God in de stad

[memento]

Bekeren kost tijd. Dat is iets wat wij, allemaal afkomstig uit de ger. gez., een millieu waarin iedereen over de grote zaken hetzelfde denkt, ons niet in kunnen leven. Maar leef je even in in iemand die uit de wereld komt. Al zijn vrienden zijn uit de wereld. Zijn familie. Zijn bekenden. Dat houdt in dat elke verjaardag, ook na bekering, hij in verzoeking komt. Maar niet alleen dat, ook zijn gewoonten waren in de wereld. Misschien ging hij wel elk weekend stappen, of leidde hij een sexueel losbandig leven, etc. Een bekering vanuit de wereld vergt niet alleen een bekering van het hart, maar van het hele leven. Waar een refo die bekeerd wordt misschien een paar dingen in zijn dagelijkse leven moet veranderen, veranderd voor een wereldling zijn hele dagelijkse leven. Ook zal vanuit zijn oude familie/vrienden/kennissenkring steeds aan hem getrokken worden, om weer "gewoon" mee te doen.

Ik zeg daarmee niet dat de christelijke gemeente in de stad daarom wat losser moet zijn. Juist niet, juist in zulke situaties is een heldere en strak gedefinieerde ethische code nodig. Waar mensen ook op aangesproken worden, als ze die breken. Maar tegelijkertijd weet je ook van te voren dat dat gewoon voor gaat komen, en zul je die mensen daarin ook moeten begeleiden. Zelf zou ik pleiten voor een "easy to get in, difficult to get out"-gemeente. Belangstellenden vanaf hun eerste bezoek aan de gemeente meenemen in het pastoraat (gewoon ff langswippen als pastor, hoeft maar 10 minuutjes te zijn, en schijnt erg bindend te werken), en mensen die belijden bekeerd te zijn en een hartelijke intentie hebben om te breken met de zonde na een periode van catechisatie (met acheraf een gesprek, waarin de kennis van de leer en de levensheiliging besproken/getoetst wordt) te dopen en hun geloof te laten belijden. Om ze daarna als gemeente nooit meer los te laten.

[Bureaucraat]

Bekeren kost tijd. Dat is iets wat wij, allemaal afkomstig uit de ger. gez., een millieu waarin iedereen over de grote zaken hetzelfde denkt, ons niet in kunnen leven.

Ik denk dat dit met name mensen betreft die niet in een stad wonen. En met stad doel ik dat met name toch op een beperkt aan grote steden. Als inwoner van de Randstad word ik namelijk dagelijks geconfronteerd met andersdenkenden, terwijl inwoners van de bible-belt (geen diskwalificatie) met name met gelijkgezinden in aanraking komen.

Maar leef je even in in iemand die uit de wereld komt. Al zijn vrienden zijn uit de wereld. Zijn familie. Zijn bekenden. Dat houdt in dat elke verjaardag, ook na bekering, hij in verzoeking komt. Maar niet alleen dat, ook zijn gewoonten waren in de wereld. Misschien ging hij wel elk weekend stappen, of leidde hij een sexueel losbandig leven, etc. Een bekering vanuit de wereld vergt niet alleen een bekering van het hart, maar van het hele leven. Waar een refo die bekeerd wordt misschien een paar dingen in zijn dagelijkse leven moet veranderen, veranderd voor een wereldling zijn hele dagelijkse leven. Ook zal vanuit zijn oude familie/vrienden/kennissenkring steeds aan hem getrokken worden, om weer "gewoon" mee te doen.

Ik kan me helemaal vinden in je analyse.

[Afgewezen]

Ik vraag me af of jullie nu niet een te grote muur zetten tussen christenen en niet-christenen.
Ik ben zelf ook een Randstadchristen en sta met beide benen middenin de modder van de wereld, om het zo maar eens te zeggen.
Wat mij opvalt in contacten met mensen, is dat niet-gelovigen al snel begrijpen waar het om gaat. Enerzijds is er een onmetelijke kloof tussen de hedendaagse gemiddelde Nederlander en een gemiddelde refo, anderzijds sta je verrassend dicht bij elkaar.
En ik denk dat als iemand zich écht bekeert, niet in de trant van 'o wat fijn, bij Jezus mag ik mezelf zijn' nee, maar echt breekt met de zonde en Jezus als Redder aanneemt, heel goed kan aanvoelen waarom drinken, stappen en samenwonen niet meer gaat.

[Bureaucraat]

En ik denk dat als iemand zich écht bekeert, niet in de trant van 'o wat fijn, bij Jezus mag ik mezelf zijn' nee, maar echt breekt met de zonde en Jezus als Redder aanneemt, heel goed kan aanvoelen waarom drinken, stappen en samenwonen niet meer gaat.

Een bekering is meestal een proces dat veel tijd kost. Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand instant bekeerd werd.

[Afgewezen]

En ik denk dat als iemand zich écht bekeert, niet in de trant van 'o wat fijn, bij Jezus mag ik mezelf zijn' nee, maar echt breekt met de zonde en Jezus als Redder aanneemt, heel goed kan aanvoelen waarom drinken, stappen en samenwonen niet meer gaat.

Een bekering is meestal een proces dat veel tijd kost. Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand instant bekeerd werd.

Dat kan zo zijn, maar die bekering leidt toch tot een punt van overgave.
Er zijn mensen die heel goed weten hoe het geloof in elkaar zit, die best weten wat van hen verlangd wordt, maar die toch niet tot die overgave willen komen.
En wat je heel veel ziet, is dat mensen niet willen erkennen dat ze zondaar zijn en dus verlossing nodig hebben. Overtuiging van zonde is voor een wereldling net zo goed nodig als voor een kerkmens (ja, ik draai nu bewust de volgorde even om).

Maar hoe we het ook wenden of keren, ik kan het concept van ds. De Jong niet in overeenstemming brengen met 1 Kor. 5. En Paulus was toch echt wel ervaringsdeskundige.

[memento]

En ik denk dat als iemand zich écht bekeert, niet in de trant van 'o wat fijn, bij Jezus mag ik mezelf zijn' nee, maar echt breekt met de zonde en Jezus als Redder aanneemt, heel goed kan aanvoelen waarom drinken, stappen en samenwonen niet meer gaat.

Natuurlijk snapt zo iemand waarom het niet meer kan. Maar als vanuit je omgeving steeds aan je getrokken word het tóch te doen, dan is het veel moeilijker om staande te blijven dan wanneer je in een beschermd wereldje leeft. Zeker wanneer het vuur van de eerste liefde wat verzwakt.

En zoveel verschil is er ook niet. Een refo valt na bekering ook nog vaak in zonden. Alleen, dat zijn zonden die niet zo zichtbaar zijn, want doordat we opgegroeit zijn in een millieu waar uiterlijke zonden je imago sterk schaden, hebben we aangeleerd (ook onbekeerden) om uiterlijke zonden te meiden. Maar een niet-refo die bekeerd wordt, als die zondigt (lees: weer even terugvalt in zijn oude levensstijl) dan is dat direct zichtbaar.

[Afgewezen]

En ik denk dat als iemand zich écht bekeert, niet in de trant van 'o wat fijn, bij Jezus mag ik mezelf zijn' nee, maar echt breekt met de zonde en Jezus als Redder aanneemt, heel goed kan aanvoelen waarom drinken, stappen en samenwonen niet meer gaat.

Natuurlijk snapt zo iemand waarom het niet meer kan. Maar als vanuit je omgeving steeds aan je getrokken word het tóch te doen, dan is het veel moeilijker om staande te blijven dan wanneer je in een beschermd wereldje leeft. Zeker wanneer het vuur van de eerste liefde wat verzwakt.

En zoveel verschil is er ook niet. Een refo valt na bekering ook nog vaak in zonden. Alleen, dat zijn zonden die niet zo zichtbaar zijn, want doordat we opgegroeit zijn in een millieu waar uiterlijke zonden je imago sterk schaden, hebben we aangeleerd (ook onbekeerden) om uiterlijke zonden te meiden. Maar een niet-refo die bekeerd wordt, als die zondigt (lees: weer even terugvalt in zijn oude levensstijl) dan is dat direct zichtbaar.

Ik begrijp het allemaal, maar het gaat er nu om hoe een gemeente daarmee omgaat. Wordt er ruimte geboden voor mensen die in uitbrekende zonden (blijven) leven of niet. Dat is de vraag in kwestie.
De man die in 1 Kor. 5 uit de gemeente moest, was waarschijnlijk echt wel een gelovige. Maar hij mocht niet bij de gemeenschap blijven tót hij zich bekeerd had. Dat moet ons uitgangspunt zijn.

[Bureaucraat]

Maar hoe we het ook wenden of keren, ik kan het concept van ds. De Jong niet in overeenstemming brengen met 1 Kor. 5. En Paulus was toch echt wel ervaringsdeskundige.

Ik geloof dat ook deze predikant met zijn voeten in de modder staat. De wijk Delfshaven wordt nu niet bepaald gekenmerkt door het christendom.

[memento]

En ik denk dat als iemand zich écht bekeert, niet in de trant van 'o wat fijn, bij Jezus mag ik mezelf zijn' nee, maar echt breekt met de zonde en Jezus als Redder aanneemt, heel goed kan aanvoelen waarom drinken, stappen en samenwonen niet meer gaat.

Natuurlijk snapt zo iemand waarom het niet meer kan. Maar als vanuit je omgeving steeds aan je getrokken word het tóch te doen, dan is het veel moeilijker om staande te blijven dan wanneer je in een beschermd wereldje leeft. Zeker wanneer het vuur van de eerste liefde wat verzwakt.

En zoveel verschil is er ook niet. Een refo valt na bekering ook nog vaak in zonden. Alleen, dat zijn zonden die niet zo zichtbaar zijn, want doordat we opgegroeit zijn in een millieu waar uiterlijke zonden je imago sterk schaden, hebben we aangeleerd (ook onbekeerden) om uiterlijke zonden te meiden. Maar een niet-refo die bekeerd wordt, als die zondigt (lees: weer even terugvalt in zijn oude levensstijl) dan is dat direct zichtbaar.

Ik begrijp het allemaal, maar het gaat er nu om hoe een gemeente daarmee omgaat. Wordt er ruimte geboden voor mensen die in uitbrekende zonden (blijven) leven of niet. Dat is de vraag in kwestie.
De man die in 1 Kor. 5 uit de gemeente moest, was waarschijnlijk echt wel een gelovige. Maar hij mocht niet bij de gemeenschap blijven tót hij zich bekeerd had. Dat moet ons uitgangspunt zijn.

Ik zou zeggen: De gewone handelswijze van de kerkelijke tucht uitvoeren. En dan niet op een refo-tempo (wat jaren kost), maar gewoon: eerst vermanen (zeg een maand), daarna onder openbare censuur.

Maargoed, ik denk dat dat meestal niet nodig is. Want bij veel mensen vanuit de wereld zie je dat ze dan wel relatief veel in openlijke zonden vallen, maar ook dat ze heel snel na de daad weer berouw hebben. Als iemand volhard in een onheilig leven, ondanks de vermaningen, dan is dat een slecht teken aangaande zijn geestelijke staat.

[Afgewezen]

Maar hoe we het ook wenden of keren, ik kan het concept van ds. De Jong niet in overeenstemming brengen met 1 Kor. 5. En Paulus was toch echt wel ervaringsdeskundige.

Ik geloof dat ook deze predikant met zijn voeten in de modder staat.

Paulus ook.

[sela]

afgewezen, misschien moet je nog eens duidelijk maken wat je precies verkeerd vindt aan ds. de jong.
dan hebben we dat helder en kunnen we de discussie over God in een urbane omgeving misschien weer verder algemener voeren?

[Afgewezen]

afgewezen, misschien moet je nog eens duidelijk maken wat je precies verkeerd vindt aan ds. de jong.
dan hebben we dat helder en kunnen we de discussie over God in een urbane omgeving misschien weer verder algemener voeren?

Ik vind aan ds. De Jong helemaal niet zo veel fout. Ik heb met interesse het radio-interview met hem gevolgd en hij heeft dingen gezegd die mij echt diep ontroerden.
Maar zijn opvatting over hoe je zo'n stadsgemeente vorm moet geven, deel ik niet. Mogelijk heeft dit ook te maken met de volkskerkgedachte die in de PKN wordt aangehangen: laat maar zoveel mogelijk mensen erbij horen.
Ik kom zelf uit een afgescheiden traditie, waar juist - en ik geloof terecht - de nadruk wordt gelegd op de zuiverheid van de gemeente.

[refo]

Misschien kun je aangeven of het een beetje lukt met die zuiverheid.

[Afgewezen]

Misschien kun je aangeven of het een beetje lukt met die zuiverheid.

Ik heb in onze eigen gemeente ook wel eens vragen gesteld aan een ouderling of er wel goed opgelet wordt bij het toelaten van bijv. gescheiden mensen in de gemeente (zijn ze schuldloos gescheiden of hebben ze schuldbelijdenis gedaan?).
Als het over zulke dingen gaat, heeft een kerkenraad een plicht. Ook de kerkenraad van de PKN-gemeente Rotterdam Delfshaven.

[sela]

waardevol dat je dit deelt. zo kan ik sommige vrij strenge opvattingen van je beter plaatsen.
ik op mijn beurt kan niet ontkennen dat de volkskerkgedachte me aanspreekt.