Uit het erdee:
Evangelist met een radicale boodschap
29-05-2008 09:51| gewijzigd 29-05-2008 12:56 | K. van der Zwaag
De Amerikaanse evangelist Paul Washer is woensdag in Nederland aangekomen voor een tournee
Hij staat bekend als de evangelist met de shockerende boodschap. Voor het Amerikaanse christendom heeft Paul Washer geen goed woord over. „De strijd speelt zich niet af tussen conservatieven en liberalen, maar tussen christenen onderling. Liberalen zijn allang van het toneel verdwenen.” Toch ziet hij bij christelijke jongeren in zijn land een opvallende terugkeer naar calvinistische en puriteinse wortels. „Vijf jaar geleden zou ik met een andere boodschap naar Nederland zijn gekomen.”
Paul Washer spreekt bedachtzaam, leunt naar voren als hij iets nadrukkelijk wil zeggen. Ernst en brede lach wisselen elkaar spontaan af. Washer is op uitnodiging van Stichting Heart Cry in Nederland en houdt vanaf vandaag tot en met volgende week spreekbeurten in Nederland.
Washer is afkomstig uit een gemeente van calvinistische baptisten. Hij heeft rechten gestudeerd aan de University of Texas. „Daar werd ik in één dag bekeerd. Ik was daarvoor dood en puur op mijzelf gericht. Ik had belijdenis gedaan, was gedoopt, maar er waren geen vruchten. Amerikaanse christenen zouden na deze ingrijpende gebeurtenis gezegd hebben: Paul heeft zijn leven opnieuw gewijd aan God. Nee, het was een bekéring, een eerste bekering.”
Washer ging studeren aan het Southwestern Theological Seminary waar hij de master van godgeleerdheid ontving. „Ik had gehoord dat dit het meest conservatieve seminarie in Amerika was, maar het was dit slechts in naam. Ik heb er weinig geleerd en moest vooral Duitse theologen, zoals Karl Barth, lezen. Wat ik wel heb opgestoken is de kennis van het Hebreeuws en het Grieks.”
Tien jaar werkt Washer als zendeling in Peru. Gedurende die periode stichtte hij HeartCry Missionary Society om Peruaanse kerkstichters te steunen. Washer zegt dat hij nog regelmatig contact heeft met deze mensen en dat er nu sprake is van een opleving onder de arme Peruaanse bevolking.
Het werk van Heart Cry ondersteunt momenteel meer dan negentig inlandse zendelingen in vijftien verschillende landen in Oost-Europa, Zuid-Amerika, Afrika, Azië en het Midden-Oosten. „We roepen nooit op tot financiële steun, wel zeggen we dat we veel meer zouden kunnen doen als er meer fondsen beschikbaar zouden zijn”, formuleert Washer subtiel.
Als rondreizend prediker is Washer ook werkzaam in het programma van zijn eigen gemeente, First Baptist Church of Muscle Shoals. Hij is schrijver van ”The One True God: A Biblical Study of the Doctrine of God”. Momenteel is Washer werkzaam als directeur van HeartCry Missionary Society en verblijft hij in Muscle Shoals, Alabama.
Gemakkelijk
Washer is geschokt over het geestelijk peil van de Amerikaanse kerken. „Het is een gemakkelijkgeloofchristendom. Het komt in grote lijnen hierop neer. Een voorganger vraagt of je naar de hemel wil. Je zegt: Ja. Dan vraagt hij: Wil je God in je hart toelaten? Je zegt opnieuw ja, maar je zegt ook dat je niets voelt. Dan zegt de voorganger: Zou God je dat weigeren als je Hem daarom vraagt? Uiteindelijk zegt hij dat je gered bent.”
Een ander woord voor Amerikaans christendom is ”vleselijkheid”. Of het nu de Church Growth Movement of Willow Creek is en wat Amerika al niet meer op kerkelijk erf produceert. „We zijn lawaaierige mensen”, lacht Washer als hij hoort dat men in Europa toch met enige jaloezie naar Amerika kijkt waar zo veel christenen zijn. „Klopt, 65 procent van Amerika is lid van een kerk, maar als je hoort wat men van het geloof weet, dan is dat schrikbarend. De meeste christenen hebben geen flauw benul wat verzoening is. Ze denken dat de Romeinen Jezus hebben gekruisigd, maar weten niet dat de Zoon van God gestorven is om genoeg te doen aan de toorn van de Vader.”
Washer speurde naar de oorzaken van dit gemakkelijk geloof (”easy believism”) en kwam terecht bij gereformeerde en puriteinse literatuur. „Ik raakte steeds meer geworteld in de historische traditie van het calvinistische christendom. Ik las Edwards, Whitefield, de puriteinen, maar vooral Spurgeon werd mijn grote voorbeeld als prediker. Hij was niet het type dat vers tot vers de Bijbel predikte, maar stelde Christus centraal. Hij was een van de predikers met de grootste zegeningen.”
Het boek van de calvinistische baptist Ernest C. Reisinger (van de calvinistische Inheritance Movement van de Zuidelijke Baptisten), ”Today’s Evangelism”, betekende een doorbraak. „Ik leerde zo de oorzaak van de malaise van het Amerikaanse christendom kennen: de theologie van de opwekkingsprediker Charles Finney. Met alle respect die ik voor hem en voor zijn bewogenheid voor verloren zielen heb, ik heb moeite met zijn opvatting dat de ware opwekking een kwestie is van een goede methode. Van Reisinger en de calvinisten leerde ik dat het alleen de kracht van God is die een opwekking brengt.”
De achillespees van het Amerikaanse christendom is het arminiaans gericht denken, stelt Washer. „Men bouwt het geloof op een geloofsbeslissing. Mensen komen tot geloof opdatomdat???? ze naar de hemel denken te kunnen gaan. Het is een puur mensgericht christendom, dat even leeg is als het liberalisme en het humanisme. De boodschap die mensen voorgehouden wordt is: God houdt van je en heeft een plan met jou, maar feitelijk mag de mens concluderen: Ik mag van mezelf houden en ik heb mijn eigen plan.”
Als je Amerikaanse christenen vraagt of ze gered zijn, dan wijzen ze naar een beslissing die ze jaren geleden hebben genomen, aldus Washer. „De Bijbel leert echter dat het christen-zijn blijkt uit de vruchten die men voortbrengt. Wat is het voor een geloof in Christus als het alleen gevoed is door angst voor de hel? Christelijk leven betekent dat je zonden haat zoals God die haat. Maar kerken oefenen al lang niet meer de tucht uit.”
Vleselijkheid
Washer ziet de grote oorzaak van de malaise bij de voorgangers. „Ze zijn strategen, statistici, maar ze zijn niet in de studeerkamer te vinden in de omgang met God. Ze gebruiken niet alleen vleselijke middelen om mensen bij de kerk te brengen, maar houden hen ook op vleselijke wijze vast.”
De grote uitdaging is momenteel de plaats van de prediking. „De strijd speelt zich al lang niet meer af tussen conservatieven en liberalen. Liberalen zijn al van het toneel verdwenen. Nee, het probleem is dat de katheder uit de eredienst verdwijnt en vervangen wordt door entertainment. Het gaat erom dat je je goed voelt en dat je behoeften bevredigd worden. In Willow Creek erkent men inmiddels de fouten van deze benadering, maar vervolgens valt men weer in dezelfde fout. Het is volgens hen de bedoeling dat de kerk gevoelig wordt voor de cultuur, terwijl ze vergeten dat de kerk gevoelig moet worden voor Gód. De gestadige evangelieprediking levert de meeste vrucht op, al kan deze soms jaren verborgen blijven.”
Hoop
Washer lijkt een onheilsprofeet, maar het is niet het laatste woord dat hij brengt. Hij ziet steeds meer uitzonderingen, zoals John Piper en andere voorgangers. Vooral onder theologiestudenten bij de seminaries van Zuidelijke Baptisten bespeurt hij een opleving. „Rond de 60 procent van de theologische studenten van seminaries van de Zuidelijke Baptisten voelt zich aangetrokken tot het calvinisme. Mensen ontdekken de boodschap van het Evangelie weer. Er is vooral een herontdekking van de wedergeboorte en de kracht daarvan.”
Een keerpunt?
„Noem het vooral het scherper worden van de scheidslijnen binnen de kerken. Ik heb met mensen te doen. Vele bekeerlingen volgen ménsen, maar als God mensen aanraakt, volgen ze Hém. Rooms-katholieken zeggen dat mensen behouden zijn omdat ze gedoopt zijn, protestanten en evangelischen zeggen dat mensen behouden worden omdat zij een keer een geloofsbeslissing hebben genomen. De boodschap van het Nieuwe Testament is: Bekeert u en geloof het Evangelie.”
U stelde eens dat u één Leonard Ravenhill, een gezaghebbende opwekkingsprediker, verkiest boven twintig dode calvinisten.
„Ik sta geheel achter de vijf calvinistische leerstellingen, die in Amerika bekendstaan als de ”five points”, maar op de dag des oordeels zullen mensen niet naar deze leerstellingen geoordeeld worden. Wel of men zich heeft bekeerd en het Evangelie heeft geloofd. Dat spreekt me zo aan bij Spurgeon: hij was door en door calvinist en had tegelijkertijd zielen lief.”
Met „dood calvinisme” bedoelde Washer dat het een wettische leer wordt. „Juist calvinisten moeten beter weten. Whitefield, Spurgeon en andere opwekkingspredikers preekten niet de eeuwige raadsbesluiten, maar Christus. Als Jezus de oproep tot bekering en geloof doet uitgaan, wie zijn wij dan als predikers om achter te blijven? Het boek Handelingen spreekt nergens van de verkiezing, maar op elke regel is die te vinden. Juist de soevereiniteit van God is de stimulans van de prediking. Maar dan is ook groei, zekerheid en vruchten te verwachten als graadmeter van het echte geloof.”
Weet niet zeker wat hij met deze zin bedoeld:
Het boek Handelingen spreekt nergens van de verkiezing, maar op elke regel is die te vinden.
Mijn enige troost is, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigen ben, Die voor mijn zonden betaald heeft, en zo bewaart, dat alles tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van eeuwig leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.
