Rechtvaardigmaking door het geloof ALLEEN

[Bert Mulder]

Dit is een ongepaste manier om met Gods heilige woord om te gaan. Geen enkel bewaak exegeet (kerkvaders, reformatoren) heeft erin gelezen wat jij er nu in legt.

Maar wat vindt je nu zo fascinerend aan "Gods heilig recht", dat je het zelfs met een hoofdletter schrijft? Gods recht kan en zal een mens niet kunnen voldoen. Dat hoeft ook niet. Het hele evangelie is een verkondiging van het "Ik voor u". Christus heeft geleden voor een ieder die in Hem geloofd.

De gedachte dat een mens eerst zelf moet doodlopen met de wet, vindt ik nergens in Gods woord. Het kan er bevindelijk zo aan toe gaan, meestal bij mensen met een eigenwijs karakter. Maar er zijn er ook velen die, wanneer God hen roept, de Middelaar hen verkondigd wordt, hun hart niet verharden, maar zich laten leiden. Of zij, die van kinds af aan bekeerd zijn. Of die plotsklaps stilgezet worden. Lees vader Brakel hierover maar eens. Hoe de weg ook gaan moge, het enige kenpunt is Christus. Het gaat om Hem. En om niets of niemand anders. Je kan nog zo doodlopen met "Gods heilig recht", je kan er je hele leven mee bezig zijn, maar als het niet tot geloof in Christus leidt, is het tijdsverspilling. En omgedraait: Wie bij Hem komt, zal Hij geenszins uitwerpen, ook al wordt hij/zij meer als christinnen dan als christen geleidt. Wat is een mens, dat hij over Gods handelen durft te oordelen, en durft te bepalen hoe het zou moeten gaan.

Ik raad je aan Gods heilige Woord te laten staan, en er niet zelf mee te gaan hobbyen. Niet alleen heeft God, in Zijn wijsheid, behaagt het Woord te geven zoals wij dat hebben, niet meer en niet minder. Maar ook bevat dat Woord nu in klare taal alles wat ons nodig is te weten tot zaligheid. Er zit geen verborgen waarheid in, dat hoeft gelukkig ook niet, want wie werkelijk leest met ogen des geloofs, ziet de schoonheid van wat er "gewoon staat".

Prachtig hoe we het hier eens kunnen zijn, Memento!

[DWW]

Het spijt me zeer, Memento. Maar je ziet het (helaas) niet. We zullen op dit punt wel altijd een geschil blijven houden. Maar één ding laat ik je na, namelijk dit : wie hier op aarde in zijn geest nog nimmer voor Gods rechterstoel is gedaagd, zal er straks voor gedaagd worden, maar dan zal het klinken 'gaat weg van Mij....etc'. Dit is geen zwaardoenerij, maar alzo heeft al Gods verloste volk het zielsbevindelijk geleerd, vriend. Lees bijv. de bekering van John Warburton maar eens, met name zijn zielsverlossing.

[Bert Mulder]

Het spijt me zeer, Memento. Maar je ziet het (helaas) niet. We zullen op dit punt wel altijd een geschil blijven houden. Maar één ding laat ik je na, namelijk dit : wie hier op aarde in zijn geest nog nimmer voor Gods rechterstoel is gedaagd, zal er straks voor gedaagd worden, maar dan zal het klinken 'gaat weg van Mij....etc'. Dit is geen zwaardoenerij, maar alzo heeft al Gods verloste volk het zielsbevindelijk geleerd, vriend. Lees bijv. de bekering van John Warburton maar eens, met name zijn zielsverlossing.

En waar lees je dit in de Schrift?

Het bekeringsverhaaltje van de Rev. Warburton is niet de Schrift.

Met de reformatie geloof ik: Sola Scriptura!

[memento]

Maar één ding laat ik je na, namelijk dit : wie hier op aarde in zijn geest nog nimmer voor Gods rechterstoel is gedaagd, zal er straks voor gedaagd worden, maar dan zal het klinken 'gaat weg van Mij....etc'.

Hoe kom je daar bij? Wat is hiervoor je Bijbelse onderbouwing. De enige onderbouwing die ik tot nu toe gehoord heb, komt neer op: "Het is zo, want Gods volk ervaart het zo". Maar waar is je Bijbelse bewijs? Je bewijs vanuit de traditie der kerk (Augustinus, Calvijn, etc)?

De Schrift is duidelijk: Er is maar één ding waar een mens écht niet zonder kan, en dat is het geloof in Christus. Al het andere kan je buiten, als je maar tot Hem gevlucht bent. Want hij zál niemand uitwerpen, dat beloofd Hij zelf. Hij, die Zelf voor Gods heilig recht genoeg gedaan heeft, weet heus wel wat Hij zegt, als Hij mensen oproept tot Hem te komen.

Dit is geen zwaardoenerij, maar alzo heeft al Gods verloste volk het zielsbevindelijk geleerd, vriend. Lees bijv. de bekering van John Warburton maar eens, met name zijn zielsverlossing.

Ik ontken niet dat mensen zo geleid worden. Dat gebeurt zeker. Maar ik hou, met vader Brakel (en andere Nadere Reformatoren en Puriteinen), dat God vrij is in Zijn leidingen, en dat Hij de één zus, en de ander zo leidt.

Je noemt een bekeringsverhaal. Maar lees ook maar andere bekeringsverhalen (bv die uit het voorwoord van de Godvruchtige Avondmaalsganger, van Petrus Immens). Niet elke bekering gaat zo dramatisch. Voor sommige mensen is de minste overtuiging van zonde genoeg om hen tot Christus te doen gaan, en in Hem hun zaligheid te vinden. Ja, ik prijs hen gelukkig, die niet eerst proberen zelf aan Gods recht te voldoen, want in wezen is al het eigen gepruts van een mens om voor Gods recht te kunnen bestaan pure zonde, en puur ongeloof. Veel beter is het, zoals de psalmdichter oproept: "Zo gij Zijn stem dan heden hoort, verhard u niet maar laat u leiden".

Ik verwijs nogmaals naar de regels van Calvijn, aangaande het bewijs van een leerstellige waarheid (en jij presenteerd jouw visie op wat je "Gods heilig recht" noemt, als een leerstellige waarheid): Elke leerstellige waarheid dient gegrond te zijn op het klare getuigenis van de Schrift, waarbij allegoriën, gelijkenissen, vergeestelijkingen, typologiën, etc slechts als illustratie kunnen dienen, nadat de waarheid van de leer-stelling bewezen is uit de klare Schrift-teksten. Tenzij je dus op basis van klare Schriftplaatsen je leerstelling kan aantonen, is het - vanuit Calvinistisch oogpunt bezien - pure speculatie.

[DWW]

Weet je wat dr. Kohlbrugge destijds in zijn brief aan Izaäk Da Costa schreef?
"U bent van de hel gered, maar ik ben IN de hel van mijn bestaan gered."
Was Kohlbrugge dan werkelijk in de vlammen der hel geweest...??
Nee, maar de hel is daar waar de zondaar de ontzaggelijke toorn van God over zijn zonden, op zijn arme verloren ziel voelt branden.
Daarom, spreekt God in Christus Zijn volk vrij middels de beloftennissen IN het ontzaggelijke oordeel.
Dat wil zeggen : 'geestelijk door de hel naar de hemel...!'

Lees hier onder hoe John Warburton van en UIT de vloek der hel werd verlost:

"Ja", zei ik, "ik zal er een eind aan maken, en het ergste dan te weten komen." Op mijn weg daarheen geraakte ik, zo ik dacht, in de Cannon¬straat, en bemerkte daarin een kapel, waarin mensen binnengingen. Het schoot mij te binnen dat het de kapel was van Ds. Roby, die ik in gezelschap van mijn moeder één of tweemalen had bezocht. Ik stond stil en zei: "Zal ik er in gaan?" "Neen", dacht ik, "dat doe ik niet. De dominee zal de tekst ne¬men: "Vervloekt is een iegelijk die niet blijft in al hetgene dat ge¬schreven is in het boek der Wet, om dat te doen." Ik liep een eindje de straat in en stond weer stil. "Wie weet?" kwam dadelijk in mijn gemoed. "Welaan", sprak ik, "ik kan maar verdoemd zijn"; en besloot in de kapel in te gaan, zeggende bij mijzelf: "Kom ik om, dan kom ik om."
Zo ik ooit een plaats der aanbidding binnentrad met een kreet uit het diepst mijner ziel dat God, indien het mogelijk was, genade wilde bewijzen aan een mens in een zo wanhopig geval, ik geloof, dat het toen was. Toen ik in de kapel neerzat, schenen al de verschrikkingen der hel op mij te komen. Ik beefde van het hoofd tot de voeten en wenste, dat ik er nooit binnengegaan was.
Nadat het eerste vers geëindigd was, ging Ds. Roby voor in gebed, aan het eind waarvan hij zich enige woorden liet ontvallen, die ik vast geloof, dat uitsluitend voor mij waren. Hij smeekte God dat, indien hier iemand was, die een laatste poging deed op Zijn genade, Hij zich dan aan de zodanige wilde betonen als zijn God.
Ik deed mijn uiterste best om mij in te houden, dat ik niet uit¬riep: "Ja, hier is een arme verloren John Warburton. Hier ben ik om de laatste poging te doen." O, hoe ging mijn ziel uit tot God in het gebed, of Hij zich wilde openbaren!
Nadat het gebed geëindigd was, werd er nog een vers gezongen vóór de predikatie. Geheel mijn hoop scheen vernietigd te zullen worden, toen ik de dominee de bijbel van het kussen zag nemen om zijn tekst te zoeken. "O", dacht ik, "hij zoekt zeker naar de vreselijke tekst die mijn hart gedurende deze maanden vaneen gescheurd heeft." Hoe zal ik het maken als hij die tekst neemt: "Vervloekt is een iegelijk"? O, wat zal er van mij worden? "Ik moet in de hel verzinken als hij die neemt." O, de gewaarwordingen, die ik gevoelde! Ik kon er maar geen denkbeeld van vormen, waarom hij zolang talmde om de bijbel weer op het kussen te leggen. Tenslotte deed hij het, en ik zag, dat hij hem midden opensloeg. "Geloofd zij God", fluisterde mijn ziel, "de tekst is niet: Vervloekt is een iegelijk, die niet blijft in al hetgeen geschreven is in het boek der Wet, om dat te doen"

En dan volgt hier zijn zielsverlossing :

O, de verwachting die binnen in mij ontsprong! "Heere, vergeef mijn zonden, als het U belieft Heere, wees mijn arme verloren ziel genadig", barstte mij uit het hart, en toen Ds. Roby zijn tekst las, o de verwondering en de heerlijkheid die in mijn ziel kwam! De dierbare tekst was: "Gij zijt opgevaren in de hoogte, Gij hebt de gevangenis gevangen gevoerd, Gij hebt gaven genomen om uit te delen onder de mensen; ja ook de wederhorige om bij U te wonen, o Heere God!" Ps. 68:19. O, de liefde, vrede en blijdschap die in mijn hart vloeide toen de woorden uit zijn mond kwamen! Zij waren waarlijk mijn ziel zoeter dan duizenden van goud of zilver. Ik was enkel verwondering, en zei in mijn hart: "Wat mag dit beduiden? Waar zijn mijn zonden? Wat kan toch de bedoeling van dit alles zijn? Waar is mijn last en de toorn en verschrikking, die ik zoveel maanden achtereen gedragen heb?" En wederom vloeide de tekst in mijn ziel: "Gij hebt de gevangenis gevangen gevoerd; Gij hebt gaven genomen om uit te delen onder de mensen, ja, ook de wederhorige om bij U te wonen, o Heere God!" O, ik wist niet, waar mijn aangezicht te verbergen! Mijn ziel fluisterde aldoor: "Waarlijk het kan niet voor u bedoeld zijn; is het een droom? is het een droom?" Ik zocht naar mijn zonden, naar mijn last, naar de toorn en de ellende, die ik zo lang in mijn arme verwarde ziel had omgedragen, en kon noch schuld noch zonde, toorn noch gevangenschap vinden, want de Zaligmaker mijner ziel had ze allen weg¬genomen.
Een klaar gezicht van Zijn lijden en dood werd mij gegeven en dit brak mijn hart in stukken. O, hoe zag ik op Hem en rouw¬klaagde! "Wat heb ik gedaan?" riep ik uit; "ik heb de Heere gekruisigd. O, mijn vervloekte zonden, waardoor ik de nagelen in Zijn handen en voeten, en de speer in Zijn hart gestoken heb. O godde¬loze, goddeloze die ik ben! En kunt Gij, wilt Gij mij verlossen en vergiffenis schenken, niettegenstaande al mijn vervloekte zonden?"
Hoe wonderlijk werd mijn ziel ingeleid om te zien, dat de dier¬bare Zaligmaker had vervuld en gehoorzaamd, die Heilige Wet, die ik verbroken had in duizenderlei opzichten, dat al mijn vervloekte zonden op Hem gelegd waren geweest en dat Hij geleden had in mijn plaats. Ik had zulk een gezegend gezicht door het geloof van Zijn doornagelde voeten en handen aan het kruis, van de doornenkroon op Zijn hoofd, en van de speer, die in Zijn hart ging; en Zijn verzoenend bloed vloeide met zulk een vrede, liefde, blijdschap en vrij¬heid in mijn ziel, dat ik nauwelijks wist, wat of waar ik was. De arme mensen, die in dezelfde bank met mij zaten, bleven mij met hun ellebogen maar aanstoten, opdat ik stilzitten zou; maar het was mij onmogelijk om stil te zitten of te liggen. O de liefde, die ik gevoelde tot mijn dierbare Zaligmaker, voor zo'n onverdiende vriendelijkheid aan zo'n snode, ja de snoodste schelm, die ooit de aarde droeg! Nooit kan ik uitdrukken een duizendste deel van de haat die ik gevoelde tegenover mijn snode zonden, waarmee ik de Heere der heerlijkheid doorstak.

------------------------------------------------------------------------------------

En zeg nu niet, dat dit alleen mensen leren van een bepaald select gezelschap, wat dat is pure spotternij!
Alzo leert al Gods volk het, trap en mate zij Gode alleen bekend. Maar zij alleen leren het met Jona in welken nood en dood, die lieve Heere Jezus, hun Borg, Zaligmaker en Reddder is geweest. En daarom is alles wat een mens zich, buiten dit Goddelijke heilige geestelijke Recht om, evt. heeft aangemeten c.q. heeft toegeëigend, is GEEN zaligmakend geloof in Jezus Christus, is GEEN zaligmakende genade, is GEEN zielsverlossing, en kan evenzogoed nog wel kostelijk zijn, maar het zal niet kunnen bestaan tegen de storm van Gods ontzaggelijke toorn, wanneer die mens straks zal moeten sterven. Memento, wanneer een ziel hier geen kennis aan heeft, nogmaals trap en mate zij Gode bekend, gaat hij straks voor eeuwig verloren.

Lees ook eens de bekering van Spurgeon, van Luther, van ds. Joh. Van der Poel. En ik zeg het je met alle bescheidenheid, dat ikzelf ook alzo in zulk een nood en dood, de Heere Jezus als mijn Borg en Zaligmaker heb mogen leren kennen, én heb mogen omhelzen. De Heere is mijn Getuige dat ik niet lieg, want dit is werkelijk geen zwaardoenerij, zoals jij telkens suggereert. Maar ik wil je slechts uit liefde waarschuwen, dat het geestelijk wel zeker verder moet komen, als tot waar jij denkt dat het maar behoeft te komen....
Daarom is de eerste weg, een weg van omkomen, en de tweede weg is een weg van opwassen. Kijk, en alzo zijn bijv. de moordenaar, de stokbewaarder, de blindgeborene, de Samaritaanse vrouw, geestlijk omgekomen, omdat zij, alvorens Christus voor hen in de volheid des tijds aan kruis stierf, alrede de geestelijke kruis- en vloekdood met Hem waren gestorven, waar Gal. 2:19-20 en Rom. 7:4-6 geestelijk over spreken. Maar wanneer een mens dit niet verstaat, dan ziet hij het NIET. Doe dan ook geen moeite, maar zeg ook niet dat de zaken alzo niet zijn. De Bijbel is NIET geschreven tot bevrediging van onze nieuwsgierigheden. Er staat meer dan genoeg in om ons de Weg tot de zaligheid te wijzen, dat is Christus. Over hoe dat gaat staat er ook in, maar het is niet een ieder gegeven om dit te verstaan. Daarom draagt een ieder van Gods verloste volk op aarde, een heilgeheimpje met zich mee. Het geheim van zaligworden, het geheim dat achter de kruisdood het leven in Hem ligt, het geheim van Hij de vloek en ik de troost en zegen, het geheim van sterven aan de Wet en leven in Christus door de beloftenissen des heiligen Evangeliums. Dat schenke de Heere aan een ieder die mijn paadje kruist, uit vrije genade om niet, om Jezus' wil.

[Avi]

Weet je wat dr. Kohlbrugge destijds in zijn brief aan Izaäk Da Costa schreef?
"U bent van de hel gered, maar ik ben IN de hel van mijn bestaan gered."
Was Kohlbrugge dan werkelijk in de vlammen der hel geweest...??
Nee, maar de hel is daar waar de zondaar de ontzaggelijke toorn van God over zijn zonden, op zijn arme verloren ziel voelt branden.
Daarom, spreekt God in Christus Zijn volk vrij middels de beloftennissen IN het ontzaggelijke oordeel.
Dat wil zeggen : 'geestelijk door de hel naar de hemel...!'

Lees hier onder hoe John Warburton van en UIT de vloek der hel werd verlost:

"Ja", zei ik, "ik zal er een eind aan maken, en het ergste dan te weten komen." Op mijn weg daarheen geraakte ik, zo ik dacht, in de Cannon¬straat, en bemerkte daarin een kapel, waarin mensen binnengingen. Het schoot mij te binnen dat het de kapel was van Ds. Roby, die ik in gezelschap van mijn moeder één of tweemalen had bezocht. Ik stond stil en zei: "Zal ik er in gaan?" "Neen", dacht ik, "dat doe ik niet. De dominee zal de tekst ne¬men: "Vervloekt is een iegelijk die niet blijft in al hetgene dat ge¬schreven is in het boek der Wet, om dat te doen." Ik liep een eindje de straat in en stond weer stil. "Wie weet?" kwam dadelijk in mijn gemoed. "Welaan", sprak ik, "ik kan maar verdoemd zijn"; en besloot in de kapel in te gaan, zeggende bij mijzelf: "Kom ik om, dan kom ik om."
Zo ik ooit een plaats der aanbidding binnentrad met een kreet uit het diepst mijner ziel dat God, indien het mogelijk was, genade wilde bewijzen aan een mens in een zo wanhopig geval, ik geloof, dat het toen was. Toen ik in de kapel neerzat, schenen al de verschrikkingen der hel op mij te komen. Ik beefde van het hoofd tot de voeten en wenste, dat ik er nooit binnengegaan was.
Nadat het eerste vers geëindigd was, ging Ds. Roby voor in gebed, aan het eind waarvan hij zich enige woorden liet ontvallen, die ik vast geloof, dat uitsluitend voor mij waren. Hij smeekte God dat, indien hier iemand was, die een laatste poging deed op Zijn genade, Hij zich dan aan de zodanige wilde betonen als zijn God.
Ik deed mijn uiterste best om mij in te houden, dat ik niet uit¬riep: "Ja, hier is een arme verloren John Warburton. Hier ben ik om de laatste poging te doen." O, hoe ging mijn ziel uit tot God in het gebed, of Hij zich wilde openbaren!
Nadat het gebed geëindigd was, werd er nog een vers gezongen vóór de predikatie. Geheel mijn hoop scheen vernietigd te zullen worden, toen ik de dominee de bijbel van het kussen zag nemen om zijn tekst te zoeken. "O", dacht ik, "hij zoekt zeker naar de vreselijke tekst die mijn hart gedurende deze maanden vaneen gescheurd heeft." Hoe zal ik het maken als hij die tekst neemt: "Vervloekt is een iegelijk"? O, wat zal er van mij worden? "Ik moet in de hel verzinken als hij die neemt." O, de gewaarwordingen, die ik gevoelde! Ik kon er maar geen denkbeeld van vormen, waarom hij zolang talmde om de bijbel weer op het kussen te leggen. Tenslotte deed hij het, en ik zag, dat hij hem midden opensloeg. "Geloofd zij God", fluisterde mijn ziel, "de tekst is niet: Vervloekt is een iegelijk, die niet blijft in al hetgeen geschreven is in het boek der Wet, om dat te doen"

En dan volgt hier zijn zielsverlossing :

O, de verwachting die binnen in mij ontsprong! "Heere, vergeef mijn zonden, als het U belieft Heere, wees mijn arme verloren ziel genadig", barstte mij uit het hart, en toen Ds. Roby zijn tekst las, o de verwondering en de heerlijkheid die in mijn ziel kwam! De dierbare tekst was: "Gij zijt opgevaren in de hoogte, Gij hebt de gevangenis gevangen gevoerd, Gij hebt gaven genomen om uit te delen onder de mensen; ja ook de wederhorige om bij U te wonen, o Heere God!" Ps. 68:19. O, de liefde, vrede en blijdschap die in mijn hart vloeide toen de woorden uit zijn mond kwamen! Zij waren waarlijk mijn ziel zoeter dan duizenden van goud of zilver. Ik was enkel verwondering, en zei in mijn hart: "Wat mag dit beduiden? Waar zijn mijn zonden? Wat kan toch de bedoeling van dit alles zijn? Waar is mijn last en de toorn en verschrikking, die ik zoveel maanden achtereen gedragen heb?" En wederom vloeide de tekst in mijn ziel: "Gij hebt de gevangenis gevangen gevoerd; Gij hebt gaven genomen om uit te delen onder de mensen, ja, ook de wederhorige om bij U te wonen, o Heere God!" O, ik wist niet, waar mijn aangezicht te verbergen! Mijn ziel fluisterde aldoor: "Waarlijk het kan niet voor u bedoeld zijn; is het een droom? is het een droom?" Ik zocht naar mijn zonden, naar mijn last, naar de toorn en de ellende, die ik zo lang in mijn arme verwarde ziel had omgedragen, en kon noch schuld noch zonde, toorn noch gevangenschap vinden, want de Zaligmaker mijner ziel had ze allen weg¬genomen.
Een klaar gezicht van Zijn lijden en dood werd mij gegeven en dit brak mijn hart in stukken. O, hoe zag ik op Hem en rouw¬klaagde! "Wat heb ik gedaan?" riep ik uit; "ik heb de Heere gekruisigd. O, mijn vervloekte zonden, waardoor ik de nagelen in Zijn handen en voeten, en de speer in Zijn hart gestoken heb. O godde¬loze, goddeloze die ik ben! En kunt Gij, wilt Gij mij verlossen en vergiffenis schenken, niettegenstaande al mijn vervloekte zonden?"
Hoe wonderlijk werd mijn ziel ingeleid om te zien, dat de dier¬bare Zaligmaker had vervuld en gehoorzaamd, die Heilige Wet, die ik verbroken had in duizenderlei opzichten, dat al mijn vervloekte zonden op Hem gelegd waren geweest en dat Hij geleden had in mijn plaats. Ik had zulk een gezegend gezicht door het geloof van Zijn doornagelde voeten en handen aan het kruis, van de doornenkroon op Zijn hoofd, en van de speer, die in Zijn hart ging; en Zijn verzoenend bloed vloeide met zulk een vrede, liefde, blijdschap en vrij¬heid in mijn ziel, dat ik nauwelijks wist, wat of waar ik was. De arme mensen, die in dezelfde bank met mij zaten, bleven mij met hun ellebogen maar aanstoten, opdat ik stilzitten zou; maar het was mij onmogelijk om stil te zitten of te liggen. O de liefde, die ik gevoelde tot mijn dierbare Zaligmaker, voor zo'n onverdiende vriendelijkheid aan zo'n snode, ja de snoodste schelm, die ooit de aarde droeg! Nooit kan ik uitdrukken een duizendste deel van de haat die ik gevoelde tegenover mijn snode zonden, waarmee ik de Heere der heerlijkheid doorstak.

------------------------------------------------------------------------------------

En zeg nu niet, dat dit alleen mensen leren van een bepaald select gezelschap, wat dat is pure spotternij!
Alzo leert al Gods volk het, trap en mate zij Gode alleen bekend. Maar zij alleen leren het met Jona in welken nood en dood, die lieve Heere Jezus, hun Borg, Zaligmaker en Reddder is geweest. En daarom is alles wat een mens zich, buiten dit Goddelijke heilige geestelijke Recht om, evt. heeft aangemeten c.q. heeft toegeëigend, is GEEN zaligmakend geloof in Jezus Christus, is GEEN zaligmakende genade, is GEEN zielsverlossing, en kan evenzogoed nog wel kostelijk zijn, maar het zal niet kunnen bestaan tegen de storm van Gods ontzaggelijke toorn, wanneer die mens straks zal moeten sterven. Memento, wanneer een ziel hier geen kennis aan heeft, nogmaals trap en mate zij Gode bekend, gaat hij straks voor eeuwig verloren.

Lees ook eens de bekering van Spurgeon, van Luther, van ds. Joh. Van der Poel. En ik zeg het je met alle bescheidenheid, dat ikzelf ook alzo in zulk een nood en dood, de Heere Jezus als mijn Borg en Zaligmaker heb mogen leren kennen, én heb mogen omhelzen. De Heere is mijn Getuige dat ik niet lieg, want dit is werkelijk geen zwaardoenerij, zoals jij telkens suggereert. Maar ik wil je slechts uit liefde waarschuwen, dat het geestelijk wel zeker verder moet komen, als tot waar jij denkt dat het maar behoeft te komen....
Daarom is de eerste weg, een weg van omkomen, en de tweede weg is een weg van opwassen.

De ervaring van wie dan ook, is geen zweep waar je anderen mee mag slaan.
Ik raad je aan om het boek van John Bunyan te lezen: Komst en welkomst. (Het heet nu anders dacht ik?)
Bunyan is bijbels radicaal èn pastoraal! Hij heeft zelf een zware weg gehad, een moeilijke weg maar stelt dat niet als maatstaf voor zijn medereizigers naar de eeuwigheid.

[PvS]

.

[DWW]

1 Samuel 2:6-7
De HEERE doodt en maakt levend; Hij doet ter helle nederdalen, en Hij doet weder opkomen.
De HEERE maakt arm en maakt rijk; Hij vernedert, ook verhoogt Hij.

Met kanttekeningen daarbij :

14)
doodt
Dat is, Hij zendt den mensen grote benauwdheid en ellenden toe, die met den dood te vergelijken zijn.
 
15)
maakt levend;
Dat is, Hij verlost de treurigen wederom uit hun benauwdheid en angst.
 
16)
Hij doet
Dat is, Hij brengt in de uiterste verachting en smaad.
 
17)
helle nederdalen,
Dat is, in de uitste benauwdheid; zie Gen. 37:35.

[memento]

@DWW,

Moet ik uit je gebrek aan Schriftuurlijke bewijzen concluderen, dat je het niet vanuit de Schrift onderbouwen kan?

Je voorbeelden van bekeringen van mensen (waarvan je een aantal nog eens heel goed moet nalezen, want niet allen die je noemt beschrijven hun bekering, zoals jij vind dat het moet) aanhalen, maar ik kan daar etterlijke tegenover stellen. Ik wijs alleen maar naar de Christinnereis van Bunyan. Of Brakels Redelijke Godsdienst, waar hij schrijft over de wijze van bekeerd worden, of Christians Great Interest van Guthrie. En nog veel meer valt te noemen.

Daarnaast: Niemand ontkent dat sommigen van Gods volk een lange weg van strijd met de wet moeten voeren, alvorens zij inzien dat zij een Zaligmaker nodig hebben. Maar omdat sommigen zó geleidt worden, dan kan je daaruit toch niet afleiden dat iedereen ook maar zo geleidt moet worden? Zijt gij God, dat gij bepalen moogt hoe de Allerhoogste werken moet?

Of wou je zeggen dat de kerk der eeuwen, Augustinus, Calvijn, de Puriteinen, etc gedwaald hebben? Want zij allen leerde niet, wat jij hier (zonder enig Schriftuurlijk bewijs) als de enige waarheid verkondigd.

[memento]

1 Samuel 2:6-7
De HEERE doodt en maakt levend; Hij doet ter helle nederdalen, en Hij doet weder opkomen.
De HEERE maakt arm en maakt rijk; Hij vernedert, ook verhoogt Hij.

Met kanttekeningen daarbij :

14)
doodt
Dat is, Hij zendt den mensen grote benauwdheid en ellenden toe, die met den dood te vergelijken zijn.
 
15)
maakt levend;
Dat is, Hij verlost de treurigen wederom uit hun benauwdheid en angst.
 
16)
Hij doet
Dat is, Hij brengt in de uiterste verachting en smaad.
 
17)
helle nederdalen,
Dat is, in de uitste benauwdheid; zie Gen. 37:35.

De kanttekeningen bedoeling hier iets anders, dan een bekeringsweg. Zie maar, de laatste kanttekening verwijst naar Gen 37:35, wat niet gaat over Davids bekering, maar de buiten-echtelijke zoon van David die sterft:

En al zijn zonen, en al zijn dochteren maakten zich op, om hem te troosten; maar hij weigerde zich te laten troosten, en zeide: Want ik zal, rouw bedrijvende, tot mijn zoon in het graf nederdalen. Alzo beweende hem zijn vader.

Graag eerlijk blijven in je gebruik van de Schrift, en de kanttekeningen!

[memento]

Judas 23;
Maar behoudt anderen door vreze, en grijpt ze uit het vuur; en haat ook den rok, die van het vlees bevlekt is.

Kanttekening 97: grijpt ze uit
Dat is, trekt hen zonder vertoeven uit het openbaar gevaar van de zaligheid te verliezen, gelijk men doet als iemand in het vuur gevallen is.
WANT EEN BEKEERD ZONDAAR IS ALS UIT HET HELSE VUUR GETROKKEN.

Wat de kanttekenaren hier bedoelen, laat zich in de kanttekening daarboven zien:

door vrees,
Grieks, in vreze; dat is, zoekt hen te verschrikken met voorstellingen van het vreselijk oordeel Gods, dat over zodanigen zal gaan, indien zij zich niet bekeren; 2 Tim. 4:2.

Wat de kanttekenaren hier zeggen, is dat je hen het oordeel moet preken, opdat ze niet in het oordeel Gods hoeven te komen. Ik sleutelwoord in kanttekening 97 is dus het woordeke als, wat je dus (volgens de context) moet lezen als het ware.

Graag eerlijk blijven in je gebruik van de Schrift, en van de kanttekeningen. Met dingen moedwillig uit hun verband rukken, kan je iedere schrijver laten zeggen wat je wilt. Zulk een gedrag past niet in het omgaan met Gods heilige woord!

[aritha]

@ DWW: En daarom is alles wat een mens zich, buiten dit Goddelijke heilige geestelijke Recht om, evt. heeft aangemeten c.q. heeft toegeëigend, is GEEN zaligmakend geloof in Jezus Christus, is GEEN zaligmakende genade, is GEEN zielsverlossing, en kan evenzogoed nog wel kostelijk zijn, maar het zal niet kunnen bestaan tegen de storm van Gods ontzaggelijke toorn, wanneer die mens straks zal moeten sterven.


Ben ik even blij dat er geen brief van DWW in de bijbel staat.


Ik sluit me aan bij Memento:
Je voorbeelden van bekeringen van mensen (waarvan je een aantal nog eens heel goed moet nalezen, want niet allen die je noemt beschrijven hun bekering, zoals jij vind dat het moet) aanhalen, maar ik kan daar etterlijke tegenover stellen. Ik wijs alleen maar naar de Christinnereis van Bunyan. Of Brakels Redelijke Godsdienst, waar hij schrijft over de wijze van bekeerd worden, of Christians Great Interest van Guthrie. En nog veel meer valt te noemen.

[Afgewezen]

Het spijt me zeer, Memento. Maar je ziet het (helaas) niet. We zullen op dit punt wel altijd een geschil blijven houden. Maar één ding laat ik je na, namelijk dit : wie hier op aarde in zijn geest nog nimmer voor Gods rechterstoel is gedaagd, zal er straks voor gedaagd worden, maar dan zal het klinken 'gaat weg van Mij....etc'. Dit is geen zwaardoenerij, maar alzo heeft al Gods verloste volk het zielsbevindelijk geleerd, vriend. Lees bijv. de bekering van John Warburton maar eens, met name zijn zielsverlossing.

Beste DWW, het merkwaardige is dat je, terwijl je hier het forum op komt (stormen), iedereen meteen beschouwt en ook gelijk maar bestempelt als tegenstander van 'de ware bekering', en vervolgens je eigen bekering als munitie gebruikt om een flinke bevindingsoorlog op touw te zetten.
Ik vraag me af of dát nu wel een christelijke manier van doen mag heten. Ga eerst eens met je tegenstanders in gesprek vóór je hen veroordeelt en wellicht is er dán de mogelijkheid om je eigen standpunt uit te dragen (als dat inderdaad verschilt van dat van je gesprekspartner).

[Wilhelm]

Beste DWW,

Hoewel ik je in bepaald opzicht begrijp, ben ik zo bang dat er in jou stellingname een doorvloeien is naar zaken in de mens, ipv het afwijzen naar gronden , de Enige Grond buiten de mens.

In jou stellige uitleg kan ik me niet aan de indruk ontrekken dat juist het benadrukken van het beleven van Gods recht, de wet weer met het Evangelie vermengd wordt.

Hierdoor werp je mensen op zich zelf , juist mensen die zo tobben over hun staat vanwege de gang die ze zelf hebben meegemaakt.
Zielen die niets anders doen kunnen dan hun vertoruwen op Christus te stellen , die mogen geloven dat Hij hen heeft vrijgesproken van schuld en straf.
Die mogen geloven dat nu Jezus hun gerechtigheid is, maar die als ze opzichzelf zien zo in de donkerheid terecht komen omdat ze niet kunnen spreken van een weg die alsware met de koorden der veroordeling om de hals langs de hel is gegaan.
Die zo menigmaal heen en weer geschud worden , als er zware en diepe woorden gesproken worden over de afbrekende en afsnijdende weg die men in hun eigen leven niet zo sterk herkent.

O ja ze weten dat ze als een dode vertreden lagen op het veld badend in hun geboorte bloed, ze weten van een eertijds dat ze zich met de zwijnen wendtelden in de zonden , ze weten dat er een spreken Gods in hun leven gekomen is dat ze niet meer verder konden en verder mochten , ja zelfs dat ze door genade niet meer verder wilden.
Maar het ging zo gepaard met de liefelijke indrukken van een Jezus die sprak tot hun dorstige ziel van verlossing en verzoening.
Ze weten van de barmhartigheid Gods die hen geopenbaard werd in Christus toen men voor zichzelf in hun eigengerechtigheden niet meer zalig konden worden.
Men stond beschaamd vanwege de gewillige zondaarsliefde die hen aangeboden werd om niet , terwijl ze met niets anders bezig waren dan zelfwerkzaamheden om zo voor God te kunnen bestaan.
En wat een wonder , als er dan geloofd en getuigd mag worden van Gods genade die nu ook voor hen persoonlijk waar is geworden.
Maar met Spurgeon, lees dat ook maar eens in zijn boek, en vele anderen van Gods kinderen , worden ze zo heen en weer geworpen als er rechtvaardigingsdrijvers komen, die hun bevragen op hun bevindingen wat aan gaat de diepte van het kennen van Gods recht.
O en wat een zakken in de golven en een in zichzelf blikken of ze nu wel genoeg overtuigd waren van hun zonden , en of ze nu Gods toorn wel genoeg gekend en ervaren hebben. Of ze wel genoeg tranen geschreid hebben vanwege hun zonden , want dat kennen ze zo niet. Jawel hun hart en hun ziel was bedroeft, maar dat was aan de buitenkant niet te op te merken , voor anderen menigmaal niet te zien. En hun eerst letterlijke tranen vloeiden toen ze mochten zien op de algenoegzaamheid van Zijn offer, en op Zijn liefde die hen persoonlijk geopenbaard was.
Het ging dan eigenlijk gelijk op. Een boetvaardigheid dat het nu voor hen persoonlijk als onwaardige, waar geworden was, onverdiend, en tegelijk het ervaren van de oneindige vergevende liefde van Christus zelf. Als Hij spreekt : Ik ben de Heere die alles doet.
Niets heeft Hij van ons nodig, geen bevinding van zondigheid, geen ervaring van Gods toorn, als dat zo zou zijn zou de mens toch nog wat mee moeten brengen tot zaligheid, maar nu is Hij het alleen . Jezus alleen en anders geen !
Dat dat gepaard gaat met het uitdrijven door de wet tot Christus staat vast , anders zou er niemand de toevlucht nemen en de zoom van Zijn kleed aanraken, maar in welke weg en door welke diepte ook , daar is de Heere zo eeuwig vrij in.
De Heilige Geest werkt hierin zo op verscheidene wijze.
En ook Spurgeon, Kohlbrugge , Bunyan etc hebben dat altijd zo benadrukt.
Ik meen dat het Spurgeon is die zelf idd een diepe en zeer duidelijke weg der bekering heeft gekend, maar tegelijkertijd getuigd dat de meesten op een meer geleidelijkere manier tot bekering komen.

En natuurlijk moeten en mogen we wet en Evangelie niet vermengen , maar ik ben zo bang, DWW , dat jij dit juist wel aan het doen bent. Je werpt de mensen op zichzelf terug, je stelt ijkpunten die onze vaderen zo niet geleerd hebben.
Want hoe ga jij dan om met de pastorale toon in de DL wanner er in Hfst 3/4 parg 15 als een soort van conclusie gesproken wordt : Voorts, van diegenen die hun geloof uiterlijk belijden en hun leven beteren, moet men naar het voorbeeld der apostelen het beste oordelen en spreken; want het binnenste des harten is ons onbekend.

Dan moet onze hand op de mond, en laten we deze houding maar volgen , in ootmoedigheid, zonder in geestelijke zelfverheffing te staan boven een ieder die het anders geleerd heeft, als dat het in ons leven is gegaan.

Juist predikanten die jij ook hoog hebt staan gaan op een pastorale manier met deze zaken om .
Scheiden van wet en Evangelie, maar wel de valkuilen benoemen waarin Gods volk zo kan vallen in wettische werken, en waarin hij ook oog heeft voor de verscheidenheid in de werkingen Gods.
Deze houding trof me, en ik wil onderstaande preek van Ds Stelwagen dan ook van harte aanbevelen, en hoop dat je je daarin ook kan vinden :

Hier de preek van Ds Stelwagen over Lukas 15 "De verloren zoon" :

http://media.audioserver.nl/mp3/play.ph ... &play.y=17


Of hier eventueel te dowloaden :

http://media.audioserver.nl/mp3/recorder.php?id=250

[DWW]

Het spijt me zeer, Memento. Maar je ziet het (helaas) niet. We zullen op dit punt wel altijd een geschil blijven houden. Maar één ding laat ik je na, namelijk dit : wie hier op aarde in zijn geest nog nimmer voor Gods rechterstoel is gedaagd, zal er straks voor gedaagd worden, maar dan zal het klinken 'gaat weg van Mij....etc'. Dit is geen zwaardoenerij, maar alzo heeft al Gods verloste volk het zielsbevindelijk geleerd, vriend. Lees bijv. de bekering van John Warburton maar eens, met name zijn zielsverlossing.

Beste DWW, het merkwaardige is dat je, terwijl je hier het forum op komt (stormen), iedereen meteen beschouwt en ook gelijk maar bestempelt als tegenstander van 'de ware bekering', en vervolgens je eigen bekering als munitie gebruikt om een flinke bevindingsoorlog op touw te zetten.
Ik vraag me af of dát nu wel een christelijke manier van doen mag heten. Ga eerst eens met je tegenstanders in gesprek vóór je hen veroordeelt en wellicht is er dán de mogelijkheid om je eigen standpunt uit te dragen (als dat inderdaad verschilt van dat van je gesprekspartner).

Ik veroordeel niemand, ik constateer alleen maar. Daarnaast heb ik de bevinding der heiligen nooit willen verheffen boven de Schrift. Maar wanneer onze bekering niet is NAAR die Heilige Schrift, dan heeft het geen enkele dageraad. Vandaar dat ik, nadat ik het Woord eerst heb laten spreken, enkele Bijbelse bekeringen naar voren heb willen brengen. Al deze bekeringen kunnen getoetst worden aan Gal. 2:19-20. Maar, Memento schijnt hier niet aan te willen....