2e kerstdag geen dienst

[Hendrikus]

Nou Willem Hendrik is het mist Zwart!
Hendrikus!

Als het mist, is het bij ons meestal niet zwart.

Verklaar je nader....

[Josephus]

Dat is dan zijn opinie. En daar hoef ik het natuurlijk niet eens mee te wezen, en wel op Bijbelse gronden. Lees bijvoorbeeld nergens in de Bijbel dat het Evangelie verkondigd wordt door middel van muziek.

Ai. Je gaat hiermee wel lijnrecht in tegen de twee belangrijkste reformatoren... Trouwens, los daarvan: wat dacht je van de Psalmen? Dacht je dat ze die in de tijd van de Bijbel niet zongen? Ik zou niet durven beweren dat daar geen Evangelie in staat!

[Hendrikus]

schaapjes in de mist

[Bert Mulder]

Dat is dan zijn opinie. En daar hoef ik het natuurlijk niet eens mee te wezen, en wel op Bijbelse gronden. Lees bijvoorbeeld nergens in de Bijbel dat het Evangelie verkondigd wordt door middel van muziek.

Ai. Je gaat hiermee wel lijnrecht in tegen de twee belangrijkste reformatoren... :? Trouwens, los daarvan: wat dacht je van de Psalmen? Dacht je dat ze die in de tijd van de Bijbel niet zongen? Ik zou niet durven beweren dat daar geen Evangelie in staat!

Zal ik ten eerste dit maar aanhalen, wat ik eerder al zei:

Heb ik nooit menen te beweren dat de andere elementen van de Kerkdienst niet belangerijk waren. MIjn punt is altijd geweest dat de prediking centraal MOET staan. Omdat God dat wil, en ook zo in Zijn Woord geboden heeft. In wat betreft het zingen, als het psalmen zijn dan is dat ook inderdaad God's Woord, hoewel dat, mijns insziens, nooit de prediking kan vervangen, maar naast elkaar hoort te staan.

Ook kan van zingen gezegd worden dat het in grote mate een vorm van bidden is. Waarin we onze Heere loven en prijzen, en ook onze noden bekend maken.

Lijnrecht tegen Calvijn en Luther in zeg je? Dan lees je de hervormers wel anders dan ik, of heb je misschien wat citaten die ik gemist heb? Meende ik te weten dat DE grootste impetus voor de reformatie "Sola Scriptura" was, in andere woorden, de Schrift en de prediking van de Schrift.

Verder over dit punt, als ik dan 2 hervormers tegenspreek, dan spreek ik in elk geval de taal van de Bijbel, waar duidelijk in Romeinen 10 staat dat God's Woord en de prediking ervan het ENIGE middel is om tot het geloof te komen.

[Josephus]

Bert, over Luther en Calvijn schreef ik eerder:

Men haalt nog wel eens Calvijn van stal als het om de soberheid van de liturgie gaat. Nu was Calvijn inderdaad waarschijnlijk niet heel muzikaal, maar hij heeft hierover zeker een aantal dingen geschreven die men tegenwoordig gemakshalve maar even vergeten schijnt te zijn.

1) Kerkmuziek staat bij Calvijn niet tegenover de gesproken verkondiging, maar is juist onderdeel daarvan! Het lied van de gemeente is dus niet slechts antwoord, maar heeft zelf een verkondigende functie.
2) Calvijn zegt zelf dat een gezongen tekst op de mens een grotere uitwerking heeft dan een tekst die gesproken wordt. Hij schat het bereik van de gezongen verkondiging zelfs hoger in dan die van het gesproken woord!

Wat Luther betreft: daar vind je inderdaad liturgische vormen terug die ook in de Rooms-katholieke kerk aanwezig waren, maar dat is op zichzelf natuurlijk geen bezwaar. De grote Bach heeft ook een aantal missen geschreven, er is toch niemand die hem daarmee van "roomsche streken" zou willen betichten? Sterker nog, er is in de (kerk)muziekgeschiedenis weinig muziek geschreven die (letterlijk) verheffender is dan de Hohe Messe.

Verder heb ik weinig behoefte aan een woordenstrijd over de uitleg van een bijbelgedeelte. Ik haal daar in ieder geval zeker niet uit dat de prediking het enige middel is om tot geloof te komen. En zou dat al zo zijn, dan moeten we het begrip "prediking" maar ruim opvatten. Als mijn God tot mij spreekt door middel van een lied, is dat evengoed prediking!

Ten slotte: als het Woord van God al zo vol staat met allerlei teksten over muziek, zou Hij dan niet juist willen dat we die scheppingsgave ook in de praktijk in Zijn Eredienst gebruiken?

[Bert Mulder]

Ten eerste, Calvijn in zijn Institutie over de prediking: (sorry for my english)

6.Meaning and limits of the ministry

Moreover, as at this time there is a great dispute as to the efficacy of the ministry, some extravagantly overrating its dignity, and others erroneously maintaining, that what is peculiar to the Spirit of God is transferred to mortal man, when we suppose that ministers and teachers penetrate to the mind and heart, so as to correct the blindness of the one, and the hardness of the other; it is necessary to place this controversy on its proper footing.

The arguments on both sides will be disposed of without trouble, by distinctly attending to (1) the passages in which God, the author of preaching, connects his Spirit with it, and then promises a beneficial result; or (2), on the other hand, to the passages in which God, separating himself from external means, claims for himself alone both the commencement and the whole course of faith.

(1) The office of the second Elias was, as Malachi declares, to "turn the heart of the fathers to the children, and the heart of the children to their fathers" (Mal. 4: 6.) Christ declares that he sent the Apostles to produce fruit from his labours, (John 15: 16.) What this fruit is Peter briefly defines, when he says that we are begotten again of incorruptible seed, (1 Pet. 1: 23.) Hence Paul glories, that by means of the Gospel he had begotten the Corinthians, who were the seals of his apostleship, (1 Cor. 4: 15;) moreover, that his was not a ministry of the letter, which only sounded in the ear, but that the effectual agency of the Spirit was given to him, in order that his doctrine might not be in vain, (1 Cor. 9: 2; 2 Cor. 3: 6.) In this sense he elsewhere declares that his Gospel was not in word, but in power, (1 Thess. 1: 5.) He also affirms that the Galatians received the Spirit by the hearing of faith, (Gal. 3: 2.) In short, in several passages he not only makes himself a fellow-worker with God, but attributes to himself the province of bestowing salvation, (1 Cor. 3: 9.)

(2) All these things he certainly never uttered with the view of attributing to himself one iota apart from God, as he elsewhere briefly explains. "For this cause also thank we God without ceasing, because, when ye received the word of God which ye heard of us, ye received it not as the word of men, but (as it is in truth) the word of God, which effectually worketh also in you that believe," (1 Thess. 2: 13.) Again, in another place, "He that wrought effectually in Peter to the apostleship of the circumcision, the same was mighty in me toward the Gentiles," (Gal. 2: 8.) And that he allows no more to ministers, is obvious from other passages. "So then neither is he that planteth any thing, neither he that watereth; but God that giveth the increase," (1 Cor. 3: 7.) Again, "I laboured more abundantly than they all: yet not I, but the grace of God which was with me," (1 Cor. 15: ]0.) And it is indeed necessary to keep these sentences in view, since God, in ascribing to himself the illumination of the mind and renewal of the heart, reminds us that it is sacrilege for man to claim any part of either to himself.

Still every one who listens with docility to the ministers whom God appoints, will know by the beneficial result, that for good reason God is pleased with this method of teaching, and for good reason has laid believers under this modest yoke.

[Bert Mulder]

Enkele citaten over Calvijn en Instrumentale muziek in de godsdienstoefening:

(van deze site) http://www.piney.com/MuJohnCalvin.html

Instrumental Music in Public Worship: The Views of John Calvin

Instrumental Music in Worship is "exhibiting a silly delight in that worship of the Old Testament which was figurative and terminated with the gospel."

When Israel committed musical idolatry at Mount Sinai, the rejected the Covenant and God gave them the Law "because of transgression." In defining the two silver trumpets, God restricted them to signalling or blowing the alarm over their enemies. John Calvin notes that:

Harmony of the Law - Volume 2 by John Calvin

But when the congregation is to be gathered together, ye shall blow, but ye shall not sound an alarm. Numbers 10:7

"For this office, to which they were appointed, was no servile one, as that they should blow the trumpets at the command of others; but rather did God thus set them over public affairs,

that the people might not tumultuously call their assemblies in the blindness and precipitation of passion, but rather that modesty, gravity, and moderation should be observed in them.

"We know how often in earthly affairs God is not regarded, but counsels are confidently discussed without reference to His word. He testified, therefore, by this employment of the priests,

that all assemblies, except those in which He should preside, were accursed.

"Profane nations also had their ceremonies, such as auguries, supplications, soothsayings, victims, because natural reason dictated that nothing could be engaged in successfully without Divine assistance;

but God would have His people bound to Him in another way, so that, when called by the sound of the sacred trumpets as by a voice from heaven,

they should assemble to holy and pious deliberations. The circumstance of the place also has the same object.

The door of the Tabernacle was to them, as if they placed themselves in the sight; of God.

We will speak of the word dewm, mogned (synagogue) elsewhere. Although it signifies an appointed time, or place, and also an assembly of the people, I prefer translating it convention, because God there in a solemn manner,

as if before His sacred tribunal, called the people to witness, or, according to appointment, proceeded to make a covenant with them.

Of the trumpet playing not allowed for the assembly, he notes:

Thus Malvenda in Poole's Syn., "et clangetis taratantara." The word is used by Ennius "At tuba terribili sonitu taratantara dixit." -- Serv. in, AEn, 4. A.V., "an alarm."

"But the trumpet sounded with its terrible taratantara." Ennius (Q. Ennius)

Moribus antiquis res stat Romana virisque
On ancient ways and heroes stands the Roman state
O Tite tute Tati tibi tanta, tyranne, tulisti
Oh, you tyrant, Titus Tatius! You took such great things for yourself

Quintus Ennius (239 BC-169 BC) epic poet, dramatist, and satirist, the most influential of the early Latin poets, rightly called the founder of Roman literature. His epic Annales, a narrative poem telling the story of Rome from the wanderings of Aeneas to the poet's own day, was the national epic until it was eclipsed by Virgil's Aeneid.

"The hatsotserah, or straight trumpet (Ps. 98:6; Num. 10:1-10). This name is supposed by some to be an onomatopoetic word, intended to imitate the pulse-like sound of the trumpet, like the Latin taratantara. Some have identified it with the modern trombone."htt

p://www.geocities.com/latingreeksite/epigrams/ennius.htm
By the term Law, Paul frequently understands that rule of holy living in
which God exacts what is his due,
giving no hope of life unless we obey in every respect;
and, on the other hand,
denouncing a curse for the slightest failure.

This Paul does when showing that we are freely accepted of God,
and accounted righteous by being pardoned,
because that obedience of the Law to which the reward is promised
is nowhere to be found.

Hence he appropriately represents
the righteousness of the Law and
the Gospel as opposed to each other.

But the Gospel has not succeeded the whole Law in such a sense
as to introduce a different method of salvation. It rather confirms the Law, and proves that every thing which it promised is fulfilled. What was shadow, it has made substance.

As Martin Luther notes:

But as our would-be wise, new spirits assert that faith alone saves, and that works and external things avail nothing, we answer:

It is true, indeed, that nothing in us is of any avail but faith, as we shall hear still further. But these blind guides are unwilling to see this, namely,

that faith must have something which it believes, that is, of which it takes hold, and upon which it stands and rests.

Thus faith clings to the water, and believes that it is Baptism, in which there is pure salvation and life;

not through the water (as we have sufficiently stated), but through the fact that it is embodied in the Word and institution of God, and the name of God inheres in it.

Now, if I believe this, what else is it than believing in God as in Him who has given and planted His Word into this ordinance, and proposes to us this external thing wherein we may apprehend such a treasure? Martin Luther

"Like most religious reformers, Calvin relied on song by the people, and discourages musical instruments which he compared to childish toys which ought to be put away in manhood. So deeply did his teaching sink into the Genevans, that three years after his death they melted down the pipes of the organ in his church, to form flagons for the communion. And his principle were adopted widely in Britain." (W. T. Whitley, Congregational Hymn-Singing (London: J. M. Dent & Sons Ltd., 1933, p. 58).

"To sing the praises of God upon the harp and psaltery," says Calvin, "unquestionably formed a part of the training of the law and of the service of God under that dispensation of shadows and figures, but they are not now to be used in public thanksgiving." (On Ps. lxxi. 22)

He says again: "With respect to the tabret, harp, and psaltery, we have formerly observed, and will find it necessary afterwards to repeat the same remark,

that the Levites, under the law, were justified in making use of instrumental music in the worship of God;

it having been his will to train his people, while they were yet tender and like children, by such rudiments until the coming of Christ.

But now, when the clear light of the gospel has dissipated the shadows of the law and taught us that God is to be served in a simpler form,

it would be to act a foolish and mistaken part to imitate that which the prophet enjoined only upon those of his own time." (On Ps. lxxxi. 3.)

He further observes: "We are to remember that the worship of God was never understood to consist in such outward services, which were only necessary to help forward a people as yet weak and rude in knowledge in the spiritual worship of God.

[Nor from the beginning was there any other method of worshipping God, the only difference being, that this spiritual truth, which with us is naked and simple,

was under the former dispensation wrapped up in figures. And this is the meaning of our Saviour's words, "The hour cometh, and now is, when the true worshippers shall worship the Father in spirit and in truth" (John 4:23).

For by these words he meant not to declare that God was not worshipped by the fathers in this spiritual manner, but only to point out a distinction in the external form: that is, that while they had the Spirit shadowed forth by many figures, we have it in simplicity.

But it has always been an acknowledged point, that God, who is a Spirit, must be worshipped in spirit and in truth.]

A difference is to be observed in this respect between his people under the Old and under the New Testament; for now that Christ has appeared, and the church has reached full age,

it were only to bury the light of the gospel should we introduce the shadows of a departed dispensation.

From this it appears that the Papists, as I shall have occasion to show elsewhere, in employing instrumental music cannot be said so much to imitate the practice of God's ancient people as to

Psalm 78: it in a sense less and absurd manner,

exhibiting a silly delight in that worship of the Old Testament which was figurative and terminated with the gospel." (On Ps. xcii. 1.)

John Calvin understood "Dispensational Distinctions" as well as the place of music in the Law period under the monarchy of kings rather than of God.

"There is then no other argument needed to condemn superstitions, than that they are not commanded by God: for when men allow themselves to worship God according to their own fancies, and attend not to His commands, they pervert true religion." Calvin's Commentaries, 9:414.

He continues:

"Hebrews 9:1. "Then verily the first", &c. After having spoken generally of the abrogation of the old covenant, he now refers specially to the ceremonies.

His object is to show that

there was nothing practiced then to which Christ's coming has not put an end.

He says first, that under the old covenant there was a specific form of divine worship, and that it was peculiarly adapted to that time. It will hereafter appear by the comparison what kind of things were those rituals prescribed under the Law.

"Were any one to ask why the Apostle speaks with so little respect and even with contempt of Sacraments divinely instituted, and extenuates their efficacy? This he does, because he separates them from Christ; and we know that when viewed in themselves they are but beggarly elements, as Paul calls them. (Gal. 4: 9.)

Because the music in connection with animal sacrifices under the Law were part of a training or disciplinary system, John Calvin understands the difference between the Old Law and the New Covenant

Then Calvin notes what the Catholics confess: that it was not really a borrowing from the sacrificial system but from the world of entertainment from all pagans:

"From this it appears that the Papists, as I shall have occasion to show elsewhere, in employing instrumental music

cannot be said so much to imitate the practice of God's ancient people as to ape it in a senseless and absurd manner,

exhibiting a silly delight in that worship of the Old Testament which was figurative and terminated with the gospel." (Psalm 92:1)

"We need not shrink from admitting that candles, like incense and lustral water, were commonly employed in pagan worship and in the rites paid to the dead. But the Church from a very early period took them into her service, just as she adopted many other things indifferent in themselves, which seemed proper to enhance the splendour of religious ceremonial. We must not forget that most of these adjuncts to worship, like music, lights, perfumes, ablutions, floral decorations, canopies, fans, screens, bells, vestments, etc.

were not identified with any idolatrous cult in particular;

they were common to almost all cults.

They are, in fact, part of the natural language of mystical expression, and such things belong quite as much to secular ceremonial as they do to religion. Catholic Encyclopedia on Candles

Of Psalm 71:22. We are not, indeed, forbidden to use, in private, musical instruments, but they are banished out of the churches by the plain command of the Holy Spirit, when Paul, in 1 Corinthians 14:13, lays it down as an invariable rule, that we must praise God, and pray to him only in a known tongue. By the word of truth, the Psalmist means that the hope which he reposed in God was rewarded, when God preserved him in the midst of dangers.

[Note: Paul connects speaking in tongues and musical instruments which are only useful for signalling in warfare if you interpret the message before you sound it]

The promises of God, and his truth in performing them, are inseparably joined together.

Unless we depend upon the word of God, all the benefits which he confers upon us will be unsavoury or tasteless to us; nor will we ever be stirred up either to prayer or thanksgiving,

if we are not previously illuminated by the Divine word.

So much the more revolting, then, is the folly of that diabolical man, Servetus, who teaches that the rule of praying is perverted

as if we could have any access into the presence of God, until he first invited us by his own voice to come to him.

Of Psalm 33 Calvin addressed both the end of the legalistic system and the use of instruments:

There is a distinction, however, to be observed here, that we may not indiscriminately consider as applicable to ourselves, every thing which was formerly enjoined upon the Jews. I have no doubt that playing upon cymbals, touching the harp and the viol, and all that kind of music, which is so frequently mentioned in the Psalms,

was a part of the education; that is to say, the puerile instruction of the law: I speak of the stated service of the temple.

[The "people's" congregation were quarantined from the temple when the trumpets signalled the beginning of sacrifice. Only the civil-temple state sacrificed tens of thousands of innocent animals as their TYPE of the future sacrifice of Jesus Christ with the mocking music of the warrior Levites whose service was "hard bondage."]

For even now, if believers choose to cheer themselves with musical instruments, they should, I think, make it their object not to dissever their cheerfulness from the praises of God.

But when they frequent their sacred assemblies, musical instruments in celebrating the praises of God would be no more suitable than the burning of incense, the lighting up of lamps, and the restoration of the other shadows of the law.

The Papists, therefore, have foolishly borrowed this, as well as many other things, from the Jews.

Men who are fond of outward pomp may delight in that noise;

but the simplicity which God recommends to us by the apostle is far more pleasing to him. Paul allows us to bless God in the public assembly of the saints only in a known tongue, (1 Corinthians 14:16.)

The voice of man, although not understood by the generality,

assuredly excels all inanimate instruments of music; and yet we see what St Paul determines concerning speaking in an unknown tongue. [Paul uses the terms lifeless instruments or carnal weapons]

What shall we then say of chanting, which fills the ears with nothing but an empty sound?

A modern writer agrees:

"At a time when there is a rising protest against monologous and therefore sometimes monotonous 'one man ministeries' in the churches, and when it is complained increasingly that the preacher is one of the few remaining public figures whose formal remarks allow no public interrogation or discussion (even Presidents are subjected now to the discipline of public interview), it is perhaps in order for the churches to look here in Corinthiasn to their earliest structure (including interrogation and challenge)... in place of the often dull and unprofitable responsive readings before it and of some of the singing which seems to be often, at the conscious or mental level at least,

low level glosolalia with instrumental accompaniment." (Fredreck Dale Bruner, A Theology of the Holy Spirit, p. 300)

Calvin continues:

Does any one object, that music is very useful for awakening the minds of men and moving their hearts? I own it;

but we should always take care that no corruption creep in, which might both defile the pure worship of God and involve men in superstition. Moreover, since the Holy Spirit expressly warns us of this danger by the mouth of Paul,

to proceed beyond what we are there warranted by him is not only, I must say, unadvised zeal, but wicked and perverse obstinacy.

Again, Calvin notes that: "We know that our Lord Jesus Christ has appeared, and by His advent has abolished these legal shadows.

Instrumental music, we therefore maintain, was only tolerated on account of the times and the people, because they were as boys, as the sacred Scripture speaketh, whose condition required these puerile rudiments.

But in gospel times we must not have recourse to these unless we wish to destroy the evangelical perfection and to obscure the meridian light which we enjoy in Christ our Lord." (Calvin's Commentary on the Thirty-third Psalm, and on 1 Sam. 18:1-9).



--------------------------------------------------------------------------------


In The Mode of obtaining the Grace of Christ, Calvin notes:

9. It is, however, to be carefully observed, that Christian liberty is in all its parts a spiritual matter, the whole force of which consists in giving peace to trembling consciences, whether they are anxious and disquieted as to the forgiveness of sins, or as to whether their imperfect works, polluted by the infirmities of the flesh, are pleasing to God, or are perplexed as to the use of things indifferent.

It is, therefore, perversely interpreted by those who use it as a cloak for their lusts,

that they may licentiously abuse the good gifts of God, or who think there is no liberty unless it is used in the presence of men, and,

accordingly, in using it pay no regard to their weak brethren.

Under this head, the sins of the present age are more numerous. For there is scarcely any one whose means allow him to live sumptuously,

who does not delight in feasting, and dress, and the luxurious grandeur of his house, who wishes not to surpass his neighbor in every kind of delicacy, and does not plume himself amazingly on his splendor.

And all these things are defended under the pretext of Christian liberty.

They say they are things indifferent:

I admit it, provided they are used indifferently.

But when they are too eagerly longed for, when they are proudly boasted of, when they are indulged in luxurious profusion, things which otherwise were in themselves lawful are certainly defiled by these vices.

Paul makes an admirable distinction in regard to things indifferent:

"Unto the pure all things are pure: but unto them that are defiled and unbelieving is nothing pure; but even their mind and conscience is defiled" (Tit. 1: 15.)

For why is a woe pronounced upon the rich who have received their consolation? (Luke 6: 24,) who are full, who laugh now, who "lie upon beds of ivory and stretch themselves upon their couches;" "join house to house," and "lay field to field;" "and the harp and the viol, the tabret and pipe, and wine, are in their feasts," (Amos 6: 6; Isa. 5: 8, 10.)

Certainly ivory and gold, and riches, are the good creatures of God, permitted, nay destined, by divine providence for the use of man; nor was it ever forbidden to laugh, or to be full, or to add new to old and hereditary possessions, or to be delighted with music, or to drink wine.

This is true, but when the means are supplied to roll and wallow in luxury, to intoxicate the mind and soul with present and be always hunting after new pleasures,

is very far from a legitimate use of the gifts of God.

Let them, therefore, suppress immoderate desire, immoderate profusion, vanity, and arrogance, that they may use the gifts of God purely with a pure conscience. When their mind is brought to this state of soberness, they will be able to regulate the legitimate use.

On the other hand, when this moderation is wanting, even plebeian and ordinary delicacies are excessive.

For it is a true saying, that a haughty mind often dwells in a coarse and homely garb, while true humility lurks under fine linen and purple. Let every one then live in his own station, poorly or moderately, or in splendor; but let all remember that the nourishment which God gives is for life, not luxury, and

let them regard it as the law of Christian liberty, to learn with Paul in whatever state they are, "therewith to be content," to know "both how to be abased," and "how to abound," "to be full and to be hungry, both to abound and to suffer need," (Phil. 4: 11.)



--------------------------------------------------------------------------------


In The Necessity of Reforming the Church (1543) Calvin wrote:

"In inveighing against ceremonies themselves, and also in abrogating a great part of them, we confess that there is some difference between us and the prophets. They inveighed against their countrymen for confining the worship of God to external ceremonies, but still ceremonies which God himself had instituted; we complain that the same honor is paid to frivolities of man's devising.

They, while condemning superstition, left untouched a multitude of ceremonies

which God had enjoined, and which were useful and appropriate to an age of tutelage;

our business has been to correct numerous rites which had either crept in through oversight, or been turned to abuse and which, moreover, by no means accorded with the time.

For, if we would not throw everything into confusion,

we must never lose sight of the distinction between the old and the new dispensations, and of the fact that ceremonies, the observance of which was useful under the law,

are now not only superfluous, but vicious and absurd.

But in regard to the former, it is plain that

they are destitute of authority from the scriptures,

as well as of any approved example of such intercession; while, as to the latter,

Paul declares that none can invoke God, save those who have been taught by his word to pray. On this depends the confidence with which it becomes pious minds to be actuated and imbued when they engage in prayer.

But is it not altogether at variance with reason that the ploughing oxen should starve, and the lazy asses be fed? They will say, however, that they serve at the altar. I answer, that the priests under the law deserved maintenance, by ministering at an altar;

but that, as Paul declares, the case under the New Testament is different.

And what are those altar services, for which they allege that maintenance is due to them? Forsooth, that they may perform their masses and chant in churches, for example,

partly labor to no purpose,

and partly perpetrate sacrilege, thereby provoking the anger of God. See for what it is that they are alimented at the public expense!

Westminster Confession of Faith CHAPTER XXI

Of Religious Worship, and the Sabbath Day

I. The light of nature showeth that there is a God, who hath lordship and sovereignty over all, is good, and doth good unto all, and is therefore to be feared, loved, praised, called upon, trusted in, and served, with all the heart, and with all the soul, and with all the might.

But the acceptable way of worshiping the true God is instituted by himself,

and so limited by his own revealed will,

that he may not be worshiped according to the imaginations and devices of men,

or the suggestions of Satan, under any visible representation,

or any other way not prescribed in the Holy Scripture.

C.H. Spurgeon once said, (cited in Christian History magazine, Vol. 5, No. 4). The church needing reformation in Calvin's day was the tradition-encrusted church of Rome. Shortly after the Reformation, for those leaving Rome behind, two streams became apparent.

One was the stream of classical Protestant orthodoxy, represented today by a handful of Gideons in their desktop publishing winevats.

The other was the left wing of the Reformation - the anabaptist movement. In the early years, the anabaptists were suffering outsiders.

But today the anabaptist church is the Establishment - an establishment governed by a chaos of traditions instead of biblical worship.

Everywhere we look we see Christians approaching God with observances in worship which Calvin calls 'the random offspring of their own brain.'"

Though this work is not an elaborate systematic presentation of the foundations of Christianity, such as Calvin's Institutes, it has still been correctly acknowledged as one of the most important documents of the Reformation.

Calvin here pleads the cause dearest to his heart before an assembly perhaps the most august that Europe could have furnished in that day. It has been said that the animated style used by Calvin in this work would not lose by comparison with any thing in the celebrated "Dedication" prefixed to his Institutes.

To this day, The Necessity of Reforming the Church remains a powerful weapon, both defensive and offensive, to fight the contemporary battle for Protestantism - the everlasting gospel of truth. Here, in our modern setting, we find the answers to many of the vexing questions which continue to agitate the Church.

[Bert Mulder]

Zeker, muziek nam bij Luther een grote plaats in. Maar het verplaatste nooit de prediking. Nu dan een citaat over Luther en de prediking, van deze site:

http://www.panoplia.nl/beta/paginadomus ... php?id=109

In het Lutheronderzoek is er weinig eenstemmigheid over het centrum van de leer en prediking van Luther. Dat er zo’n diversiteit aan meningen bestaat, hangt samen met de aard van Luthers prediking en theologie. Luther heeft geen theologisch systeem gegeven. En zijn prediking is zoals hij is: sprankelend en bewegelijk. Hierdoor echter is zijn theologie moeilijk in kaart te brengen. Wel is het zo dat hij in de hoofdzaken een vaste koers gevaren heeft, maar in het leggen van de accenten zijn er wel wijzigingen opgetreden al naargelang de fronten, waarop Luther vanuit het Evangelie te strijden had.
Het is zondermeer duidelijk dat bij Luther het Woord en de prediking van het Woord in het middelpunt staan. Ditzelfde kan echter niet gezegd worden van de Heilige Geest. Luther spreekt niet zoveel over de Heilige Geest. Hij heeft het veel meer over Christus en de belofte van het Evangelie. Toch: al is het zo, dat Luther de Heilige Geest niet zo vaak uitdrukkelijk noemt, het werk van de Geest is het zuurdeeg, dat al zijn preken doortrekt.
Luther laat zich verschillend uit over de betekenis van het zogenaamde uitwendige Woord. Hij kan er negatief over zijn, omdat hij daarin het wettische karakter van een geloof ziet, dat niet werkelijk leeft. Zo’n geloof is in feite een dood geloof, dat niet ontspringt aan de levende God. Aan de andere kant heeft het uitwendige Woord voor Luther een grote waarde, omdat het aanwijst, dat het heil, dat God openbaart en schenkt, niet vanuit ons opkomt, niet door ons is bedacht, maar dat het buiten ons, van God komt. Dat het Woord zoals het er ligt, in de Schriften, voor ons de boodschap van heil bevat, betekent, dat het heil buiten ons ligt in God zelf.
In zijn strijd tegen de dopers, die de Schrift en het Woord als iets uitwendigs zagen, en de Geest min of meer los van het Woord alle nadruk gaven, wijst Luther sterk op de geestelijkheid van het Woord zelf. Dat het Woord er is, is het werk van de Geest. Daarom is het Woord zelf ook vol van de aanwezigheid en de kracht van de Geest. Juist daarom moeten wij ons aan dit Woord onderwerpen, ons er door laten leiden en ons hele leven erdoor te laten bestempelen. Als Luther het over het Woord heeft, denkt hij vooral aan de prediking van het Woord. Het Woord is ervoor om verkondigd te worden. Daarin gaat Luther zelfs zover dat hij een duidelijke voorkeur heeft voor het horen van het Woord boven het lezen van het Woord.
Woord en Geest zijn bij Luther nauw met elkaar verbonden. Woord en Geest schijnen geheel met elkaar samen te vallen. Dit zou betekenen dat waar dit Woord gepredikt wordt, zonder meer de Geest werkzaam is. Luther laat zien dat Woord en Geest beide uiterst nauw met elkaar verbonden zijn. Maar nooit wordt deze verbinding een zonder meer samenvallen van beide, waardoor een zeker automatisme zou kunnen ontstaan en het eigene van de Geest geheel zou wegvallen. Bij Luther moeten wij dus wel onderscheid tussen Woord en Geest blijven zien, waarin vooral naar voren komt dat het Woord alleen geloof vindt bij de mens, wanneer het door de Geest in het hart wordt gebracht.
Dit laatste heeft bij Luther een diepere theologische achtergrond. Bewust heeft Luther zich willen stellen in de katholieke leertraditie van de Kerk der eeuwen, ook op het punt van de belijdenis aangaande de Godheid van de Heilige Geest. Niet alleen de Vader en de Zoon, maar ook de Heilige Geest is God zelf in eigen persoon. Deze God is soeverein, die zich niet laat binden dan aan zichzelf alleen. Dat betekent in de relatie tot het Woord, dat dit Woord, omdat het Woord van God is, en dus ook van God de Heilige Geest, een betrouwbaar Woord is. Wij kunnen erop aan in leven en in sterven omdat wij op God Zelf aan kunnen. Maar tegelijkertijd kunnen wij God, en dus ook de Heilige Geest niet opsluiten in zijn Woord. Daarom wordt het Woord Gods nooit een magisch woord. Geen woord, dat parallel met de werking van de sacramenten volgens de Roomse sacramentsleer ex opere operato werkt, zonder meer vanuit zichzelf werkt. God is en blijft soeverein. Dat betekend inhoudelijk, dat het Woord alleen heilbrengend is, wanneer het geloofd wordt. Het is krachteloos als het op ongeloof stuit. Het kan op die manier zelfs verharding uitwerken. Niet iedereen heeft het geloof. Daarbij draagt de mens, in het bijzonder die mens, die het Woord hoort, de volle verantwoording. Maar tegelijk is ook waar, dat dit geloof het werk is van de Heilige Geest. En zo is de Geest de uitvoerder van het welbehagen van God. Met andere woorden: op de achtergrond staat hier ook Gods verkiezing. In zijn confrontatie met Erasmus komt de verkiezing sterkt op de voorgrond te staan. Maar over het algemeen staat de verkiezing bij Luther op de achtergrond maar blijft wel degelijk aanwezig.
In zijn strijd tegen Rome kon Luther niet lang genoeg hameren op de alleenwerkzaamheid van God. Er bestaat een oneindig verschil tussen, wanneer wij zelf Christus voor ons veroveren, of dat wij door Christus Zelf worden overwonnen en tot Hem worden geleid door de Geest. Het persoonlijk delen in de genade is Gods werk, werk van Christus door de Geest. In Rome kende men ook waarde toe aan het historische geloof. Het was volgens Rome een geloof dat binnen de mogelijkheden van de mens lag. Men kon het met eigen inzet en belangstelling verkrijgen. Daarbij zag Rome er ook een voorbereiding op het zaligmakende geloof in. Luther ziet echter geen verbinding tussen het historische en rechtvaardigende geloof, maar veeleer een tegenstelling. Het eerste komt uit de mens op en is ten diepste eigen gerechtigheid, en dat betekent vijandschap tegen God. Het tweede komt van God en wordt gewerkt door de Heilige Geest. En alleen wat van God zelf komt, kan voor God bestaan.
In zijn felle strijd tegen Rome liet Luther zich soms in krasse bewoordingen uit over bepaalde zaken. In zijn verhandeling van de Galatenbrief schreef hij dat de paus op zijn best een naaste medewerken van de duivel is. Luther moet soms genuanceerd worden, of beter gezegd in zijn tijd geplaatst worden. Belijden wij niet net als Luther dat de Heilige Geest het Woord overwinnend binnen doet komen in ons leven? De Geest brengt het Woord in het hart, doordat de Geest het geloof in het Woord Gods in ons wekt. Zo werkt de Geest als het ware van binnen en van buiten. In de verkondiging van het Woord is de Geest werkzaam, maar inwendig in het hart, zodat het verkondigde Woord het hart binnenkomt en vervult en anderzijds de mens, die het Woord hoort (of leest) het toevalt en spreekt: dat is zeker waar, al zou ik honderd doden moeten sterven. Ik denk dat de idee van Luther over de verhouding tussen Woord en Geest geen enkele nuancering behoeft. Geloven is volgens Luther geloven in Christus. Dat maakt het geloof tot een zaligmakend geloof. Daaruit blijkt ook, dat het gaat om het werk van de Geest, want die doet niet anders dan Christus centraal stellen in ons leven.

Amicaliter,

Pieter Stolk

[Hendrikus]

Bert, denk je nou echt dat iemand die eindeloze lappen geciteerde tekst van je leest?

Enkele citaten over Calvijn en Instrumentale muziek in de godsdienstoefening:

(van deze site) http://www.piney.com/MuJohnCalvin.html

Instrumental Music in Public Worship: The Views of John Calvin

Instrumental Music in Worship is "exhibiting a silly delight in that worship of the Old Testament which was figurative and terminated with the gospel."
.......................................................................................................
.......................................................................................................
.......................................................................................................
.......................................................................................................
.......................................................................................................
.......................................................................................................
.......................................................................................................
.......................................................................................................
...........................enz.

[Josephus]

Iemand die veel onderzoek heeft gedaan naar de rol van muziek in de eredienst, is ds. Dick Wursten, protestants predikant in Antwerpen (!).

Die heeft op zijn website een lezenswaardig artikel staan over Calvijn.

[Marnix]

Heb ik nooit menen te beweren dat de andere elementen van de Kerkdienst niet belangerijk waren. MIjn punt is altijd geweest dat de prediking centraal MOET staan. Omdat God dat wil, en ook zo in Zijn Woord geboden heeft. In wat betreft het zingen, als het psalmen zijn dan is dat ook inderdaad God's Woord, hoewel dat, mijns insziens, nooit de prediking kan vervangen, maar naast elkaar hoort te staan.

Ook kan van zingen gezegd worden dat het in grote mate een vorm van bidden is. Waarin we onze Heere loven en prijzen, en ook onze noden bekend maken.

Klopt, veel Psalmen zijn bijvoorbeeld gebeden. Verder maak je een onnodige tegenstelling. De prediking moet niet centraal staan in de eredienst. het zingen ook niet. God moet centraal staan. Hij staat centraal bij zowel de preek als bij het zingen en (aan)bidden en allen zijn belangrijke aspecten van de eredienst die Bijbels zijn en niet weg te laten. Een gradatie gaan maken in wat belangrijker en minder belangrijk is zijn totaal niet zinnig. God wil ons wat leren door de preek en God wil door ons aanbeden worden door liederen en gebed. Beiden zijn even belangrijk, het een kan niet eens zonder het ander. Het gaat om communicatie met God. Luisteren naar wat Hij te zeggen heeft in de preek, maar ook praten met Hem, communcieren, je dank naar Hem uitspreken en uitzingen. Valt een van beiden weg, dan krijg je eenzijdige communicatie en dat is niet de bedoeling. Een relatie met God hebben is tweerichtingsverkeerd, van God naar jou, en dan ook van jou naar God. Dat is net zo belangrijk. Of denk je dat een Vader het belangrijker vindt om tegen zijn kinderen dingen te zeggen, dan dat Hij het zou vinden om naar zijn kinderen te luisteren?

Paulus maakt overigens ook nergens een dergelijke indeling van hoe belangrijk iets is

2 Omdat God u heeft uitgekozen, omdat u zijn heiligen bent en hij u liefheeft, moet u zich kleden in innig medeleven, in goedheid, bescheidenheid, zachtmoedigheid en geduld. 13 Verdraag elkaar en vergeef elkaar als iemand een ander iets te verwijten heeft; zoals de Heer u vergeven heeft, moet u elkaar vergeven. 14 En bovenal, kleed u in de liefde, dat is de band die u tot een volmaakte eenheid maakt. 15 Laat in uw hart de vrede van Christus heersen, want daartoe bent u geroepen als de leden van één lichaam. Wees ook dankbaar. 16 Laat Christus’ woorden in al hun rijkdom in u wonen; onderricht en vermaan elkaar in alle wijsheid, zing met heel uw hart psalmen en hymnen voor God en liederen die de Geest u vol genade ingeeft. 17 Doe alles wat u zegt of doet in de naam van de Heer Jezus, terwijl u God, de Vader, dankt door hem.

Zo simpel is het, en wat nou belangrijker is is dan een onnodige vraag.

Dat is dan zijn opinie. En daar hoef ik het natuurlijk niet eens mee te wezen, en wel op Bijbelse gronden. Lees bijvoorbeeld nergens in de Bijbel dat het Evangelie verkondigd wordt door middel van muziek.

Ik lees nergens in de Bijbel dat preken belangrijker zijn dan zingen en bidden. En de Bijbel staat vol met voorbeelden van muziek waarin de boodschap van het evangelie zit. En zingen heeft meer functies dan het brengen van een boodschap. God kan door muziek en liedteksten mensen raken, maar in de eerste plaats is zingen bedoeld om God te eren.

[wim]

De prediking moet niet centraal staan in de eredienst. het zingen ook niet. God moet centraal staan. Hij staat centraal bij zowel de preek als bij het zingen en (aan)bidden en allen zijn belangrijke aspecten van de eredienst die Bijbels zijn en niet weg te laten.

Mee eens. Muziek wordt toch wel erg vaak als verloren tijd gezien of als pauzemoment binnen de preek.

[Hendrikus]

Mee eens. Muziek wordt toch wel erg vaak als verloren tijd gezien of als pauzemoment binnen de preek.

Laat ons nu zingen, ter verpozing van de gewijde aandacht, uit den honderdnegentienden psallem en daarvan het zevenentachtigste vars. Wij herzeggen u....

[Marnix]

De prediking moet niet centraal staan in de eredienst. het zingen ook niet. God moet centraal staan. Hij staat centraal bij zowel de preek als bij het zingen en (aan)bidden en allen zijn belangrijke aspecten van de eredienst die Bijbels zijn en niet weg te laten.

Mee eens. Muziek wordt toch wel erg vaak als verloren tijd gezien of als pauzemoment binnen de preek.

Ja... want IK heb er niet zoveel aan. Beetje passief... God laten spreken, maar het niet boeiend vinden om wat terug te zeggen.

[Mister]

Mee eens. Muziek wordt toch wel erg vaak als verloren tijd gezien of als pauzemoment binnen de preek.

Laat ons nu zingen, ter verpozing van de gewijde aandacht, uit den honderdnegentienden psallem en daarvan het zevenentachtigste vars. Wij herzeggen u....

:mrgreen: :mrgreen: