De bekering van John Warburton : Wet & Evangelie

[accoord]

Wat een gedoe allemaal. Ik denk wanneer God werkelijk in je hart gaat werken dat er weinig behoefte is om dit in het openbaar op een internetforum allemaal breed uit te meten, en zeker niet op de manier zoals dat hier gebeurd. Er wordt mijns inziens op een zeer wettische wijze met zware geloofszaken en termen gegooid om maar in het gelijk gesteld te worden. Komt God hiermee aan zijn eer, mensen? Ik dacht van niet!
Nee, hier komt het eigen eer zoekende, bedorven bestaan van een mens temeer openbaar en de duivel speelt er mee. Er wordt gesproken over de bekering van Warburton; waar hoor je dit nog. Zeker, ik ben het met u eens. Daarenboven wordt deze bekering gebruikt door een forumlid, die dit als maatstaf stelt en zonodig met kantekeningen naar zijn eigen bekering, uitvoerig te berde moet brengen met alle mogelijke bijbelteksten erbij vermeld. Zou de arme tollenaar hier ook behoefte aan gehad hebben? De farizeer wel denk ik.
Maar wanneer Warburton hier moderator, of hoe je dat ook mag noemen, zou zijn, kwam er wel heel snel en resoluut een slot op dit topic.

[freek]

Wat een gedoe allemaal. Ik denk wanneer God werkelijk in je hart gaat werken dat er weinig behoefte is om dit in het openbaar op een internetforum allemaal breed uit te meten, en zeker niet op de manier zoals dat hier gebeurd.

Als het goed is weet je dat.

Verder ben ik het met je eens.

[DJK]

Iemand vroeg mij via de PB, of ik nogmaals het verschil tussen zielsontwakingen, én de levendmaking uit Christus, uit wilde leggen. Misschien mag een andere forummer er ook wat aan hebben

Mijn antwoord aan hem :

Dag vriend,

Wanneer er nou in de Bijbel geschreven staat : "Doden zullen horen, de stem des levenden Gods, en zij zullen leven..." - dan is bijv. die verloren zoon, die 'dode' op het moment dat hij in het stof gaat bij zijn vader, met die kostelijke belijdenis : 'Vader ik heb gezondigd, tegen de Hemel en voor u, en ben niet meer waard u zoon genaamd te worden' (=sterven aan de Wet), waarna zijn vader hem opricht en hem omkleed met dat beste Kleed(= leven in Christus door de beloften van het Evangelie). ----- Alles wat daarvoor in de ziel doorleefd wordt, is nooit zaligmakend, nog minder levend makend, lees in Gal. 3: 19-25. Waar Paulus o.a. schrijft : "want indien de Wet machtig was levend te maken, zo zou de rechtvaardigheid uit de Wet zijn". Dit moet u nu eens proberen vast te houden. Want, uit uw vragen en schrijven blijkt dat u nog immer denkt, dat er toch wel iets van geestelijk leven in die verloren zoon moest zijn, anders had hij nooit opgestaan en tot zijn vader gegaan. Neen, het was geen geestelijk leven, hooguit een geestelijke ontwaking. Bedenk ook dat we het over een bekeringsweg spreken. De Heilige Geest gebruikt immer twee instrumenten, om een zondaar te bearbeiden tot zaligheid, namelijk Wet én Evangelie. Het begint dus met de WET!! Waarvan Paulus schrijft, in Romeinen 7, als het gebod (der Wet) is ingekomen, zijn de zonden weder levend geworden. DE ZONDE LEVEND GEWORDEN, EN NIET DE ZONDAAR....!!! En wanneer die zonden nou in het hart van een zondaar beginnen te leven, onder het inkomen van die Wet, waar immer een doemwerking en een vloekeis vanuit gaat, tot betaling van de gemaakte schuld van die zondaar jegens zijn Schepper, krijgt die zondaar last van zijn bedreven kwaad, en gaat zijn zonden gevoelen voor God. Want zo staat er in Johannes 16 : "die Geest zal ze overtuigen van zonden, omdat ze in Mij niet geloofd hebben." (Dus is daar in die overtuigingen en zielsontwakingen, nog geen geloof!!) Daarnaast gaat die zondaar gevoelen, dat hij sterven moet, en dit nooit kan, zolang er niet betaald is geworden. De zondaar gaat bidden, reformeren, kortom alles doen om met God in het reine te komen, maar heeft er nog geen zicht op, dat het alleen maar in en door een Ander kan. Dit moet God hem namelijk openbaren. Vandaar dat ik schreef : "Doden zullen horen...etc."

De zondaar voelt dat hij moet sterven etc.... Want er staat geschreven : "de ziel die zondigt, zal de dood sterven!!" Hij heeft dit met zijn menselijke verstand altijd geweten, maar nu gaat hij het ook gevoelen. Daarom krijgt hij zielswerkzaamheden tot God, bidden en wenen etc. Dit zijn de ontwakingen van een ziel, maar nog niet de levendmakende daad. Waarom dan ?? Wel, deze ziel is nog immer met zijn eerste man getrouwd, namelijk de WET in Adam(Rom. 7:1-6). En de reden van de dood moet nog weggenomen worden. En wat is nu de reden van zijn dood. Nu, dat heb ik je al geschreven. Immers : "de ziel die zondigt, zal de dood sterven". De reden van onze doodstaat is dus de zonde. En nu wordt deze reden weggenomen, wanneer die zondaar aan vloekeis der Wet tot betaling gaat sterven = dat is, volkomen en doodschuldig voor God staat in dat heilige Recht, waartoe de Vader die zondaar trekt, in het dodelijkst tijdsgewricht(Psalm 116). Dan sterft hij aan de WET, en gaat dus verloren door Recht, en valt in de armen van Christus, middels Zijn tussentreden, op grond van Zijn zoen- en kruisverdiensten. Nu pas is de zondaar gestorven aan zijn eerste man, en getrouwd met zijn/haar tweede Man, en levend gemaakt in en uit Christus Jezus. En dit alles door het ingestorte geloof in Hem, waardoor de zondaar wordt ingelijfd in Zijn verbroken lichaam, werkende door de liefde. Hiermee is de zondaar gerechtvaardigd, en volkomen heilig voor God, krachtens toerekening, maar ook wedergeboren, door die levendmakend daad des geloofs.

Maar bedenk wel altijd dat een mens moet zien op de uitkomst van die zielsontwakingen. De dwaze maagden, de dwaze bouwer, Saul, Orpa, Achitofel, Simon de Tovenaar, hadden ook een ontwaakte ziel. Zij hebben de vloek en doem der Wet gevoeld over hun zonden, maar zijn nimmer aan die vloekeis der Wet gestorven. En dus nimmer op Rechtsgronden de bruid van Christus geworden. U moet de toetsteen van Theodorus van der Groe eens op na lezen, over hoe vér het kan gaan, met zielsontwakingen, zonder dat het ooit tot een sterven aan de Wet zal komen. Dit zijn de gemene werkingen des Geestes. Daarom zeiden de ouden onder Gods volk vroeger altijd : "laten we eens op de uitkomst zien, of al deze zielsovertuigingen, zielswerkzaamheden, Christus in de ziel heeft mogen baren...."

Al deze dingen heb ik in de Topics ook al geschreven, maar ik heb het nogmaals voor u willen doen, en hoop van harte dat het u nu iets duidelijker mag gaan worden.


Hartelijke groeten,


DJK

[DJK]

Aan Bert Mulder,

Ik heb niet alles gelezen, want ik val nu pas in. Ik wil reageren op de vraag van BM is de mens dood als hij zijn zonden leert kennen. Het antwoord is ja.

In het ons bekende leerboekje wordt geleerd wat wij onder dood moeten verstaan. Dat is een onmacht in de zonden en Gods gunst en gemeenschap te missen. Die mens ligt nog gebonden aan de ketenen des satans. Zijn beste werk komt uit een verdorven hart en kan dus niet bestaan voor God.

In de Romeinenbrief kunnen wij lezen/leren van een tweeërlei werk des Geestes. Eén onder de wet, dit wordt genoemd als een werk des Geestes Gods. De verloren mens kan dus worden overtuigd door Gods Geest. Dit is een goddelijk werk en de mens wie dit te beurt mag vallen zal dat ook zo beleven. Echter het is een overtuiging en kan een voorbereiding zijn tot de wedergeboorte/levendmaking. Het is een werk onder de Wet. Waleus schrijft in de Synopsis: "dat hij ontkent dat dit een zodanige voorbereiding of geschiktheid is, dat ze ook maar uit overeenstemming een zodanige gave verdient, gelijk de plaats Titus 3:5 bewijst; tenslotte dat enige dergelijke geschiktheid of voorbereiding, die aan het geloof voorafgaat, een voorgaande is, waaraan door God een vaste belofte van deze gave gedaan is, daar al wat uit het geloof niet is, zonde is, Rom. 14:23 en zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen, te weten ter zaligheid, Hebr. 11:6. Overtuiging onder de wet zal de mens alleen maar kunnen verdoemen. Als de mens wordt overtuigt door de Geest van Christus (de zonde tegen het Evangelie), de zonde van het ongeloof, dan eerst dan, zal die mens sterven aan zichzelf en aan al zijn of haar werk en het leven vinden in een Ander. Lees de hoofdstukken van de Romeinenbrief 6, 7 en 8 met de kanttekeningen maar na. Daar staat ook dat de rechtvaardigmaking de eerste trap is van de wedergeboorte/levendmaking.

P.S. De toon van sommige reacties valt mij soms wat tegen. De ene mens zal de andere niet kunnen overtuigen denk ik. Respect naar elkaar lijkt mij, zeker bij zulke levensgewichtige zaken, zeer op zijn plaats. Verder is het een persoonlijke zaak. "Zoekt je binnenkamer op en leg het voor Hem neer". Een ieder zal het toch van Hem moeten leren.

AMEN

[Afgewezen]

De zondaar voelt dat hij moet sterven etc.... Want er staat geschreven : "de ziel die zondigt, zal de dood sterven!!" Hij heeft dit met zijn menselijke verstand altijd geweten, maar nu gaat hij het ook gevoelen. Daarom krijgt hij zielswerkzaamheden tot God, bidden en wenen etc. Dit zijn de ontwakingen van een ziel, maar nog niet de levendmakende daad. Waarom dan ?? Wel, deze ziel is nog immer met zijn eerste man getrouwd, namelijk de WET in Adam(Rom. 7:1-6).

Het sluit als een bus, maar ik blijf hier toch met één vraag zitten.
Alle zielswerkzaamheden tot God vóór de kennis van Christus zijn dus zonde. Want zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen.
Als de Geest der genade en der gebeden wordt uitgestort, en een zondaar naar God begint te vragen, dan doet die zondaar daarmee dus ZONDE. Want het is allemaal nog niks, er is geen levensbeginsel, etc.
Ooit heb ik ook zo gedacht als DJK, als Zonderling, maar ik geloof toch dat je deze strikte gedachtegang NIET vol kunt houden.

[DJK]

De zondaar voelt dat hij moet sterven etc.... Want er staat geschreven : "de ziel die zondigt, zal de dood sterven!!" Hij heeft dit met zijn menselijke verstand altijd geweten, maar nu gaat hij het ook gevoelen. Daarom krijgt hij zielswerkzaamheden tot God, bidden en wenen etc. Dit zijn de ontwakingen van een ziel, maar nog niet de levendmakende daad. Waarom dan ?? Wel, deze ziel is nog immer met zijn eerste man getrouwd, namelijk de WET in Adam(Rom. 7:1-6).

Het sluit als een bus, maar ik blijf hier toch met één vraag zitten.
Alle zielswerkzaamheden tot God vóór de kennis van Christus zijn dus zonde. Want zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen.
Als de Geest der genade en der gebeden wordt uitgestort, en een zondaar naar God begint te vragen, dan doet die zondaar daarmee dus ZONDE. Want het is allemaal nog niks, er is geen levensbeginsel, etc.
Ooit heb ik ook zo gedacht als DJK, als Zonderling, maar ik geloof toch dat je deze strikte gedachtegang NIET vol kunt houden.

Ik zal het je proberen uit te leggen, maar dat kost me wel een paar regeltjes, in dit geval 7 puntjes, maar ik hoop dat je het wilt lezen én herlezen,

1. God heeft de mens in het paradijs een Wet gesteld, naar buiten toe, was dit de boom der kennis, des goeds en des kwaads. Maar ook innerlijk, lees Psalm 40. "Ik (= Christus) draag dien heilige Wet, dien Gij den sterveling zet....etc." God had de mens dus een Wet gezet. Hoe dan?? God had Zijn schepsel, de mens, geschapen naar Zijn Beeld, kennis - gerechtigheid en heiligheid. Dit beeld drukte in die mens innerlijk af, wie God was. Hoe heilig hij was etc. Later is men dit ook wel het ingeschapen Godsbesef gaan noemen. Dat dit bestaat, heeft de geschiedenis van de mensheid wel degelijk bewezen. Ieder volk vereerde zijn eigen God ....etc. Maar wie die ware God nu was, wist niemand meer, vanwege zijn verduisterd verstand door de val der zonde. Dus voor die zondeval was die mens dus gesteld in een bepaalde betrekking tot die ingeschapen Wet. Hij was innerlijk getrouwd met die Wet, welke hij volmaakt kon houden én onderhouden. Daardoor gaf die Wet die mens ook een recht op het eeuwige leven. Want de Wet pleitte die mens vrij voor God. De mens had dus een recht op die Wet, maar die Wet ook op de mens. Want die Wet was een afspiegeling van het Recht van God, in die mens.
God had dus krachtens Zijn schepping een volkomen Recht op zijn mens/schepsel.

2. Toen kwam de zondeval. De mens verloor hiermee al zijn rechten op Gods' heilige wet, want hij had het verbond der werken verbroken én geschonden. Maar die Wet had dus nog wel een recht op die mens, waar later Paulus over schreef : "Vervloekt is een iegelijk die niet blijft....etc." De mens was dus verdoemelijk voor God geworden. De mens was hiermee ook de vader der leugenen toegevallen.

3. Maar God wilde Zijn schepsel terug, en ging het meteen zoeken. Maar Gods heilige deugden begonnen elkaar tegen te spreken, met alle verschuldigde eerbied gesproken!! Gods barmhartigheid zei : "Ik wil en zoek weer gemeenschap met Mijn schepsel, maar Gods rechtvaardigheid zei : "Er moet eerst betaald worden...!!" En nu is God niet net als wij, van ja en nee, maar wél van ja en amen. God kon dus Zichzelf niet verloochenen, en richtte meteen een nieuw verbond op met Adam, en stelde in dit verbond een eeuwige vijandschap tussen het vrouwenzaad en het slangenzaad. Dit nieuwe verbond heet dus het verbond der genade, hetgeen later nogmaals aan Noach en Abraham bevestigd is geworden.

4. Christus komt in de volheid des tijds, om voldoening te doen aan dit verbond, want er moest betaald worden. Hij werd geboren uit een maagd, en is geworden onder de Wet(Gal. 4). Hij heeft die Wet volkomen vervuld en onderhouden, krachtens Zijn gehoorzaamheid, want niemand kon Hem overtuigen van enige zonde of ongerechtigheid. Hij werd dus die vervulde Wet Gods voor Zijn volk, waardoor Zijn volk weer een vrije toegang had tot Zijn Vader.

5. Maar deze volbrenging der Wet, op grond van Zijn gestorte bloed moest in de tijd, nog wel toegepast worden, aan de harten van Zijn keurlingen. En hoe gaat dit toepassen nu in zijn werk.....??

6. Wel, de mens ligt volkomen weerloos in de klauwen van satan. Wat zijn dan die klauwen waarmee hij die mens vasthoudt. Dat is de zondemacht waarin die mens zelf is gevallen, waarmee die mens een slaaf is geworden van zijn vader van nature. Kijk, en nu moet je dat als volgt zien, om het een beetje begrijpelijk te houden. Toen de Heere, Zijn volk ging verlossen uit de handen van Farao en zijn drijvers, deed hij dit met plagen die kwamen over gans Egypteland. God voerde dus een strijd tegen/met Farao én Egypteland, waarin zijn volk als dienstslaaf verkeerde. Deze strijd ging dus niet met Israel, en ook niet tegen Israel, eerder het tegendeel. Maar het ging er ook niet buitenom, want zij waren daar woonachtig. En zo heeft den Heere, na die negende plaag een middel/weg tot verlossing aangewezen, aangaande die tiende dodelijke plaag die over gans Egypteland zou gaan komen, middels het ingestelde Pascha. Er moest een lam geslacht worden, en bloed worden gestreken.... etc. Tenslotte is Israel verlost geworden uit en van haar diensthuis, middels een weg van bloedstorting én gerechtigheid. Dit was zo naar de letterlijke zin, maar het geestelijke beeld wat hier in verborgen ligt, wees prachtig heen naar het beloofde verlossingswerk van de Messias die nog moest komen. Lees Exodus 12 eens een paar achter alkaar door.

7. En zo doet God nu precies hetzelfde, wanneer hij middels de Heilige Geest een zondaar gaat bearbeiden tot de zaligheid. Hiertoe gebruikt de Geest immer twee instrumenten, namelijk Wet en Evangelie. God voert dan een strijd tegen satan, en niet tegen of met die mens. Deze geestelijke strijd gaat echter nooit buiten die mens om, want staat er in Rom. 7, "wanneer het gebod (der Wet) is ingekomen zo is de zonden weder levend geworden. Kijk, en dát geeft zo'n ontwaakte ziel werkzaamheden aan de Troon der Genade. Die ziel is krachtens dat eerste verbroken (werk-)verbond in Adam nog immer getrouwd met haar eerste man, de Wet in Adam, die hem gedurig vervloekt en verdoemt ten dode. Hoe die ziel ooit opgenomen moet worden in dat genadeverbond, weet hij niet. Dit moet hem namelijk van God geopenbaard worden. Het enige wat die ziel geestelijk voelt is : "er moet betaald worden...., want sterven is Mijn Rechter ontmoeten, en dat gaat nooit!!" Die vloek der Wet dondert gedurig in zijn gemoed. De ziel voelt dat hij van zijn zonden af moet geraken, maar satan wenst die zondaar niet los te laten, evenmin als Farao dat volk destijds niet wilde laten gaan. Nee, zij moesten nog harder gaan werken in zijn slavendienst. Kijk, en dit geeft die inwedinge geestelijke strijd, bij zo'n ontwaakte ziel. Gedurig loopt die ziel te tobben : "Hoe moet ik met God verzoend worden? " Tenslotte gaat de Vader deze ziel trekken tot Zijn heilig Recht, en leidt die ziel (in zijn gemoed/ziel) terug in Adam. God eist in dat heilig Recht Zijn beeld terug, wat die zondaar in Adam heeft verloren. (Psalm 51) De zondaar staat dan zo naakt en zwart van zonden voor God, dat hij innerlijk gewaar wordt niets meer hebbende tot betaling aangaande dat verloren Beeld én zijn gemaakte hemelhoge zondenschuld, en gaat innerlijk verloren onder die vloekeis der Wet met een laatste noodschreeuw tot God, om behoudenis voor zijn arme verloren ziel. Nu heeft de Wet zijn functie als bloedwreker gedaan, maar in die nood, heeft diezelfde Wet ook nog een tuchtigende functie/werking. Deze tuchtigende werking is een heenwijzer naar Christus. Die Wet onderwijst deze zondaar in zijn bange doodsnood, dat al hetgeen hij nu mist tot betaling voor zijn hemelhoge schuld, volkomen te vinden is in het bloed van Christus Jezus. De zondaar gaat dus met die laatste noodschreeuw, denk aan de moordenaar : "Heere, gedenk mijner...etc", verloren als in een punt des tijds, en valt daarna in de armen van Christus, middels Zijn zeer liefelijk tussentreden. En deze tussentreding wordt nu innerlijk toegepast middels de beloften van het Heilig Evangelie, hetgeen de Geest dan gedurig in zo'n verloren ziel instort middels de werkingen der liefde, én het zaligmakende geloof in Hem. "Heden zult gij met Mij in het Paradijs zijn...!!" (lees/denk in dit verband ook aan de heilige oorlog van John Bunyan)

"Want die gestorven is, die is gerechtvaardigd van de zonden..."(Rom. 6:7)

[chapman]

Alle zielswerkzaamheden tot God vóór de kennis van Christus zijn ten diepste nog zonde, want zij komen niet voort uit een vernieuwd hart. Het zijn werkzaamheden door (Gods) Geest der dienstbaarheid (onder de wet). Lees dat zeer onderwijzend boekje maar eens van de Bekeringsweg van Eva van der Groe! Daar staat het uitnemend in beschreven.

"Als de Geest der genade en der gebeden wordt uitgestort". Ik denk niet dat je deze uitdrukking kan gebruiken als de Geest der dienstbaarheid in die mens werkt. Dat is een vermenging tussen de wet en de genade, LEVENSGEVAALIJK! Wanneer de mens onder het genadeverbond wordt gebracht (door de Geest der aanneming tot kinderen Gods) in de weg der heiligmaking ontstaat er een strijd, de strijd tussen die tweemens: tussen de oude en de nieuwe mens. Eerst dan bezit die mens liefde, voortkomend uit de Bron en Fontein der liefde, welke in die mens zijn ziel is verklaard. Want nu kent hij een inwoning des Geestes Gods (de Geest van Christus) in zijn hart. Niet eerder! Lees de Viervoudige staat van Boston maar. Hoeveel slagen moeten er komen. De mens zal na al die slagen (van overtuiging door de Geest der dienstbaarheid) zijn sappen blijven trekken uit die oude stam. TOTDAT, de laatste slag slaat en hij sterft aan zijn eigen ik. En de landman hem opraapt en ent in Hem, die het Leven is.

"Want het is allemaal nog niks". Zo zou ik het niet uit willen drukken. Het is een heel groot wonder als de mens zulk een twisting van de Geest der dienstbaarheid in zijn of haar hart mag gewaarworden. Dat is zeker niet te verontachtzamen. Het is zaak daarmede in de binnenkamer terecht te komen, bij voortduur. Dan zal die mens worden onderwezen. Maar dat wil die mens niet, hij hijgt en jankt naar de zonden. Daar heeft hij zijn bestaan in, daar heeft hij alles in mee.

"Er is geen levensbeginsel", dat is zo. Dat is vast. Christus is de weg, de waarheid en hét leven. Buiten Hem is geen leven. Eerst als die mens het ware geloof wordt geschonken (Calvijn/Institutie) begint in die mens het leven. Boek III, hoofdstuk XIV,6: Indien wij met het bloed van Christus door den Geest besprengd worden tot reinigmaking, laat ons niet menen, dat wij vóór zulk een besprenging anders zijn, dan een zondaar, die zonder Christus is. Laat dit dus vast blijven, dat het begin van onze zaligheid is een opstanding als van de dood tot het leven; want, wanneer het ons om Christus'wil gegeven is in Hem te geloven, dan eerst beginnen wij over te gaan van de dood tot het leven. Het geloof is een werk des Geestes van verzekering aan je hart, Christus te mogen kennen en in Hem een Drieënig God te mogen kennen en Zijn weldaden (vergeving der zonde, Gerechtheid en Heiligheid, recht ten eeuwig leven), het (in het paradijs verloren) beeld Gods wordt daarmee hersteld (in beginsel) in die mens. En nu onverliesbaar, want er is geen afval der heiligen. Deze mens heeft het leven, dat is Gods gunst en gemeenschap en in die mens is de heersende macht en kracht van de zonden verbroken.

Een kleine aanvulling op punt 7. van DJK.
Niet elk voorbereidend werk loopt uit op de zaligheid van een mens (zie mijn vorige reactie). Dat geldt alleen de uitverkorenen. Daarom is het zo van levensbelang ieder werk des Geestes in je ziel niet te verontachtzamen, maar daar in de binnenkamer mee bezig te zijn. Als je de Geest daarin bedroefd, dan kan de mens wel eens aan zich zelven worden overgelaten.

[DJK]

Alle zielswerkzaamheden tot God vóór de kennis van Christus zijn ten diepste nog zonde, want zij komen niet voort uit een vernieuwd hart. Het zijn werkzaamheden door (Gods) Geest der dienstbaarheid (onder de wet). Lees dat zeer onderwijzend boekje maar eens van de Bekeringsweg van Eva van der Groe! Daar staat het uitnemend in beschreven.

"Als de Geest der genade en der gebeden wordt uitgestort". Ik denk niet dat je deze uitdrukking kan gebruiken als de Geest der dienstbaarheid in die mens werkt. Dat is een vermenging tussen de wet en de genade, LEVENSGEVAALIJK! Wanneer de mens onder het genadeverbond wordt gebracht (door de Geest der aanneming tot kinderen Gods) in de weg der heiligmaking ontstaat er een strijd, de strijd tussen die tweemens: tussen de oude en de nieuwe mens. Eerst dan bezit die mens liefde, voortkomend uit de Bron en Fontein der liefde, welke in die mens zijn ziel is verklaard. Want nu kent hij een inwoning des Geestes Gods (de Geest van Christus) in zijn hart. Niet eerder! Lees de Viervoudige staat van Boston maar. Hoeveel slagen moeten er komen. De mens zal na al die slagen (van overtuiging door de Geest der dienstbaarheid) zijn sappen blijven trekken uit die oude stam. TOTDAT, de laatste slag slaat en hij sterft aan zijn eigen ik. En de landman hem opraapt en ent in Hem, die het Leven is.

"Want het is allemaal nog niks". Zo zou ik het niet uit willen drukken. Het is een heel groot wonder als de mens zulk een twisting van de Geest der dienstbaarheid in zijn of haar hart mag gewaarworden. Dat is zeker niet te verontachtzamen. Het is zaak daarmede in de binnenkamer terecht te komen, bij voortduur. Dan zal die mens worden onderwezen. Maar dat wil die mens niet, hij hijgt en jankt naar de zonden. Daar heeft hij zijn bestaan in, daar heeft hij alles in mee.

"Er is geen levensbeginsel", dat is zo. Dat is vast. Christus is de weg, de waarheid en hét leven. Buiten Hem is geen leven. Eerst als die mens het ware geloof wordt geschonken (Calvijn/Institutie) begint in die mens het leven. Het geloof is een werk des Geestes van verzekering aan je hart, Christus te mogen kennen en in Hem een Drieënig God te mogen kennen en Zijn weldaden (vergeving der zonde, Gerechtheid en Heiligheid, recht ten eeuwig leven), het (in het paradijs verloren) beeld Gods wordt daarmee hersteld (in beginsel) in die mens. En nu onverliesbaar, want er is geen afval der heiligen. Deze mens heeft het leven, dat is Gods gunst en gemeenschap en in die mens is de heersende macht en kracht van de zonden verbroken.

Een kleine aanvulling op punt 7. van DJK.
Niet elk voorbereidend werk loopt uit op de zaligheid van een mens (zie mijn vorige reactie). Dat geldt alleen de uitverkorenen. Daarom is het zo van levensbelang ieder werk des Geestes in je ziel niet te verontachtzamen, maar daar in de binnenkamer mee bezig te zijn. Als je de Geest daarin bedroefd, dan kan de mens wel eens aan zich zelven worden overgelaten.

Chapman schreef over punt 7 van toelichting DJK :

Een kleine aanvulling op punt 7. van DJK.
Niet elk voorbereidend werk loopt uit op de zaligheid van een mens (zie mijn vorige reactie). Dat geldt alleen de uitverkorenen. Daarom is het zo van levensbelang ieder werk des Geestes in je ziel niet te verontachtzamen, maar daar in de binnenkamer mee bezig te zijn. Als je de Geest daarin bedroefd, dan kan de mens wel eens aan zich zelven worden overgelaten.

DJK aan Chapman : dit onderste, schreef ik 3 of 4 berichtjes eerder, vriend....(glimlach)


Maar bedenk wel altijd dat een mens moet zien op de uitkomst van die zielsontwakingen. De dwaze maagden, de dwaze bouwer, Saul, Orpa, Achitofel, Simon de Tovenaar, hadden ook een ontwaakte ziel. Zij hebben de vloek en doem der Wet gevoeld over hun zonden, maar zijn nimmer aan die vloekeis der Wet gestorven. En dus nimmer op Rechtsgronden de bruid van Christus geworden. U moet de toetsteen van Theodorus van der Groe eens op na lezen, over hoe vér het kan gaan, met zielsontwakingen, zonder dat het ooit tot een sterven aan de Wet zal komen. Dit zijn de gemene werkingen des Geestes. Daarom zeiden de ouden onder Gods volk vroeger altijd : "laten we eens op de uitkomst zien, of al deze zielsovertuigingen, zielswerkzaamheden, Christus in de ziel heeft mogen baren...."

[Johannes 3:16]

DJK,

ik ga even voorbij aan de gelijkenis over de verloren zoon. Misschien dat ik hier later nog op terug kom.

Momenteel vind ik het volgende even belangrijker.

U schreef : Maar we moeten wel gaan natuurlijk, net als de verloren zoon. Da Costa zegt: "Wie moet er beginnen, U of de Heere?" Hij zegt: "Ú moet beginnen! En als u begonnen bent, zult u ervaren dat u niet begonnen kon, tenzij dat God begon!"

DJK : "Ú moet beginnen...." vindt ik een remonstrantse dwaze uitlegging, neigende naar het Arminiaanisme. Ik hou het liever hier op : 'Niets uit mij, maar al uit Hem, zo reist men naar Jeruzalem!'

Of Da Costa deze uitspraak heeft gedaan m.b.t. de geschiedenis over de verloren zoon, weet ik niet. Ds. Huisman citeerde hem in de geschiedenis van de 2 blinden (Mattheüs 9):

27 En als Jezus van daar voortging, zijn Hem twee blinden gevolgd, roepende en zeggende: Gij Zone Davids, ontferm U onzer!
28 En als Hij in huis gekomen was, kwamen de blinden tot Hem. En Jezus zeide tot hen: Gelooft gij, dat Ik dat doen kan? Zij zeiden tot Hem: Ja, Heere!
29 Toen raakte Hij hun ogen aan, zeggende: U geschiede naar uw geloof.
30 En hun ogen zijn geopend geworden. En Jezus heeft hun zeer gestrengelijk verboden, zeggende: Ziet, dat niemand het wete.
31 Maar zij, uitgegaan zijnde, hebben Hem ruchtbaar gemaakt door dat gehele land.

Hoe kijk jij in dít geval tegen deze uitspraak aan? Ik ben benieuwd naar je antwoord.

U schreef : Ds. Huisman zegt in een preek: Er zal geen sterveling gered worden die niet tot Hem komt!

DJK : Weer een dwaze onbijbelse uitspraak. Ik vraag me werkelijk af, of u, of uw ds. Huisman wel ooit iets van iets van deze gelijkenis heeft begrepen/verstaan. Het was namelijk de trekkende liefde des Vaders, die de zoon tot zichzelf deed komen, en op die weg tot Hem deed gaan. Waar Christus van getuigt : "Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader die Mij gezonden heeft, hem trekke tot Mij, en ik zal hem opwekken ten uiterste dagen..."(Johannes 6:44)

Ook deze uitspraak werd gedaan in een preek over de 2 blinden.
Ook nu weer mijn vraag: Hoe kijk jij m.b.t. deze geschiedenis tegen aangehaalde uitspraak aan?

Graag een korte en eenvoudige reactie, zonder de bekende termen en kreten.

[Afgewezen]

De zondaar voelt dat hij moet sterven etc.... Want er staat geschreven : "de ziel die zondigt, zal de dood sterven!!" Hij heeft dit met zijn menselijke verstand altijd geweten, maar nu gaat hij het ook gevoelen. Daarom krijgt hij zielswerkzaamheden tot God, bidden en wenen etc. Dit zijn de ontwakingen van een ziel, maar nog niet de levendmakende daad. Waarom dan ?? Wel, deze ziel is nog immer met zijn eerste man getrouwd, namelijk de WET in Adam(Rom. 7:1-6).

Het sluit als een bus, maar ik blijf hier toch met één vraag zitten.
Alle zielswerkzaamheden tot God vóór de kennis van Christus zijn dus zonde. Want zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen.
Als de Geest der genade en der gebeden wordt uitgestort, en een zondaar naar God begint te vragen, dan doet die zondaar daarmee dus ZONDE. Want het is allemaal nog niks, er is geen levensbeginsel, etc.
Ooit heb ik ook zo gedacht als DJK, als Zonderling, maar ik geloof toch dat je deze strikte gedachtegang NIET vol kunt houden.

Ik zal het je proberen uit te leggen, maar dat kost me wel een paar regeltjes, in dit geval 7 puntjes, maar ik hoop dat je het wilt lezen én herlezen,

1. God heeft de mens in het paradijs een Wet gesteld, naar buiten toe, was dit de boom der kennis, des goeds en des kwaads. Maar ook innerlijk, lees Psalm 40. "Ik (= Christus) draag dien heilige Wet, dien Gij den sterveling zet....etc." God had de mens dus een Wet gezet. Hoe dan?? God had Zijn schepsel, de mens, geschapen naar Zijn Beeld, kennis - gerechtigheid en heiligheid. Dit beeld drukte in die mens innerlijk af, wie God was. Hoe heilig hij was etc. Later is men dit ook wel het ingeschapen Godsbesef gaan noemen. Dat dit bestaat, heeft de geschiedenis van de mensheid wel degelijk bewezen. Ieder volk vereerde zijn eigen God ....etc. Maar wie die ware God nu was, wist niemand meer, vanwege zijn verduisterd verstand door de val der zonde. Dus voor die zondeval was die mens dus gesteld in een bepaalde betrekking tot die ingeschapen Wet. Hij was innerlijk getrouwd met die Wet, welke hij volmaakt kon houden én onderhouden. Daardoor gaf die Wet die mens ook een recht op het eeuwige leven. Want de Wet pleitte die mens vrij voor God. De mens had dus een recht op die Wet, maar die Wet ook op de mens. Want die Wet was een afspiegeling van het Recht van God, in die mens.
God had dus krachtens Zijn schepping een volkomen Recht op zijn mens/schepsel.

2. Toen kwam de zondeval. De mens verloor hiermee al zijn rechten op Gods' heilige wet, want hij had het verbond der werken verbroken én geschonden. Maar die Wet had dus nog wel een recht op die mens, waar later Paulus over schreef : "Vervloekt is een iegelijk die niet blijft....etc." De mens was dus verdoemelijk voor God geworden. De mens was hiermee ook de vader der leugenen toegevallen.

3. Maar God wilde Zijn schepsel terug, en ging het meteen zoeken. Maar Gods heilige deugden begonnen elkaar tegen te spreken, met alle verschuldigde eerbied gesproken!! Gods barmhartigheid zei : "Ik wil en zoek weer gemeenschap met Mijn schepsel, maar Gods rechtvaardigheid zei : "Er moet eerst betaald worden...!!" En nu is God niet net als wij, van ja en nee, maar wél van ja en amen. God kon dus Zichzelf niet verloochenen, en richtte meteen een nieuw verbond op met Adam, en stelde in dit verbond een eeuwige vijandschap tussen het vrouwenzaad en het slangenzaad. Dit nieuwe verbond heet dus het verbond der genade, hetgeen later nogmaals aan Noach en Abraham bevestigd is geworden.

4. Christus komt in de volheid des tijds, om voldoening te doen aan dit verbond, want er moest betaald worden. Hij werd geboren uit een maagd, en is geworden onder de Wet(Gal. 4). Hij heeft die Wet volkomen vervuld en onderhouden, krachtens Zijn gehoorzaamheid, want niemand kon Hem overtuigen van enige zonde of ongerechtigheid. Hij werd dus die vervulde Wet Gods voor Zijn volk, waardoor Zijn volk weer een vrije toegang had tot Zijn Vader.

5. Maar deze volbrenging der Wet, op grond van Zijn gestorte bloed moest in de tijd, nog wel toegepast worden, aan de harten van Zijn keurlingen. En hoe gaat dit toepassen nu in zijn werk.....??

6. Wel, de mens ligt volkomen weerloos in de klauwen van satan. Wat zijn dan die klauwen waarmee hij die mens vasthoudt. Dat is de zondemacht waarin die mens zelf is gevallen, waarmee die mens een slaaf is geworden van zijn vader van nature. Kijk, en nu moet je dat als volgt zien, om het een beetje begrijpelijk te houden. Toen de Heere, Zijn volk ging verlossen uit de handen van Farao en zijn drijvers, deed hij dit met plagen die kwamen over gans Egypteland. God voerde dus een strijd tegen/met Farao én Egypteland, waarin zijn volk als dienstslaaf verkeerde. Deze strijd ging dus niet met Israel, en ook niet tegen Israel, eerder het tegendeel. Maar het ging er ook niet buitenom, want zij waren daar woonachtig. En zo heeft den Heere, na die negende plaag een middel/weg tot verlossing aangewezen, aangaande die tiende dodelijke plaag die over gans Egypteland zou gaan komen, middels het ingestelde Pascha. Er moest een lam geslacht worden, en bloed worden gestreken.... etc. Tenslotte is Israel verlost geworden uit en van haar diensthuis, middels een weg van bloedstorting én gerechtigheid. Dit was zo naar de letterlijke zin, maar het geestelijke beeld wat hier in verborgen ligt, wees prachtig heen naar het beloofde verlossingswerk van de Messias die nog moest komen. Lees Exodus 12 eens een paar achter alkaar door.

7. En zo doet God nu precies hetzelfde, wanneer hij middels de Heilige Geest een zondaar gaat bearbeiden tot de zaligheid. Hiertoe gebruikt de Geest immer twee instrumenten, namelijk Wet en Evangelie. God voert dan een strijd tegen satan, en niet tegen of met die mens. Deze geestelijke strijd gaat echter nooit buiten die mens om, want staat er in Rom. 7, "wanneer het gebod (der Wet) is ingekomen zo is de zonden weder levend geworden. Kijk, en dát geeft zo'n ontwaakte ziel werkzaamheden aan de Troon der Genade. Die ziel is krachtens dat eerste verbroken (werk-)verbond in Adam nog immer getrouwd met haar eerste man, de Wet in Adam, die hem gedurig vervloekt en verdoemt ten dode. Hoe die ziel ooit opgenomen moet worden in dat genadeverbond, weet hij niet. Dit moet hem namelijk van God geopenbaard worden. Het enige wat die ziel geestelijk voelt is : "er moet betaald worden...., want sterven is Mijn Rechter ontmoeten, en dat gaat nooit!!" Die vloek der Wet dondert gedurig in zijn gemoed. De ziel voelt dat hij van zijn zonden af moet geraken, maar satan wenst die zondaar niet los te laten, evenmin als Farao dat volk destijds niet wilde laten gaan. Nee, zij moesten nog harder gaan werken in zijn slavendienst. Kijk, en dit geeft die inwedinge geestelijke strijd, bij zo'n ontwaakte ziel. Gedurig loopt die ziel te tobben : "Hoe moet ik met God verzoend worden? " Tenslotte gaat de Vader deze ziel trekken tot Zijn heilig Recht, en leidt die ziel (in zijn gemoed/ziel) terug in Adam. God eist in dat heilig Recht Zijn beeld terug, wat die zondaar in Adam heeft verloren. (Psalm 51) De zondaar staat dan zo naakt en zwart van zonden voor God, dat hij innerlijk gewaar wordt niets meer hebbende tot betaling aangaande dat verloren Beeld én zijn gemaakte hemelhoge zondenschuld, en gaat innerlijk verloren onder die vloekeis der Wet met een laatste noodschreeuw tot God, om behoudenis voor zijn arme verloren ziel. Nu heeft de Wet zijn functie als bloedwreker gedaan, maar in die nood, heeft diezelfde Wet ook nog een tuchtigende functie/werking. Deze tuchtigende werking is een heenwijzer naar Christus. Die Wet onderwijst deze zondaar in zijn bange doodsnood, dat al hetgeen hij nu mist tot betaling voor zijn hemelhoge schuld, volkomen te vinden is in het bloed van Christus Jezus. De zondaar gaat dus met die laatste noodschreeuw, denk aan de moordenaar : "Heere, gedenk mijner...etc", verloren als in een punt des tijds, en valt daarna in de armen van Christus, middels Zijn zeer liefelijk tussentreden. En deze tussentreding wordt nu innerlijk toegepast middels de beloften van het Heilig Evangelie, hetgeen de Geest dan gedurig in zo'n verloren ziel instort middels de werkingen der liefde, én het zaligmakende geloof in Hem. "Heden zult gij met Mij in het Paradijs zijn...!!" (lees/denk in dit verband ook aan de heilige oorlog van John Bunyan)

"Want die gestorven is, die is gerechtvaardigd van de zonden..."(Rom. 6:7)

Het is geen antwoord op mijn vraag.

[Afgewezen]

Alle zielswerkzaamheden tot God vóór de kennis van Christus zijn ten diepste nog zonde, want zij komen niet voort uit een vernieuwd hart. Het zijn werkzaamheden door (Gods) Geest der dienstbaarheid (onder de wet). Lees dat zeer onderwijzend boekje maar eens van de Bekeringsweg van Eva van der Groe! Daar staat het uitnemend in beschreven.

Ik weet best hoe Eva van der Groe erover denkt. Maar daarmee is mijn vraag niet beantwoord. Als iemand tot God om genade smeekt, is dat ten diepste nog zonde, zeg je. Ik heb daar een groot vraagteken bij. Van Paulus werd gezegd: "Zie, hij bidt." Was dat zonde?

Als de Geest der genade en der gebeden wordt uitgestort". Ik denk niet dat je deze uitdrukking kan gebruiken als de Geest der dienstbaarheid in die mens werkt.

Ik geloof toch dat ze profetie van Zacharia als eerste is vervuld bij de Pinksterlingen, toen zij uitriepen: "Wat moeten wij doen om zalig te worden?" En dat deze profetie nog steeds vervuld wordt wanneer iemand gaat roepen om genade.
Er kan overigens ook vertaald worden met: "... de Geest der genade en der genadesmekingen..."

Dat is een vermenging tussen de wet en de genade, LEVENSGEVAARLIJK! Wanneer de mens onder het genadeverbond wordt gebracht (door de Geest der aanneming tot kinderen Gods) in de weg der heiligmaking ontstaat er een strijd, de strijd tussen die tweemens: tussen de oude en de nieuwe mens. Eerst dan bezit die mens liefde, voortkomend uit de Bron en Fontein der liefde, welke in die mens zijn ziel is verklaard. Want nu kent hij een inwoning des Geestes Gods (de Geest van Christus) in zijn hart. Niet eerder!

Dat begrijp ik ook wel. Maar het gaat er nu om: waar komen de werkzaamheden vandaan die de mens tot Christus drijven?

Lees de Viervoudige staat van Boston maar. Hoeveel slagen moeten er komen. De mens zal na al die slagen (van overtuiging door de Geest der dienstbaarheid) zijn sappen blijven trekken uit die oude stam. TOTDAT, de laatste slag slaat en hij sterft aan zijn eigen ik. En de landman hem opraapt en ent in Hem, die het Leven is.

Ook hoe Boston erover denkt is mij bekend. Maar ook daarmee is mijn vraag niet beantwoord.

"Want het is allemaal nog niks". Zo zou ik het niet uit willen drukken. Het is een heel groot wonder als de mens zulk een twisting van de Geest der dienstbaarheid in zijn of haar hart mag gewaarworden. Dat is zeker niet te verontachtzamen. Het is zaak daarmede in de binnenkamer terecht te komen, bij voortduur. Dan zal die mens worden onderwezen. Maar dat wil die mens niet, hij hijgt en jankt naar de zonden. Daar heeft hij zijn bestaan in, daar heeft hij alles in mee.

Maar het is zonde, zeg je. Maar ook een groot wonder? Zie je dat je hier toch in de problemen komt?

Er is geen levensbeginsel", dat is zo. Dat is vast. Christus is de weg, de waarheid en hét leven. Buiten Hem is geen leven. Eerst als die mens het ware geloof wordt geschonken (Calvijn/Institutie) begint in die mens het leven. Het geloof is een werk des Geestes van verzekering aan je hart, Christus te mogen kennen en in Hem een Drieënig God te mogen kennen en Zijn weldaden (vergeving der zonde, Gerechtheid en Heiligheid, recht ten eeuwig leven), het (in het paradijs verloren) beeld Gods wordt daarmee hersteld (in beginsel) in die mens. En nu onverliesbaar, want er is geen afval der heiligen. Deze mens heeft het leven, dat is Gods gunst en gemeenschap en in die mens is de heersende macht en kracht van de zonden verbroken.

Calvijn heeft ook oog voor een 'zaad des geloofs' of een 'zaad van godsvrucht' vóór de kennis van Christus. Met een levensbeginsel bedoel ik natuurlijk niet het leven dat een mens ontvangt wanneer hij met Christus verenigd wordt, maar het werk van de Heilige Geest ín de mens waardoor hij naar God gaat vragen. Ook dit is vrucht van Christus' arbeid!

[chapman]

Aan Afgewezen

En mijn reactie, die is wat beknopter. Wordt de vraag daar mee beantwoord?

[Afgewezen]

Aan Afgewezen

En mijn reactie, die is wat beknopter. Wordt de vraag daar mee beantwoord?

Zie onder.

[chapman]

Aan Afgewezen

Ik heb een verduisterd verstand. Het zal door een ieder ondervonden moeten worden wil het wel zijn. Wij mensenkinderen kunnen er ook té diep (op de verborgenheden Gods) op ingaan. Het gaat erom of Christus ons geopenbaard mag worden, daar loopt het over. Het besluit Gods is voor ons verborgen; wij dienen ons te houden aan Gods bevel en Zijn inzettingen.

De werkzaamheden die de mens tot Christus drijven, zijn werkzaamheden des Geestes Gods. Voor de uitverkorene tot zaligheid en voor de verworpene tot verzwaring van zijn oordeel.

Het is een wonder. Hoe velen laat God aan zichzelven over. Is het geen wonder dat ons de middelen nog gegeven zijn. Is het geen wonder dat wij niet rooms zijn opgevoed. Zal het dan geen wonder zijn als een mens een goddelijke kracht in zijn ziel mag ervaren als twisting des Geestes om hem te overtuigen en te tuchtigen? Wie kan getuigen dat hij deze werkingen heeft ondervonden? Zijn er nog? Ik weet het niet, God weet het. Ik denk dat de Geest in ons land door mij (tot mijn schaamte) en anderen is weggezondigd. Wat zien wij er nog van? Het is een chaos een complete verwarring (op het hele kerkelijke erf), omdat wij ons niet onderwerpen aan Gods Woord en Zijn Getuigenis. De Heere blaast erin. Wat is er nog van over. Horen wij nog van een Koos Vrolijk, Willem Slootemaker, Leen Potappel, Jannetje van Ee en soortgelijken. Niet om die mensen, verre vandaar. Maar om wat God er in gewerkt en in gelegd heeft.

Calvijn heeft ook oog voor een ‘zaad des geloofs’ of een ‘zaad van godsvrucht’. Ik denk dat je wat hij geschreven heeft in zijn geheel moet zien. Daar bedoel ik mee; hij zal het mijns inziens mee bedoeld hebben als wanneer de uitkomst zeker is en als een voor de mens verborgen werk Gods.

[Afgewezen]

Ik heb een verduisterd verstand. Het zal door een ieder ondervonden moeten worden wil het wel zijn. Wij mensenkinderen kunnen er ook té diep (op de verborgenheden Gods) op ingaan.

Inderdaad, ergens loop je dan vast. Daarom moeten we in deze zaak niet al te stellig zijn in onze beweringen.

Calvijn heeft ook oog voor een ‘zaad des geloofs’ of een ‘zaad van godsvrucht’. Ik denk dat je wat hij geschreven heeft in zijn geheel moet zien. Daar bedoel ik mee; hij zal het mijns inziens mee bedoeld hebben als wanneer de uitkomst zeker is en als een voor de mens verborgen werk Gods.

Zeker bedoelde Calvijn dat. Hij zegt in zijn verklaring bij de geschiedenis van Zacheüs, dat "de uitkomst deed zien, dat in de ziel van Zacheüs het zaad der godsvrucht gevallen was". Calvijn schrijft dan verder: "Zo schept de Heere dikwijls, voordat Hij Zich aan de mens openbaart, een blinde toegenegenheid in hem, waardoor hij zich tot Hem, Die hem nog verborgen en onbekend is, voelt heengetrokken. En al weet hij dan nog niet waarom, toch stelt Hij hem niet teleur, maar openbaart Zich aan hem ter rechter tijd."
Hier sluit ik me graag bij aan.