De SGP - een open partij

[Zeeuw]

Ah, als dat je hoofdpunt is, is het vreemd over wagenparken te beginnen. Ik vind het vrij logisch dat de gezindte daar gaat wonen waar reformatorische scholen zijn. Dat jij dat bestempeld als zouteloos of te zout is veel te kort door de bocht.

Het is precies andersom, beste @Zeeuw. Die reformatorische scholen zijn daar, omdat steeds meer gezinnen uit de stad en stedelijke omgevingen zijn vertrokken. En de kleine schooltjes die er nog in steden zijn, leiden een kwijnend bestaan.

Uit welke grote steden zijn deze mensen dan vertrokken richting, in dit geval, de Veluwe? In Zeeland komen leerlingen van heel Zeeland naar het Calvijn College bv en verhuizen absoluut niet naar bv Goes of Middelburg of er vandaan.

[refo]

En die opwekking vindt noodzakelijk onder refo's plaats?

[Zeeuw]

Ah, als dat je hoofdpunt is, is het vreemd over wagenparken te beginnen. Ik vind het vrij logisch dat de gezindte daar gaat wonen waar reformatorische scholen zijn. Dat jij dat bestempeld als zouteloos of te zout is veel te kort door de bocht.

Het is precies andersom, beste @Zeeuw. Die reformatorische scholen zijn daar, omdat steeds meer gezinnen uit de stad en stedelijke omgevingen zijn vertrokken. En de kleine schooltjes die er nog in steden zijn, leiden een kwijnend bestaan. En elk gezin dat daarna extra vertrekt naar de Veluwe, is gewoon een klap voor zo'n school, en ook voor de kleiner wordende kerkelijke gemeente. Dáár leg ik de vinger bij. Ik vraag me best vaak af, of we nog bereid zijn om offers te brengen voor het wonen in een streek waar we misschien niet zoveel 'ons-soort-mensen' tegenkomen doordeweeks. Natuurlijk heeft dat laatste iets aantrekkelijks, althans zo begrijp ik dat. Zelf heb ik dat niet. Maar de vraag is, of dat onze roeping is als christen.
Wat ik bedoelde met zouteloos of te zout (altijd gevaarlijk om een metafoor te gebruiken): Zout is nuttig en smaakvol in de juiste hoeveelheid. Te veel zout, of te weinig zout maakt het gerecht niet smakelijker. Te weinig zout: geen reformatorische christenen meer in de steden. Te veel zout: zie het artikel van de Gelderlander over de SGP-fractie in de Betuwe. Ik vrees voor het moment dat in zo'n gemeenteraad de SGP de absolute meerderheid behaalt. Zou men dan ook met minderheden kunnen omgaan op de manier zoals de Heere Jezus in de Bergrede zegt dat we in deze wereld moeten staan? Of gaan we dan in rap tempo de plaatselijke samenleving vormgeven zoals D66 dat omgekeerd ook doet? Ik hoop dat dat niet gebeurt, anders zou ik graag zien dat een deel van de Betuwse SGP'ers naar de grote steden van ons land zouden verhuizen, of naar de stedelijke gemeenten in de Randstad, om daar op hun eigen (minderheids)plaats een lichtend licht en een zoutend zout te zijn, en in de praktijk van het leven laten zien wat het is om vanuit een levend geloof Christus na te volgen.

Ik vind dat best zorgelijk. Het is bijna een slechte gedachte van mij, maar ik hoop dat de ontwikkelingen rond art. 23 van dien aard zijn dat het samenklonteren zinloos blijkt en we als uitgeholde, zich in uiterlijkheden onderscheidende gezindte weer serieus in gesprek gaan over waar het echt om gaat.

Zover ga ik nog niet, maar wel vind ik het pijnlijk om te horen dat er vanuit de Veluwe makkelijk en hard wordt geoordeeld over kleine christelijke scholen in de Randstad die, om het hoofd boven water te houden, het toelatingsbeleid van leerlingen moeten verbreden, en daarom de kledingregel loslaten en ook de HSV accepteren naast de SV. En als ik dat dan weer hoor, bijt ik mijn tong fa. Maar het liefst zou ik willen zeggen: "Als u dat een onwenselijke ontwikkeling vindt, dan neem ik aan dat u met uw gezin op korte termijn uw huis in Barneveld, Putten, Lunteren, Opheusden, etc. te koop zet en aanstonds naar... (vul maar in) verhuist. Vijf kinderen erbij, betekent soms dat er een extra groep gevormd kan worden."

Wat verwoord je het treffend. Is me als uit het hart gegrepen. Christenzijn in een relatief veilige refobubbel is wellicht té makkelijk en/of maakt te gemakzuchtig. "Ik zend u als schapen in het midden der wolven". Ik wil daar snel bij aantekenen dat ik weet dat refo-aangelegenheden kunnen voelen als onveilig wolvengebied en de seculiere wereld als ontvankelijk en minder bevooroordeeld. Maar over het algemeen kan gesteld worden dat velen veilig onder kunnen duiken in het refowereldje zonder zich ooit voor een radicale keus gesteld te zien. "Verlaat, vergeet wat ooit u kon bekoren. Uws vaders huis, uw volk en wat voorheen u dierbaar en beminnenswaardig scheen."

* Vanzelfsprekend zijn geen van deze uitspraken generaliserend bedoeld. Er zijn ook christenen die in refogemeenschappen tot grote zegen worden gesteld.

Ik ben zo benieuwd als ik dit lees: wat doe je zelf dan precies aan het niet in de bubbel, maar in de seculiere wereld te verkeren?

[Wim Anker]

Ah, als dat je hoofdpunt is, is het vreemd over wagenparken te beginnen. Ik vind het vrij logisch dat de gezindte daar gaat wonen waar reformatorische scholen zijn. Dat jij dat bestempeld als zouteloos of te zout is veel te kort door de bocht.

Het is precies andersom, beste @Zeeuw. Die reformatorische scholen zijn daar, omdat steeds meer gezinnen uit de stad en stedelijke omgevingen zijn vertrokken. En de kleine schooltjes die er nog in steden zijn, leiden een kwijnend bestaan. En elk gezin dat daarna extra vertrekt naar de Veluwe, is gewoon een klap voor zo'n school, en ook voor de kleiner wordende kerkelijke gemeente. Dáár leg ik de vinger bij. Ik vraag me best vaak af, of we nog bereid zijn om offers te brengen voor het wonen in een streek waar we misschien niet zoveel 'ons-soort-mensen' tegenkomen doordeweeks. Natuurlijk heeft dat laatste iets aantrekkelijks, althans zo begrijp ik dat. Zelf heb ik dat niet. Maar de vraag is, of dat onze roeping is als christen.
Wat ik bedoelde met zouteloos of te zout (altijd gevaarlijk om een metafoor te gebruiken): Zout is nuttig en smaakvol in de juiste hoeveelheid. Te veel zout, of te weinig zout maakt het gerecht niet smakelijker. Te weinig zout: geen reformatorische christenen meer in de steden. Te veel zout: zie het artikel van de Gelderlander over de SGP-fractie in de Betuwe. Ik vrees voor het moment dat in zo'n gemeenteraad de SGP de absolute meerderheid behaalt. Zou men dan ook met minderheden kunnen omgaan op de manier zoals de Heere Jezus in de Bergrede zegt dat we in deze wereld moeten staan? Of gaan we dan in rap tempo de plaatselijke samenleving vormgeven zoals D66 dat omgekeerd ook doet? Ik hoop dat dat niet gebeurt, anders zou ik graag zien dat een deel van de Betuwse SGP'ers naar de grote steden van ons land zouden verhuizen, of naar de stedelijke gemeenten in de Randstad, om daar op hun eigen (minderheids)plaats een lichtend licht en een zoutend zout te zijn, en in de praktijk van het leven laten zien wat het is om vanuit een levend geloof Christus na te volgen.

Ik vind dat best zorgelijk. Het is bijna een slechte gedachte van mij, maar ik hoop dat de ontwikkelingen rond art. 23 van dien aard zijn dat het samenklonteren zinloos blijkt en we als uitgeholde, zich in uiterlijkheden onderscheidende gezindte weer serieus in gesprek gaan over waar het echt om gaat.

Zover ga ik nog niet, maar wel vind ik het pijnlijk om te horen dat er vanuit de Veluwe makkelijk en hard wordt geoordeeld over kleine christelijke scholen in de Randstad die, om het hoofd boven water te houden, het toelatingsbeleid van leerlingen moeten verbreden, en daarom de kledingregel loslaten en ook de HSV accepteren naast de SV. En als ik dat dan weer hoor, bijt ik mijn tong fa. Maar het liefst zou ik willen zeggen: "Als u dat een onwenselijke ontwikkeling vindt, dan neem ik aan dat u met uw gezin op korte termijn uw huis in Barneveld, Putten, Lunteren, Opheusden, etc. te koop zet en aanstonds naar... (vul maar in) verhuist. Vijf kinderen erbij, betekent soms dat er een extra groep gevormd kan worden."

Wat verwoord je het treffend. Is me als uit het hart gegrepen. Christenzijn in een relatief veilige refobubbel is wellicht té makkelijk en/of maakt te gemakzuchtig. "Ik zend u als schapen in het midden der wolven". Ik wil daar snel bij aantekenen dat ik weet dat refo-aangelegenheden kunnen voelen als onveilig wolvengebied en de seculiere wereld als ontvankelijk en minder bevooroordeeld. Maar over het algemeen kan gesteld worden dat velen veilig onder kunnen duiken in het refowereldje zonder zich ooit voor een radicale keus gesteld te zien. "Verlaat, vergeet wat ooit u kon bekoren. Uws vaders huis, uw volk en wat voorheen u dierbaar en beminnenswaardig scheen."

* Vanzelfsprekend zijn geen van deze uitspraken generaliserend bedoeld. Er zijn ook christenen die in refogemeenschappen tot grote zegen worden gesteld.

Ik ben zo benieuwd als ik dit lees: wat doe je zelf dan precies aan het niet in de bubbel, maar in de seculiere wereld te verkeren?

Ik ben ook heel benieuwd! Wat is dan precies "niet in de bubbel leven maar in de seculiere wereld verkeren"?

[Job]

Goede vragen die mijzelf ook veel bezig houden en waar ik nog geen afgerond antwoord op heb. Ik schreef het nml. ook aan mezelf, omdat ik me steeds meer afvraag of de huidige woonplek en allerlei refo-keuzes zijn wat God van mij/ons vraagt. Ik schreef het in elk geval niet vanuit een seculier woongebied, alhoewel het hier wel Randstad is. Maar we leven hier qua christelijke voorzieningen heel voorspelbaar en veilig ingebed.

Zoals ik al eerder eens benoemde, zijn christelijke instanties die eerder verwarring brengen dan dat de bedoelde drieslag kerk-gezin-school tot stand gebracht wordt, voor mij wellicht op den duur niet vanzelfsprekend meer. Dat strekt zich uit van hulpverleningsinstanties tot scholen. Pijnlijk? Ja, dat wel. Omdat we geen eenheid weten te betrachten als gezindte. Maar mogelijk (?) kan het mezelf en degenen om me heen ook voortstuwen richting een principiëler leven met meer bewuste keuzes? Daar ben ik zoekende in.

[Zeeuw]

Goede vragen die mijzelf ook veel bezig houden en waar ik nog geen afgerond antwoord op heb. Ik schreef het nml. ook aan mezelf, omdat ik me steeds meer afvraag of de huidige woonplek en allerlei refo-keuzes zijn wat God van mij/ons vraagt. Ik schreef het in elk geval niet vanuit een seculier woongebied, alhoewel het hier wel Randstad is. Maar we leven hier qua christelijke voorzieningen heel voorspelbaar en veilig ingebed.

Zoals ik al eerder eens benoemde, zijn christelijke instanties die eerder verwarring brengen dan dat de bedoelde drieslag kerk-gezin-school tot stand gebracht wordt, voor mij wellicht op den duur niet vanzelfsprekend meer. Dat strekt zich uit van hulpverleningsinstanties tot scholen. Pijnlijk? Ja, dat wel. Omdat we geen eenheid weten te betrachten als gezindte. Maar mogelijk (?) kan het mezelf en degenen om me heen ook voortstuwen richting een principiëler leven met meer bewuste keuzes? Daar ben ik zoekende in.

Dat klinkt al beter. In het vorige leek het nogal veel op de maat nemen. Wat is voorspelbaar en ingebed? Ik woon in een gemeente met 10.000en niet christelijke mensen. Een klein percentage is het wel. Kinderen wel op een refo-school. Oudste tijdje niet. Volgend jaar bij leven en welzijn beginnend aan een studie op een niet christelijke hogeschool. Ze worden, vind ik, op het Calvijn College vele malen beter toegerust dan wij vroeger. Ik zie bij de kinderen ook weinig terug, gelukkig, van het niet niet eensgezind zijn als gezindte. Ze hebben vrienden uit diverse kerken en dat gaat prima. Ik heb eigenlijk meer hoop voor de jeugd dan voor de generatie van mijn ouders (70+, verstokt en hard).

[Job]

Goede vragen die mijzelf ook veel bezig houden en waar ik nog geen afgerond antwoord op heb. Ik schreef het nml. ook aan mezelf, omdat ik me steeds meer afvraag of de huidige woonplek en allerlei refo-keuzes zijn wat God van mij/ons vraagt. Ik schreef het in elk geval niet vanuit een seculier woongebied, alhoewel het hier wel Randstad is. Maar we leven hier qua christelijke voorzieningen heel voorspelbaar en veilig ingebed.

Zoals ik al eerder eens benoemde, zijn christelijke instanties die eerder verwarring brengen dan dat de bedoelde drieslag kerk-gezin-school tot stand gebracht wordt, voor mij wellicht op den duur niet vanzelfsprekend meer. Dat strekt zich uit van hulpverleningsinstanties tot scholen. Pijnlijk? Ja, dat wel. Omdat we geen eenheid weten te betrachten als gezindte. Maar mogelijk (?) kan het mezelf en degenen om me heen ook voortstuwen richting een principiëler leven met meer bewuste keuzes? Daar ben ik zoekende in.

Dat klinkt al beter. In het vorige leek het nogal veel op de maat nemen. Wat is voorspelbaar en ingebed? Ik woon in een gemeente met 10.000en niet christelijke mensen. Een klein percentage is het wel. Kinderen wel op een refo-school. Oudste tijdje niet. Volgend jaar bij leven en welzijn beginnend aan een studie op een niet christelijke hogeschool. Ze worden, vind ik, op het Calvijn College vele malen beter toegerust dan wij vroeger. Ik zie bij de kinderen ook weinig terug, gelukkig, van het niet niet eensgezind zijn als gezindte. Ze hebben vrienden uit diverse kerken en dat gaat prima. Ik heb eigenlijk meer hoop voor de jeugd dan voor de generatie van mijn ouders (70+, verstokt en hard).

Okay, nee, als het ging om de maat nemen dan neem ik allereerst mezelf de maat als het om deze thematiek gaat. Sorry dat dat niet duidelijk was.

[DDD]

Ik vond dat overigens heel duidelijk.

Verstuurd vanaf mijn SM-X900 met Tapatalk

[Zeeuw]

Goede vragen die mijzelf ook veel bezig houden en waar ik nog geen afgerond antwoord op heb. Ik schreef het nml. ook aan mezelf, omdat ik me steeds meer afvraag of de huidige woonplek en allerlei refo-keuzes zijn wat God van mij/ons vraagt. Ik schreef het in elk geval niet vanuit een seculier woongebied, alhoewel het hier wel Randstad is. Maar we leven hier qua christelijke voorzieningen heel voorspelbaar en veilig ingebed.

Zoals ik al eerder eens benoemde, zijn christelijke instanties die eerder verwarring brengen dan dat de bedoelde drieslag kerk-gezin-school tot stand gebracht wordt, voor mij wellicht op den duur niet vanzelfsprekend meer. Dat strekt zich uit van hulpverleningsinstanties tot scholen. Pijnlijk? Ja, dat wel. Omdat we geen eenheid weten te betrachten als gezindte. Maar mogelijk (?) kan het mezelf en degenen om me heen ook voortstuwen richting een principiëler leven met meer bewuste keuzes? Daar ben ik zoekende in.

Dat klinkt al beter. In het vorige leek het nogal veel op de maat nemen. Wat is voorspelbaar en ingebed? Ik woon in een gemeente met 10.000en niet christelijke mensen. Een klein percentage is het wel. Kinderen wel op een refo-school. Oudste tijdje niet. Volgend jaar bij leven en welzijn beginnend aan een studie op een niet christelijke hogeschool. Ze worden, vind ik, op het Calvijn College vele malen beter toegerust dan wij vroeger. Ik zie bij de kinderen ook weinig terug, gelukkig, van het niet niet eensgezind zijn als gezindte. Ze hebben vrienden uit diverse kerken en dat gaat prima. Ik heb eigenlijk meer hoop voor de jeugd dan voor de generatie van mijn ouders (70+, verstokt en hard).

Okay, nee, als het ging om de maat nemen dan neem ik allereerst mezelf de maat als het om deze thematiek gaat. Sorry dat dat niet duidelijk was.

Ik denk dat we hierin best wel realistisch mogen zijn. Gewoon je werk doen op de plaats waar je gesteld bent en daar een lichtend licht etc zijn. Dat kan in een heel seculiere, in een heel reformatorische en in iedere andere omgeving wat mij betreft. Als je daarin Gods liefde, in alle gebrek, weerspiegelt, mag je ook wat blijmoedig de weg gaan denk ik.

[Job]

Goede vragen die mijzelf ook veel bezig houden en waar ik nog geen afgerond antwoord op heb. Ik schreef het nml. ook aan mezelf, omdat ik me steeds meer afvraag of de huidige woonplek en allerlei refo-keuzes zijn wat God van mij/ons vraagt. Ik schreef het in elk geval niet vanuit een seculier woongebied, alhoewel het hier wel Randstad is. Maar we leven hier qua christelijke voorzieningen heel voorspelbaar en veilig ingebed.

Zoals ik al eerder eens benoemde, zijn christelijke instanties die eerder verwarring brengen dan dat de bedoelde drieslag kerk-gezin-school tot stand gebracht wordt, voor mij wellicht op den duur niet vanzelfsprekend meer. Dat strekt zich uit van hulpverleningsinstanties tot scholen. Pijnlijk? Ja, dat wel. Omdat we geen eenheid weten te betrachten als gezindte. Maar mogelijk (?) kan het mezelf en degenen om me heen ook voortstuwen richting een principiëler leven met meer bewuste keuzes? Daar ben ik zoekende in.

Dat klinkt al beter. In het vorige leek het nogal veel op de maat nemen. Wat is voorspelbaar en ingebed? Ik woon in een gemeente met 10.000en niet christelijke mensen. Een klein percentage is het wel. Kinderen wel op een refo-school. Oudste tijdje niet. Volgend jaar bij leven en welzijn beginnend aan een studie op een niet christelijke hogeschool. Ze worden, vind ik, op het Calvijn College vele malen beter toegerust dan wij vroeger. Ik zie bij de kinderen ook weinig terug, gelukkig, van het niet niet eensgezind zijn als gezindte. Ze hebben vrienden uit diverse kerken en dat gaat prima. Ik heb eigenlijk meer hoop voor de jeugd dan voor de generatie van mijn ouders (70+, verstokt en hard).

Okay, nee, als het ging om de maat nemen dan neem ik allereerst mezelf de maat als het om deze thematiek gaat. Sorry dat dat niet duidelijk was.

Ik denk dat we hierin best wel realistisch mogen zijn. Gewoon je werk doen op de plaats waar je gesteld bent en daar een lichtend licht etc zijn. Dat kan in een heel seculiere, in een heel reformatorische en in iedere andere omgeving wat mij betreft. Als je daarin Gods liefde, in alle gebrek, weerspiegelt, mag je ook wat blijmoedig de weg gaan denk ik.

Dat klopt, zelf heb ik ook nooit een bewuste keuze gemaakt om in een refo-enclave te gaan wonen. Ik ben gewoon blijven wonen waar ik geboren ben. Bij een eventueel noodzakelijke verhuizing naar elders zou ik er wel kritisch naar kijken.

[Zeeuw]

Dat klinkt al beter. In het vorige leek het nogal veel op de maat nemen. Wat is voorspelbaar en ingebed? Ik woon in een gemeente met 10.000en niet christelijke mensen. Een klein percentage is het wel. Kinderen wel op een refo-school. Oudste tijdje niet. Volgend jaar bij leven en welzijn beginnend aan een studie op een niet christelijke hogeschool. Ze worden, vind ik, op het Calvijn College vele malen beter toegerust dan wij vroeger. Ik zie bij de kinderen ook weinig terug, gelukkig, van het niet niet eensgezind zijn als gezindte. Ze hebben vrienden uit diverse kerken en dat gaat prima. Ik heb eigenlijk meer hoop voor de jeugd dan voor de generatie van mijn ouders (70+, verstokt en hard).

Okay, nee, als het ging om de maat nemen dan neem ik allereerst mezelf de maat als het om deze thematiek gaat. Sorry dat dat niet duidelijk was.

Ik denk dat we hierin best wel realistisch mogen zijn. Gewoon je werk doen op de plaats waar je gesteld bent en daar een lichtend licht etc zijn. Dat kan in een heel seculiere, in een heel reformatorische en in iedere andere omgeving wat mij betreft. Als je daarin Gods liefde, in alle gebrek, weerspiegelt, mag je ook wat blijmoedig de weg gaan denk ik.

Dat klopt, zelf heb ik ook nooit een bewuste keuze gemaakt om in een refo-enclave te gaan wonen. Ik ben gewoon blijven wonen waar ik geboren ben. Bij een eventueel noodzakelijke verhuizing naar elders zou ik er wel kritisch naar kijken.

Er zijn hier wat van dat soort dorpjes in de buurt. Ik zou er voor geen goud willen wonen.

[merel]

Goede vragen die mijzelf ook veel bezig houden en waar ik nog geen afgerond antwoord op heb. Ik schreef het nml. ook aan mezelf, omdat ik me steeds meer afvraag of de huidige woonplek en allerlei refo-keuzes zijn wat God van mij/ons vraagt. Ik schreef het in elk geval niet vanuit een seculier woongebied, alhoewel het hier wel Randstad is. Maar we leven hier qua christelijke voorzieningen heel voorspelbaar en veilig ingebed.

Zoals ik al eerder eens benoemde, zijn christelijke instanties die eerder verwarring brengen dan dat de bedoelde drieslag kerk-gezin-school tot stand gebracht wordt, voor mij wellicht op den duur niet vanzelfsprekend meer. Dat strekt zich uit van hulpverleningsinstanties tot scholen. Pijnlijk? Ja, dat wel. Omdat we geen eenheid weten te betrachten als gezindte. Maar mogelijk (?) kan het mezelf en degenen om me heen ook voortstuwen richting een principiëler leven met meer bewuste keuzes? Daar ben ik zoekende in.

Dat klinkt al beter. In het vorige leek het nogal veel op de maat nemen. Wat is voorspelbaar en ingebed? Ik woon in een gemeente met 10.000en niet christelijke mensen. Een klein percentage is het wel. Kinderen wel op een refo-school. Oudste tijdje niet. Volgend jaar bij leven en welzijn beginnend aan een studie op een niet christelijke hogeschool. Ze worden, vind ik, op het Calvijn College vele malen beter toegerust dan wij vroeger. Ik zie bij de kinderen ook weinig terug, gelukkig, van het niet niet eensgezind zijn als gezindte. Ze hebben vrienden uit diverse kerken en dat gaat prima. Ik heb eigenlijk meer hoop voor de jeugd dan voor de generatie van mijn ouders (70+, verstokt en hard).

Hebben zij ook seculiere vrienden, kennissen of familieleden? Anders zitten ze alsnog in een christelijke bubbel. Terwijl de stelling is dat grote steden leeglopen doordat velen OSM opzoekt.

[Zeeuw]

Goede vragen die mijzelf ook veel bezig houden en waar ik nog geen afgerond antwoord op heb. Ik schreef het nml. ook aan mezelf, omdat ik me steeds meer afvraag of de huidige woonplek en allerlei refo-keuzes zijn wat God van mij/ons vraagt. Ik schreef het in elk geval niet vanuit een seculier woongebied, alhoewel het hier wel Randstad is. Maar we leven hier qua christelijke voorzieningen heel voorspelbaar en veilig ingebed.

Zoals ik al eerder eens benoemde, zijn christelijke instanties die eerder verwarring brengen dan dat de bedoelde drieslag kerk-gezin-school tot stand gebracht wordt, voor mij wellicht op den duur niet vanzelfsprekend meer. Dat strekt zich uit van hulpverleningsinstanties tot scholen. Pijnlijk? Ja, dat wel. Omdat we geen eenheid weten te betrachten als gezindte. Maar mogelijk (?) kan het mezelf en degenen om me heen ook voortstuwen richting een principiëler leven met meer bewuste keuzes? Daar ben ik zoekende in.

Dat klinkt al beter. In het vorige leek het nogal veel op de maat nemen. Wat is voorspelbaar en ingebed? Ik woon in een gemeente met 10.000en niet christelijke mensen. Een klein percentage is het wel. Kinderen wel op een refo-school. Oudste tijdje niet. Volgend jaar bij leven en welzijn beginnend aan een studie op een niet christelijke hogeschool. Ze worden, vind ik, op het Calvijn College vele malen beter toegerust dan wij vroeger. Ik zie bij de kinderen ook weinig terug, gelukkig, van het niet niet eensgezind zijn als gezindte. Ze hebben vrienden uit diverse kerken en dat gaat prima. Ik heb eigenlijk meer hoop voor de jeugd dan voor de generatie van mijn ouders (70+, verstokt en hard).

Hebben zij ook seculiere vrienden, kennissen of familieleden? Anders zitten ze alsnog in een christelijke bubbel. Terwijl de stelling is dat grote steden leeglopen doordat velen OSM opzoekt.

Ik zie die stelling nog nergens onderbouwd eigenlijk.

En dat eerste: ja dat hebben ze, maar ik zie dat niet persé als voorwaarde al dan niet in een bubbel te verkeren.