Gereformeerde Gemeenten

[KDD]

Ik heb de hele discussie niet gevolgd, maar het is toch tamelijk triest dat nadat onlangs een jonge vrouw tot bekering kwam de gehele rechtszinnige vriendengroep die bekering bekritiseerde. Van een hooggeroemde eenheid van de kleine gereformeerde kerken blijft maar weinig over als je op het niveau van twintigers blijkbaar het standpunt huldigt 'dat je in de hervormde kerk' niet bekeerd kun worden. Alle teksten die hierboven aan zulk gedrag bijdragen, hekel ik ten zeerste.

Ja, maar vaak wakkeren predikanten zo'n cultuur ook aan door te zeggen dat je maar eens langs moet gaan om te horen hoe zo iemand bekeerd is geworden. Dat zorgt er voor dat iemand in de kerk zich moet verantwoorden voor zijn bekering aan de "onbekeerden". De "onbekeerden" mogen dan de meetlat langs de bekering leggen, want tegenwoord komt men soms wel heel snel en makkelijk aan het "wildbraad". Het is de wereld op z'n kop; de onbekeerden beoordelen de bekeerden. Beetje hetzelfde als een psycholoog de bouwkundige gaat beoordelen op z'n werk.

Dit is toch wel een beetje karikaturaal denk en hoop ik.

Ik vind het helaas herkenbare taal. Vanaf de preekstoel en van kerkmensen om me heen. Men is er erg goed in om overal vraagtekens achter te zetten. Inclusief achter mensen die hun geloof uitdragen. Ik krijg er nogal eens vluchtneigingen van. Maar dat is ook geen optie. Want familie ontvlucht je sowieso al niet.

Ik begrijp de probleem niet zo. Als je bekering onder een vergrootglas geplaatst wordt is er daar toch niets mis mee. Je kan er zelf alleen maar profijt van hebben. Franciscus Ridderus schreef in zijn boek over de heiligmaking dat als er veel valse munt in de omgeving is dan kijkt iedereen nauwkeurig naar de munten die ze krijgen. Zo moeten we ook om gaan met geloof volgens hem.

Maar indien het uit God is, zo kunt gij dat niet breken ...

[Refojongere]

Ik begrijp de probleem niet zo. Als je bekering onder een vergrootglas geplaatst wordt is er daar toch niets mis mee. Je kan er zelf alleen maar profijt van hebben. Franciscus Ridderus schreef in zijn boek over de heiligmaking dat als er veel valse munt in de omgeving is dan kijkt iedereen nauwkeurig naar de munten die ze krijgen. Zo moeten we ook om gaan met geloof volgens hem.

Maar indien het uit God is, zo kunt gij dat niet breken ...

Het wordt een probleem als het elke preek gebeurt en je hele omgeving er vaak mee bezig is om het te toetsen. Volgens mij vertrouwen we dan op een gegeven moment meer op onze bekering dan op Jezus.

[JanRap]

Ja, maar vaak wakkeren predikanten zo'n cultuur ook aan door te zeggen dat je maar eens langs moet gaan om te horen hoe zo iemand bekeerd is geworden. Dat zorgt er voor dat iemand in de kerk zich moet verantwoorden voor zijn bekering aan de "onbekeerden". De "onbekeerden" mogen dan de meetlat langs de bekering leggen, want tegenwoord komt men soms wel heel snel en makkelijk aan het "wildbraad". Het is de wereld op z'n kop; de onbekeerden beoordelen de bekeerden. Beetje hetzelfde als een psycholoog de bouwkundige gaat beoordelen op z'n werk.

Dit is toch wel een beetje karikaturaal denk en hoop ik.

Ik vind het helaas herkenbare taal. Vanaf de preekstoel en van kerkmensen om me heen. Men is er erg goed in om overal vraagtekens achter te zetten. Inclusief achter mensen die hun geloof uitdragen. Ik krijg er nogal eens vluchtneigingen van. Maar dat is ook geen optie. Want familie ontvlucht je sowieso al niet.

Ik begrijp de probleem niet zo. Als je bekering onder een vergrootglas geplaatst wordt is er daar toch niets mis mee. Je kan er zelf alleen maar profijt van hebben. Franciscus Ridderus schreef in zijn boek over de heiligmaking dat als er veel valse munt in de omgeving is dan kijkt iedereen nauwkeurig naar de munten die ze krijgen. Zo moeten we ook om gaan met geloof volgens hem.

Maar indien het uit God is, zo kunt gij dat niet breken ...

@KDD, Zou Ridderus werkelijk bedoelen dat we de bekering en het geloof van een ander onder een vergrootglas moeten leggen? Dat kan ik me nauwelijks voorstellen. Hij leefde van 1620-1683. Toen was de theologie nog vrij gezond en helder. Kunnen we ons niet beter houden aan DL hoofdstuk 3-4 paragraaf 14? ''Voorts van degenen die hun geloof uiterlijk belijden en hun leven beteren, moet men naar het voorbeeld der apostelen het beste oordelen en spreken, want het binnenste des harten is ons onbekend.'' Calvijn schrijft in de Institutie over het heilig avondmaal dat het ut de Roomse kerk stamt als wij onze gewetens en die van anderen op de pijnbank wilen leggen. En rekent u erop dat Calvijn wel degelijk separerend was zoals ze dat tegenwoordig graag noemen. Er zijn kerkelijke denominaties waar men separerende prediking hoog in het vaandel heeft staan. Alsof Gods Woord zelf niet separerend was.
Hebr.4:12, SV: Want het Woord Gods is levend en krachtig, en scherpsnijdender dan enig tweesnijdend zwaard, en gaat door tot de verdeling der ziel en des geestes, en der samenvoegselen en des mergs, en is een oordeler der gedachten en der overleggingen des harten;

[Bertiel]

tegenwoordig wordt de weg die geleid heeft tot Christus geteld en gewogen. Vruchten zijn niet belangrijk meer

[refo]

Hét probleem is dat niemand meer weet wát geloof nu precies is. We zouden terug moeten naar de beginjaren van de Reformatie. Toen was het duidelijk. Daarvoor leefde men in duisternis, maar inmiddels weer. De God van Israël is weer ingeruild voor de god van de filosofen.

[Refojongere]

Hét probleem is dat niemand meer weet wát geloof nu precies is. We zouden terug moeten naar de beginjaren van de Reformatie. Toen was het duidelijk. Daarvoor leefde men in duisternis, maar inmiddels weer. De God van Israël is weer ingeruild voor de god van de filosofen.

Dat is wel erg dramatisch gesteld. Misschien moet je er maar met DIA over spreken, die zal dat ook zo zeggen.

Er zijn gelukkig nog heel veel gemeenten en predikanten die dat wel helder en reformatorisch preken.

[Vrouwke]

@KDD

Enerzijds heb je gelijk hoor. Als het echt Gods werk is in je leven, zal geen mens dat ongedaan kunnen maken.

Anderzijds is het te gek voor woorden wat er gebeurt. Want van kinds af aan krijg je niets anders te horen dan dat je bekeerd moet worden. Met veel och en ach. Maar dat God dat nog maar zo weinig werkt. En dat er tegenwoordig bijna geen ware bekeringen meer zijn.

Als dan vervolgens je wereld op de kop gaat omdat ergens tijdens een preek, de realiteit van Gods bestaan en jouw schuld binnenkomt in je geweten. Je begrijpt jezelf niet maar iets van God kan het ook niet zijn. Want die doet het tenslotte eigenlijk niet meer…dus je zegt vooral niets en leg de lat voor jezelf veilig hoog. Zeker weten dat de HEERE je schuld weggenomen heeft. Dan is het oké en anders niet. En je worstel in stilte verder. Een worsteling waar eigenlijk alleen de HEERE en je echtgenoot van wist.

Er is wel een goede boodschap voor de bekommerde. Maar wel voor de echte dan. Eigenlijk zijn die er al. Hele lijsten met hoe en wat dat eruitziet en waar je allemaal “geweest” moet zijn. Maar je durft nooit vinkjes te zetten. Alleen bij die ene: altijd bang dat er niets van klopt.

Het enige wat je zeker weet is: het kan nooit om al die schuld die er in m’n leven ligt..!

Totdat de HEERE uiteindelijk zo krachtig ingrijpt dat alle twijfel en alle schuld weg is. Je laat zien dat het wel kan: om Jezus wil! Zoveel zekerheid, nabijheid, bevestiging, vertroosting, onderwijs. En je kan ook je mond niet meer houden richting mensen..

En dan krijg je de kerk en de duvel over je heen.
Het laatste kan ik wel begrijpen maar het eerste niet.

Ambtsdragers, ouders en andere familieleden enzovoorts. Waaronder ook verschillende (“bekommerde”) avondmaalgangers.

‘k Zal het wel nodig gehad hebben. En ik heb dwars door die weg heen veel mogen leren denk ik. Onder andere waarop ik altijd vastliep. Iets met hyper denk ik…en het heeft iig goed meegeholpen om niet “bekeerd” te worden maar om gewoon “verkeerd” te blijven. En weer opnieuw te beginnen…

En leren leven door het geloof op de beloften ipv op allerlei ervaringen waar je echt niet op kan bouwen. En die je ook niet gebruiken kan als het bewijs voor jezelf dat jij wel “een echte” bent. En dat jij wel aan de voorwaarde voldoet dus dat de blijde boodschap wel voor jou is. Dus van een leven op onmiddellijke zekerheid naar een leven op middelijke zekerheid.

Het heeft daarna nog jaren geduurd voordat ik in de kerk mijn geloof durfde/kon/mocht belijden door deel te nemen aan de bediening van het Heilig Avondmaal.

En als ik om me heen kijk, herken ik in sommige anderen mezelf van eerder. Mensen zijn bang om iets te zeggen van wat er in het omgaat. En worstelen in stilte verder.

Dit is een hele biecht geworden al is het ergens nog heel erg beknopt. Ik weet eigenlijk zelf niet hoe nuttig dit is. Anderzijds: dit is gewoon iets meer van Vrouwke.

Fijne dag verder ..!

[GG links]

@KDD

Enerzijds heb je gelijk hoor. Als het echt Gods werk is in je leven, zal geen mens dat ongedaan kunnen maken.

Anderzijds is het te gek voor woorden wat er gebeurt. Want van kinds af aan krijg je niets anders te horen dan dat je bekeerd moet worden. Met veel och en ach. Maar dat God dat nog maar zo weinig werkt. En dat er tegenwoordig bijna geen ware bekeringen meer zijn.

Als dan vervolgens je wereld op de kop gaat omdat ergens tijdens een preek, de realiteit van Gods bestaan en jouw schuld binnenkomt in je geweten. Je begrijpt jezelf niet maar iets van God kan het ook niet zijn. Want die doet het tenslotte eigenlijk niet meer…dus je zegt vooral niets en leg de lat voor jezelf veilig hoog. Zeker weten dat de HEERE je schuld weggenomen heeft. Dan is het oké en anders niet. En je worstel in stilte verder. Een worsteling waar eigenlijk alleen de HEERE en je echtgenoot van wist.

Er is wel een goede boodschap voor de bekommerde. Maar wel voor de echte dan. Eigenlijk zijn die er al. Hele lijsten met hoe en wat dat eruitziet en waar je allemaal “geweest” moet zijn. Maar je durft nooit vinkjes te zetten. Alleen bij die ene: altijd bang dat er niets van klopt.

Het enige wat je zeker weet is: het kan nooit om al die schuld die er in m’n leven ligt..!

Totdat de HEERE uiteindelijk zo krachtig ingrijpt dat alle twijfel en alle schuld weg is. Je laat zien dat het wel kan: om Jezus wil! Zoveel zekerheid, nabijheid, bevestiging, vertroosting, onderwijs. En je kan ook je mond niet meer houden richting mensen..

En dan krijg je de kerk en de duvel over je heen.
Het laatste kan ik wel begrijpen maar het eerste niet.

Ambtsdragers, ouders en andere familieleden enzovoorts. Waaronder ook verschillende (“bekommerde”) avondmaalgangers.

‘k Zal het wel nodig gehad hebben. En ik heb dwars door die weg heen veel mogen leren denk ik. Onder andere waarop ik altijd vastliep. Iets met hyper denk ik…en het heeft iig goed meegeholpen om niet “bekeerd” te worden maar om gewoon “verkeerd” te blijven. En weer opnieuw te beginnen…

En leren leven door het geloof op de beloften ipv op allerlei ervaringen waar je echt niet op kan bouwen. En die je ook niet gebruiken kan als het bewijs voor jezelf dat jij wel “een echte” bent. En dat jij wel aan de voorwaarde voldoet dus dat de blijde boodschap wel voor jou is. Dus van een leven op onmiddellijke zekerheid naar een leven op middelijke zekerheid.

Het heeft daarna nog jaren geduurd voordat ik in de kerk mijn geloof durfde/kon/mocht belijden door deel te nemen aan de bediening van het Heilig Avondmaal.

En als ik om me heen kijk, herken ik in sommige anderen mezelf van eerder. Mensen zijn bang om iets te zeggen van wat er in het omgaat. En worstelen in stilte verder.

Dit is een hele biecht geworden al is het ergens nog heel erg beknopt. Ik weet eigenlijk zelf niet hoe nuttig dit is. Anderzijds: dit is gewoon iets meer van Vrouwke.

Fijne dag verder ..!

Bedankt voor je eerlijke, heldere, en persoonlijke betoog.

Jij ook fijne dag verder.

[De Rijssenaar]

@KDD

Enerzijds heb je gelijk hoor. Als het echt Gods werk is in je leven, zal geen mens dat ongedaan kunnen maken.

Anderzijds is het te gek voor woorden wat er gebeurt. Want van kinds af aan krijg je niets anders te horen dan dat je bekeerd moet worden. Met veel och en ach. Maar dat God dat nog maar zo weinig werkt. En dat er tegenwoordig bijna geen ware bekeringen meer zijn.

Als dan vervolgens je wereld op de kop gaat omdat ergens tijdens een preek, de realiteit van Gods bestaan en jouw schuld binnenkomt in je geweten. Je begrijpt jezelf niet maar iets van God kan het ook niet zijn. Want die doet het tenslotte eigenlijk niet meer…dus je zegt vooral niets en leg de lat voor jezelf veilig hoog. Zeker weten dat de HEERE je schuld weggenomen heeft. Dan is het oké en anders niet. En je worstel in stilte verder. Een worsteling waar eigenlijk alleen de HEERE en je echtgenoot van wist.

Er is wel een goede boodschap voor de bekommerde. Maar wel voor de echte dan. Eigenlijk zijn die er al. Hele lijsten met hoe en wat dat eruitziet en waar je allemaal “geweest” moet zijn. Maar je durft nooit vinkjes te zetten. Alleen bij die ene: altijd bang dat er niets van klopt.

Het enige wat je zeker weet is: het kan nooit om al die schuld die er in m’n leven ligt..!

Totdat de HEERE uiteindelijk zo krachtig ingrijpt dat alle twijfel en alle schuld weg is. Je laat zien dat het wel kan: om Jezus wil! Zoveel zekerheid, nabijheid, bevestiging, vertroosting, onderwijs. En je kan ook je mond niet meer houden richting mensen..

En dan krijg je de kerk en de duvel over je heen.
Het laatste kan ik wel begrijpen maar het eerste niet.

Ambtsdragers, ouders en andere familieleden enzovoorts. Waaronder ook verschillende (“bekommerde”) avondmaalgangers.

‘k Zal het wel nodig gehad hebben. En ik heb dwars door die weg heen veel mogen leren denk ik. Onder andere waarop ik altijd vastliep. Iets met hyper denk ik…en het heeft iig goed meegeholpen om niet “bekeerd” te worden maar om gewoon “verkeerd” te blijven. En weer opnieuw te beginnen…

En leren leven door het geloof op de beloften ipv op allerlei ervaringen waar je echt niet op kan bouwen. En die je ook niet gebruiken kan als het bewijs voor jezelf dat jij wel “een echte” bent. En dat jij wel aan de voorwaarde voldoet dus dat de blijde boodschap wel voor jou is. Dus van een leven op onmiddellijke zekerheid naar een leven op middelijke zekerheid.

Het heeft daarna nog jaren geduurd voordat ik in de kerk mijn geloof durfde/kon/mocht belijden door deel te nemen aan de bediening van het Heilig Avondmaal.

En als ik om me heen kijk, herken ik in sommige anderen mezelf van eerder. Mensen zijn bang om iets te zeggen van wat er in het omgaat. En worstelen in stilte verder.

Dit is een hele biecht geworden al is het ergens nog heel erg beknopt. Ik weet eigenlijk zelf niet hoe nuttig dit is. Anderzijds: dit is gewoon iets meer van Vrouwke.

Fijne dag verder ..!

Mooie bijdrage en ook wel herkenbaar, ook de angst dat er iets niet klopt in je bekering. Maar dat is dan eigenlijk wantrouwen van de HEERE, denk ik dan... Hij weet hoe hij mensen bekeert en werkt met de Heilige Geest. En als je een "kloppend bekeringsverhaal" wil, dan kom je eigenlijk bij een afgod uit en niet bij Jezus. Maar de prediking leidt er wel toe dat je een "kloppend bekeringsverhaal" wil hebben, omdat er heel wat "zaken" zijn die je moet kennen. En mocht je de "zaken" kennen, dan kun je daar ook altijd nog weer een vraagtekens achter plaatsen of het geen inbeeldjng is. De satan kan namelijk als een engel des lichts zich voordoen, je weet nooit of hij achter die "zaken" zit. En zo blijf je maar bezig met jezelf, maar niet met het kijken naar Jezus. Zou de HEERE een bidder laten staan? Ik geloof er niks van... Als je over Hem nadenkt, dan krijg je ook zekerheid en liefde en al het andere. Dat is mijn ervaring tot nu toe...

[DDD]

Als je van Jezus houdt, dan is dat net zo duidelijk als of je van je man of vrouw of ouders houdt.

Het is niet nodig om je dagelijks af te vragen of je jezelf maar verbeeldt dat je van je vrouw houdt. Dat zou heel ongezond zijn. Dominees die zulke verhalen doen op een bruiloft zou ik zeker niet vertrouwen als het om geestelijke zaken gaat, en andersom ook niet.

Maar dat neemt niet weg, dat het soms goed is om je af te vragen: doet het mij echt pijn om de (A)(a)nder te kwetsen? Of maak ik mij vooral druk om de gevolgen voor mijzelf. Zelfonderzoek is in alle dingen goed, maar met mate, mijns inziens. Het moet je basisvertrouwen niet aantasten. Dan krijg je een heel ongezonde persoonlijkheid en daarmee trouwens ook een heel ongezond geloofsleven.

Waarbij het er bij sommige predikanten wel op lijkt dat een ongezonde persoonlijkheid een kenmerk van het ware is. Dat is het niet.

[Vrouwke]

@ De Rijssenaar

Achteraf zie ik het inderdaad als een beschamende weg richting de HEERE. Wat heeft Hij veel werk aan me gehad om me te rust te doen vinden …

Anderzijds: ik was ook gewoon “product van m’n opvoeding”. Ik wist niet beter. Vanuit huis, kerk en school.

Ik wilde niet perse een goed verhaal hebben maar had gewoon geen rust. Vroom doen had ook geen zin. Daar zou de schuld ook niet mee weggaan en mensen zouden er eens wat van gaan denken. En was maar 1 optie: in stilte roepen tot God.

Er was niemand die me vertelde dat iedereen die met z’n schuld wegschuilt achter Jezus, genade heeft in Gods ogen. Niemand die echt de rechtvaardiging door het geloof (middelijke weg) doorgaf.

Maar vervolgens vond men uiteindelijk dat ik teveel ervaren had. En dat dat vast niet klopte. Dat deed God niet meer. Geestelijke dief. Juichend christendom. Geen zwarte tenten en dotjes. Afgekeurd of minstens een vraagteken.

Maar toen had ik nog veel meer vraagtekens..
Wat was nog waar van alles wat me altijd verteld was? Ik wist drommels wat ik ervaren had al kon ik er niets meer mee. Maar hoe moest ik die kerk en wat daar allemaal gezegd werd zien?

Voor mijn gevoel begonnen toen m’n gevangenisjaren. Met duizend vragen en geen mens die me hielp. Maar achteraf kan ik niet anders zeggen dan dat de HEERE deed wat Hij beloofd had: Hij gaf onderwijs en leerde me de weg die ik gaan mocht, Zijn ogen waren op me gericht (Ps. 32).

Achteraf weet ik: in de ogen van de mensen om me heen, had ik me veel eerder een bekeerde bekommerde moeten vinden. Die niet wist of z’n schuld vergeven was. En daarmee had ik me ongetroost getroost moeten voelen..

Eigenlijk vind ik het raar om hier op deze plek zo open over te zijn. Maar misschien is het juist wel goed. Dit is de realiteit. En door dat bedekt te houden, helpen we die in stand houden.

[DDD]

Ik denk ook dat dat heel goed is. Dank voor het delen!

[Vrouwke]

Dank..

[De Rijssenaar]

@DDD Ja, ik denk dat dit wel een evenwichtige houding is. Ik ben ook niet tegen zelfonderzoek, dat wordt dan gezegd als je het overmatig veel vindt: je wilt niet ontdekt worden, daarom ben je tegen zelfonderzoek. Meestal wordt het dan volledig uit zn verband gerukt en een schuldgevoel aangepraat. Terwijl je zelf weet dat het anders ligt..

@Vrouwke Ja, vind het wel mooi wat je zegt. Het is hier ook anoniem, dus je kunt ook open zijn zonder dat je er op afgerekend wordt in het echte leven. Daarom ben ik hier ook gewoon open, zou dit in echte leven niet zo delen met iedereen.

[Terri]

@Vrouwke dank, zo herkenbaar. Maar ook wat je schreef, juist soms in je eenzaamheid en onbegrepen voelen was/is de Heere erg dichtbij en kreeg ik lessen die ik wellicht niet gekregen had als ik er wel 'bij hoorde'. Met een misschientje of bekommerd zijn kon je niks, dus dat dreef uit.