Gereformeerde Gemeenten

[Bertiel]

Als het goed is leidt bekering toch tot avondsmagang?

[Maanenschijn]

Een zichtbaar worstelende jongere gaat in de gemeenten waar deze dominee bekend is niet aan met spijkerbroek en sneakers. Ik denk dat je het echt niet begrijpt, Maanenschijn.

Ik sla aan op de laatste regels van Zeeuw. En nee, ik begrijp het niet inderdaad. Door allerlei stijlvoorschriften te suggereren kan men 'om de mensen' iets wel of niet doen. Zelf afblijven of onwaardig achten om aan te gaan.

Natuurlijk zal dat in de GG van desbetreffende predikant niet voorkomen, begrijp ik.

[Ad Anker]

Als het goed is leidt bekering toch tot avondsmagang?

Absoluut.

[Ad Anker]

Een zichtbaar worstelende jongere gaat in de gemeenten waar deze dominee bekend is niet aan met spijkerbroek en sneakers. Ik denk dat je het echt niet begrijpt, Maanenschijn.

Ik sla aan op de laatste regels van Zeeuw. En nee, ik begrijp het niet inderdaad. Door allerlei stijlvoorschriften te suggereren kan men 'om de mensen' iets wel of niet doen. Zelf afblijven of onwaardig achten om aan te gaan.

Natuurlijk zal dat in de GG van desbetreffende predikant niet voorkomen, begrijp ik.

Ik snap het wel. Wel is het zo dat 'om de mensen' niet persé verkeerd is, maar Bijbels.

[Rido91]

Toen ik door genade God persoonlijk leerde kennen, bleek Hij héél anders dan mij altijd is voorgehouden. Ik ken dus de beide kanten, om het zo maar eens te zeggen.

Ken jij Hem al persoonlijk?
Dat kan overigens heel goed op een andere manier dan het bij mij gegaan is, als ik er met anderen over spreek dan verwondert en verblijd het mij steeds weer hoezeer God precies weet wat jij, ik en de ander nodig hebben en daarmee aan te sluiten bij ons persoonlijk leven. Ik kan enorm genieten van al die verschillende verhalen, soms zomaar tijdens een 'toevallige' ontmoeting.

Ik spreek nog wel eens met mensen die zich herkennen in Heman (Psalm 88) of de tollenaar achter in de tempel. Die zich herkennen in Jesaja 66 : 5 als bevende voor Zijn woord. Die je herkent als verbrijzeld en nederig van geest (Jesaja 57 : 15). Die een walging van zichzelf hebben vanwege hun gruwelen en ongerechtigheden (Ezechiël 36 : 31) Om nu hetzelfde dan jij te zeggen dat ik geniet van die gesprekken vind ik behoorlijk oppervlakkig uitgedrukt. Ik ben wel dankbaar voor deze gesprekken omdat je de werking van Gods Geest erin mag herkennen.
In mijn optiek in de droefheid naar God wat minder makkelijk na te maken dan blijdschap en vreugde. Dat tweede associeer ik (te) vaak met de groei van het zaad op steenachtige plaatsen. (Terstond met vreugde ontvangt (Mattheüs 13 : 20) ) In de droefheid naar God zit vreugde en blijdschap. Hoop dat je het vat.

Ik vat het. Misschien moet je wat minder associëren (meen ik echt!). Je kunt namelijk vanachter een toetsenbord niet doorgronden hoe 'terstond' iemands blijdschap is, of dat deze al even geworteld is. De vreugde en blijdschap horen namelijk onlosmakelijk bij het geloof, en al naar gelang van iemands karakter zal dit vaker of minder vaak te merken zijn.

Ook van zulke gesprekken als jij noemt kan ik genieten. Zeker als je de gelegenheid krijgt om erover door te praten en door te vragen. Vaak herken je er het werk van Gods Geest in, zoals je terecht opmerkt.

Overigens is het voor mij een bewuste keuze om vanuit die blijdschap te posten. De andere kant -die er ook zeker bij hoort- is al meer dan genoeg aanwezig op dit forum. En iedere gelovige maakt verschillende periodes door. Groei heet dat. Tegelijkertijd zijn er ook periodes van weer dieper wortelen in het Fundament. Met soms moeilijkheden en vragen. Maar die breng ik bij God en niet bij de mensen. Ook niet als me dat waardering of goedkeuring van mensen zou opleveren. Daar draait dit leven namelijk niet om.

Je zegt veel maar met weinig tot geen onderbouwing uit de Schrift. Ik heb één zin vetgedrukt om een voorbeeld te geven. De zin zou ook kunnen zijn : De vreugde en blijdschap kunnen namelijk onlosmakelijk bij het schijngeloof horen. Onderbouwing. zie Mattheüs 13 : 20.
Maar het is al vaker gebleken dat wij niet zoveel raakvlakken hebben. Ik voel mij wat meer thuis bij een ellendig en arm volk (Zefanja 3 : 12) en heb wat minder met al die gelovigen die maar blijven groeien.

Verder wens ik je opnieuw een goede zondag. Ook ik ben deze avond niet aanwezig op dit forum.

Dat is wel meteen heel wantrouwend. Voel je ook zoveel wantrouwen bij de kamerling die zijn weg met blijdschap reisde nadat hij tot geloof gekomen was en gedoopt werd? (Handelingen 8:39) Of Zacheus die Jezus met blijdschap ontving (Lukas 19:6) In Galaten 5:22 wordt blijdschap een vrucht van de Geest genoemd (opmerkelijk: niet droefheid) Nehemia 12:43: En zij offerden deszelven daags grote slachtofferen, en waren vrolijk; want God had hen vrolijk gemaakt met grote vrolijkheid; en ook waren de vrouwen en de kinderen vrolijk; zodat de vrolijkheid van Jeruzalem tot van verre gehoord werd.

Je hebt niks met gelovigen die maar blijven groeien, dus 1 Timotheus 4 wordt ook maar overgeslagen door je , waar staat in vers 23 'Bedenk deze dingen, wees hierin bezig, opdat uw toenemen openbaar zij in alles' of bijv 2 Petrus 3:18a Maar wast op in de genade en kennis van onzen Heere en Zaligmaker Jezus Christus.

Dat wantrouwen tegen geestelijke groei kan ook een uiting van jaloezie zijn omdat men ziet dat een ander meer groeit in het geloof en zij achterblijven in groei zelf zeg ik in zn algemeenheid en voorzichtigheid

[Forummer]

Ik spreek nog wel eens met mensen die zich herkennen in Heman (Psalm 88) of de tollenaar achter in de tempel. Die zich herkennen in Jesaja 66 : 5 als bevende voor Zijn woord. Die je herkent als verbrijzeld en nederig van geest (Jesaja 57 : 15). Die een walging van zichzelf hebben vanwege hun gruwelen en ongerechtigheden (Ezechiël 36 : 31) Om nu hetzelfde dan jij te zeggen dat ik geniet van die gesprekken vind ik behoorlijk oppervlakkig uitgedrukt. Ik ben wel dankbaar voor deze gesprekken omdat je de werking van Gods Geest erin mag herkennen.
In mijn optiek in de droefheid naar God wat minder makkelijk na te maken dan blijdschap en vreugde. Dat tweede associeer ik (te) vaak met de groei van het zaad op steenachtige plaatsen. (Terstond met vreugde ontvangt (Mattheüs 13 : 20) ) In de droefheid naar God zit vreugde en blijdschap. Hoop dat je het vat.

Ik vat het. Misschien moet je wat minder associëren (meen ik echt!). Je kunt namelijk vanachter een toetsenbord niet doorgronden hoe 'terstond' iemands blijdschap is, of dat deze al even geworteld is. De vreugde en blijdschap horen namelijk onlosmakelijk bij het geloof, en al naar gelang van iemands karakter zal dit vaker of minder vaak te merken zijn.

Ook van zulke gesprekken als jij noemt kan ik genieten. Zeker als je de gelegenheid krijgt om erover door te praten en door te vragen. Vaak herken je er het werk van Gods Geest in, zoals je terecht opmerkt.

Overigens is het voor mij een bewuste keuze om vanuit die blijdschap te posten. De andere kant -die er ook zeker bij hoort- is al meer dan genoeg aanwezig op dit forum. En iedere gelovige maakt verschillende periodes door. Groei heet dat. Tegelijkertijd zijn er ook periodes van weer dieper wortelen in het Fundament. Met soms moeilijkheden en vragen. Maar die breng ik bij God en niet bij de mensen. Ook niet als me dat waardering of goedkeuring van mensen zou opleveren. Daar draait dit leven namelijk niet om.

Je zegt veel maar met weinig tot geen onderbouwing uit de Schrift. Ik heb één zin vetgedrukt om een voorbeeld te geven. De zin zou ook kunnen zijn : De vreugde en blijdschap kunnen namelijk onlosmakelijk bij het schijngeloof horen. Onderbouwing. zie Mattheüs 13 : 20.
Maar het is al vaker gebleken dat wij niet zoveel raakvlakken hebben. Ik voel mij wat meer thuis bij een ellendig en arm volk (Zefanja 3 : 12) en heb wat minder met al die gelovigen die maar blijven groeien.

Verder wens ik je opnieuw een goede zondag. Ook ik ben deze avond niet aanwezig op dit forum.

Dat is wel meteen heel wantrouwend. Voel je ook zoveel wantrouwen bij de kamerling die zijn weg met blijdschap reisde nadat hij tot geloof gekomen was en gedoopt werd? (Handelingen 8:39) Of Zacheus die Jezus met blijdschap ontving (Lukas 19:6) In Galaten 5:22 wordt blijdschap een vrucht van de Geest genoemd (opmerkelijk: niet droefheid) Nehemia 12:43: En zij offerden deszelven daags grote slachtofferen, en waren vrolijk; want God had hen vrolijk gemaakt met grote vrolijkheid; en ook waren de vrouwen en de kinderen vrolijk; zodat de vrolijkheid van Jeruzalem tot van verre gehoord werd.

Je hebt niks met gelovigen die maar blijven groeien, dus 1 Timotheus 4 wordt ook maar overgeslagen door je , waar staat in vers 23 'Bedenk deze dingen, wees hierin bezig, opdat uw toenemen openbaar zij in alles' of bijv 2 Petrus 3:18a Maar wast op in de genade en kennis van onzen Heere en Zaligmaker Jezus Christus.

Dat wantrouwen tegen geestelijke groei kan ook een uiting van jaloezie zijn omdat men ziet dat ander meer groeit in het geloof dan hen zelf zeg ik in zn algemeenheid

Je 2e alinea vind ik niet netjes. Ik zie het vaker -dus niet alleen door jou- gebeuren, maar stellen dat iemand bepaalde hoofdstukken of verzen overslaat vind ik nogal suggestief en geen fraaie manier van discussie voeren.

[Maanenschijn]

Een zichtbaar worstelende jongere gaat in de gemeenten waar deze dominee bekend is niet aan met spijkerbroek en sneakers. Ik denk dat je het echt niet begrijpt, Maanenschijn.

Ik sla aan op de laatste regels van Zeeuw. En nee, ik begrijp het niet inderdaad. Door allerlei stijlvoorschriften te suggereren kan men 'om de mensen' iets wel of niet doen. Zelf afblijven of onwaardig achten om aan te gaan.

Natuurlijk zal dat in de GG van desbetreffende predikant niet voorkomen, begrijp ik.

Ik snap het wel. Wel is het zo dat 'om de mensen' niet persé verkeerd is, maar Bijbels.

Nee, om de mensen af blijven of aan gaan aan het avondmaal is niet bijbels, maar onbijbels.

En ja, ik denk ook dat de heilig engelen vreugde kennen bij zaken die tot eer van God zijn, niet enkel bij de wedergeboorte. Ook bij de voortdurende bekering en heilige gedachtenis aan Zijn tafel.

Het desbetreffende stuk heb ik niet gelezen. Het zal mogelijk helemaal passen bij de schrijver, helemaal passen bij de gemeente waar hij dient, helemaal passen bij de GG (en ook andere gemeenten, zelfs hervormde). Maar daarmee maakt het gegeven van ergernis over de schoenen nog niet goed.

Een vrucht van het de opwas in genade is rekening te houden met de zwakkeren in het geloof en gemeente. Helemaal waar. Dat leert ons Romeinen 14 en 15. Maar waar moeten we dan de schrijver van het stuk onder scharen?

[Bertiel]

Ook wel een vraag om overna te denken. In hoeverre moeten we meegaan met de zwakkere in het geloof.
Kunnen dominees (niet bedoeld in deze casus) van alles en nog wat veranderen zodat een hele gemeente veranderd omwille van zijn geweten?

[Ad Anker]

Maanenschijn, het stuk is geschreven om aandacht te vragen voor de vervagende grens tussen kerk en dagelijks leven. Het adagium "het zit ’m toch niet in het uiterlijk" is doorgeslagen: tegenwoordig lijkt men te denken dat er niets gezegd mag worden over uiterlijke zaken. Dat is onterecht. Volgens de schrijver vloeit het uiterlijke juist voort uit het innerlijke.

Hij houdt een pleidooi om in houding en beleving onder het Woord en de sacramenten de indruk van Gods heiligheid tot uitdrukking te laten komen. Het is volkomen legitiem dat hij deze zorg onder de aandacht brengt. In onze tijd lijken we daar allergisch voor te zijn. Ik beschouw dat als een zorgwekkende ontwikkeling.

[pierre27]

Maanenschijn, het stuk is geschreven om aandacht te vragen voor de vervagende grens tussen kerk en dagelijks leven. Het adagium "het zit ’m toch niet in het uiterlijk" is doorgeslagen: tegenwoordig lijkt men te denken dat er niets gezegd mag worden over uiterlijke zaken. Dat is onterecht. Volgens de schrijver vloeit het uiterlijke juist voort uit het innerlijke.

Hij houdt een pleidooi om in houding en beleving onder het Woord en de sacramenten de indruk van Gods heiligheid tot uitdrukking te laten komen. Het is volkomen legitiem dat hij deze zorg onder de aandacht brengt. In onze tijd lijken we daar allergisch voor te zijn. Ik beschouw dat als een zorgwekkende ontwikkeling.

Ik heb net het artikel nog een keer gelezen en begrijp oprecht de frustratie alhier over het artikel niet.

[Maanenschijn]

Maanenschijn, het stuk is geschreven om aandacht te vragen voor de vervagende grens tussen kerk en dagelijks leven. Het adagium "het zit ’m toch niet in het uiterlijk" is doorgeslagen: tegenwoordig lijkt men te denken dat er niets gezegd mag worden over uiterlijke zaken. Dat is onterecht. Volgens de schrijver vloeit het uiterlijke juist voort uit het innerlijke.

Hij houdt een pleidooi om in houding en beleving onder het Woord en de sacramenten de indruk van Gods heiligheid tot uitdrukking te laten komen. Het is volkomen legitiem dat hij deze zorg onder de aandacht brengt. In onze tijd lijken we daar allergisch voor te zijn. Ik beschouw dat als een zorgwekkende ontwikkeling.

Dank voor je toelichting. Met jouw toelichting ben ik het eens, zelfs inhoudelijk. Dat was niet het beeld wat de discussie hier opriep. Ter verduidelijking: in mijn ogen werd een ieder die zich niet geheel volgens de ‘norm’ vertoont gemaand af te blijven van de sacramenten. En daar sla ik op aan.

Dus.. als ik mij vergis in het stuk en de intenties, mijn nederig excuus. En ik hoop veel jongeren aan het avondmaal te zien, al dan niet met sneakers .

[Job]

Maanenschijn, het stuk is geschreven om aandacht te vragen voor de vervagende grens tussen kerk en dagelijks leven. Het adagium "het zit ’m toch niet in het uiterlijk" is doorgeslagen: tegenwoordig lijkt men te denken dat er niets gezegd mag worden over uiterlijke zaken. Dat is onterecht. Volgens de schrijver vloeit het uiterlijke juist voort uit het innerlijke.

Hij houdt een pleidooi om in houding en beleving onder het Woord en de sacramenten de indruk van Gods heiligheid tot uitdrukking te laten komen. Het is volkomen legitiem dat hij deze zorg onder de aandacht brengt. In onze tijd lijken we daar allergisch voor te zijn. Ik beschouw dat als een zorgwekkende ontwikkeling.

Waarvan akte.

[Ararat]

Ik vraag me af: is het land (of de cultuur) waarin gelovigen de ruimte vinden om elkaar zo te bevragen op zoiets als schoenkleur tijdens de erediensten te benijden, of juist niet?

[pierre27]

Ik vraag me af: is het land (of de cultuur) waarin gelovigen de ruimte vinden om elkaar zo te bevragen op zoiets als schoenkleur tijdens de erediensten te benijden, of juist niet?

Vanwaar deze vraag?

[HHR]

Maanenschijn, het stuk is geschreven om aandacht te vragen voor de vervagende grens tussen kerk en dagelijks leven. Het adagium "het zit ’m toch niet in het uiterlijk" is doorgeslagen: tegenwoordig lijkt men te denken dat er niets gezegd mag worden over uiterlijke zaken. Dat is onterecht. Volgens de schrijver vloeit het uiterlijke juist voort uit het innerlijke.

Hij houdt een pleidooi om in houding en beleving onder het Woord en de sacramenten de indruk van Gods heiligheid tot uitdrukking te laten komen. Het is volkomen legitiem dat hij deze zorg onder de aandacht brengt. In onze tijd lijken we daar allergisch voor te zijn. Ik beschouw dat als een zorgwekkende ontwikkeling.

Ik ken het artikel niet.
Verregaande specificering van wat wel of wat niet moet en kan, ben ik allergisch voor.
Maar aandacht voor stijl , houding en eerbied onder de woordverkondiging en tijdens sacramenten is inderdaad belangrijk.
Je ziet het in tal van gemeenten, helaas zie ik het ook van dichtbij, verschuiven, en omdat er niets meer van gezegd mag worden, zijn er geen grenzen meer, en gaat men steeds een stapje verder. En het slaat geen kerkverband over. Er is hooguit in de ene gemeente nog wat meer 'vertraging' dan in de andere