Bovenstaande quote staat helemaal aan het begin van deze draad. Er spreekt een zekere vermoeidheid uit, die ik zelf herken. Hoe vaak werd er immers over het onderwerp, dat hier ter sprake komt, al niet op refo-forum gesproken?Kaw schreef:En hup! Nog een rondje!
Het onderwerp "aanbod van beloften aan allen. Of niet?" is weliswaar niet helemaal professioneel geformuleerd (de echte kenners zouden het anders noemen), maar de strekking is duidelijk. Het gaat weer over 'het aanbod van genade'. Het uiteenlopen van de visies hierop is de spil van vele en onophoudeliijke discussies, die de reikwijdte van dit forum in tijd en plaats verre overschrijden.
Vanwege de herkenbare vermoeidheid ga ik ook nu niet mee in de zoveelste inhoudelijke argumentatie.
Het gaat mij nu om het duiden van die vermoeidheid.
En dan denk ik, dat het gevoel, dat men zich voor de zoveelste maal gedwongen voelt om dezelfde discussie van begin tot einde over te doen, er op duidt, dat men zich bewust is geworden, dat er andere prioriteiten gesteld kunnen worden.
De vermoeidheid heeft eigenlijk twee aspecten.
Ten eerste: de aantrekkelijkheid om een oude bekende discussie nog eens over te doen is verdwenen. En die aantrekkelijkheid is er voor velen wel degelijk (geweest).
Het lijkt er namelijk wel eens op, dat het lidmaatschap van de kerken, waarin deze discussie steeds wordt herhaald, dit voordeel biedt, dat men zich eigenlijk alleen maar bezig hoeft te houden met deze vertrouwde, binnenkerkelijke, identiteitsbepalende vragen. Het ovrbekende felle debat tussen de twee groepen, die steeds plaatsvindt heeft iets heel knus en overzichtelijks. De tweedracht en partijschappen, die er door gevormd worden voelen goed aan. Je behoort tot een groep met een duidelijk standpunt. Je word gevraagd dit standpunt met hand en tand te verdedigen en... je hebt medestanders! Andere mensen waarderen je voor je strikte opstelling. Je hoort er echt bij. Kortom, het debat over 'aanbod van genade' is naarmate het scherper en feller gevoerd wordt alleen maar meer samenbindend. Echt iets voor "de Saambinder". En, bijkomend voordeel, het houdt nooit op. We komen nooit tot elkaar, we komen er nooit uit. Dat betekent, dat er een zekere stabiliteit in de controverse zit. Je kunt zowel met 17e eeuwse als met actuele geschriften dezelfde discussie voeren. Heel aantrekkelijk. Er zijn zelfs kerkelijke carrieres mee te maken. Afgezien van de inhoud (het maakt eigenlijk niet uit aan welke kant te bent gaan staan) heeft de scherpe tegenstelling dus een grote en blijvende aantrekkelijkheid.
Wanneer men vermoeid raakt, betekent het dus eigenlijk, dat men een uitweg zoekt uit het debat. Men voelt er de aantrekkelijkheid niet meer van. In de praktijk zal dat betekenen, dat men naar de marge geschoven zal worden. Het is net alsof je een feestje niet mee wilt vieren. Dan lig je er ook uit.
Het andere aspect van de vermoeidheid is, dat men doorzíet, dat er met dit langdurige debat in feite geen enkel probleem wordt opgelost. De discussie verwijst alleen maar naar de discussie. Dit is goed zichtbaar in de terugkeer van steeds dezelfde onderwerpen op refoforum. Met die constatering wordt ook duidelijk, dat er misschien helemaal geen probleem is. Het lijkt allemaal een zeer kunstmatig in leven gehouden controverse. Immers, men blijft bij elkaar in de kerk zitten, trekt nauwelijks praktische consequenties uit de discussies, maar pakt van tijd tot tijd de draad (!) weer op. Het ís helemaal geen zaak van leven of dood!
Hier breekt het besef door, dat er schijndiscussies worden gevoerd, die allen het eigenbelang van de kerkelijke groeperingen dienen. Ze zijn een reden van bestaan geworden. Twisten om te twisten is het.
Vermoeidheid is daarom ook de eerste stap om zich definitief op belangrijker zaken te concentreren. Ja, inderdaad, dat betekent, dat men moet breken met de eigen groepering. Nu is immers duidelijk geworden, dat de kerkelijke groepering haar eigen leden in deze discussie dwingt. Probeer je maar eens aan de opgelegde discussies te ontrekken, door andere dingen aan de orde te stellen of door niet te kiezen voor één van beide kampen. Dan voel je een zware groepsdruk om je voor één van de partijen uit te spreken. Andere onderwerpen mogen niet of nauwelijks ter sprake komen. Men wil hom of kuit. Waar sta je? Ben je voor of tegen mij in de discussie?
Kortom, je merkt, dat je gevangen zit in een heel beperkt discussie-repertoir, waar je je met goed fatsoen niet erg ver van kan verwijderen, wil je nog geaccepteerd worden.
Kaw, al met al lijkt me je verzuchting een hele gezonde en positieve ontwikkeling. Deze discussie is toch nooit af. Ondertussen dans je op een macaber feestje naar de pijpen van anderen.
Richt je op belangrijker zaken. En die zijn er in kerk en geloof! Het zal werkelijk als een bevrijding worden ervaren. Niet langer in de ban van....ja van wie of van wat eigenlijk?
Laat het twisten maar aan een Ander over:
" Twist met mijn twisters, Hemelheer!
gravo
