Afgewezen schreef:
Je kunt het ene doen en het andere niet nalaten. In Israël moest iedereen offeren, moest men de feesten meevieren. Er werd niet gevraagd of je bekeerd was of niet. En zó moet je ook gewoon belijdenis doen; er wordt niet gevraagd of je bekeerd bent of niet. Je mag helemaal niet onbekeerd zijn, dus daar is ook geen speciale regeling voor getroffen.
Los van het feit of de parallel met Israël opgaat voor de openbare geloofsbelijdenis: Het maakt eigenlijk niet uit, inderdaad. Wie niet gelooft onder de prediking, onder de geloofsbelijdenis, onder het antwoorden van de doopvragen zal met dubbele slagen geslagen worden. De Heere vraagt ons hart. Wie denkt zonder belijdenis onder die vraag uit te kunnen komen, heeft het mis. De prediking vraag elke week 2x om een antwoord. Als dat uitblijft is het een nee. Een uitspreken van dat de Heere liegt! Dat Zijn Woord niet waar is. Dat je geen zondaar bent, dat je geen bekering en geloof nodig hebt om een Borg te verkrijgen voor betaling van de zonden, een Middelaar om in het Verbond met God te treden en te erven in de verdiensten van Christus: De zaligheid, het eeuwige leven.
Ik kan de opmerkingen van Marnix wel plaatsen, maar ook die van Afgewezen. Beide moeten we vasthouden: De noodzaak om gelovig de belijdenis af te leggen. Maar ook de noodzaak van de wedergeboorte om te kunnen geloven.
