Welk boek ben jij nu aan het lezen?

[helma]

Als de muziek en de woorden samenstemmen; en je diep verwonderd bent over wie de Heere is, dan mag je dat in dankbaarheid ontvangen.
Muziek is een gave en een middel wat de Heere gegeven heeft, ook in het dienen van Hem.
In de Bijbel zie je toch ook dat muziek nauw verweven is met het dienen van God!

[Herman]

Soms vind ik het ook wel ingewikkeld. Zonder ook maar een letter te willen afdoen aan het geluk en ervaring die ds. Doornenbal beschrijft, wanneer is het een emotionele verrukking van je zelf en wanneer is het een geestelijke ervaring?

Deze ervaring hangt zonder meer samen met Gods Woord, dus dan lijkt het me tamelijk duidelijk. Daarnaast blijkt altijd uit de opvolgende vruchten of deze ervaring meer aan God verbindt of niet. Het is voor een beginnend christen vaak onduidelijk of je iets als een geestelijke ervaring moet duiden en daarom wordt het vaak in ongeloof verworpen. Dan gaat de troost ontbreken en dat is nu juist iets van de vrucht van de Geest.

[DDD]

Welke samenhang met Gods Woord zie je dan in dit voorbeeld?

[Herman]

Vanavond is het tijd om de adventspreek van ds J.T. Doornenbal te herlezen over Jesaja 11:10 waarboven de titel staat: bevindelijke duisternis en het Kerstlicht boven de Veluwe.

Afgelopen vrijdag en zaterdag was ik op de Veluwe. Zondag preek weer herlezen. Merkwaardig hoe boeiend een preek kan zijn, ook al ken je hem grotendeels.

Dat is toch de preek die hij hield na een geestelijke ervaring in de trein, op weg maar de plaats waar hij moest preken?

Inderdaad. Hij heeft een reis gemaakt van Oene naar Ridderkerk, waar hij voorging in een zendingsdienst, december 1961. Het staat beschreven in het boek van Bart Jan Spruyt: Romantiek en stichtelijkheid, nagelaten geschriften van ds. J.T. Doornenbal.

Ds. Doornenbal schrijft daarover:

De tocht over de Veluwe en heel deze avond is er een geweest om nooit meer te vergeten, zo vol en gelukkig dat ik geen woorden zal kunnen vinden om er ook maar het minste van te zeggen. Het dalende zonlicht bescheen de bossen, de aarde was licht besneeuwd, de hemel erboven als geopend, en heel de natuur was enkel vrede. De omtrekken van de bomen en bossen waren duidelijk afgetekend tegen dat onwerkelijke licht en overgoten met een schoonheid die niet meer van deze wereld leek. De weg vóór ons door de bossen leek regelrecht de hemel in te lopen, waar in het Westen donkere wolkenstrepen lagen in de heldere lucht en de hemel de aarde raakte.
Wat later in de avond werd het witte licht roodachtig gekleurd en de dingen der aarde werden nog wonderlijker, het was een betoverend licht, dat zelfs de lelijkste huizen mooi maakte. Dan stroomt het hart vol van het wonder, van vrede en zaligheid, er is dan iets van de hemel, die de avond één geheel leek met de aarde, iets van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde die wij verwachten, en dat het hart doet juichen van vreugde.

En vervolgens eindigt hij de genoemde preek:

En dan mag u nog zingen straks, in de eenzaamheid van uw woning, en in de donkerheid van uw zielenacht: 'Maar de Heer zal uitkomst geven, Hij die 's daags Zijn gunst gebiedt, ik zal in dit vertrouwen leven, en dat melden in mijn lied'. En dan leidt het licht door de donkerheid, tot daar. Ik heb er vanavond nog even bij gedacht, bij dat onbeschrijfelijke licht over de bossen en de heuvels van de Veluwe, tot daar waar de zon nooit meer ondergaat en waar de maan haar schijnsel nooit meer in zal trekken, want aldaar zal geen nacht meer wezen, en geen donkerheid, en geen strijd, en geen zending. De vrede van Sions kinderen zal groot zijn, want daar blijft een ruste over voor het volk van God. Amen.

Dit vond ook allemaal nog eens plaats nadat hij in juli een beroep naar Arnemuiden heeft aangenomen, maar hij is nooit effectief naar die plaats gegaan. "God of satan hebben mij verhinderd om te gaan," schrijft hij daar zelf over. Vanuit deze situatie van absolute geestelijke duisternis houdt hij deze preek. De natuurervaring staat overigens in tussen de zondagse bediening van het Woord uit Jesaja 9:1 en deze preek.