Zijn we klaar met homofilie?

[denkertje21]

Maar een andere conclusie was dat de houding van de kerk (althans velen) en individuele gemeenteleden niet juist is tov het homosexuele gemeentelid. Hier kan inderdaad wel verder over gepraat worden. Wat moet daarin veranderingen.

Heb jij als ervaringsdeskundige dan geen handvatten hoe er volgens jou mee om moet worden gegaan? Dan kan daarop worden ingegaan.

Ik denk dat je hiermee een rake conclusie trekt.
Over de visie of een relatie tussen twee gelovige mensen van gelijk geslacht én in liefde en trouw nu wel of niet Bijbels te verdedidgen is, worden we het toch nooit eens. Deze twee visies zullen waarschijnlijk nog heel lang blijven bestaan. Ik denk dat wederzijds respect en openheid hierin heel belangrijk is.

Maar dan de jongen of het meisje dat er achter komt, homogevoelens te hebben! Buiten de kerk is dat al heel moeilijk om daarmee op de proppen (of uit de kast) te komen, maar binnen de kerk is het helemaal een probleem. Het is heel moeilijk om uit te leggen wat er door je heen gaat als je je gaat realiseren dat het écht zo is: dat trouwen en kinderen krijgen er voor jou ni8et in zit. Als je dan als jongen of meisje je verhaal niet kwijt kunt, raak je echt de weg kwijt. In heel veel gevallen ontstaat er een dubbelleven. En dat kan heel ver gaan. Ik sprak onlangs een jongen van 18, die op zondag 2 keer in de kerk zit maar door de week z'n lichaam verkoopt!
In het homowereldje zitten veel refo's. Compleet in een dubbelleven.
Overigens komt dat dubbelleven natuurlijk niet alleen bij homo's voor. Maar toch!

Zou juist niet de kerk een veilig nest voor homo's moeten zijn. En ik ga nu bewust niet met voorwaarden komen voor dat veilige nest. Gewoon: eerst het veilige nest. Onder alle omstandigheden. Dat betekent dus ook openheid. Dat betekent ook dat de dominee op catechesatie het pratene erover vergemakkelijkt.

Waarom wordt er voor van alles en nog wat voorbede gedaan, maar in onze kringen maar zo zelden voor jongens en meiden die te kampen hebben met homogevoelens. Gewoon, heel expliciet en concreet. Waarom wordt er niet vanaf de kansel uitgenodigd om contact te zoeken met je dominee, of ander vertrouwenspersoon?

Waarom weten kerkenraden zo weinig raad met het onderwerp? Waarom veronderstellen zoveel mensen dat homofilie in hun kerk wel niet aan de orde zou zijn?

Openheid en nog eesn openheid! Dat is belangrijk. En ik zeg bewust niet dat je dan maar alles moet goedkeuren. Zeker niet. Maar laat ze niet vallen. En kom niet meteen met je voorwaarden. God wil ook met homo's te maken hebben. Hij heeft aan het begin van ons aller leven Zijn hand op ons gelegd: Ik wil met jou te maken hebben. Onze naam is in één adem uitgesproken met de Naam van de Drieënige God. En elke kerkdienst begint weer met de belofte: Die NOOIT laat varen het werk Zijner handen!

[denkertje21]

Ik ken genoeg gemeenten waar men zonder enig probleem mensen met verschillende soorten problemen in haar midden opneemt. En ze behandelt als gewone gemeenteleden.

Die ken ik ook. En toch... Als je er tegenover je ouders al niet makkelijk over begint, doe je het dan wel in de kerk? Dat is in het geval van homoseksuele geaardheid echt een enorm probleem. Daar praat je niet over uit je zelf. En al zeker niet als je nog maar heel jong bent. Je kunt amper je eigen gevoelesn begrijpen, laat staan dat je het naar anderen toe kunt verwoorden.

Het grote probleem is echter, dat sommige mensen met een probleem hun probleem zó interessant vinden, dat ze daar meer dan gewone aandacht voor willen. En ik vrees dat sommige homo's ook in die categorie passen.

De categorie waar jij op doelt, is de categorie van gearriveerde homo's, die je echter nauwelijks binnen de kerken vind. Ik heb veel met christenhomo's te maken en echt: er is er niet één die zijn probleem 'interessant' vindt.

Je bent toch veel meer dan alleen je sexuele geaardheid?

Ik denk dat met deze opmerking, de grootste misvatting over homoseksualiteit naar boven komt. Homoseksuele geaardheid is een ander gevoelsleven, en seksualiteit is daar slecht eens onderdeel van. Bij hetero's draait het toch ook toch ook niet alleen om de seks. Wat mij betreft kan ik heel goed zonder. Gelukkig maar. Maar het gaat in eerste instantie om liefde, kameraadschap. Om samen met een soulmate uit eten te kunnen gaan, een concert te bezoeken, op vakantie te gaan. Want op een gegeven moment zijn al je heterovrienden wel getrouwd..

[Democritus]

Ik denk dat met deze opmerking, de grootste misvatting over homoseksualiteit naar boven komt. Homoseksuele geaardheid is een ander gevoelsleven, en seksualiteit is daar slecht eens onderdeel van. Bij hetero's draait het toch ook toch ook niet alleen om de seks. Wat mij betreft kan ik heel goed zonder. Gelukkig maar. Maar het gaat in eerste instantie om liefde, kameraadschap. Om samen met een soulmate uit eten te kunnen gaan, een concert te bezoeken, op vakantie te gaan. Want op een gegeven moment zijn al je heterovrienden wel getrouwd..

Maar als dit één van de belangrijkste zaken is waarin verschilt dit dan van een ongetrouwde man of vrouw. Want ik merk nogal eens dat zodra er een vergelijk wordt getrokken tussen homo en een...... (noem maar op). Dat dan wordt gezegd dit gaat niet op. Het enige verschil dat ik zie dat er altijd nog een kans bestaat voor een ongetrouwd iemand vervulling te vullen. Maar naarmate je ouder wordt, wordt die kans ook kleiner.

Als tegenwicht van deze kans kan je ook stellen dat God de geaardheid van een homo ook kan ombuigen. Let wel ik stel dit niet als norm.

Dat als uitgangspunt nemend dan begrijp ik de irritatie die bij mensen ontstaat als homo's zich zo profileren. Dus ook van de zijde van de homo's moet iets aan beeldvorming worden gedaan.... denk ik.

[denkertje21]

Eerlijk gezegd; ja, ik ben klaar met homofilie. Ieder huis heeft zn kruis en ieder hart heeft zn smart. Zou niet weten waarom ik iemand die homofiel is anders zou moeten behandelen. Maar dat narcistische geschreeuw om aandacht en dat zelfmedelijden begint me wel mn neus uit te komen. Net als iemand die over niks anders praat dan zn zere been en hoe zielig dat is. Ik ken ook mensen die het verschrikkelijk moeilijk vinden om niet getrouwd te zijn maar daar gelukkig niet mee te koop lopen en ook geen discussie beginnen dat als je altijd naar dezelfde prostituee gaat dat bijbels gezien best wel kan.

Een misschien verrassende reactie uit mijn mond: ja ik ben óók klaar met homofilie.
Ik heb mijn strijd wel gestreden. De Heere heeft mij de rust gegeven en wat ménsen van mij vinden, raakt mij niet meer zo.
Ik hoef ook niet zozeer mijn gelijk te halen...
Maar ik zie nog steeds zoveel andere jongens en medien lijden aan dit gedoe. Jij hoort ze niet en ziet ze niet. En wellicht zijn ze ook allang met stille trom uit jouw kerk vertrokken of hebben ze met veel kabaal de kerkdeur achter zich dicht geslagen. Dáár kom ik voor op.
Nee, niet voor de homo's die al schreeuwend hun rechten opeisen. Die redden zich wel en roepen alleen maar aversie op.
We kunnen het toch niet maken om door ongegrip, onverschilligheid of hardheid mensen te laten doormodderen en bij Hem vandaan te jagen?

[denkertje21]

Als tegenwicht van deze kans kan je ook stellen dat God de geaardheid van een homo ook kan ombuigen. Let wel ik stel dit niet als norm.

Pfff.. moeilijk punt. Met eerbied gesproken: God kán ook de Dom van Utrecht verplaatsen. En toch...
Ik denk niet dat God een geaardheid verandert, of 'ombuigt' zoals jij dat zegt.
Ik geloof wel dat de Heere je met je geaardheid kan verzoenen en rust kan geven. Hij kan daar veel voor in de plaats geven.
Ik ben zelf heel sceptisch over verandering, genezing. Ik heb daar te veel ontwrichte gezinnen door gezien, omdat ze geloofden dat ze wel trouwen konden en daar hun vrouw en gezin tekort mee deden

Dat als uitgangspunt nemend dan begrijp ik de irritatie die bij mensen ontstaat als homo's zich zo profileren. Dus ook van de zijde van de homo's moet iets aan beeldvorming worden gedaan.... denk ik.

Ook ik begrijp die irritatie. En helaas is er een kleine groep homo's die zich luidkeels profileren. Maar even eerlijk: hoeveel homo's in jow kerk ken jij die dat doen? Of hier op het forum? En om al die homo's die we niet zien of horen, moeten we als gemeente heen staan, zodat ze zich veilig voelen.

[Democritus]

Als tegenwicht van deze kans kan je ook stellen dat God de geaardheid van een homo ook kan ombuigen. Let wel ik stel dit niet als norm.

Pfff.. moeilijk punt. Met eerbied gesproken: God kán ook de Dom van Utrecht verplaatsen. En toch...
Ik denk niet dat God een geaardheid verandert, of 'ombuigt' zoals jij dat zegt.
Ik geloof wel dat de Heere je met je geaardheid kan verzoenen en rust kan geven. Hij kan daar veel voor in de plaats geven.
Ik ben zelf heel sceptisch over verandering, genezing. Ik heb daar te veel ontwrichte gezinnen door gezien, omdat ze geloofden dat ze wel trouwen konden en daar hun vrouw en gezin tekort mee deden

Ik ben er heel voorzichtig mee..... maar geloof wel in de optie. Mede omdat ik er iets van zie in mijn nabijheid.

Maar even eerlijk: hoeveel homo's in jow kerk ken jij die dat doen? Of hier op het forum? En om al die homo's die we niet zien of horen, moeten we als gemeente heen staan, zodat ze zich veilig voelen.

Ik moet erkennen dat ik er ook niet veel ken. Maar dat is voor mij geen reden om het te negeren. Daarom probeer ik er in mijn spreken inhoud aan te geven zodat mensen weten dat ze even welkom zijn als wie dan ook (homo of hetero).

[Luther]

Denkertje21, ik denk dat de grootste pijn voor jou niet zozeer zit op het punt van de verschillende Schriftvisie t.a.v. een homsexuele relatie, maar veel meer bij de hardheid waarmee de kerk(mens) jongeren en ouderen met homofiele gevoelens afvalt.

Op dit forum zijn echter nog medeleden die het volgende stellen:
- Homofiele geaardheid is een kruis als alle andere kruizen. Lijdt er in stilte onder en wil het niet met alle geweld besproken hebben, dan alleen in een kring van intimi.
- Het valt wel mee met die behandelingen door de kerk(mensen).

Zou je op beide punten kunnen ingaan en bij het tweede punt eventueel waargebeurd, niet gekleurde voorbeelden kunnen noemen.

(Ten overvloede: volgens mij heb ik inmiddels genoegzaam duidelijk gemaakt dat, als het gaat om negatieve behandeling van homo's door kerkmensen ik daar me verre van distansieer. En ik met jou van mening ben, dat juist in de kerk er een warm bad zou moeten zijn van mensen die om je heen staan.)

[memento]

Je bent toch veel meer dan alleen je sexuele geaardheid?

Ik denk dat met deze opmerking, de grootste misvatting over homoseksualiteit naar boven komt. Homoseksuele geaardheid is een ander gevoelsleven, en seksualiteit is daar slecht eens onderdeel van. Bij hetero's draait het toch ook toch ook niet alleen om de seks. Wat mij betreft kan ik heel goed zonder. Gelukkig maar. Maar het gaat in eerste instantie om liefde, kameraadschap. Om samen met een soulmate uit eten te kunnen gaan, een concert te bezoeken, op vakantie te gaan. Want op een gegeven moment zijn al je heterovrienden wel getrouwd..

Ik denk dat iemand een verkeerd, ongezond denkbeeld heeft, als zijn/haar leven draait om liefde. Dat geldt voor homo's, maar ook voor alleen-gaanden. Er valt ook heel goed te leven met goede vrienden/vriendinnen.

Het probleem wat je schetst, namelijk dat op een gegeven moment al je vrienden getrouwd zijn, hebben alleen-gaanden ook. Dat is statistisch gezien ook een grote groep. Ik ben er daarom tegen om te gaan lobbyen voor meer begrip voor homo's, maar ik maak het liever algemeen, namelijk: meer begrip voor alleen-gaande mensen en hun eenzaamheid.

Ik ben er voor om dingen generiek te maken. Waarom speciaal aandacht vragen onder het motto "homo", terwijl de problemen waar het over gaat niet alleen voor homo's gelden? Het probleem is: iemand met een gezonde psyche vindt sexueel-gerelateerde onderwerpen thuishoren in een vertrouwensrelatie. Een psychisch gezonde hetero zal het ook niet met een willekeurige kerkganger hebben over zijn verlangens. Wel, vanuit dat oogpunt hebben veel mensen een (terechte!) afkeer voor bijzondere aandacht die gevraagd/geclaimd wordt door homo's. Dan wordt namelijk iets wat thuishoort in de vertrouwelijke sfeer, nl sexualiteit, in het publieke geintroduceerd. Dat vinden mensen (onbewust) raar, en wekt afkeer. Met name bij mensen die fatsoen hoog hebben staan (vooral refo's hebben dat). Hou de discussie daarom zuiver, en zoek naar het generieke van de problemen, en maak die problemen bespreekbaar.

Voorderest vindt ik dat er vanuit de kerken openheid moet zijn aangaande homofilie. Er kan af en toe voor christelijke homo's en hun kruis gebeden worden, net als voor alleengaanden en gehandicapten. En vanuit het pastoraat moet er openheid zijn om dingen te bespreken. Het pastoraat moet ook stimuleren dat dit in gezinnen waar dit speelt goed bespreekbaar wordt en blijft. Wanneer met enkele gemeenteleden een goede, vertrouwelijke band ontstaat, moet er ruimte zijn om dat te bespreken (en dan heb ik het over 2 a 3 mensen, ook hetero's zullen meestal met niet meer gemeenteleden echt zo'n vertrouwensband hebben). Maar voorderest heb je m.i. onrealistische verwachtingen, als je meer verwacht. Ja, ik zou zeggen: wie de drang heeft met iedereen over zijn gevoelige problemen (waaronder een verkeerde geaardheid) te praten, heeft een psychisch probleem (zoals bv: geen identiteit, te laag zelfbeeld, en soortgelijke "lichte" psychische problemen, maar soms ook iets ergers als borderline). In dat geval kan je beter psychische hulp zoeken, en jezelf/je verwachtingen veranderen. Want de wereld/kerk veranderen in dezen gaat niet werken...

[denkertje21]

Denkertje21, ik denk dat de grootste pijn voor jou niet zozeer zit op het punt van de verschillende Schriftvisie t.a.v. een homsexuele relatie, maar veel meer bij de hardheid waarmee de kerk(mens) jongeren en ouderen met homofiele gevoelens afvalt.

Dat heb je juist gezien. Het raakt me keer op keer als ik homo's buiten de boot zie vallen in de kerk. Ook door mijn aanwezigeheid op een christelijk homoforum komen de schrijnende verhalen je tegemoet. Ik kom teveel mensen (vooral jongens) tegen die helemaal de homowereld in getrokken zijn. Nee, er is geen excuus voor die jongens, want ze weten beter, maar dat weten we allemaal. De homowereld staat met de aremen wijd open om deze jongens 'op te vangen'. En de volgelingen van Christus?
En mijn Schriftvisie? Het belangrijkste is dat Hij mij daarin de weg ter zaligheid heeft gewezen. En de rest i eigenlijk in dit topic niet eens zo belangrijk...
We weten de samenvatiing van de wet: God liefhebben boven alles en je naaste als jezelf...

Op dit forum zijn echter nog medeleden die het volgende stellen:
- Homofiele geaardheid is een kruis als alle andere kruizen. Lijdt er in stilte onder en wil het niet met alle geweld besproken hebben, dan alleen in een kring van intimi.
- Het valt wel mee met die behandelingen door de kerk(mensen).

Zou je op beide punten kunnen ingaan en bij het tweede punt eventueel waargebeurd, niet gekleurde voorbeelden kunnen noemen.

"Homofiele geaardheid is een kruis als alle andere kruizen. Lijdt er in stilte onder en wil het niet met alle geweld besproken hebben, dan alleen in een kring van intimi".
Allereerst: geen kruis is vergelijkbaar. Dat moeten we ook niet willen vergelijken. Maar als er iets is waar hetero's zich moeilijk kunnen verplaatsen, is het wel homoseksualiteit. Het roept begrijpelijkerwijs afkeer op. Omdat men het gaat visualiseren. De reactie is vaak: "brrr.. ik moet er niet aan denken". Afectie tussen mannen is in onze cultuur ook not done. Zonen kussen hun vader niet, hoewel dat gelukkig wel verandert. Vriendinen geven elkaar een kus, een hug, Vrienden doen dat niet.
Een verschil met veel andere kruisen is ook, dat je het voor de buitenwereld moet verberegn. Als je invalide bent, kanker hebt of een dierbare verliest, is dat iets wat zichtbaar is. Dat kun je uiten. (ja ja ik weet dat er nog meer verborgen kruisen zijn).
Homoseksualiteit doortrekt op de één of andere manier je hele wezen, omdat het zoveel meer is dan iets fysieks. Net als bij heteroseksualiteit. het is best moeilijk uit te leggen.
Het gaat er verder misschien nog niet eens zozeer om dat homo's het besproken wille hebben. Dat kan inderdaad beter met intimi. Maar ze lopen wel constant toneel te spelen: ze spelen iemand anders dan ze zijn... Jarenlang krijg je de vraag: "en Niels, al een vriendinnetje"? Au au, dat vriendinnetje zit er nooit in en die kinderen ook al niet. En jij maar gespeeld stoer antwoorden: "Nee hoor, geen tijd voor"...
Homo's met wat vrouwelijk trekken, assen zich aan. Met vrienden proberen homo's stoer te doen, ook als het over vrouwen gaat. Als er homomoppen worden geuit, of andere negatieve of misschein zelfs positieve berichten in de krant staan, doe je net alsof je neus bloedt. En o schok, als je zegt: "maar ik ben ook zo".


"Het valt wel mee met die behandelingen door de kerk(mensen)".
Mijn wedervraag is: Iedereen is hier een 'kerkmens'. Met hoeveel homo's in je kerk ga je überhaupt om? Iedereen is tolerant in theorie. We moeten immers de zonaadr liefhebben maar de zonde haten? En dan komt het dichtbij: "pap, mam, ik moet je wat zeggen, ik ben homo". Of de jongen waar je mee op het koor zit, op de catechesatie, waar je mee op vakantie bent geweest, bij wie je in de tent hebt geslapen, vertelt na jaren(!) "ik ben homo". Nog moeilijker: de jeugdwerkleider uit je kerk vertelt dat hij homo is, weliswaar niet praktiserend, maar toch...

Ik geef gewoon maar wat beelden aan. Niet om 'mijn gelijk' te halen. Want dat bestaat niet. Er is alleen Gods gelijk. Maar om je wat dingen mee te geven om eens over na te denken. Het is zo verdraaid moeilijk om je in deze materie in te leven als het jezelf net raakt...

[Erasmiaan]

Maar geef nou eens antwoord op Luthers vragen.

[denkertje21]

Maar geef nou eens antwoord op Luthers vragen.

Ik heb heel concreet op beide vragen geantwoord en er zelfs nógmaals de vragen boven gezet.

[Luther]

Het gaat er verder misschien nog niet eens zozeer om dat homo's het besproken wille hebben. Dat kan inderdaad beter met intimi. Maar ze lopen wel constant toneel te spelen: ze spelen iemand anders dan ze zijn... Jarenlang krijg je de vraag: "en Niels, al een vriendinnetje"? Au au, dat vriendinnetje zit er nooit in en die kinderen ook al niet. En jij maar gespeeld stoer antwoorden: "Nee hoor, geen tijd voor"...
Homo's met wat vrouwelijk trekken, assen zich aan. Met vrienden proberen homo's stoer te doen, ook als het over vrouwen gaat. Als er homomoppen worden geuit, of andere negatieve of misschein zelfs positieve berichten in de krant staan, doe je net alsof je neus bloedt. En o schok, als je zegt: "maar ik ben ook zo".

Dank voor je openheid overigens...
Maar hier zit denk ik de kern. Je zegt terecht (memento heeft daar ook al op gewezen) dat het echte gesprek beter kan in de kleine kring van intimi. Je noemt echter wel een pijnlijk voorbeeld: Jarenlang krijg je de vraag: "en Niels, al een vriendinnetje"? Au au, dat vriendinnetje zit er nooit in en die kinderen ook al niet. En jij maar gespeeld stoer antwoorden: "Nee hoor, geen tijd voor"...
Want de kruizen zijn inderdaad niet vergelijkbaar. (Dat ook in reactie op memento.) Elk kruis kan zonder allerlei scheve blikken besproken worden, maar het zou gezonder zijn als jij gewoon zou kunnen zeggen"op die vraag: "Nee joh, ik heb het er best moeilijk mee, maar ik ben homo. Dus een vriendinnetje zit er voor mij niet in." En dat de ander dan zegt: "Tsjonge, Niels toch, sorry dat ik dat er zomaar uitflapte. Je zult het er moeilijk mee hebben. Voor mij ben je er niet minder om hoor!"

Mijn vraag aan jou en aan alle anderen is: Hoe komt het dat bovenstaande (fictieve) reactie doorgaans niet het deel is van degene die zegt homo te zijn?

Ik heb het vanavond met mijn vrouw er nog over gehad: Hoe zouden wij reageren als onze zoon later zou zeggen: "Pap, mam, ik ben homo."
Ik kan me voorstellen dat ik het er heel moeilijk mee zou hebben en tegelijkertijd er nog meer voor 'm zou willen zijn. En: vooral latten zien dat het leven veel meer is dat geborgenheid bij een vaste partner.
Goede vriendschap is ook heel wat waard en volgens mij kan dat ook met een getrouwd iemand.

[denkertje21]

Elk kruis kan zonder allerlei scheve blikken besproken worden, maar het zou gezonder zijn als jij gewoon zou kunnen zeggen"op die vraag: "Nee joh, ik heb het er best moeilijk mee, maar ik ben homo. Dus een vriendinnetje zit er voor mij niet in." En dat de ander dan zegt: "Tsjonge, Niels toch, sorry dat ik dat er zomaar uitflapte. Je zult het er moeilijk mee hebben. Voor mij ben je er niet minder om hoor!"

Bedankt Luther, dit doet me echt goed. Zo zou het moeten zijn. Maar helaas is het niet zo en komt er meestal gelijk een preek achter aan over zonde en niet praktiseren en Sodom & Gomorra, enz... Dat is het opgooien van voorwaarden. Nee, ga er inderdaad eerst maar eens naast zitten laat hem of haar weten, dat je hij/zij er hoedanook bij hoort.

Mijn vraag aan jou en aan alle anderen is: Hoe komt het dat bovenstaande (fictieve) reactie doorgaans niet het deel is van degene die zegt homo te zijn?

Ik denk dat dat is omdat het zover af staat van het inlevingsvermogen van de gemiddelde hetero, en dus niet alleen van christenen. 'Het voelt niet ok'. Daarbij hebbn we m.i. best een ballast uit onze opvoeding én onbekend maakt onbemind. Ook de tsunami aan berichtgeving over homoseksualiteit kan bedreigend werken. Christenen raken meer en meer in het nauw.

Ik heb het vanavond met mijn vrouw er nog over gehad: Hoe zouden wij reageren als onze zoon later zou zeggen: "Pap, mam, ik ben homo."
Ik kan me voorstellen dat ik het er heel moeilijk mee zou hebben en tegelijkertijd er nog meer voor 'm zou willen zijn. En: vooral latten zien dat het leven veel meer is dat geborgenheid bij een vaste partner.

Weet je, dát is nou precies wat zoveel homo's van hun ouders zouden willen horen! Maar dat wordt al veel moeilijker als ouders zich in de jaren daarvoor al heel negatief over mensen met homogevoelens hebben uitgelaten. Dat zorgt er bepaald niet voor dat jongeren erg open over hun gevoelens zullen zijn. Je moet de rode loper van openheid uit kunnen leggen, want pas dan is er vertrouwen.

Goede vriendschap is ook heel wat waard en volgens mij kan dat ook met een getrouwd iemand.

Ik heb dat hier nog niet willen vertellen, maar ik heb mijn 'Jonathan'. Heel veilig, want hij is hetero, getrouwd, kinderen waarvoor ik oom Niels ben. Met deze vriend kan ik echt alles bespreken. Boezemvriend dus. Ok, in de zin van liefde is het een soort surrogaat, maar ik zie het als een van God ontvangen zegen dat ik zo'n buddy heb. Het is ook mijn geestelijke broeder.

[Luther]

Elk kruis kan zonder allerlei scheve blikken besproken worden, maar het zou gezonder zijn als jij gewoon zou kunnen zeggen"op die vraag: "Nee joh, ik heb het er best moeilijk mee, maar ik ben homo. Dus een vriendinnetje zit er voor mij niet in." En dat de ander dan zegt: "Tsjonge, Niels toch, sorry dat ik dat er zomaar uitflapte. Je zult het er moeilijk mee hebben. Voor mij ben je er niet minder om hoor!"

Bedankt Luther, dit doet me echt goed. Zo zou het moeten zijn. Maar helaas is het niet zo en komt er meestal gelijk een preek achter aan over zonde en niet praktiseren en Sodom & Gomorra, enz... Dat is het opgooien van voorwaarden. Nee, ga er inderdaad eerst maar eens naast zitten laat hem of haar weten, dat je hij/zij er hoedanook bij hoort.

Ja, dat werkt in geen enkele verhouding waarin sprake is van iets moeilijks, om dan maar gelijk de boel dicht te timmeren met Bijbelteksten.

Ik heb het vanavond met mijn vrouw er nog over gehad: Hoe zouden wij reageren als onze zoon later zou zeggen: "Pap, mam, ik ben homo."
Ik kan me voorstellen dat ik het er heel moeilijk mee zou hebben en tegelijkertijd er nog meer voor 'm zou willen zijn. En: vooral laten zien dat het leven veel meer is dat geborgenheid bij een vaste partner.

Weet je, dát is nou precies wat zoveel homo's van hun ouders zouden willen horen! Maar dat wordt al veel moeilijker als ouders zich in de jaren daarvoor al heel negatief over mensen met homogevoelens hebben uitgelaten. Dat zorgt er bepaald niet voor dat jongeren erg open over hun gevoelens zullen zijn. Je moet de rode loper van openheid uit kunnen leggen, want pas dan is er vertrouwen.

Nou, laten alle meelezers en posters dit ter harte nemen.

Goede vriendschap is ook heel wat waard en volgens mij kan dat ook met een getrouwd iemand.

Ik heb dat hier nog niet willen vertellen, maar ik heb mijn 'Jonathan'. Heel veilig, want hij is hetero, getrouwd, kinderen waarvoor ik oom Niels ben. Met deze vriend kan ik echt alles bespreken. Boezemvriend dus. Ok, in de zin van liefde is het een soort surrogaat, maar ik zie het als een van God ontvangen zegen dat ik zo'n buddy heb. Het is ook mijn geestelijke broeder.

Dat vind ik oprecht fijn voor je!
De liefde tussen David en Jonathan was ook helemaal niet lichamelijk gericht. Er staat immers bij dat David de ZIEL van Jonathan liefhad. Het gaat om een geestelijke band, geestelijke herkenning, die boven alle kruizen uitsteekt. Soms denk ik ook weleens dat een dergelijke vriendschap ook veel meer aanwezig zou zijn, als de reacties op homofilie binnen onze kring hetzelfde zouden zijn als op andere kruizen. Of, ma.w.: Dat refojongeren in dat geval veel minder de wereldse homowereld zouden induiken.

Misschien vind je het vervelend, dat ik toch nog deze slotopmerking maak: Bovenstaande laat onverlet dat een homosexuele relatie naar mijn mening door Gods Woord wordt afgewezen. (Maar dat standpunt kende je al van me.) Ik hoop echt dat je op dat punt ook doorgaat met je Bijbelonderzoek en ook publicaties daarover blijft lezen.

[Moni]

"Homofiele geaardheid is een kruis als alle andere kruizen. Lijdt er in stilte onder en wil het niet met alle geweld besproken hebben, dan alleen in een kring van intimi".
Allereerst: geen kruis is vergelijkbaar. Dat moeten we ook niet willen vergelijken. Maar als er iets is waar hetero's zich moeilijk kunnen verplaatsen, is het wel homoseksualiteit. Het roept begrijpelijkerwijs afkeer op. Omdat men het gaat visualiseren. De reactie is vaak: "brrr.. ik moet er niet aan denken". Afectie tussen mannen is in onze cultuur ook not done. Zonen kussen hun vader niet, hoewel dat gelukkig wel verandert. Vriendinen geven elkaar een kus, een hug, Vrienden doen dat niet.
Een verschil met veel andere kruisen is ook, dat je het voor de buitenwereld moet verberegn. Als je invalide bent, kanker hebt of een dierbare verliest, is dat iets wat zichtbaar is. Dat kun je uiten. (ja ja ik weet dat er nog meer verborgen kruisen zijn).
Homoseksualiteit doortrekt op de één of andere manier je hele wezen, omdat het zoveel meer is dan iets fysieks. Net als bij heteroseksualiteit. het is best moeilijk uit te leggen.
Het gaat er verder misschien nog niet eens zozeer om dat homo's het besproken wille hebben. Dat kan inderdaad beter met intimi. Maar ze lopen wel constant toneel te spelen: ze spelen iemand anders dan ze zijn... Jarenlang krijg je de vraag: "en Niels, al een vriendinnetje"? Au au, dat vriendinnetje zit er nooit in en die kinderen ook al niet. En jij maar gespeeld stoer antwoorden: "Nee hoor, geen tijd voor"...
Homo's met wat vrouwelijk trekken, assen zich aan. Met vrienden proberen homo's stoer te doen, ook als het over vrouwen gaat. Als er homomoppen worden geuit, of andere negatieve of misschein zelfs positieve berichten in de krant staan, doe je net alsof je neus bloedt. En o schok, als je zegt: "maar ik ben ook zo".


"Het valt wel mee met die behandelingen door de kerk(mensen)".
Mijn wedervraag is: Iedereen is hier een 'kerkmens'. Met hoeveel homo's in je kerk ga je überhaupt om? Iedereen is tolerant in theorie. We moeten immers de zonaadr liefhebben maar de zonde haten? En dan komt het dichtbij: "pap, mam, ik moet je wat zeggen, ik ben homo". Of de jongen waar je mee op het koor zit, op de catechesatie, waar je mee op vakantie bent geweest, bij wie je in de tent hebt geslapen, vertelt na jaren(!) "ik ben homo". Nog moeilijker: de jeugdwerkleider uit je kerk vertelt dat hij homo is, weliswaar niet praktiserend, maar toch...

Ik geef gewoon maar wat beelden aan. Niet om 'mijn gelijk' te halen. Want dat bestaat niet. Er is alleen Gods gelijk. Maar om je wat dingen mee te geven om eens over na te denken. Het is zo verdraaid moeilijk om je in deze materie in te leven als het jezelf net raakt...

Dit is een stukje waar ik best moeite me heb. Ik kan me wel voorstellen dat je dit vanuit jezelf schrijft, maar ik lees er ook wel een onbegrip in naar mensen die andere kruizen hebben.Waarschijnlijk bedoel je dit niet zo, maar het kan wel zo overkomen. Het zou zoveel makkelijker zijn om je te uiten als je een handicap hebt of kanker hebt of noem maar op, dingen die zichtbaar zijn. Ik zelf ben lichamelijk gehandicapt en moet je zeggen dat het niet zo eenvoudig ligt! Mensen "wennen" aan het feit dat je een handicap hebt en zo is het ook met andere kruizen. Hun leven er niet mee en vaak wordt het gewoon. Begrip van mensen zul je op die manier dan ook nooit ontvangen! Ik heb dat al eerder geschreven en zo is ook echt mijn ervaring. Onderschat nooit een ander zijn/haar kruis, want het is altijd nog zo dat een eigen kruis het zwaarste weegt. Inleven hoe iets voelt en hoe iets ervaren wordt kan alleen als je het zelf ook hebt.