Afgewezen schreef:Uit een preek van Kohlbrugge:
Wanneer begint dan de wedergeboorte? Dan zal misschien de wedergeborene mij antwoorden: Van de dag en het ogenblik af aan, waarop de troost van de vergeving der zonden het hart vervult, een nieuwe geboorte plaats heeft, men voelt zich overgezet uit de dood in ’t leven. Maar nu dit éne: Waar moeten wij dan met de jonge kinderen blijven? (…)
In de waarachtige bekering gebeurt het, dat een mens zijn schadelijke weg verlaat en zijn hart aan den Heere Jezus geeft; dat is dan voorzeker een grote en algehele verandering. Maar nu vraagt ik: Hebt gij ook niet reeds als kind vele waarschuwingen en aandoeningen in uw hart gehad? hebt gij niet, toen gij nog jong waart, wel eens in ’t verborgen uw knietjes gebogen en den Heere aangeroepen: “Heere, Heere, verander mij toch, ik ben zo verkeerd!”?
Het gaat in dat opzicht bij de mensen zo verschillend toe. Bij menigeen ontwikkelt de wedergeboorte zich langzamerhand van der jeugd af aan. God leidt de Zijnen op Zijn wijze. (…)
Bij den wedergeborene is er veel meer gevoel van zonde dan bij den niet-wedergeborene; want eerst wanneer God hem staande houdt op de weg, eerst dan begint de onbekeerde te roepen: “Heere, wat wilt Gij, dat ik doen zal?” Als hij echter zó roept, is hij dan nog onwedergeboren? Zeg mij dat eens! Is hij nog onwedergeboren, als hij ter aarde ligt, als hij bij God om genade aanhoudt, als hij de zonde verafschuwt?
Kijk, dat is duidelijk: Zonder die schreeuw tot God om Zijn genade kun je niet spreken van een ongelovige. Immers, waar komt anders de wetenschap vandaan dat alleen Hij de genade kan geven. De overtuiging dat er buiten Hem geen leven is?
Het punt is dat als we stellen dat zondenbesef, het sterven aan de wet, zonder die tot Christus uitdrijvende smart, mogelijk wedergeboorte zou kunnen zijn en er vervolgens op een teken wordt gewacht om daadwerkelijk tot de Zaligmaker te
mogen vluchten op de wijze als Kohlbrugge hier beschrijft.
Dit is een klein geloof, wat Kohlbrugge beschrijft. Een geloof dat weet waar de Zaligheid te krijgen is. Daarom stelt Kohlbrugge tegelijkertijd een ruim aanbod van genade voor deze schuldverslagen zondaar. Zie Markus 9:24.
Weet je wat de oude schrijvers als Abraham Hellenbroek en Joost van Laren doen als pastorale toepassing van deze tekst?
Eerst een liefdevolle verwijzing naar de Zaligmaker en dan een scherpe vermaning om de gewilligheid van de Zaligmaker niet te veronachtzamen. Om niet de opwas in het geloof tegen te staan door eigen ellende als kenmerk vast te houden.
Een vermaan om op te zien naar de Zaligmaker met volkomen genade en al Zijn weldaden. En dat leert Kohlbrugge ook! Zondag 7 compleet, in het begin heel verlangend en meer uitziend en in de opwas meer standvastig daarop vertrouwen.
Maar nooit leven aanwijzen of veronderstellen bij
enkel schuldbesef vanuit een gedachte dat dit de heilsorde is en dat dus openbaring van Christus ook wel kan komen en niet enkel is voorbehouden als een uitzonderlijke genade voor meer verzekerde gelovigen. Zonder Christus is er geen leven. Want zonder geloof dat Hem en al Zijn weldaden aanneemt is er geen rechtvaardiging en dus geen verzoening met God. En dat is wat de waarachtige bekering inhoudt. Met minder kan het niet op de eeuwigheid aan.
Zolang Christus niet als Zaligmaker als een stroom wordt aangelopen, komt er ook geen leven van vertrouwen en hoop zoals in de HC staat.
Gods Geest werkt krachtdadig en onwederstandelijk. Dat zal blijken na de wedergeboorte.
Neem Kohlbrugge compleet en dan zie je geen verschillen met de oude reformatoren en latere nadere reformatoren.
Het overtuigende werk van Gods Geest kan een tijd in beslag nemen, maar pas na het roepen om de Zaligmaker is het leven er.
Een kind dat huilt geeft blijk van leven. Een kind huilt altijd om zijn moeder als het gezond is. Omdat de moeder de melk geeft en de enige is die het kind kan troosten.
Zolang het kind niet huilt om getroost te worden is het nog niet geboren. De wedergeboorte is niet anders. Als een zondaar schreeuwt om genade moet de Trooster aangeboden worden, zonder omhalen en zonder belemmeringen. Een huilende baby hou je toch ook niet weg van de moeder?
Terug naar het topic: Ik vrees dat op dit punt de mening binnen genoemde kerkverbanden niet gelijkluidend zijn.
Daarmee is het voor zijn thuiskomst nog niet goed... maar het zegt toch een hoop... het geeft ook troost. Juist daarom durfde die jongen ook naar huis te gaan en om een aanstelling als dienstloner te vragen.