de ongehoorzaamheid van één mens tot zondaars gesteld zijn.

29 Namelijk Adam, 1 Kor. 15:21, waaronder ook Eva begrepen is, alzo deze twee één vlees waren, en een gemene stam van het gehele menselijke geslacht, Ef. 5:31. 1 Tim. 2:14.

30 Namelijk énen mens, gelijk dit Griekse woordje epi voor in ook elders wordt genomen, Mark. 2:4. Hebr. 9:17, enz., en dit woordje in van Paulus ook over deze zaak gebruikt wordt, 1 Kor. 15:22. Of: voor zoveel , of: omdat zij allen gezondigd hebben , en dat brengt ook noodzakelijk denzelfden zin mede, want alle mensen die sterven, hebben in zichzelven geen dadelijke zonden begaan, gelijk blijkt in de onmondige kinderen, van welke velen sterven in hun onmondigheid, en derhalve moeten gezondigd hebben in dezen énen mens, in wiens lendenen zij waren; gelijk Levi gezegd wordt tienden gegeven te hebben, zijnde in de lendenen van Abraham, Hebr. 7:9. Zie hiervan breder verklaring in de volgende verzen en Job 14:4. Ps. 51:7. Joh. 3:5, 6. Ef. 2:3, enz.

31 Namelijk alzo is ook door één Mens Jezus Christus de gerechtigheid en het leven over alle gelovigen gekomen. Gelijk Paulus besluit vss. 18, 19.

h Gen. 3:6. 1 Kor. 15:21.

i Gen. 2:17. Rom. 6:23.12 Daarom, gelijk door één mens de zonde in de wereld ingekomen is, en door de zonde de dood, en alzo de dood tot alle mensen doorgegaan is, in welken allen gezondigd hebben.

28 In de volgende verzen verklaart de apostel hoe wij door Christus gerechtvaardigd zijn, met een tegenstelling van Adam en zijn ongehoorzaamheid, door welke de dood doorgedrongen is over alle mensen, vss. 12, 13, 14, en daarna hoe Christus' gehoorzaamheid ons daarentegen tot rechtvaardigheid strekt, vss. 15, 16, 17, 18, 19, door Gods toerekening. En dat het daarom niet ongerijmd is, dat wij allen door de gehoorzaamheid van één Mens gerechtvaardigd worden, alzo wij allen door de ongehoorzaamheid van één mens tot zondaars gesteld zijn.

29 Namelijk Adam, 1 Kor. 15:21, waaronder ook Eva begrepen is, alzo deze twee één vlees waren, en een gemene stam van het gehele menselijke geslacht, Ef. 5:31. 1 Tim. 2:14.

30 Namelijk énen mens, gelijk dit Griekse woordje epi voor in ook elders wordt genomen, Mark. 2:4. Hebr. 9:17, enz., en dit woordje in van Paulus ook over deze zaak gebruikt wordt, 1 Kor. 15:22. Of: voor zoveel , of: omdat zij allen gezondigd hebben , en dat brengt ook noodzakelijk denzelfden zin mede, want alle mensen die sterven, hebben in zichzelven geen dadelijke zonden begaan, gelijk blijkt in de onmondige kinderen, van welke velen sterven in hun onmondigheid, en derhalve moeten gezondigd hebben in dezen énen mens, in wiens lendenen zij waren; gelijk Levi gezegd wordt tienden gegeven te hebben, zijnde in de lendenen van Abraham, Hebr. 7:9. Zie hiervan breder verklaring in de volgende verzen en Job 14:4. Ps. 51:7. Joh. 3:5, 6. Ef. 2:3, enz.

31 Namelijk alzo is ook door één Mens Jezus Christus de gerechtigheid en het leven over alle gelovigen gekomen. Gelijk Paulus besluit vss. 18, 19.

h Gen. 3:6. 1 Kor. 15:21.

i Gen. 2:17. Rom. 6:23.

Mijn stelling is dat een Chinees, Vietnamees, Rus, Japanner, Indiër op hun culturele wijze zalig worden (dit i.v.m. hun taal die anders geschreven, gesproken, beleefd etc. wordt, aangezien een b.v. een Japanner ongeveer 20 soorten "ja" kent).
Echter ondanks die vervloekte spraakverwarring ontstaan na die zo door het mensdom gewilde bouw van de toren van Babel, worden OOK die mensen zalig op die Bijbelse gezegende grond (Steenrots Christus Jezus). Het zijn mensen die nooit van reformatorische mensen gehoord hebben. Zing anders dan nooit meer zo gemakkelijk Psalm 87 berijmd !
Dus welke reikwijdte hebben wij persoonlijk op het oog, toch die : ALLEN die de HEERE Jezus Christus hartelijk liefhebben ?
Dit houdt in : de afsnijding van alles wat geen eeuwigheidswaarde heeft.
Beleeft een HSV'er dit ?
Beleeft een verbondsmatige dit ?
Beleeft een z.g.n. gezellige dit ?
Beleeft een gemoedelijke dit ?
Waar zijn mijn leden en uw leden nu en tot welk doel ?
De Waarheid (Gods Woord) staat centraal en dus een EERLIJKE vertaling naar de Oosterse talen (en andere talen wereldwijd) is toch al mogelijk geweest?
De ware christenen buiten Nederland, vonden en vinden dat toch niet te moeilijk om dit geestelijk te verstaan / begrijpen en te doen ?
Soms begrijp het ik het allemaal niet meer. We moeten toch levend gemaakt zijn of worden door de Heilige Geest ? Dit is toch altijd in alle eeuwen heen zo geweest en noodzakelijk ?

[Tiberius]

Zoals wel duidelijk zal zijn, stel ik dat iedereen die het evangelie hoort of gehoord heeft, in het verbond besloten is. Niet alleen op een erf, niet alleen een btje, maar helemaal, wezenlijk. Ten volle geldt voor hem de belofte dat God zijn God wil zijn. Maar ook ten volle geldt de verbondswraak, de toorn van God tegenover allen die Zijn Zoon verwerpen.

Het is het geloof in de Zoon van God wat het verschil maakt tussen belofte en vloek. Er is geen neutrale grond. Óf je bent voor Jezus, en daarmede bezitter van hetgeen God in Zijn verbond belooft, óf je bent tegen Jezus, en daarmee onder de brandende toorn van God. Beiden kanten van hetzelfde verbond. Beiden even wezenlijk.

Kortom, wie betracht wat zijn verbondsplicht is (aangezien in alle verbonden 2 delen begrepen zijn, zo worden wij ook van God vermaand etc, het doopformulier) ontvangt de verbondszegen. Wie zijn verbondsplicht verzaakt, roept de rechtvaardige verbondswraak op.

Wie de reikwijdte van het verbond dus beperkt tot alleen de uitverkorenen, zwakt het verbond af. Zowel in haar belofte, als in haar gruwelijke vloek. Het verbond kent geen vrijblijvendheid. Daarnaast: Het nieuwe verbond kan niet los gezien worden van het oude verbond. Er is niet alleen dis-continuiteit, maar ook continuiteit.

Dus dan vereenzelvig je de prediking van het Woord met het verbond?
Zomaar wat vragen: Als iemand één keer het Woord hoort, is het al een verbondskind? Dus mijn collega, die ik één keer tijdens ziekte een stukje uit de Bijbel heb voorgelezen en na zijn ziekte niets meer ervan wil weten, is een verbondskind? En de burgemeester, die bij de intrede van de predikant in onze gemeente aanwezig was, is op grond daarvan meteen een verbondskind?

Sorry, maar daar kan ik niet in mee.
Dan houd ik me liever bij de verbondsopvatting van de Nadere Reformatoren, zoals Hellenbroek in zijn vragenboekje en W. a Brakel in zijn "Redelijke Godsdienst" beschrijven. En zoals dr. De Vries door Afgewezen in een ander topic geciteerd wordt.

Bovendien schuif je het probleem, die MarthaMartha verwoordt gewoon een klein stukje verder op.
(Deze vragen bedoel ik: "Hoe zit dat dan met de eenzijdigheid van die verbondssluiting? God gaat toch eenzijdig dat verbond aan? Hoe leg je dat allemaal uit?").