Dank voor je vragen. Fijn dat je hebt opgemerkt dat ik erg terughoudend ben in weergeven wat mijn eigen overtuiging is. Voor mij is dat een principe kwestie in dit geval. Wanneer we van deze themas zeggen dat ze te groot zijn voor individuele kerkenraden, moeten we ook niet te luidt onze gedachten en standpunten laten . horen. Ik had gehoopt dat de afgelopen GS hier op durfde te acteren.Maanenschijn schreef: ↑Gisteren, 08:56 Wat ik mij al lezend van deze discussie afvraag: wat is nu jullie eigen positie (als je die kenbaar wil maken):
- Zien jullie v&a als aantasting van schriftgezag? Of zou een vrouw in het ambt moeten kunnen?
- Past in één kerk de stelling van aantasting van het gezag van de schrift, naast op het zelfde onderwerp een tegenovergestelde mening en praktijk?
Zomaar wat belangstellende vragen.
Vanaf het begin liggen er steevast te rapporten op tafel. In een meer en minderheidsvariant. Dit nooit tot een voorzichtig spreken. Just omdat we erkennen van elkaar (dit was ook zo in de commissie hermeneutiek van deze laatste synode) dat ondanks het verschil in standpunt we elkaar wel zien bewegen binnen een gereformeerde Schrift beschouwing.
Hebben daarmee beide standpunten een gelijk gewicht in onze kerken? Nee. Zijn er dan geen vragen te stellen? Zeker wel. Maar v&a wegzetten als per definitie het aantasten van het Schriftgezag gaat te ver. Het eigen standpunt (voor of tegen) verabsoluteren gaat ook verder dan de GS uitspraken tot nu toe.
Het feit dat er vanaf 1998 twee gedachten blijven bestaan naast elkaar in onze kerken, heeft mij voorzichtig de ruimte te denken dat de Schrift hier minder eenduidig is te verstaan dan wij graag wensen. Voor mij raakt v&a dus niet per definitie aan het gezag van de Schrift, maar is het een kwestie van exegetische en hermeneutische keuzes.
De tweede vraag is een stuk complexer. Zowel ter linker als ter rechter zijde wordt strikter gedacht rondom v&a als besloten. Allebei met een beroep op het geweten. Vond het een mooie opmerking pas in de krant (even in parafrase) 'sinds wanneer vertrouwen wij op ons, immers door zonde aangetaste, geweten in Reformatorisch Nederland?'
Dat het samen onhoudbaar is geworden, die gedachte deel ik om praktische redenen. Principieel denk ik dat gezien onze geschiedenis met v&a als kerken, dit thema niet kerkscheidend mag een kan zijn. Waar ik echter grote moeite mee heb is de manier waarop e.e.a. nu gaat. Het lijkt voor mij meer op een bestuurlijke coupe dan op ordentelijk een kerk besturen.
Dus zijn beide gedachten te verdragen in een kerk? Ik denk dat als mijn mening klopt dat het niet raakt aan het gezag van de Schrift, dit wel zal moeten. Dan hoort de liefde te winnen. Liefde die overigens ook zaken nalaat wanneer hiermee een broeder of zuster geraakt wordt op een onverantwoorde manier.
