Amen!caprice schreef:Dat getuigenis van de Farizeeen in Lukas 15 vers 2 heb ik wel eens zo'n groot getuigenis en vertroostende predikatie gevonden (en nog steeds):
Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
Getuigenis-topic.
Re: Getuigenis-topic.
-
Wilma van den Berg
- Berichten: 3849
- Lid geworden op: 17 okt 2005, 16:24
Re: Getuigenis-topic.
Kaw schreef:Amen!caprice schreef:Dat getuigenis van de Farizeeen in Lukas 15 vers 2 heb ik wel eens zo'n groot getuigenis en vertroostende predikatie gevonden (en nog steeds):
Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
Ons geloof wankelt weleens maar Gods trouw nooit!
Re: Getuigenis-topic.
dat was de tekst van de preek waarmee de Heere mij voor het eerst riep aan de bediening van het Heilig Avondmaalcaprice schreef:Dat getuigenis van de Farizeeen in Lukas 15 vers 2 heb ik wel eens zo'n groot getuigenis en vertroostende predikatie gevonden (en nog steeds):
Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
-
MarthaMartha
- Berichten: 13043
- Lid geworden op: 21 nov 2007, 21:04
- Locatie: Linquenda
Re: Getuigenis-topic.
en mij ook!helma schreef:dat was de tekst van de preek waarmee de Heere mij voor het eerst riep aan de bediening van het Heilig Avondmaalcaprice schreef:Dat getuigenis van de Farizeeen in Lukas 15 vers 2 heb ik wel eens zo'n groot getuigenis en vertroostende predikatie gevonden (en nog steeds):
Deze ontvangt de zondaars, en eet met hen.
(om nooit meer te vergeten)
Als de moed je in de schoenen zinkt, ga dan eens op je kop staan!
Re: Getuigenis-topic.
Mooie topic met erg weinig getuigenissen.
En zoveeeeel mensen kunnen het lezen!
Gasten, verborgen bezoekers, leden... 
Onderschat niet wat God met een getuigenis kan doen. Zou het voor Hem uitmaken of het een geschreven of gesproken getuigenis is?
En zoveeeeel mensen kunnen het lezen!
Gasten, verborgen bezoekers, leden... Onderschat niet wat God met een getuigenis kan doen. Zou het voor Hem uitmaken of het een geschreven of gesproken getuigenis is?
Re: Getuigenis-topic.
Goed, na een tijdje twijfelen hier toch m'n getuigenis in het kort. Met name omdat ik door een getuigenis van een ander voor het eerst jaloers gemaakt werd op Gods kinderen.
Reformatorisch opgevoed; keurig het paadje van m'n ouders gelopen, niet in 'grote zonden' geleefd. Totdat ik het reformatorisch onderwijs verliet ook nooit het verlangen naar Christus gekend. Al die jaren heb ik als vanzelfsprekend reformatorisch' geleefd.
In die jaren dat ik op de middelbare school zat, kan ik me één les ontzettend goed herinneren. Dat was de keer dat we een gastspreker hadden, een docent die zijn bekeringsgeschiedenis vertelde. En dat was de eerste keer dat ik me realiseerde dat er nog wel degelijk échte christenen waren. Dat Gods kinderen niet oud hoefde te zijn en niet in het zwart hoefden te gaan. Voor het eerst werd ik jaloers op christenen. En nog herinner ik me hoe hij vertelde dat alles van hem afgesneden werd, maar dat hij Christus overhield!
Goed, dat maakt dan indruk, maar je leeft weer verder.. Ik ging dus naar een openbare school, kwam in aanraking met ook andere christenen en ging zien wat er allemaal mis was in onze kerk. Meer en meer kreeg ik het verlangen om de Heere Jezus te mogen kennen, Hem aan te nemen als mijn Verlosser. Maar ik kon het niet. Ik leefde in twee werelden: m'n studentenleven, waar ik God zocht, en m'n leven thuis, waar ik reformatorisch was. Wanneer ik thuis was durfde ik bijvoorbeeld geen stille tijd te nemen. Dat deed ik vroeger toch ook nooit, ze zullen wel denken: 'die wordt beinvloed door andersdenkenden: straks neemt ze Jezus ook aan en is ze behouden'. Thuis was het dus nog altijd als vroeger, terwijl ik op m'n kamer veranderde.
Een onvergetelijk ogenblik was toen ik de eerste deeluitgave van de HSV in handen kreeg. God kwam zo ontzettend dichtbij in Zijn Woord, dat ik me erover verbaasde. Ik las nooit iets anders dan de SV, maar onbewust had de Heere daardoor veel onbereikbaarder geleken.
Om het kort te houden: De Heere heeft Zich aan me willen openbaren! Niet door een bijzondere openbaring waar ik onbewust op wachtte. Nee, Hij leidde me door Woord en Geest. Daarom is het zo ontzettend belangrijk om steeds weer het Woord te lezen.
Lange tijd leefde ik in grote twijfel: wél een kind van God? Maar dan moet er toch meer gebeuren? Of geen kind van God? Maar de Heere heeft me toch veranderd? Ik ben toch niet meer zoals vroeger? En dan ging ik weer op m'n knieeen en zei ik: 'Heere, ik moet me overgeven aan u. Heere, ik doe het nu.' En dan stond ik op en dan was er nog niets veranderd, ik ervaarde nog niets. En als ik de Bijbel opendeed kreeg ik nog geen bijzondere tekst...
Al die tijd begreep ik niets van het geloof. Ik werd overal buitengesloten. Ik ervaarde de liefde van God niet, maar voelde hoe ik erbuiten stond. Ik zocht tevergeefs naar liefde tot God, naar ijver voor God, naar een hartelijke schuldbelijdenis, naar ....
Maar telkens liet de Heere me zien dat het zalig-worden niet in mijn hand ligt. Christus' offer en niet mijn liefde, niet mijn ijver, niet mijn tranen zijn de grond van mijn zaligheid. Enkel Christus!
Het is een les die ik telkens opnieuw moet leren. Na het doen van belijdenis, waar ik lang naar uitgezien had, viel ik terug. Ik wilde niets met God te maken hebben, had spijt van m'n belijdenis, ik liet me volledig meevoeren met de duivel. En toen de duivel weg was, lag er een ravage van schuld. En om dan opnieuw te mogen horen: 'during your times of trial and suffering; when you've seen only one set of footprints, it was then that I carried you!' Ik mocht zien hoe God me vasthield toen ik me probeerde los te rukken uit Zijn handen. Hoe hij me als een verdwaald schaap in de armen nam en me meenam.
Het is een les die ik nooit volledig uitgeleerd heb ben ik bang. Telkens weer: 'uit u geen vrucht meer in der eeuwigheid', maar tegelijk te weten dat niets ons rukt uit de hand van Christus!
Daarom, zoek Hem! Bidt of Hij jouw leven sturen wil. Of hij jou leiden wil. Zoekt dagelijks Zijn aangezicht! Ik dacht al die tijd dat ik het zelf deed, dat ik bezig was mezelf te bekeren, maar 't was de duivel die dat zei. Wie Hem zoekt, zál Hem vinden!
En de Heere liet Zich vinden aan iemand die Hem helemaal niet gezocht had, al dacht ik op dat moment dat aan mij niet kon liggen als ik verloren ging..
Nu ben ik bekeerd? Nee, om het Schortinghuis na te zeggen: ik wíl niet, ik kán niet, ik héb niet, ik wéét niet en ik déúg niet. Maar om dan te zien op Christus: 'Ik voor u, daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven!' Hij moet wassen, ik minder worden.
Reformatorisch opgevoed; keurig het paadje van m'n ouders gelopen, niet in 'grote zonden' geleefd. Totdat ik het reformatorisch onderwijs verliet ook nooit het verlangen naar Christus gekend. Al die jaren heb ik als vanzelfsprekend reformatorisch' geleefd.
In die jaren dat ik op de middelbare school zat, kan ik me één les ontzettend goed herinneren. Dat was de keer dat we een gastspreker hadden, een docent die zijn bekeringsgeschiedenis vertelde. En dat was de eerste keer dat ik me realiseerde dat er nog wel degelijk échte christenen waren. Dat Gods kinderen niet oud hoefde te zijn en niet in het zwart hoefden te gaan. Voor het eerst werd ik jaloers op christenen. En nog herinner ik me hoe hij vertelde dat alles van hem afgesneden werd, maar dat hij Christus overhield!
Goed, dat maakt dan indruk, maar je leeft weer verder.. Ik ging dus naar een openbare school, kwam in aanraking met ook andere christenen en ging zien wat er allemaal mis was in onze kerk. Meer en meer kreeg ik het verlangen om de Heere Jezus te mogen kennen, Hem aan te nemen als mijn Verlosser. Maar ik kon het niet. Ik leefde in twee werelden: m'n studentenleven, waar ik God zocht, en m'n leven thuis, waar ik reformatorisch was. Wanneer ik thuis was durfde ik bijvoorbeeld geen stille tijd te nemen. Dat deed ik vroeger toch ook nooit, ze zullen wel denken: 'die wordt beinvloed door andersdenkenden: straks neemt ze Jezus ook aan en is ze behouden'. Thuis was het dus nog altijd als vroeger, terwijl ik op m'n kamer veranderde.
Een onvergetelijk ogenblik was toen ik de eerste deeluitgave van de HSV in handen kreeg. God kwam zo ontzettend dichtbij in Zijn Woord, dat ik me erover verbaasde. Ik las nooit iets anders dan de SV, maar onbewust had de Heere daardoor veel onbereikbaarder geleken.
Om het kort te houden: De Heere heeft Zich aan me willen openbaren! Niet door een bijzondere openbaring waar ik onbewust op wachtte. Nee, Hij leidde me door Woord en Geest. Daarom is het zo ontzettend belangrijk om steeds weer het Woord te lezen.
Lange tijd leefde ik in grote twijfel: wél een kind van God? Maar dan moet er toch meer gebeuren? Of geen kind van God? Maar de Heere heeft me toch veranderd? Ik ben toch niet meer zoals vroeger? En dan ging ik weer op m'n knieeen en zei ik: 'Heere, ik moet me overgeven aan u. Heere, ik doe het nu.' En dan stond ik op en dan was er nog niets veranderd, ik ervaarde nog niets. En als ik de Bijbel opendeed kreeg ik nog geen bijzondere tekst...
Al die tijd begreep ik niets van het geloof. Ik werd overal buitengesloten. Ik ervaarde de liefde van God niet, maar voelde hoe ik erbuiten stond. Ik zocht tevergeefs naar liefde tot God, naar ijver voor God, naar een hartelijke schuldbelijdenis, naar ....
Maar telkens liet de Heere me zien dat het zalig-worden niet in mijn hand ligt. Christus' offer en niet mijn liefde, niet mijn ijver, niet mijn tranen zijn de grond van mijn zaligheid. Enkel Christus!
Het is een les die ik telkens opnieuw moet leren. Na het doen van belijdenis, waar ik lang naar uitgezien had, viel ik terug. Ik wilde niets met God te maken hebben, had spijt van m'n belijdenis, ik liet me volledig meevoeren met de duivel. En toen de duivel weg was, lag er een ravage van schuld. En om dan opnieuw te mogen horen: 'during your times of trial and suffering; when you've seen only one set of footprints, it was then that I carried you!' Ik mocht zien hoe God me vasthield toen ik me probeerde los te rukken uit Zijn handen. Hoe hij me als een verdwaald schaap in de armen nam en me meenam.
Het is een les die ik nooit volledig uitgeleerd heb ben ik bang. Telkens weer: 'uit u geen vrucht meer in der eeuwigheid', maar tegelijk te weten dat niets ons rukt uit de hand van Christus!
Daarom, zoek Hem! Bidt of Hij jouw leven sturen wil. Of hij jou leiden wil. Zoekt dagelijks Zijn aangezicht! Ik dacht al die tijd dat ik het zelf deed, dat ik bezig was mezelf te bekeren, maar 't was de duivel die dat zei. Wie Hem zoekt, zál Hem vinden!
En de Heere liet Zich vinden aan iemand die Hem helemaal niet gezocht had, al dacht ik op dat moment dat aan mij niet kon liggen als ik verloren ging..
Nu ben ik bekeerd? Nee, om het Schortinghuis na te zeggen: ik wíl niet, ik kán niet, ik héb niet, ik wéét niet en ik déúg niet. Maar om dan te zien op Christus: 'Ik voor u, daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven!' Hij moet wassen, ik minder worden.
Re: Getuigenis-topic.
dank, mariaa, voor je getuigenis,
God alleen de eer.......
jouw les, was ook de mijne, en die van vele, vele anderen.
we proberen het eerst altijd zelf.....
veel bidden, veel bijbelleze, veel kerkgang, etc. etc.
dingen doen en dingen laten.
niets van dat alles is nodig.
Met lege handen bij Christus komen, dat is genoeg, maa o zo moeilijk.
God alleen de eer.......
jouw les, was ook de mijne, en die van vele, vele anderen.
we proberen het eerst altijd zelf.....
veel bidden, veel bijbelleze, veel kerkgang, etc. etc.
dingen doen en dingen laten.
niets van dat alles is nodig.
Met lege handen bij Christus komen, dat is genoeg, maa o zo moeilijk.
Re: Getuigenis-topic.
mooi!
Idee
Misschien komen er meer getuigenissen als mensen een eenmalige nick aanmaken
Kan je toch anoniem blijven terwijl wij een mooi getuigenis mogen lezen!
Idee
Misschien komen er meer getuigenissen als mensen een eenmalige nick aanmaken
Kan je toch anoniem blijven terwijl wij een mooi getuigenis mogen lezen!
Hedendaagse bijbelstudie is voor een belangrijk deel het elimineren van theologische contradicties.
-
Wilma van den Berg
- Berichten: 3849
- Lid geworden op: 17 okt 2005, 16:24
Re: Getuigenis-topic.
Gabrielle schreef:dank, mariaa, voor je getuigenis,
God alleen de eer.......
jouw les, was ook de mijne, en die van vele, vele anderen.
we proberen het eerst altijd zelf.....
veel bidden, veel bijbelleze, veel kerkgang, etc. etc.
dingen doen en dingen laten.
niets van dat alles is nodig.
Met lege handen bij Christus komen, dat is genoeg, maa o zo moeilijk.
Ons geloof wankelt weleens maar Gods trouw nooit!
-
Sola Scriptura
- Berichten: 499
- Lid geworden op: 03 apr 2008, 14:37
Re: Getuigenis-topic.
prachtig!!!!
de wilde getuigenissen van mensen uit de wereld en wonderverhalen zijn geen haar beter dan mensen uit een christelijk nest die ook Christus als Heer erkennen. was ik maar zo opgevoed!!
de wilde getuigenissen van mensen uit de wereld en wonderverhalen zijn geen haar beter dan mensen uit een christelijk nest die ook Christus als Heer erkennen. was ik maar zo opgevoed!!
en hoe je ervoor in zonde leefde is geen ''badge of honor'' het laat hooguit zien hoe goed en genadevol God is. uiteindelijk is elke getuigenis Gods werk, dus alle eer aan God en bedankt voor je getuigenis maria! zus!Reformatorisch opgevoed; keurig het paadje van m'n ouders gelopen, niet in 'grote zonden' geleefd
Re: Getuigenis-topic.
Mooi dat iemand gewoon eerlijk er voor uitkomt wat God gedaan heeft!
Ik vergelijk mezelf eigenlijk ook wel een beetje met Mariaa.
Misschien omdat ik ook uit een 'kerkelijk' nest kom.
Maar al kom ik dan uit een kerkelijk nest het deed niet veel met me. Ik had geen relatie met de Heere. Geen band. Het deed me gewoon niet zoveel.
Bijbel lezen was echt niets voor mij.
Bidden deed ik dwangmatig
De kerk vond ik wel leuk. Kon er mooi dagdromen.
Maar God greep me vast en liet mij niet meer los. Door verschillende dingen. Mijn broer ging het verkeerde pad op; Jehova's getuigen aan de deur lieten mij mijn onkunde zien en ik deed daardoor weer wat aan Schriftonderzoek, er stierf iemand waarvan ik zeker wist dat hij naar de hemel ging; ik zag dat ik daar niet zou komen als ik zo doorleefde.
De preken van onze dominee ontdekten me aan mezelf. Lieten me ook zien dat er buiten Jezus geen leven was/is. Ik voelde me diep ongelukkig en geschokt. Dat ik tegen zo'n God gezondigd had...die mij altijd omringde met Zijn goedheid en zorg. Die mij riep in het Woord, die me al die tijd verdragen had...
Ik heb best wel veel getobt met 'te weinig zondenkennis', naar mijn gevoel. Ik kon niet geloven dat het voor mij zou kunnen. Eigenlijk dacht ik dat het anders zou moeten gaan. Totdat ik het boekje van John Bunyan las over het komen tot Jezus Christus.
Ik heb veel aanvallen van de duivel gehad. Maar in al mijn benauwdheden was Hij benauwd en Hij heeft me geleid van stap tot stap totdat ik eindelijk bewust als zondaar tot Hem kwam en ervaarde dat Hij Mijn Zaligmaker wilde zijn. Ook voor mij. Zelfs voor mij. Het heeft mijn leven totaal veranderd.
Nu is het jaren later.
Het heeft zich alleen maar verdiept. Hij oefent me, over bergen en door dalen.
Mezelf ben ik best vaak tegengevallen.
Maar Hij is trouwer gebleken dan ik ooit kon vermoeden.
Op Hem kan ik aan.
Ik vergelijk mezelf eigenlijk ook wel een beetje met Mariaa.
Misschien omdat ik ook uit een 'kerkelijk' nest kom.
Maar al kom ik dan uit een kerkelijk nest het deed niet veel met me. Ik had geen relatie met de Heere. Geen band. Het deed me gewoon niet zoveel. Bijbel lezen was echt niets voor mij.
Bidden deed ik dwangmatig
De kerk vond ik wel leuk. Kon er mooi dagdromen.
Maar God greep me vast en liet mij niet meer los. Door verschillende dingen. Mijn broer ging het verkeerde pad op; Jehova's getuigen aan de deur lieten mij mijn onkunde zien en ik deed daardoor weer wat aan Schriftonderzoek, er stierf iemand waarvan ik zeker wist dat hij naar de hemel ging; ik zag dat ik daar niet zou komen als ik zo doorleefde.
De preken van onze dominee ontdekten me aan mezelf. Lieten me ook zien dat er buiten Jezus geen leven was/is. Ik voelde me diep ongelukkig en geschokt. Dat ik tegen zo'n God gezondigd had...die mij altijd omringde met Zijn goedheid en zorg. Die mij riep in het Woord, die me al die tijd verdragen had...
Ik heb best wel veel getobt met 'te weinig zondenkennis', naar mijn gevoel. Ik kon niet geloven dat het voor mij zou kunnen. Eigenlijk dacht ik dat het anders zou moeten gaan. Totdat ik het boekje van John Bunyan las over het komen tot Jezus Christus.
Ik heb veel aanvallen van de duivel gehad. Maar in al mijn benauwdheden was Hij benauwd en Hij heeft me geleid van stap tot stap totdat ik eindelijk bewust als zondaar tot Hem kwam en ervaarde dat Hij Mijn Zaligmaker wilde zijn. Ook voor mij. Zelfs voor mij. Het heeft mijn leven totaal veranderd.
Nu is het jaren later.
Het heeft zich alleen maar verdiept. Hij oefent me, over bergen en door dalen.
Mezelf ben ik best vaak tegengevallen.
Maar Hij is trouwer gebleken dan ik ooit kon vermoeden.
Op Hem kan ik aan.
Re: Getuigenis-topic.
Mooi Franny!
Het boekje van Bunyan is een aanrader voor alle mensen die tobben met zekerheid. Het weerlegt helder alle tegenwerpingen waar jonge christenen mee geplaagd kunnen worden.
Het boekje van Bunyan is een aanrader voor alle mensen die tobben met zekerheid. Het weerlegt helder alle tegenwerpingen waar jonge christenen mee geplaagd kunnen worden.
Hedendaagse bijbelstudie is voor een belangrijk deel het elimineren van theologische contradicties.
Re: Getuigenis-topic.
Om welk boekje gaat het?Gian schreef:Het boekje van Bunyan is een aanrader voor alle mensen die tobben met zekerheid. Het weerlegt helder alle tegenwerpingen waar jonge christenen mee geplaagd kunnen worden.
Re: Getuigenis-topic.
Komen tot Jezus Christus
Dit is de nieuwe uitgave.
Dit is de nieuwe uitgave.
Hedendaagse bijbelstudie is voor een belangrijk deel het elimineren van theologische contradicties.
Re: Getuigenis-topic.
Mooi om Gods werk in anderen te horen/lezen!
Misschien dat dát ook wel de voornaamste reden was dat ik ten diepste God niet wilde geloven. Ik moest teveel loslaten, men zou me 'evangelisch' vinden. Ze zouden me niet geloven.. Ik wilde alleen geloven als het ging zoals ik dacht dat het zou moeten gaan... Gelukkig mag ik nu over de mensen heen zien: als God voor ons is, wie zou tegen ons zijn?
Maar 't kan me nog vaak moeite kosten als ik voel hoe mensen eraan twijfelen
Dat boek is idd mooi! Heb ik ook gelezen.
Ja, precies zoals jij schetst: Ik had geen band met de Heere, deed alles uiterlijk keurig en wist ook precies hoe God een mens bekeerd. Ik kon me eigenlijk niet voorstellen hoe iemand kon twijfelen als hij tot geloof kwam, want ik kende de 'stappen'.Franny schreef:Maar al kom ik dan uit een kerkelijk nest het deed niet veel met me. Ik had geen relatie met de Heere. Geen band. Het deed me gewoon niet zoveel.
Bijbel lezen was echt niets voor mij.
Bidden deed ik dwangmatig
De kerk vond ik wel leuk. Kon er mooi dagdromen.
Misschien dat dát ook wel de voornaamste reden was dat ik ten diepste God niet wilde geloven. Ik moest teveel loslaten, men zou me 'evangelisch' vinden. Ze zouden me niet geloven.. Ik wilde alleen geloven als het ging zoals ik dacht dat het zou moeten gaan... Gelukkig mag ik nu over de mensen heen zien: als God voor ons is, wie zou tegen ons zijn?
Maar 't kan me nog vaak moeite kosten als ik voel hoe mensen eraan twijfelen
Dat boek is idd mooi! Heb ik ook gelezen.