Gereformeerde Gemeenten

[Iemand]

Dank voor je reactie. Je benadrukt terecht de kracht en het gezag van Gods Woord zelf — dat is onbetwist.
Het Woord is levend en krachtig (Hebr. 4:12), en God heeft Zichzelf daaraan verbonden.
Toch is het eenzijdig om te stellen dat de predikant of zijn houding er in wezen niet toe doet, zolang de waarheid maar wordt uitgesproken.
Dat zou suggereren dat God slechts een informatiestroom beoogt, geen ontmoeting met Zichzelf via Zijn Geest.

Ik zal inhoudelijk op de door jou aangedragen teksten ingaan:
Je verwijst naar Filippenzen 1:15, waar Paulus zich verblijdt over Christus' verkondiging, zelfs als die uit verkeerde motieven gebeurt.
Wat hier wel van belang is, dat geval gaat over het juiste Evangelie dat wordt gepredikt. Paulus maakt echter ook duidelijk dat niet iedere prediking, zelfs als die over Jezus gaat, acceptabel is voor God. In Galaten 1:8 zegt hij:
"Maar al ware het dat wij, of een engel uit de hemel, u een ander Evangelie verkondigde dan hetgeen wij u verkondigd hebben, die zij vervloekt."

Het gaat dus niet alleen om de uiterlijke vorm of inhoud, maar om de bron en gezindheid. God verlangt waarheid in het binnenste (Ps. 51:8). Een preek kan wel theologisch kloppen, zonder innerlijke verbondenheid met Christus en de werking van Zijn Geest is het slechts een vorm zonder kracht (2 Tim. 3:5).

Wat betreft Mattheüs 10:19 — de belofte dat het hen “in dezelve ure gegeven” zal worden wat ze spreken moeten — dat wijst juist op afhankelijkheid van de Heilige Geest in het moment van spreken. Dit spreekt niet van alleen herinnering aan eerdere leringen (zoals Johannes 14:26 noemt), maar van een actuele inspiratie. Dus geen herinnering alléén, maar leiding en openbaring in het spreken. Dat komt ook overeen met 1 Petrus 4:11:
“Indien iemand spreekt, dat hij spreke als de woorden Gods.”
Dat spreekt over meer dan alleen het herhalen van Schriftgedeelten. Het gaat om door de Geest gedragen woorden die uit Gods tegenwoordigheid voortkomen. Daarom schreef Paulus ook:
“Mijn rede en mijn prediking was niet in beweeglijke woorden der menselijke wijsheid, maar in betoning van Geest en kracht” (1 Kor. 2:4).

De prediker moet dus niet alleen uitlegger zijn, maar ook een getuige. Iemand die spreekt wat hij zelf ontvangen heeft in de omgang met God. Alleen dan is het geen ‘lezing’, maar levende Woordverkondiging.
Wat Jona betreft: ja, God gebruikte zijn prediking krachtig, ondanks zijn onwilligheid. Maar dat is genade — niet norm. Nergens wordt ons Jona als modelprediker voorgesteld. Zijn ongehoorzaamheid en harteloosheid worden juist bekritiseerd in het boek. God laat Zich niet binden aan onze ontrouw, maar gebruikt ook kromme stokken om rechte slagen te geven. Dat is een getuigenis van Zijn soevereiniteit, niet van een model voor prediking.

Ja, de hoorder draagt verantwoordelijkheid, maar dat ontslaat de prediker niet van zijn roeping om vanuit de gemeenschap met God te spreken. Jezus zei:
“De woorden die Ik tot u spreek, zijn geest en zijn leven” (Joh. 6:63).

Mogen onze predikers geen woorden alleen over God spreken, maar woorden die geboren zijn uit omgang met Hem, als gezanten van Christuswege.
Dan komt er kracht, dan spreekt God Zelf door hen heen — en dát is de prediking die levend maakt.
Laten we daarom inderdaad blijven bidden dat onze predikanten meer dan exegeten zullen zijn: boodschappers uit Gods tegenwoordigheid.

Ik denk niet dat wij het eens gaan worden, je schrijft wel dat ik de kracht en het gezag van Gods woord terecht benadruk, en dat dit onbetwist is, maar je schrijft eveneens dat een predikant die Gods woord verklaart, en daar in geen enkel opzicht van afwijkt, maar niet vanuit een levend geloof, een lezing houdt en dat het geen levende woordverkondiging is. Dit doet mijns inziens wel degelijk de kracht van Gods woord te kort. Voor de duidelijkheid: ik beweer niet dat het wenselijk of goed is als een prediker spreekt over zaken waar hij niets van kent, maar de stelling 'men kan perfect de Schrift uitleggen vanuit het hoofd, maar dan is het een lezing en geen levende Woordverkondiging' vind ik absoluut niet te verdedigen.

De Heere zegt over de Farizeeërs: 'al wat zij u zeggen, dat gij houden zult, houdt dat en doet het; maar doet niet naar hun werken; want zij zeggen het, en doen het niet', Matt. 23:3. In jouw standpunt ligt de wortel voor het vellen van een oordeel over de gesteldheid van een predikant, in plaats van over de boodschap die hij brengt. (Ik zeg niet dat je het zo bedoelt, maar de kiem zie ik wel.) Dit lijkt enigzins op het Roomse standpunt m.b.t. de sacramenten, waarbij het een voorwaarde voor de geldigheid van de sacramenten is dat de bedienaar de intentie heeft 'te doen wat de kerk doet'. Ik neem aan dat je zult toestemmen dat Gods Geest de sacramenten hun kracht geeft, ongeacht de intentie van de bedienaar. Daarnaast is deze zienswijze bezwaarlijk voor de hoorder, omdat hij niet kan weten hoe de predikant gesteld is. Ik houd iedere predikant die Gods woord verkondigt voor een gezant van Christuswege, omdat ik wel over de leer, maar niet over het hart kan oordelen.

Wat ik verder mis in je reactie is de koppeling van je eigen woorden aan de door mij aangehaalde teksten. Jouw woorden interpreteer ik namelijk als volgt ten opzichte van Filippenzen 1:18

• Paulus verblijdt zich als Christus door nijd en twist gepredikt wordt.
• Die predikanten, die door haat en nijd predikten, hadden geen levend geloofsleven en hadden geen 'boodschap ontvangen'.
• Paulus zou zich niet verblijden als Christus gepredikt werd door wat jij 'een lezing en geen levende Woordverkondiging' noemt.
• Dus kan er een levende verkondiging zijn zonder dat er een levend geloofsleven is, of Paulus verblijdt zich in 'een lezing en geen levende Woordverkondiging'.

Voor wat betreft de teksten die je zelf aanhaalt, ik zie niet in hoe deze teksten betrekking hebben op de gesteldheid van de predikant in de verkondiging van het woord:
Psalm 51:8 - Dat God waarheid in het binnenste verlangt ontken ik niet, maar dat is persoonlijk, dat hoeft niet noodzakelijkerwijs impact op de prediking te hebben. Ik zie niet in waarom Judas de levende waarheid niet verkondigd zou hebben toen hij gepreekt heeft. Net zoals Bileam en Kajafas geprofeteerd hebben. Er zullen er zelfs zijn die in Jezus' naam duivelen uitgeworpen hebben, en die Hij toch nooit gekend heeft.

1 Petrus 4:11 - Ik houd me hier aan de verklaring van de kanttekening die optekent bij ‘als de woorden Gods’: ‘dat is, met allen ernst en eerbied, gelijk het betamelijk is Gods Woord te spreken’.

2 Timotheüs 3:5 - Ook hier houd ik me aan de verklaring van de kanttekening, die dit op het leven betrekt en niet op de leer, en die luidt: ‘dat is, de dadelijke oefening ervan betrachten zij niet’.

1 Korinthe 2:4 - Ook hier houd ik me aan de verklaring van de kanttekening, die er steeds op wijst dat de kracht bestaat in de inwendige werking van de Heilige Geest, en die op vers 4 schrijft: ‘dat is, betoning der geestelijke kracht, die uiterlijk door wonderen en inwendig door de werking des Heiligen Geestes bij zijn woord was gevoegd, 2 Kor. 3:3’, en op vers 5: ‘dat is, in de goddelijkheid der leer, door de kracht des Geestes Gods aan onze harten betuigd; Hand. 16:14.’

[R+ck]

Dank voor je reactie. Je benadrukt terecht de kracht en het gezag van Gods Woord zelf — dat is onbetwist.
Het Woord is levend en krachtig (Hebr. 4:12), en God heeft Zichzelf daaraan verbonden.
Toch is het eenzijdig om te stellen dat de predikant of zijn houding er in wezen niet toe doet, zolang de waarheid maar wordt uitgesproken.
Dat zou suggereren dat God slechts een informatiestroom beoogt, geen ontmoeting met Zichzelf via Zijn Geest.

Ik zal inhoudelijk op de door jou aangedragen teksten ingaan:
Je verwijst naar Filippenzen 1:15, waar Paulus zich verblijdt over Christus' verkondiging, zelfs als die uit verkeerde motieven gebeurt.
Wat hier wel van belang is, dat geval gaat over het juiste Evangelie dat wordt gepredikt. Paulus maakt echter ook duidelijk dat niet iedere prediking, zelfs als die over Jezus gaat, acceptabel is voor God. In Galaten 1:8 zegt hij:
"Maar al ware het dat wij, of een engel uit de hemel, u een ander Evangelie verkondigde dan hetgeen wij u verkondigd hebben, die zij vervloekt."

Het gaat dus niet alleen om de uiterlijke vorm of inhoud, maar om de bron en gezindheid. God verlangt waarheid in het binnenste (Ps. 51:8). Een preek kan wel theologisch kloppen, zonder innerlijke verbondenheid met Christus en de werking van Zijn Geest is het slechts een vorm zonder kracht (2 Tim. 3:5).

Wat betreft Mattheüs 10:19 — de belofte dat het hen “in dezelve ure gegeven” zal worden wat ze spreken moeten — dat wijst juist op afhankelijkheid van de Heilige Geest in het moment van spreken. Dit spreekt niet van alleen herinnering aan eerdere leringen (zoals Johannes 14:26 noemt), maar van een actuele inspiratie. Dus geen herinnering alléén, maar leiding en openbaring in het spreken. Dat komt ook overeen met 1 Petrus 4:11:
“Indien iemand spreekt, dat hij spreke als de woorden Gods.”
Dat spreekt over meer dan alleen het herhalen van Schriftgedeelten. Het gaat om door de Geest gedragen woorden die uit Gods tegenwoordigheid voortkomen. Daarom schreef Paulus ook:
“Mijn rede en mijn prediking was niet in beweeglijke woorden der menselijke wijsheid, maar in betoning van Geest en kracht” (1 Kor. 2:4).

De prediker moet dus niet alleen uitlegger zijn, maar ook een getuige. Iemand die spreekt wat hij zelf ontvangen heeft in de omgang met God. Alleen dan is het geen ‘lezing’, maar levende Woordverkondiging.
Wat Jona betreft: ja, God gebruikte zijn prediking krachtig, ondanks zijn onwilligheid. Maar dat is genade — niet norm. Nergens wordt ons Jona als modelprediker voorgesteld. Zijn ongehoorzaamheid en harteloosheid worden juist bekritiseerd in het boek. God laat Zich niet binden aan onze ontrouw, maar gebruikt ook kromme stokken om rechte slagen te geven. Dat is een getuigenis van Zijn soevereiniteit, niet van een model voor prediking.

Ja, de hoorder draagt verantwoordelijkheid, maar dat ontslaat de prediker niet van zijn roeping om vanuit de gemeenschap met God te spreken. Jezus zei:
“De woorden die Ik tot u spreek, zijn geest en zijn leven” (Joh. 6:63).

Mogen onze predikers geen woorden alleen over God spreken, maar woorden die geboren zijn uit omgang met Hem, als gezanten van Christuswege.
Dan komt er kracht, dan spreekt God Zelf door hen heen — en dát is de prediking die levend maakt.
Laten we daarom inderdaad blijven bidden dat onze predikanten meer dan exegeten zullen zijn: boodschappers uit Gods tegenwoordigheid.

Ik denk niet dat wij het eens gaan worden, je schrijft wel dat ik de kracht en het gezag van Gods woord terecht benadruk, en dat dit onbetwist is, maar je schrijft eveneens dat een predikant die Gods woord verklaart, en daar in geen enkel opzicht van afwijkt, maar niet vanuit een levend geloof, een lezing houdt en dat het geen levende woordverkondiging is. Dit doet mijns inziens wel degelijk de kracht van Gods woord te kort. Voor de duidelijkheid: ik beweer niet dat het wenselijk of goed is als een prediker spreekt over zaken waar hij niets van kent, maar de stelling 'men kan perfect de Schrift uitleggen vanuit het hoofd, maar dan is het een lezing en geen levende Woordverkondiging' vind ik absoluut niet te verdedigen.

De Heere zegt over de Farizeeërs: 'al wat zij u zeggen, dat gij houden zult, houdt dat en doet het; maar doet niet naar hun werken; want zij zeggen het, en doen het niet', Matt. 23:3. In jouw standpunt ligt de wortel voor het vellen van een oordeel over de gesteldheid van een predikant, in plaats van over de boodschap die hij brengt. (Ik zeg niet dat je het zo bedoelt, maar de kiem zie ik wel.) Dit lijkt enigzins op het Roomse standpunt m.b.t. de sacramenten, waarbij het een voorwaarde voor de geldigheid van de sacramenten is dat de bedienaar de intentie heeft 'te doen wat de kerk doet'. Ik neem aan dat je zult toestemmen dat Gods Geest de sacramenten hun kracht geeft, ongeacht de intentie van de bedienaar. Daarnaast is deze zienswijze bezwaarlijk voor de hoorder, omdat hij niet kan weten hoe de predikant gesteld is. Ik houd iedere predikant die Gods woord verkondigt voor een gezant van Christuswege, omdat ik wel over de leer, maar niet over het hart kan oordelen.

Wat ik verder mis in je reactie is de koppeling van je eigen woorden aan de door mij aangehaalde teksten. Jouw woorden interpreteer ik namelijk als volgt ten opzichte van Filippenzen 1:18

• Paulus verblijdt zich als Christus door nijd en twist gepredikt wordt.
• Die predikanten, die door haat en nijd predikten, hadden geen levend geloofsleven en hadden geen 'boodschap ontvangen'.
• Paulus zou zich niet verblijden als Christus gepredikt werd door wat jij 'een lezing en geen levende Woordverkondiging' noemt.
• Dus kan er een levende verkondiging zijn zonder dat er een levend geloofsleven is, of Paulus verblijdt zich in 'een lezing en geen levende Woordverkondiging'.

Voor wat betreft de teksten die je zelf aanhaalt, ik zie niet in hoe deze teksten betrekking hebben op de gesteldheid van de predikant in de verkondiging van het woord:
Psalm 51:8 - Dat God waarheid in het binnenste verlangt ontken ik niet, maar dat is persoonlijk, dat hoeft niet noodzakelijkerwijs impact op de prediking te hebben. Ik zie niet in waarom Judas de levende waarheid niet verkondigd zou hebben toen hij gepreekt heeft. Net zoals Bileam en Kajafas geprofeteerd hebben. Er zullen er zelfs zijn die in Jezus' naam duivelen uitgeworpen hebben, en die Hij toch nooit gekend heeft.

1 Petrus 4:11 - Ik houd me hier aan de verklaring van de kanttekening die optekent bij ‘als de woorden Gods’: ‘dat is, met allen ernst en eerbied, gelijk het betamelijk is Gods Woord te spreken’.

2 Timotheüs 3:5 - Ook hier houd ik me aan de verklaring van de kanttekening, die dit op het leven betrekt en niet op de leer, en die luidt: ‘dat is, de dadelijke oefening ervan betrachten zij niet’.

1 Korinthe 2:4 - Ook hier houd ik me aan de verklaring van de kanttekening, die er steeds op wijst dat de kracht bestaat in de inwendige werking van de Heilige Geest, en die op vers 4 schrijft: ‘dat is, betoning der geestelijke kracht, die uiterlijk door wonderen en inwendig door de werking des Heiligen Geestes bij zijn woord was gevoegd, 2 Kor. 3:3’, en op vers 5: ‘dat is, in de goddelijkheid der leer, door de kracht des Geestes Gods aan onze harten betuigd; Hand. 16:14.’

Dank voor je reactie. Jammer dat op voorhand al door je wordt gesteld dat we het niet eens gaan worden. Da is m.i een verkeerde basis om het gesprek aan te gaan, maar dat terzijde.
Je maakt een aantal heldere punten, maar ik moet eerlijk zeggen: je verdediging van een “objectieve Woordverkondiging los van de prediker” is niet houdbaar in het licht van de Schrift. Het Woord is inderdaad krachtig in zichzelf, maar God heeft Zich niet alleen aan dat Woord verbonden — Hij werkt door mensen, door dienstknechten die in gemeenschap met Hem leven. Daar zit de kern: prediking is geen neutraal doorgeefluik, maar een geestelijk handelen waarin God Zelf Zich openbaart.

Je stelt: “Ik houd iedere predikant die Gods Woord verkondigt voor een gezant van Christuswege, omdat ik wel over de leer, maar niet over het hart kan oordelen.” Dat klinkt vroom, maar is uiteindelijk een onhoudbare veralgemening. Want Paulus zegt uitdrukkelijk dat er predikers zijn die “het Evangelie vervalsen” (2 Kor. 2:17), en in Galaten 1:8 laat hij geen enkele ruimte voor een zuivere boodschap uit een verkeerde bron. Niet alleen wat er gezegd wordt telt, maar ook wie spreekt, en in welke geest.

Dat is precies waar jouw redenering mank gaat: je maakt van Woordverkondiging een soort mechanisme dat werkt “zolang de inhoud maar klopt”. Maar dat is een rationalistische benadering die haaks staat op het bijbels getuigenis. Prediking is meer dan het juist uitleggen van de Schrift. Het is ontmoeting, betoning van Geest en kracht, spreken als de woorden Gods (1 Petr. 4:11).

Je haalt Farizeeën aan om te onderbouwen dat ook iemand zonder levend geloof een juiste boodschap kan brengen. Maar diezelfde Farizeeën noemt Jezus “blinde leiders der blinden” (Matt. 15:14). Dat Hij zegt dat je hun woorden kunt volgen, betekent niet dat hun prediking levend of zegenrijk was — het is een illustratie van Gods lankmoedigheid, niet van een modelbediening.

En ja, God kan kromme stokken gebruiken — Jona, Bileam, Kajafas. Maar nergens wordt dát als normatief voorbeeld gesteld. Dat is genade, geen standaard. Dat is precies wat ik zei over Jona: God is soeverein, Hij kan spreken ondanks ons. Maar dát als uitgangspunt nemen voor prediking, is een verschuiving van theologie naar pragmatisme.

Wat betreft Filippenzen 1: je trekt daar een conclusie die de tekst niet ondersteunt. Paulus verblijdt zich over Christus' verkondiging, ook als de motieven verdraaid zijn — maar hij zegt er nadrukkelijk bij: "naar waarheid". De predikers waar hij het over heeft, verkondigen het juiste Evangelie, al is hun hart verkeerd. Dat betekent niet dat hij hun prediking “levend” noemt, of dat hij zich verblijdt over de staat van hun ziel. Hij verblijdt zich dat Christus gepredikt wordt — punt. Dat is geen pleidooi voor geestelijke doodsheid vanaf de kansel, maar een getuigenis van Gods trouw ondanks de mens. Het is opvallend dat jij dit voorbeeld opvoert, maar vervolgens Galaten 1:8 niet serieus meeneemt, waar Paulus expliciet zegt: zelfs een engel die een ander Evangelie brengt, zij vervloekt.

Je haalt ook 1 Petrus 4:11, 2 Tim. 3:5 en 1 Kor. 2:4 aan en beroept je op de kanttekeningen, maar je leest ze naar je punt toe. De kanttekeningen ontkennen nergens de noodzaak van geestelijke inwoning of geestelijke ernst in het spreken. Dat “spreken als de woorden Gods” duidt op een houding van eerbied en inkeer — juist dat is méér dan correct spreken; het vraagt een hart dat zelf onder het Woord leeft. En als Paulus zegt dat zijn prediking was “in betoning van Geest en kracht”, dan is dat niet slechts een verwijzing naar het effect in de hoorder, maar ook naar de wijze waarop hij sprak: gedragen door Gods tegenwoordigheid.

Laat het scherp zijn: een prediking die slechts de juiste informatie bevat, maar niet geboren is uit omgang met God, is vorm zonder kracht (2 Tim. 3:5). Dat kun je exegetisch niet wegsnijden. Het Woord is levend, ja, maar God heeft ervoor gekozen dat levende mensen — mensen die Hem kennen — het Woord zullen bedienen. Geen lectuur, geen college, geen dorre doorvertelling — maar: “woorden die geest en leven zijn” (Joh. 6:63).

Ik blijf dus bij mijn punt: prediking is meer dan uitleg. Het is getuigenis. Het is het spreken van een gezant, iemand die niet alleen weet wat hij zegt, maar van Wie hij het ontvangen heeft. Dat is geen oordeel over iemands hart, maar een roep om prediking die doorleefd en doorbeden is — en gedragen wordt door de Geest van God.

[Iemand]

Want Paulus zegt uitdrukkelijk dat er predikers zijn die “het Evangelie vervalsen” (2 Kor. 2:17)

Dat heb ik niet ontkend, ik heb alleen gesteld dat niet iedere ongelovige of dorre gelovige die preekt het Evangelie vervalst, met een verwijzing naar Fil. 1:18.

en in Galaten 1:8 laat hij geen enkele ruimte voor een zuivere boodschap uit een verkeerde bron

In deze tekst gaat het niet over een zuivere boodschap uit een verkeerde bron, maar over een verkeerde boodschap (een Evangelie, buiten hetgeen wij u verkondigd hebben) uit een goede bron (wij, of zelfs: een Engel uit de hemel).

Het is ontmoeting, betoning van Geest en kracht, spreken als de woorden Gods (1 Petr. 4:11).

Petrus geeft hier een voorschrift, daarom heeft de kanttekenenaar opgetekend: 'dat is: met alle ernst en eerbied, etc.'

Maar diezelfde Farizeeën noemt Jezus “blinde leiders der blinden” (Matt. 15:14). Dat Hij zegt dat je hun woorden kunt volgen, betekent niet dat hun prediking levend of zegenrijk was — het is een illustratie van Gods lankmoedigheid, niet van een modelbediening.

Ik heb niet beweerd dat het een 'modelbediening' is, maar stel wel dat je niet kunt zeggen dat het geen bediening is.

De Heere zegt niet dat je hun woorden kunt volgen, maar dat je ze moet volgen: 'al wat zij u zeggen, dat gij houden zult, houdt dat en doet het', en de kanttekenaar merkt daarbij terecht op: 'namelijk uit de wet van Mozes en de profeten, want anderszins hetgeen zij daar tegen of buiten leerden, noemt Christus den zuurdesem der Farizeën, en vermaant zijne discipelen zich daarvan te wachten'

En ja, God kan kromme stokken gebruiken — Jona, Bileam, Kajafas. Maar nergens wordt dát als normatief voorbeeld gesteld. Dat is genade, geen standaard... Maar dát als uitgangspunt nemen voor prediking, is een verschuiving van theologie naar pragmatisme.

Ik heb niet beweerd dat dit een normatief voorbeeld is, maar wel dat ook Jona het levende woord verkondigd heeft.

De predikers waar hij het over heeft, verkondigen het juiste Evangelie, al is hun hart verkeerd. Dat betekent niet dat hij hun prediking “levend” noemt, of dat hij zich verblijdt over de staat van hun ziel. Hij verblijdt zich dat Christus gepredikt wordt — punt.

Christus is het Leven, als Christus dus gepredikt wordt, is er een levende verkondiging.

Het is opvallend dat jij dit voorbeeld opvoert, maar vervolgens Galaten 1:8 niet serieus meeneemt, waar Paulus expliciet zegt: zelfs een engel die een ander Evangelie brengt, zij vervloekt.

Zoals ik hierboven schreef gaat het in Galaten 1:8 over een ander Evangelie, terwijl het in Fil. 1:18 niet om een ander Evangelie gaat, want anders zou Paulus dat niet de verkondiging van Christus noemen en zou hij ook geen reden hebben zich te verblijden.

Je haalt ook 1 Petrus 4:11, 2 Tim. 3:5 en 1 Kor. 2:4 aan en beroept je op de kanttekeningen, maar je leest ze naar je punt toe. De kanttekeningen ontkennen nergens de noodzaak van geestelijke inwoning of geestelijke ernst in het spreken.

Mijn punt is niet dat geestelijke inwoning of geestelijke ernst niet nodig is, maar het gaat om de manier waarop dat nodig is. Het is voor ons als mensen nodig, en God schrijft dat voor, maar ten opzichte van God is het niet nodig. Het blijft Gods woord, en zal daarom voorspoedig zijn in datgene waartoe Hij het zenden zal.

[R+ck]

Want Paulus zegt uitdrukkelijk dat er predikers zijn die “het Evangelie vervalsen” (2 Kor. 2:17)

Dat heb ik niet ontkend, ik heb alleen gesteld dat niet iedere ongelovige of dorre gelovige die preekt het Evangelie vervalst, met een verwijzing naar Fil. 1:18.

en in Galaten 1:8 laat hij geen enkele ruimte voor een zuivere boodschap uit een verkeerde bron

In deze tekst gaat het niet over een zuivere boodschap uit een verkeerde bron, maar over een verkeerde boodschap (een Evangelie, buiten hetgeen wij u verkondigd hebben) uit een goede bron (wij, of zelfs: een Engel uit de hemel).

Het is ontmoeting, betoning van Geest en kracht, spreken als de woorden Gods (1 Petr. 4:11).

Petrus geeft hier een voorschrift, daarom heeft de kanttekenenaar opgetekend: 'dat is: met alle ernst en eerbied, etc.'

Maar diezelfde Farizeeën noemt Jezus “blinde leiders der blinden” (Matt. 15:14). Dat Hij zegt dat je hun woorden kunt volgen, betekent niet dat hun prediking levend of zegenrijk was — het is een illustratie van Gods lankmoedigheid, niet van een modelbediening.

Ik heb niet beweerd dat het een 'modelbediening' is, maar stel wel dat je niet kunt zeggen dat het geen bediening is.

De Heere zegt niet dat je hun woorden kunt volgen, maar dat je ze moet volgen: 'al wat zij u zeggen, dat gij houden zult, houdt dat en doet het', en de kanttekenaar merkt daarbij terecht op: 'namelijk uit de wet van Mozes en de profeten, want anderszins hetgeen zij daar tegen of buiten leerden, noemt Christus den zuurdesem der Farizeën, en vermaant zijne discipelen zich daarvan te wachten'

En ja, God kan kromme stokken gebruiken — Jona, Bileam, Kajafas. Maar nergens wordt dát als normatief voorbeeld gesteld. Dat is genade, geen standaard... Maar dát als uitgangspunt nemen voor prediking, is een verschuiving van theologie naar pragmatisme.

Ik heb niet beweerd dat dit een normatief voorbeeld is, maar wel dat ook Jona het levende woord verkondigd heeft.

De predikers waar hij het over heeft, verkondigen het juiste Evangelie, al is hun hart verkeerd. Dat betekent niet dat hij hun prediking “levend” noemt, of dat hij zich verblijdt over de staat van hun ziel. Hij verblijdt zich dat Christus gepredikt wordt — punt.

Christus is het Leven, als Christus dus gepredikt wordt, is er een levende verkondiging.

Het is opvallend dat jij dit voorbeeld opvoert, maar vervolgens Galaten 1:8 niet serieus meeneemt, waar Paulus expliciet zegt: zelfs een engel die een ander Evangelie brengt, zij vervloekt.

Zoals ik hierboven schreef gaat het in Galaten 1:8 over een ander Evangelie, terwijl het in Fil. 1:18 niet om een ander Evangelie gaat, want anders zou Paulus dat niet de verkondiging van Christus noemen en zou hij ook geen reden hebben zich te verblijden.

Je haalt ook 1 Petrus 4:11, 2 Tim. 3:5 en 1 Kor. 2:4 aan en beroept je op de kanttekeningen, maar je leest ze naar je punt toe. De kanttekeningen ontkennen nergens de noodzaak van geestelijke inwoning of geestelijke ernst in het spreken.

Mijn punt is niet dat geestelijke inwoning of geestelijke ernst niet nodig is, maar het gaat om de manier waarop dat nodig is. Het is voor ons als mensen nodig, en God schrijft dat voor, maar ten opzichte van God is het niet nodig. Het blijft Gods woord, en zal daarom voorspoedig zijn in datgene waartoe Hij het zenden zal.

De centrale fout die je maakt is een impliciete scheiding tussen Woord en Geest — namelijk: dat het Woord op zichzelf kracht zou hebben, ongeacht de geestelijke gesteldheid van de prediker of de werking van de Heilige Geest. Dat is in strijd met het hele getuigenis van de Schrift.

Ik neem als eerste even dit citaat:

Petrus geeft hier een voorschrift, daarom heeft de kanttekenenaar opgetekend: 'dat is: met alle ernst en eerbied, etc.'

Hoe is er (echte) ernst en eerbied mogelijk zonder inwoning van - of gemeenschap met de Heilige Geest? Dan is het zelfs voor een prediker vormendienst. Ik stel niet dat dit altijd aanwezig is maar wel dat dit noodzakelijk is om tot zegen te zijn en ons dient te verootmoedigen. Daar moeten we naar staan, zowel gemeenteleden maar zéker de predikers.
Anders zijn we druk druk druk met arbeiden in Gods koninkrijk, maar ook dan kunnen we op de verkeerde weg zitten als we Gods Geest missen.

Ik zal dit nogmaals onderbouwen vanuit de Schrift.

2 Korinthe 3:6
“De letter doodt, maar de Geest maakt levend.”
Paulus maakt hier duidelijk dat het Woord op zichzelf — zonder de Geest — doodt, in plaats van levend maakt. De bediening van het Woord is pas levend als ze bediend wordt in de Geest.

Christus prediken is niet automatisch 'levend' prediken
Je stelt: “Christus is het Leven, dus als Christus gepredikt wordt, is het een levende verkondiging.”
Maar dat is een logische drogreden. Christus kan met een verkeerd motief, of zelfs zonder geloof, gepredikt worden — en dat is in Gods ogen niet levend, maar een vorm.

2 Timotheüs 3:5
“Zij hebben een gedaante van godzaligheid, maar hebben de kracht ervan verloochend.”
Hier lezen we over predikers met een vorm van godzaligheid (dus: het juiste uiterlijk, juiste woorden), maar zonder kracht — d.w.z. zonder de werkelijke werking van de Geest. Paulus gebiedt: “Keer u ook van deze af.”

1 Korinthe 2:4
“Mijn rede en mijn prediking was niet in beweeglijke woorden der wijsheid, maar in betoning van Geest en van kracht.”
Paulus noemt hier de ware prediking: geen louter juiste leer, maar kracht én de Geest. Dus: prediking zonder de Geest, al is ze inhoudelijk juist, is niet naar Gods bedoeling en heeft geen geestelijke kracht.

Galaten 1:8 gaat wél over bron én inhoud
Het argument dat Galaten 1:8 alleen over de inhoud zou gaan, klopt niet. Paulus zegt nadrukkelijk:
“Maar al ware het ook wijzelf of een engel uit de hemel, die u een ander Evangelie verkondigt... die zij vervloekt.”
Hier wijst Paulus op zowel de boodschapper (zelfs een engel!) als de inhoud. Hij stelt dus dat een goede boodschapper met verkeerde inhoud vervloekt is — maar het omgekeerde is óók waar in het geheel van zijn brieven: een verkeerde boodschapper (zonder Geest) die goede woorden spreekt, is geen zegen, maar een gevaar (vgl. 2 Kor. 11:13-15).

Filippenzen 1:18 is geen vrijbrief voor geesteloze prediking
Je beroept je op Fil. 1:18 om te zeggen: “Paulus verblijdt zich dat Christus gepredikt wordt, ook als het uit verkeerde motieven gebeurt.”

Dat klopt — maar let goed op wat Paulus zegt en niet zegt. Hij zegt:
“Of het nu uit nijd en twist is, of in waarheid, Christus wordt op allerlei wijze gepredikt; en daarin verblijd ik mij.”
Maar Paulus zegt nergens dat hij deze prediking levend, gezegend of voorbeeldig vindt. Zijn blijdschap is niet om de prediker, maar om het feit dat God Zijn doel bereikt, ondanks de gebrekkige prediker. Dat is genade, géén norm.

Vergelijk dit met wat Paulus elders zegt over prediking:
In 1 Kor. 1:17-18 maakt hij duidelijk dat de kracht van het kruis alleen aanwezig is wanneer het Woord gepaard gaat met de werking van God.
In 1 Thess. 1:5 zegt hij dat zijn evangelie niet slechts in woorden, maar ook in kracht, Heilige Geest en volle zekerheid kwam.

De blijdschap in Fil. 1:18 is dus uitzonderlijk, niet normatief. Paulus spreekt daar als gevangene die blij is dat het Evangelie ondanks de omstandigheden nog hoorbaar is, maar hij spreekt nergens zijn goedkeuring uit over geesteloze prediking.


Mattheüs 23:3 — de Farizeeën
Je stelt: “De Farizeeën hadden wel een bediening, want Jezus zegt: Doe wat zij zeggen.”
Maar dit is een zeer gevaarlijke conclusie. Jezus zegt dit in een zeer specifieke context, en in hetzelfde hoofdstuk veroordeelt Hij hun bediening krachtig:
“Wee u, gij schriftgeleerden en Farizeeën, gij huichelaars!” (Matt. 23:13 ev.)

En Mattheüs 15:14:
“Laat hen varen; zij zijn blinde leidslieden der blinden.”

Dus: ja, zij onderwezen de Wet van Mozes, en daarin moest men hen volgen — maar hun praktijk en geestelijke blindheid maakte hen tot een gevaar. Jezus noemt hun leer ook ‘zuurdesem’ (Matt. 16:6), wat betekent: een verderfelijke invloed.
Het enige dat ze bedienden, was de letter van de wet — en Paulus noemt dat in 2 Kor. 3:6 expliciet een bediening des doods. Dus nee: dit was geen bediening naar de Geest.
Ook Jezus was tijdens zijn omwandeling het meest kritisch op deze Farizeeën om hun dode Godsdienst.

De Schrift verbindt Woord én Geest onlosmakelijk
Het Woord is levend wanneer het gedragen wordt door de Geest. Als het Woord gescheiden wordt van de Geest, dan ontstaat een dode vorm, een godsdienst zonder leven, een theologie zonder redding.
“Want het Woord Gods is levend en krachtig...” (Hebr. 4:12) — maar alleen omdat het Woord is van de levende God, die door Zijn Geest werkt.
“Zo is dan het geloof uit het gehoor, en het gehoor door het Woord Gods.” (Rom. 10:17) — en dit Woord is levend alleen doordat het gepredikt wordt in de kracht van de Geest.

[DDD]

Ik heb niet de hele discussie gevolgd, maar kun je dan ook ingaan op Bileam en op Filippenzen 1, 15-18?

[R+ck]

Ik heb niet de hele discussie gevolgd, maar kun je dan ook ingaan op Bileam en op Filippenzen 1, 15-18?

Is aan de orde gekomen in voorgaande berichten, lees maar even terug.

[DDD]

Gevonden via de zoekfunctie. Ik zal me er verder niet mee bemoeien, maar ik denk dat je de ene bijbeltekst laat heersen over de andere, en daarmee de tegenwerpingen onvoldoende recht doet.

[Geytenbeekje]

Lijkt net op Bart en Kees

[R+ck]

Gevonden via de zoekfunctie. Ik zal me er verder niet mee bemoeien, maar ik denk dat je de ene bijbeltekst laat heersen over de andere, en daarmee de tegenwerpingen onvoldoende recht doet.

Wat ik aan probeer te tonen is dat de lijn door de hele Bijbel heen is dat Woord en Geest onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn en dat als deze zaken gescheiden worden het mis gaat.
Ik vind het dus gevaarlijk als er gezegd word dat zolang de Bijbel verkondigd wordt dit altijd de levende Woordverkondiging is.
Wat ik betoog is dat als de Bijbel verkondigd wordt dit de Woordverkondiging is maar dat deze alleen levend is door de Heilige Geest. Dat is geen 1+1 = 2 want er is een héleboel 'Woord' verkondiging zonder Geest hede ten dage.

[DDD]

Je lijkt op het eerste gezicht te vergeten dat de heilige Geest ook aan woorden van een ongelovige zijn toepassing kan geven.

[R+ck]

Je lijkt op het eerste gezicht te vergeten dat de heilige Geest ook aan woorden van een ongelovige zijn toepassing kan geven.

Dat ontken ik niet (zie bovenstaande posts), God kan alles.
Maar het gevaar is om van uitzonderingen de regel te maken.
God heeft in Zijn Woord Zijn wil geopenbaard.
Die heb ik geprobeerd over te brengen in bovenstaande posts mbt de Woordverkondiging.

Om dan een voorbeeld te nemen waarbij de HG de woorden van een ongelovige toepast en daarmee een brug te slaan naar de prediking in de kerk vind ik gevaarlijk.
Dan wek je de indruk, zolang ik de Bijbel uitleg heb ik mijn plicht gedaan en moeten we maar afwachten wat de HG ermee doet (met eerbied gesproken).
Hoe kun je dan naar de zin en mening van de Geest de schrift uitleggen ?

[Iemand]

De centrale fout die je maakt is een impliciete scheiding tussen Woord en Geest — namelijk: dat het Woord op zichzelf kracht zou hebben, ongeacht de geestelijke gesteldheid van de prediker of de werking van de Heilige Geest. Dat is in strijd met het hele getuigenis van de Schrift.

Ik heb niet gesteld dat Gods woord kracht zou hebben zonder de werking van de Heilige Geest.

Wat ik stel is:

• dat, als Gods woord zuiver verkondigd wordt, het de verantwoording van de hoorder is wat hij met die boodschap doet, ongeacht de gesteldheid van de predikant (en op basis van de uitspraken die je doet, vermoed ik niet dat je dit toe zult stemmen.)
• dat, als de prediking een reuk des levens ten leven is, dit alleen komt door de werking van Gods Geest in de hoorder

maar nergens in de Bijbel lees ik dat de Heilige Geest vanuit de predikant door het woord in de hoorder komt.

Je stelt: “Christus is het Leven, dus als Christus gepredikt wordt, is het een levende verkondiging.” Maar dat is een logische drogreden. Christus kan met een verkeerd motief, of zelfs zonder geloof, gepredikt worden — en dat is in Gods ogen niet levend, maar een vorm.

Ik heb Gods ogen niet, maar wel die van Paulus, dat wil zeggen: mensenogen. Daarmee bedoel ik dit: ik ontken niet dat een dergelijke predikant zichzelf toorn vergadert als een schat en dat hij door God gestraft zal worden, maar ik ben een mens, als jij het over een levende verkondiging hebt dan betrek ik dat op de hoorder en op de boodschap die hij ontvangt, niet op de predikant of op God.

Als Paulus Christus het Leven noemt, en zegt dat Christus verkondigd wordt, dan kun je niet ontkennen dat Paulus deze prediking in minstens 1 opzicht een levende verkondiging noemt. Dat is namelijk een logisch sluitende redenering, en geen drogreden. (En ik noem deze prediking in hetzelfde opzicht een levende verkondiging.)

2 Timotheüs 3:5
“Zij hebben een gedaante van godzaligheid, maar hebben de kracht ervan verloochend.”
Hier lezen we over predikers met een vorm van godzaligheid (dus: het juiste uiterlijk, juiste woorden), maar zonder kracht — d.w.z. zonder de werkelijke werking van de Geest. Paulus gebiedt: “Keer u ook van deze af.”

Ik kan me niet aan de indruk ontrekken, dat jij meent te kunnen beoordelen of iemand 'het levende Woord' niet verkondigt, en dat vind ik kwalijk. (Let wel: ik bekritiseer niet dat je het een levende verkondiging noemt als je eenheid, gemeenschap en de werking van Gods Geest ervaart, maar wat ik wel bekritiseer is dat je iets geen levende verkondiging zou noemen als je deze eenheid en gemeenschap niet ervaren hebt.) Gods woord is de norm waar de verkondiging aan moet voldoen, dat is waar de Joden van Berea de boodschap aan getoest hebben, niet de levendigheid van de prediking of de gesteldheid van de predikant.

Er zijn 3 dingen in de Evangelieverkondiging: de leer, het leven en het hart van de predikant.

• Als de leer zuiver is, (naar de analogie des geloofs, wat duidelijk het geval is in Fil. 1:18) is de hoorder gehouden de boodschap aan te nemen en te gehoorzamen (ook conform Matt. 23:3).
• Als het leven niet zuiver is, dan moet de predikant berispt en (bij volharding) onder censuur gesteld worden.
• Als het hart niet zuiver is, maar leer en leven verder onberispelijk zijn, dan vergadert de predikant zichzelf toorn, hoewel hij anderen tot zegen zal zijn door het werk van Gods Geest. Maar ik bedwing mijn lichaam, en breng het tot dienstbaarheid, opdat ik niet enigszins, daar ik anderen gepredikt heb, zelf verwerpelijk worde, 1 Kor. 9:27.

Daarnaast schuurt deze opvatting aan tegen een andere die ik nog bedenkelijker vind. Stel dat er een predikant is die uit de volheid van zijn gemoed spreekt, maar de Schrift niet verklaart, dan zijn er mensen die beweren dat deze predikant het levende woord verkondigd heeft, en hij mag van hen niet bekritiseerd worden omdat hij door God geleerd is. Op deze manier wordt de norm (Gods woord) vervangen door een andere subjectieve norm (het ervaren van de werking van Gods Geest), en valt het voorwerp van de verkondiging weg, terwijl Paulus stelt dat hij liever vijf woorden spreekt met zijn verstand, om anderen te mogen onderwijzen, dan tienduizend woorden in een vreemde taal, en dat alles tot stichting moet geschieden.

[pierre27]

Gevonden via de zoekfunctie. Ik zal me er verder niet mee bemoeien, maar ik denk dat je de ene bijbeltekst laat heersen over de andere, en daarmee de tegenwerpingen onvoldoende recht doet.

Wat ik aan probeer te tonen is dat de lijn door de hele Bijbel heen is dat Woord en Geest onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn en dat als deze zaken gescheiden worden het mis gaat.
Ik vind het dus gevaarlijk als er gezegd word dat zolang de Bijbel verkondigd wordt dit altijd de levende Woordverkondiging is.
Wat ik betoog is dat als de Bijbel verkondigd wordt dit de Woordverkondiging is maar dat deze alleen levend is door de Heilige Geest. Dat is geen 1+1 = 2 want er is een héleboel 'Woord' verkondiging zonder Geest hede ten dage.

Ik lees mee en van harte eens met de stelling dat Woord en Geest onlosmakelijk verbonden zijn. Zonder de Geest is het leven onmogelijk.

[Posthoorn]

Dat zegt Iemand ook. Je moet de discussie wel goed volgen.