Waar is mijn kind? Nav boek ds MA Kempeneers

[cosmo]

Indien de gemeente uit Joden bestaat, dan begrijpen zij hetgeen Paulus stelt, omdat het hun eigen geschiedenis is. Grieken waren niet op de hoogte van de Joodse geschiedenis, en daarom heeft voor hen die vergelijking weinig zeggingskracht.

Daarnaast vraag ik mij af in hoeverre hetgeen bedoeld is voor de gemeente te Korinthe, ik neem aan dat het enkel Joden waren, ook slaat op de gemeente in de 21ste eeuw. Kun je de gemeente te Korinthe gelijk stellen aan de gehele gemeente van God door de eeuwen heen?

[Afgewezen]

Indien de gemeente uit Joden bestaat, dan begrijpen zij hetgeen Paulus stelt, omdat het hun eigen geschiedenis is. Grieken waren niet op de hoogte van de Joodse geschiedenis, en daarom heeft voor hen die vergelijking weinig zeggingskracht.

Daarnaast vraag ik mij af in hoeverre hetgeen bedoeld is voor de gemeente te Korinthe, ik neem aan dat het enkel Joden waren, ook slaat op de gemeente in de 21ste eeuw. Kun je de gemeente te Korinthe gelijk stellen aan de gehele gemeente van God door de eeuwen heen?

Tja, met dit soort vragen kan ik echt niks. Als ik eerst moet gaan uitpluizen of de gemeente van Korinthe alleen uit Joden bestond of niet, en daar vervolgens weer allerlei conclusies aan moet verbinden, dan kan ik de Korinthebrief eigenlijk wel wegleggen. Want ja, wat heeft die míj, westerse christen uit de 21e eeuw, dan eigenlijk nog te zeggen?
Maar zo is het gelukkig niet.
Of die gemeente nu uit Joden of uit heidenen bestond, of allebei, en of zíj nu snapten wat Paulus bedoelde of niet, de boodschap van Paulus is voor ons in elk geval duidelijk. Of niet soms?
En waarom de gemeente door alle eeuwen heen een andere zou zijn dan die te Korinthe, moet je me eerst maar eens uitleggen.
Wat jij doet, is in feite obstakels voor jezelf opwerpen voor het verstaan van de Schrift.

[refo]

Indien de gemeente uit Joden bestaat, dan begrijpen zij hetgeen Paulus stelt, omdat het hun eigen geschiedenis is. Grieken waren niet op de hoogte van de Joodse geschiedenis, en daarom heeft voor hen die vergelijking weinig zeggingskracht.

Daarnaast vraag ik mij af in hoeverre hetgeen bedoeld is voor de gemeente te Korinthe, ik neem aan dat het enkel Joden waren, ook slaat op de gemeente in de 21ste eeuw. Kun je de gemeente te Korinthe gelijk stellen aan de gehele gemeente van God door de eeuwen heen?

En je vraagt je af of een opmerking van Paulus over 'niet alles wat Israel heet is Israel' betekenis heeft voor nu.
Hij constateert dat het zo blijkt te zijn.
Dat zal niemand ontkennen.
Maar toen was alles wél Israel wat Israel heette. Zonder uitzondering.
Ze hebben zich er uiteindelijk zélf buiten geplaatst.

Daaom geloof ik niet in een 'wezenlijk' en een 'onwezenlijk' verbond.
Bij leven is iedereen erin.

Wan zo werkt God: vanboven af.
En wij zijn geen heidenen die onze God gunstig moeten stemmen met kinderoffers enzo.
Want God is al met ons. Omdat Hij een verbond opgericht heeft.
Van Zijn kant af. Niets van ons.
Te zeggen dat daar nog wat bij moet, hoe geestelijk het ook klinkt, bedroeft Hem.
En dat blijkt wel.

Iedereen kijkt zuur naar elkaar.
Jij kind van God? Het mocht wat.
Dia kent er nog drie: Staphorst, Urk en Rijssen.
Verder is het niets.
Nee, vanzelf. Als je het manna veracht, krijg je kwakkels. En dat is je dood.

God werkt verbondsmatig en niet individueel.

[Jongere]

Refo,
je maakt echt maar wat van Romeinen 9. Als Paulus dit soort dingen had bedoeld dan klopte er niets meer van de rest van zijn betoog op die plek. Je moet die tekst ook niet uit de context halen.

[Zonderling]

Ik had nog beloofd te reageren en dat wil ik doen op twee opmerkingen:

Erasmiaan, ik begrijp goed dat je het uit ds. Kersten en Comrie hebt. Comrie past dit inderdaad toe op de jonggestorven kinderen (maar dan inderdaad als 'geloofsvermogen' of potentia). Mijn vraag was echter, of in het kader van de jonggestorven kinderen ook zo gesproken is op de Dordtse Synode. Prima, wanneer je dat nog probeert na te zoeken. Neem dan bijvoorbeeld Olevianus die juist over de kinderen en doop het nodige heeft geschreven, er nog bij.

Op de Dordtse Synode is de rol van het geloof in de zaligheid van de jonge kinderen niet aan de orde geweest. Dit komt omdat de uitspraken van de Dordtenaren een weerlegging waren tegen de remonstranten die leerden dat verkiezing noch verwerping over de jonggestorven kinderen ging. Zowel verkiezing als verwerping leerden de Dordtenaren. De verkiezing gold huns inziens de kinderen van de gelovige ouders omdat Gods beloften verbondmatig zijn en daarop zien. De verwerping, zo leerden onze Dordtse vaderen, gaan ook over de kinderen die buiten het verbond geboren worden maar dat oordeel is aan God, daar mogen we als mensen niet indringen.

Inderdaad is op de Dordtse Synode niet gesproken over het geloof in de jonggestorven kinderen van de gelovige ouders. Zij volstonden met een beroep op het verbond. Wanneer de Dordtse Synode gemeend had dat de kinderen door hun persóónlijk geloof (al is het dan de habitus) zalig worden, dan hadden we dat zeker aangetroffen in de Acta.

Jazeker zijn deze jonggestorven kinderen ook persoonlijk met Christus verenigd. Maar waarom zouden wij moeten indringen in de vraag of deze persoonlijke vereniging en vernieuwing/wedergeboorte reeds in het 'hier' plaatsvindt dan wel in hun overgang tot het eeuwige leven!? Mijns inziens gaan de citaten die je verder geeft hierin te ver. ZEKER gaat het te ver om uit de (veronderstelde) situatie voor de kinderen ook conclusies te trekken voor de volwassenen.

[cosmo]

Tja, met dit soort vragen kan ik echt niks. Als ik eerst moet gaan uitpluizen of de gemeente van Korinthe alleen uit Joden bestond of niet, en daar vervolgens weer allerlei conclusies aan moet verbinden, dan kan ik de Korinthebrief eigenlijk wel wegleggen. Want ja, wat heeft die míj, westerse christen uit de 21e eeuw, dan eigenlijk nog te zeggen?

Dat is nu precies de vraag.

Of die gemeente nu uit Joden of uit heidenen bestond, of allebei, en of zíj nu snapten wat Paulus bedoelde of niet, de boodschap van Paulus is voor ons in elk geval duidelijk. Of niet soms?

Mijn vraag is dus of Paulus deze brief heeft geschreven met de bedoeling dat anderen dan Joden kunnen concluderen dat voor hen geldt dat ook binnen de gemeente er mensen zijn op twee verschillende manieren tot het verbond kunnen horen. Of zoals Zonderling het zei, inwendig dan wel uitwendig verbonden zijn.

En waarom de gemeente door alle eeuwen heen een andere zou zijn dan die te Korinthe, moet je me eerst maar eens uitleggen.

Mijn vraag is of je een boodschap aan een gemeente van Joodse christenen, direct van toepassing kunt laten zijn op een gemeente zonder Joodse christenen.

Wat jij doet, is in feite obstakels voor jezelf opwerpen voor het verstaan van de Schrift.

Zo zou je dat kunnen noemen, maar het zijn wel vragen waarmee ik leef.

[Erasmiaan]

Nee, maar ook niet dat ze het wél hebben. Ik bedoel maar: is het zinnig om met dergelijke postulaten te werken?

M.i. wel. Omdat alleen het geloof met Christus verenigt.

Dit soort uitspraken hebben al veel schade aangericht in de GG-gezindte. Hoe kan ik weten dat de grond van mijn zaligheid in Christus ligt als ik dat niet weet? Zoiets schijnt ds. Kersten te willen stellen: het gaat er niet om dat je het weet, als het maar zo ís.

Hoe ik dat kan weten? Als de oefeningen er zijn! Daarin is ds. Kersten glashelder.

Inderdaad is op de Dordtse Synode niet gesproken over het geloof in de jonggestorven kinderen van de gelovige ouders. Zij volstonden met een beroep op het verbond. Wanneer de Dordtse Synode gemeend had dat de kinderen door hun persóónlijk geloof (al is het dan de habitus) zalig worden, dan hadden we dat zeker aangetroffen in de Acta.

Jazeker zijn deze jonggestorven kinderen ook persoonlijk met Christus verenigd. Maar waarom zouden wij moeten indringen in de vraag of deze persoonlijke vereniging en vernieuwing/wedergeboorte reeds in het 'hier' plaatsvindt dan wel in hun overgang tot het eeuwige leven!? Mijns inziens gaan de citaten die je verder geeft hierin te ver. ZEKER gaat het te ver om uit de (veronderstelde) situatie voor de kinderen ook conclusies te trekken voor de volwassenen.

Ik snap dat jij dit zegt. Maar ik kan er verder niets mee.

Ik weet helemaal niet of we dat zeker hadden aangetroffen. Ze wijzen het ook niet af. Het is een onderwerp dat niet ter sprake is geweest.

Je tweede zin is niet het punt. Het is wel duidelijk dat het in het 'hier' plaats vindt; in de overgang naar het eeuwige leven (wat geen tijd is maar een 'van stonde aan') kán het niet meer, dan ligt de bestemming vast.

Maar goed, mijn standpunt moge duidelijk zijn. Ik heb overigens het citaat van Comrie nog wat uitgebreid.

[Zonderling]

Nee, maar ook niet dat ze het wél hebben. Ik bedoel maar: is het zinnig om met dergelijke postulaten te werken?

M.i. wel. Omdat alleen het geloof met Christus verenigt.

De Geest verenigt met Christus van Gods zijde en het geloof van 's mensen zijde.
De vraag was echter of dit van 's mensen zijde er ook is in ALLE jonggestorven kinderen die zalig worden.
Nogmaals: Ik houd het liever bij de D.L. die alleen reppen van het verbond, niet van het geloof van de kinderen.

Ik heb overigens het citaat van Comrie nog wat uitgebreid.

Ik heb het gelezen en moet zeggen dat ik het niet overtuigend vind. De (filosofische) redeneringen die we zelfs in dit korte citaat vinden, zijn merkwaardig te noemen.
Om slechts één voorbeeld te noemen: Wat hij noemt van Jakob en Ezau (namelijk eer zij goed en kwaad gedaan hadden), wordt gezegd van vóór de geboorte van Jakob en Ezau. Wel heel merkwaardig dat zelfs dát (van ongeboren kinderen!) moet dienen als bewijs dat er hebbelijkheid is zonder dadelijkheid in de volwassenen (!). Een Gereformeerde grondregel is dat alle minder duidelijke zaken uit de meer duidelijke moeten worden bewezen, niet andersom! Je kunt zeggen dat je met mijn bezwaren niets kunt, maar dat kun je er dan toch wel mee, namelijk dat we deze Gereformeerde grondregel van de theologie wel moeten inachtnemen, zelfs in het lezen der vaderen.

Overigens erken ik direct dat de bestendigheid van het geloof niet ligt in de oefeningen/dadelijkheid van het geloof, maar in de door de Geest geschonken en onderhouden genade des geloofs. Dat mag je van mij ook hebbelijkheid noemen. Maar dat is iets anders dan de hebbelijkheid te stellen waar nooit enige dadelijkheid geweest is.

[Erasmiaan]

Het is dan ook een ondersteunend-argument en geen hoofd-argument. En daarom m.i. zeker legitiem.

[Afgewezen]

Tja, met dit soort vragen kan ik echt niks. Als ik eerst moet gaan uitpluizen of de gemeente van Korinthe alleen uit Joden bestond of niet, en daar vervolgens weer allerlei conclusies aan moet verbinden, dan kan ik de Korinthebrief eigenlijk wel wegleggen. Want ja, wat heeft die míj, westerse christen uit de 21e eeuw, dan eigenlijk nog te zeggen?

Dat is nu precies de vraag.

Of die gemeente nu uit Joden of uit heidenen bestond, of allebei, en of zíj nu snapten wat Paulus bedoelde of niet, de boodschap van Paulus is voor ons in elk geval duidelijk. Of niet soms?

Mijn vraag is dus of Paulus deze brief heeft geschreven met de bedoeling dat anderen dan Joden kunnen concluderen dat voor hen geldt dat ook binnen de gemeente er mensen zijn op twee verschillende manieren tot het verbond kunnen horen. Of zoals Zonderling het zei, inwendig dan wel uitwendig verbonden zijn.

En waarom de gemeente door alle eeuwen heen een andere zou zijn dan die te Korinthe, moet je me eerst maar eens uitleggen.

Mijn vraag is of je een boodschap aan een gemeente van Joodse christenen, direct van toepassing kunt laten zijn op een gemeente zonder Joodse christenen.

Wat jij doet, is in feite obstakels voor jezelf opwerpen voor het verstaan van de Schrift.

Zo zou je dat kunnen noemen, maar het zijn wel vragen waarmee ik leef.

Het maakt in feite niet uit of de gemeente van Korinthe alleen uit Joden zou bestaan (wat me niet waarschijnlijk lijkt, gezien Handelingen 18). Want het is een gemeente en voor de gemeente geldt de waarschuwing die Paulus hier geeft. Je komt ze trouwens elders in de brieven ook tegen. Ook in de 1e brief van Johannes gaat het over mensen die 'uit ons uitgegaan zijn, want zij waren uit ons niet'. Een fenomeen dus dat én in Israël, het oude Godsvolk, én in de gemeente, het nieuwe Godsvolk, optreedt.Jezus wijst erop als iets wat in het koninkrijk der hemelen zal optreden. Kaf en koren, onkruid en tarwe, wijze en dwaze maagden, ten diepste de tegenstelling tussen slangenzaad en vrouwenzaad.

[refo]

”Waar is ons kind?” Onder die titel liet ds. M. A. Kempeneers, christelijk gereformeerd predikant te Elburg, in 2007 een „pastoraal-theologische handreiking rond het overlijden van jonge kinderen” het licht zien. Recent verscheen in De Saambinder, het orgaan van de Gereformeerde Gemeenten, een uitvoerige bespreking van zijn boekje, van de hand van de Nunspeter predikant ds. A. Schot.

In zijn boekje probeert ds. Kempeneers ouders die te maken kregen met het overlijden van een kind of kinderen, richting te geven, vooral op het punt van de -tere- vraag: Wat is zijn of haar eeuwige bestemming? De predikant ging hiervoor te rade bij de Bijbel, de belijdenis (met name hoofdstuk 1, artikel 17 van de Dordtse Leerregels) en een aantal oude schrijvers.

„Ik ben groot geworden bij de gedachte dat er op deze vraag eigenlijk geen antwoord te geven valt”, zegt ds. Kempeneers in de consistoriekamer van de gereformeerde gemeente te Nunspeet, „tenzij Gods volk daar licht over kreeg. Na het overlijden van ons eigen kindje ben ik gaan onderzoeken hoe de oudvaders hiermee omgingen. En toen las ik heel andere dingen. Eerlijk gezegd, heb ik ook mijn wenkbrauwen wel eens gefronst bij wat ik las, bijvoorbeeld bij Polyander, of Van der Groe. Dan denk je: Dit riekt naar veronderstelde wedergeboorte.”

In ”Waar is ons kind?”, dat hij na jarenlange studie schreef, onderscheidt ds. Kempeneers drie antwoorden die in de loop van de kerkgeschiedenis op de vraag naar de eeuwige bestemming van jonggestorven kinderen zijn gegeven: 1. Alle kinderen worden zalig (onder anderen Zwingli, Toplady, John Newton, Spurgeon); 2. Alle verbondskinderen worden zalig, op grond van de belofte alléén (onder anderen Wilhelmus à Brakel, Owen); 3. Alleen de uitverkoren kinderen worden zalig (onder anderen Beza, Smijtegelt).

Persoonlijk weet de Elburger pastor zich door het tweede antwoord het meest aangesproken. „Uit kracht van het genadeverbond, stellen de Dordtse Leerregels, zijn de kinderen der gelovigen heilig. „Zo moeten de godzalige ouders niet twijfelen aan de verkiezing en zaligheid hunner kinderen welke God in hun kindsheid uit dit leven wegneemt (Gen. 17:7; Hand. 2:39; 1 Kor. 7:14).” De kanttekeningen bij deze teksten laten zien dat het om de uitwendige verbondsheiligheid gaat.”

Romeinen 9
Op verzoek van de redactie van De Saambinder schreef ds. A. Schot eind vorig jaar een recensie naar aanleiding van ds. Kempeneers’ publicatie. Het werd uiteindelijk een serie artikelen.

„Ik heb het lang voor me uitgeschoven”, zegt de predikant, „juist vanwege de gevoeligheid van de materie. Tegelijkertijd gaat het hier om een onderwerp waarvan je weet dat veel mensen ermee worstelen, waarover ook weinig is geschreven.

En”, zegt ds. Schot, „met veel van wat ds. Kempeneers schrijft, kan ik van harte instemmen. Maar niet met alles. Ik mis bij hem bijvoorbeeld een verwijzing naar Romeinen 9:11-13. Daaruit blijkt duidelijk dat Gods verkiezing en verwerping ook gaan over kinderen van godzálige ouders die „nog niet geboren waren, noch iets goeds of kwaads gedaan hadden.”

Ik kán op grond van de Schrift niet tot de conclusie komen dat alle jonggestorven verbondskinderen zalig zijn. Het standpunt dat ds. Kempeneers in zijn boekje inneemt, gaat uiteindelijk toch terug op het zicht dat hij heeft op het genadeverbond. In De Saambinder heb ik daarom geschreven: „Wie de mening van de schrijver ten aanzien van het genadeverbond niet deelt, kan hem op den duur toch niet volgen.” Ik ben een kerstiaan als het gaat om mijn verbondsopvatting.”

Zijn artikelenreeks leidde her en der tot scherpe reacties. „Wat uit christelijke gereformeerde hoek komt, al heet het dan Bewaar het Pand, is bij voorbaat verdacht”, constateerde ds. J. M. J. Kieviet in „een reactie op een reactie” in het blad Bewaar het Pand.

„Die zeer felle bespreking heeft me diep geraakt”, zegt ds. Schot. „Ik ben ervan overtuigd dat als je mijn artikelen eerlijk leest, je moet zeggen dat ik heb geprobeerd ds. Kempeneers recht te doen. Maar ik mág toch vragen stellen bij zijn boekje? Ook uit andere reacties heb ik overigens gemerkt dat mensen het soms moeilijk vinden om zaken en personen te scheiden. Het is al snel: hij is voor of tegen ds. Kempeneers. Die kant moeten we niet op.”

Ds. Kempeneers: „Gezien jouw achtergrond kan ik me een aantal van je vragen ook wel voorstellen. We hebben een eeuw van strijd over het verbond achter de rug. Daar stonden de oudvaders nog voor. Maar ik zou toch graag terug willen naar hun evenwichtige kijk op het verbond. Ik wil niet vereenzelvigd worden met de drieverbondenleer alleen omdat ik christelijk gereformeerd ben. De meeste oudvaders spraken van twee verbonden en tegelijkertijd spraken ze ruim over de jonggestorven verbondskinderen. Noem zo’n visie inconsequent - maar dat is dan wel een gelukkige inconsequentie. Anders kom je klem te zitten met artikel 17.”

Ds. Schot: „Mijn verbondsopvatting brengt me echt niet in conflict met artikel 17. Ik denk dat dit artikel een pastorale lading heeft. Waarbij we het moeten zien in de context van de Dordtse Leerregels als geheel. Tegen de leer van de remonstranten hebben onze vaderen gesteld dat Gods welbehagen ook gaat over jonge kinderen. Ook zij kunnen wezenlijk in het genadeverbond begrepen zijn, al hebben ze nog niet kunnen geloven. Maar we hebben geen Schriftuurlijke grond om aan te nemen dat alle kinderen verkoren zijn - zie Romeinen 9.”

Ds. Kempeneers: „Maar waar staat die tekst in artikel 17? De Dordtse vaderen hebben Romeinen 9 niet ontkend, maar zagen in dat dit gedeelte hier niet op zijn plaats is. Want hoe weet ik of mijn kindje uitverkoren is? Ik ben eens diep getroffen door de nood van een ouderpaar dat een kind had verloren kort nadat een ander klein kind in de gemeente was overleden. Voor het eerste kind had de dominee een waarheid, maar voor hún kind, dat een week later stierf, niet. Toen vroeg ik me af: Is dit de weg die wij moeten volgen om ouders troost te bieden? Onze vaderen wezen naar de objectieve verbondsheiligheid als grond voor de troost, omdat kinderen de kenmerken van de verkiezing -de droefheid naar God, het geloof in Christus -niet kunnen vertonen.”

Ds. Schot: „Die conclusie durf ik niet te trekken. Wat Romeinen 9 betreft: aan artikel 17 zijn zestien artikelen voorafgegaan. We mogen het van dat kader niet losmaken. Bovendien werpen de reacties van de afgevaardigden op de Dordtse Synode licht over de uitleg van artikel 17.”

Moeten we misschien toch niet vaststellen dat we niet goed weten wat we aanmoeten met dit artikel?
Ds. Schot: „Ik wil van artikel 17 geen letter schrappen. Absoluut niet. Ik zie het als een pastorale troost in de richting van godzalige ouders. Tegelijk: Wie zijn dat dan? Ik heb niet de sleutel in de hand om alle ouders, in alle gevallen, die troost te geven. Ik heb dat wel een keer mógen doen - dat de Heere kennelijk sprak. Dat heb ik toen ook tegen die ouders mogen zeggen. Maar om nu in zijn algemeenheid de belofte van de vergeving der zonden en het eeuwige leven op alle uiterlijke verbondskinderen toe te passen…”

Ds. Kempeneers: „Ik zal bedroefde ouders ook nooit per definitie zeggen dat hun kindje behouden is. God is Rechter en Die beslist. Maar ik probeer ouders wel onderwijs te geven in hun zoektocht naar troost. En dan volg ik de belijdenis door hen te wijzen op de objectieve verbondsheiligheid. Jij stelt in De Saambinder dat de boom aan de vrucht wordt gekend, ook de kleine boom. Maar dat gaat juist voor de allerkleinste kinderen niet op.”

Ds. Schot: „Daarom moeten we denk ik ook voorzichtig zijn. Móét de eeuwige bestemming van het kind trouwens altijd duidelijk zijn? God is ons geen rekenschap verschuldigd, zelfs Zijn kinderen niet. Het is genade als je mag buigen.”

Ds. Kempeneers: „ Wie wérkelijk iets van de rampzaligheid in zijn ziel gevoeld heeft, zal de Heere toch aanlopen als een waterstroom: Heere, wilt U hier toch eens een weg in wijzen?

In De Saambinder neem je afstand van wat een belangrijk deel van de oudvaders -Polyander, Brakel, Van der Groe- op dit punt heeft geleerd. En nogmaals, toen ik voor het eerst kennismaakte met hun gedachten, had ik ook mijn vragen. Maar ik heb mij door hen laten overtuigen. Ik vind het ook nogal wat om de troost van deze godvruchtige theologen onder kritiek te stellen. De meesten van hen hadden een of meerdere kinderen verloren. En in de lijn van hun inzichten is artikel 17 opgesteld. Al waren er blijkens de acta van de Dordtse Synode ook afgevaardigden die in jouw lijn dachten. Ik zou je daarom willen vragen: We kunnen elkaar hierin toch respecteren? En accepteren dat deze twee lijnen in de kerkgeschiedenis terug te vinden zijn?”

Ds. Schot: „Kijk, op persoonlijk vlak kunnen we elkaar de hand geven. Ik heb niets tegen de persoon van ds. Kempeneers. Ik denk ook niet dat deze dingen gebruikt moeten worden om een verwijdering tussen mensen te bewerken. Wat wel zo is: ik wil buigen voor de Schrift, blijven staan bij de grenzen van die Schrift. En dan zeg ik: We praten hier over dingen waarover de Schrift geen uitsluitsel geeft. En dan past ons maar één ding: voorzichtigheid.”

Ds. Kempeneers: „Maar zou jij ouders wijzen op 1 Korinthe 7:14? Als mensen vragen: Dominee, waar is mijn kind nu? Dat je hun dan richting geeft door te zeggen: Jullie kind wás onrein, maar door het verbond is het geheiligd?”

Ds. Schot: „Het gaat in 1 Korinthe 7:14 over de uiterlijke afzondering. Maar de uitwendige heiliging brengt niet de zaligheid met zich mee. Dat valt nergens uit Gods Woord af te leiden. Er zijn immers tweeërlei kinderen des verbonds.

Wat de oudvaders betreft: natuurlijk heb ik hen hoog staan. Maar hierin ga ik, inderdaad, niet met bijvoorbeeld Brakel mee. God is de soevereine. En dan blijf ik liever staan voor de soevereiniteit van God, dan dat ik voor mijn gevoel dingen ga forceren. Ik kan dat in mijn geweten niet.”

Ds. Kempeneers: „Dan is er volgens jou dus oorzaak om wel te twijfelen.”

Ds. Schot: „Ik vraag alleen naar de Schriftuurlijke grond.”


Ds. Kempeneers, in uw boekje onderscheidt u drie antwoorden als het om deze thematiek gaat. Mogen we, samenvattend, zeggen dat u zich het meest thuis voelt bij het tweede antwoord en ds. Schot bij het derde?
„Ik denk dat je het inderdaad zo kunt zeggen.”

Ds. Schot: „Ja. Romeinen 9 is voor mij overduidelijk.”

Allebei weet u wat het is om een kind te verliezen. Wilt u hier misschien toch iets over zeggen?
Ds. Schot: „Wij hebben in 1990 een kind verloren, na een zwangerschap van negen maanden. Ik wéét dus de gevoeligheid van deze dingen, de enorme pijn - wat het is om een kind te verliezen. Dat is bijna niet onder woorden te brengen. Ds. Kempeneers zal dat beamen.

Aan de andere kant: als er ooit een tijd in ons leven is geweest waarin de Heere zo heel nabij was en ook zo rijk sprak, is het die periode geweest. Ik heb toen ook de waarde van zo’n persoonlijk getuigenis verstaan.

Vóór het sterven van onze Marinus had de Heere me er, na veel strijd, voor ingewonnen met de woorden: „Ik zal wel tot hem gaan, maar hij zal tot mij niet wederkeren.” Ons kind lag aan de beademingsapparatuur, en daar is het omdat het zou gaan sterven uiteindelijk van afgehaald. Maar daar ben ik nadien zó ontzaglijk mee aangevochten. Ik dacht: Als wij die hadden laten zitten, was ons kind niet gestorven. Dus is het niet Gods tijd geweest.

Ik heb het voor de Heere neergelegd en gezegd: „Heere, als het nu Uw tijd geweest is, wilt U mij dat dan nog een keer bekend maken?” Maar ik dacht tegelijk: Hoe kan de Heere dat vanuit Zijn Woord? Ik was toen nog meester, en ’s avonds had ik een ouderavond. In die nood ben ik naar school gegaan.

Toen stond een vader die ik niet kende mij op te wachten, samen met zijn vrouw. Hij zei: „Meester, mag ik u even spreken?” „Jawel.” „Hoe laat was het toen uw kindje stierf?” Ik zeg: „Waarom wilt u dat weten?” „Nee, hoe laat was het toen?” „Dat was om tien voor twee, zaterdagmiddag.” Hij zegt tegen zijn vrouw: „Zie je wel?” Ik zeg: „Wat bedoelt u daarmee?” Hij zegt: „Ik heb zó gelopen met uw kind. En toen werd ik krachtig bepaald bij de woorden uit Psalm 43: „Die, na kortstondig ongeneugt, mij eindeloos verheugt.” Toen keek ik op de klok en was het tien voor twee. Toen heb ik tegen mijn vrouw gezegd: Vrouw, dat kind is nu boven.””

Ds. Schot: „Dat heeft toen zó’n omkering gegeven in die strijd!”

Ds. Kempeneers: „Er zijn veel dingen die ik hier herken. Ook wij hadden een voldragen zwangerschap, en onze Marijn werd gezond geboren. Maar na een aantal uren bleek hij besmet te zijn met een bacterie, waaraan hij uiteindelijk overleed. Na zijn overlijden heb ik moeten buigen voor Gods recht. „Wie zal een reine uit een onreine geven?” Dat woord lag zwaar op mijn ziel. Een kind van mij, met hetzelfde verdorven zondaarsbestaan, voor Gods rechterstoel, hoe zou dat kunnen? Er waren er van Gods volk -we woonden toen nog in Middelharnis- die niet van ons kindje loskwamen en die te geloven kregen dat het goed heen was. Maar bij mij leefde de vraag: „Iedereen kan het wel zeggen, maar hoe weet ík het nu? Heere, mag ik het zelf uit Uw mond horen?”

Toen heeft de Heere mij vertroost vanuit Jesaja 40, waarin Hij Zich openbaart als een God Die zorg draagt voor Zijn schapen, groot en klein. Daarbij sprak het Woord uit vers 26 mij bijzonder aan: „Er wordt er niet één gemist.” De kracht waarmee dat tot mijn ziel kwam, gaf mij de overtuiging dat ook ons kindje in de hemel niet gemist zou worden.”

„Later”, zegt ds. Kempeneers, „bij het bestuderen van Schrift en belijdenis, is die troost alleen maar sterker geworden, heeft die ook meer fundament gekregen. En die inzichten heb ik willen doorgeven aan anderen, die hetzelfde verdriet kennen en met dezelfde vragen lopen.”

[Mister]

Gemengde gevoelens bij het stuk. goed dat ze met elkaar in gesprek gaan. Ds. Kempeneers als vertegenwoordiger van stroming 2 en Ds. Schot als vertegenwoordiger van stroming 3. Jammer dat het toch niet helemaal naast elkaar kan blijven staan.

[refo]

Als ik het betoog van ds Schot lees, dan krijg ik de indruk dat hij pastoraal wil zijn. Voor veel mensen zou hij pastoraler overkomen als hij niets gezegd zou hebben. Z'n argumenten zijn ook niet vreselijk sterk in dit stuk.

Als je Gods Woord en de belijdenis niet geloofd, waarom geloof je dan wel het woord van een vreemdeling die een versregel (niet eens een bijbeltekst) in zich voelde en op de klok keek? Is het Woord nu ook al niet meer genoeg?

[memento]

Het voorbeeld van ds. Schot is puur Dopers.

Hij beweert nl:
1. De Bijbel geeft geen grond om te geloven dat jong-gestorven kinderen zalig zijn
2. Door een willekeurig psalmversje heeft de Geest meegedeeld dat het kindje wél zalig is
3. Die openbaring van de Geest moest voor iedereen overtuigend zijn

Hoog tijd dat de Reformatoren weer gelezen worden, en wat hun tegen de Dopers schreven. Opdat dit soort Doperse dweperij voorgoed uit onze kring verbannen zou worden!

Sola Scripura!

[Tiberius]

Het verbaast mij, dat ds. Kempeneers zich het meest aangesproken zegt te weten door het antwoord, dat "alle verbondskinderen zalig worden, op grond van de belofte alléén".
Hier gaat hij m.i. net iets verder dan in zijn boekje en in zijn lezing(en).
Deze (weliswaar kleine) opschuiving kan ik niet meemaken.