Gereformeerde Gemeenten

[Terri]

Ik heb niet alle tijd om uit te diepen. Misschien zitten we simpelweg niet op dezelfde frequentie. Ik lees van de Kananese vrouw (Markus 7, Syro-Fenicisch) niet dat ze aanvechtingen en twijfels ging optellen. En daar zal thuis wel zoveel geloof in haar hart zijn, dat ik in Mattheüs en in Markus lees, "dat ze kwam". Wat voor soort geloof dat was, ging Jezus voor haarzelf en voor de omstanders uit de doeken doen, middels haar af te stoten.
Vandaar: dat ooit 1x beleefd te hebben, en daarna de twijfels en aanvechtingen op te tellen als bewijzen van het geloof: zonder het genieten van het grote Voorwerp heeft het geen inhoud. Dan is er maar Een Die als Machthebbende leert, en Zijn Woord is levend en krachtig, en scherpsnijdender dan enig tweesnijdend zwaard, en gaat door tot de verdeling der ziel en des geestes. "Ik heb grote lust in Zijn schaduw, en zit eronder, en Zijn vrucht is mijn gehemelte zoet".

Voor de duidelijkheid, mijn frequentie is:
- Een waar geloof bestaat uit de inhoud van zondag 7, een vast vertrouwen dat de zonden vergeven zijn.
- Zonder een waar geloof gaat men verloren.
- Ieder waar gelovige, hoe kleingelovig ook, maakt dit mee en beleeft dit in de praktijk.
- Dat het daarna aangevochten wordt, dat er twijfels zijn, dat het even kwijt is, kan helaas gebeuren en is een gevolg van onze zonden, zeker geen kenmerk, integendeel zelfs.

Idd, laten we dit zo vasthouden. En ongeloof niet gaan verheffen tot een soort vrucht. Ik kom het niet tegen in Galaten 5.
Wel is het de grote lankmoedigheid van onze Heere dat Hij ook ongeloof vergeeft als we het Hem belijden.

[JanRap]

Waar ik moeite mee heb is dat sommige prediking suggereert dat je pas een ware gelovige bent als je de vaste overtuiging hebt dat je zonden vergeven zijn. Die houdt zwakke gelovigen in het donker.

Dat staat toch ook in zondag 7?
Wat is een waar geloof?
Vast vertrouwen, zonden vergeven, enzovoorts.

Dus dat is toch niet gek om dat te prediken?

Dat ware geloof wat een gave van God is wordt geschonken in een zondaarshart. Dat geloof gaat geloven en dan komt de aanvechting, twijfel, vreugde, droefheid enz.
Denk je dat David na zijn zonde met Bathseba zondag 7 zomaar kon nazeggen? Toch bezat hij ook toen het ware geloof.

Ik heb best veel moeite met de term: het geloof gaat geloven. Dat doet me teveel aan de embryo-theologie denlen. Het geloof is al ingestort, maar moet nog werkzaam gemaakt worden door Gods Geest. Dat lijkt me een filosofische constructie. De zondaar gaat geloven. En van dat geloof belijden we dat het een geschonken geloof is.

[huisman]

Waar ik moeite mee heb is dat sommige prediking suggereert dat je pas een ware gelovige bent als je de vaste overtuiging hebt dat je zonden vergeven zijn. Die houdt zwakke gelovigen in het donker.

Dat staat toch ook in zondag 7?
Wat is een waar geloof?
Vast vertrouwen, zonden vergeven, enzovoorts.

Dus dat is toch niet gek om dat te prediken?

Dat ware geloof wat een gave van God is wordt geschonken in een zondaarshart. Dat geloof gaat geloven en dan komt de aanvechting, twijfel, vreugde, droefheid enz.
Denk je dat David na zijn zonde met Bathseba zondag 7 zomaar kon nazeggen? Toch bezat hij ook toen het ware geloof.

Ik heb best veel moeite met de term: het geloof gaat geloven. Dat doet me teveel aan de embryo-theologie denlen. Het geloof is al ingestort, maar moet nog werkzaam gemaakt worden door Gods Geest. Dat lijkt me een filosofische constructie. De zondaar gaat geloven. En van dat geloof belijden we dat het een geschonken geloof is.

Dat zeg ik toch niet? Maar de zondaar wordt geen robot na het verkrijgen van het ware geloof. Ik geloof kom mijn ongeloof te hulp is ook een uitspraak van het ware geloof. Het is niet voor niets dat de Heiland verzucht over het ongeloof van Zijn discipelen terwijl ze het ware geloof bezaten. Lees Matth. 17:20, Markus 11:23, Lukas 17 : 6 .

[TSD]

Precies. Als je alleen maar geloof hebt wanneer je ook daadwerkelijk gelooft, dan zou het weg zijn op het moment dat het ongeloof zegeviert. Wat zou het er dan slecht uitzien voor velen.

Gelukkig niet. Het geloof is een gave die verkregen wordt, dat geloof kan kwijnen, weg schijnen, maar nooit meer verdwijnen.

[JanRap]

Precies. Als je alleen maar geloof hebt wanneer je ook daadwerkelijk gelooft, dan zou het weg zijn op het moment dat het ongeloof zegeviert. Wat zou het er dan slecht uitzien voor velen.

Gelukkig niet. Het geloof is een gave die verkregen wordt, dat geloof kan kwijnen, weg schijnen, maar nooit meer verdwijnen.

Citaat uit Catechismus Calvijn: 'Wat het ware geloof is.
Men mag nu niet menen, dat het christelijk geloof slechts een eenvoudige en
alledaagse kennis van God is, of een bloot verstaan van de Schrift is, dat in de
hersenen geschiedt en het hart niet aanraakt. Zodanige is gewoonlijk ons bestaan van
de dingen, die door voldoende (historische) gronden zijn bevestigd. Het christelijk
geloof is daarentegen een sterk en onwrikbaar vertrouwen van het hart, waardoor wij
op de barmhartigheid van God vertrouwen, die ons door het Evangelie is beloofd.
Daarom moet de vaststelling ervan wat geloof is, uit het innigste wezen van de belofte
worden afgeleid. Het geloof steunt zózeer op deze grondslag, dat deze, wanneer die
zou worden weggenomen, terstond zou moeten ineenstorten en ophouden te bestaan.
Wanneer de Heere ons door de belofte van het Evangelie Zijn barmhartigheid
openbaart, en wij ons zonder twijfel of uitstel Hem, die de belofte heeft gegeven,
toevertrouwen, dan grijpen wij Zijn Woord aan door het geloof. Deze bepaling
verschilt niet van de apostel, wanneer hij leert dat "het geloof is een vast vertrouwen
op hetgeen men hoopt, en het openbaar worden van hetgeen men niet ziet" (Hebr.
11:1). De apostel verstaat hierdoor het verzekerde en zekere bezit van al hetgeen God
ons zal beloven en het openbaar worden van het onzichtbare, namelijk het eeuwige
leven, waarop wij, op grond van ons vertrouwen op de Goddelijke goedheid hopen,
die ons met het Evangelie is gegeven. Wanneer het waar is, dat alle beloften van God
in Christus vervuld en om zo te zeggen ingelost en vervuld zijn, dan is het openbaar,
dat Christus het altijddurende Voorwerp van het geloof is en dat het geloof in Hem
alle rijkdommen aanschouwt van de Goddelijke barmhartigheid' .

Misschien begrijp ik het niet helemaal. Maar mijn bezwaar tegen sommige eerdere postings blijft dat het gevaar bestaat dat men het geloof gaat zien als een tastbaar iets. Een ingstorte substantie. Zoals Romes gratia infusa. Dan loop je ook het gevaar om het geheimenis van het geloof als gave van de Heilige Geest te veel los te maken van de Persoon van de Heere Jezus. Los te maken van de belofte van het Evangelie. Helaas mis ik het vermogen om me helderder uit te drukken.

[Refojongere]

Waar ik moeite mee heb is dat sommige prediking suggereert dat je pas een ware gelovige bent als je de vaste overtuiging hebt dat je zonden vergeven zijn. Die houdt zwakke gelovigen in het donker.

Dat staat toch ook in zondag 7?
Wat is een waar geloof?
Vast vertrouwen, zonden vergeven, enzovoorts.

Dus dat is toch niet gek om dat te prediken?

Dat ware geloof wat een gave van God is wordt geschonken in een zondaarshart. Dat geloof gaat geloven en dan komt de aanvechting, twijfel, vreugde, droefheid enz.
Denk je dat David na zijn zonde met Bathseba zondag 7 zomaar kon nazeggen? Toch bezat hij ook toen het ware geloof.

Twijfel een aanvechting en een zwak geloof komt zeker voor en ik denk bij bijna iedere gelovige als gevolg van onze zonden.
Maar wat Posthoorn ook al zei, ze weten wel waaraan ze twijfelen en waaraan ze aangevochten worden.
Dus zondag 7 is op z'n minst 1x aanwezig geweest in het leven dat ze dat konden nazeggen.

Dus ik vind het niet vreemd om zondag 7 te prediken als het ware geloof en ook dat je pas een waar gelovige bent als je dit op z'n minst 1x hebt kunnen nazeggen en geloven (reactie op @Refojongere).

Ik hou het maar bij het Puriteinse onderscheid tussen toevluchtnemend en verzekerd geloof:

"Wanneer er dus is een „toevluchtnemend” geloof en vertrouwen, zo moeten we niet denken, dat er in zulk een toevluchtnemend geloof geen ZEKERHEID wordt gekend. Zeer zeker wél. Want wie door genade met zijn zonde-nood en ellende de toevlucht neemt tot de Heere, zoals we bij de Kananese vrouw zien, bewijst in die toevluchtneming een volkomen vast vertrouwen te stellen in de Heere, in Zijn Woord en Beloften. Zie bij de melaatste man, die beleed: „Indien Gij wilt, Gij kunt mij reinigen.”

De bekommerde over de zekerheid van zijn „staat” durft voor zichzelf niet aan te nemen, dat Christus Zijn persoonlijke Borg is. Wel zal hij of zij er naar staan om tot die verzekerdheid te komen. Het is ook de eigenschap van het geloof, de aard ervan, zoals een bloem zich richt naar de zon.
Maar waarom durft de bekommerde niet aan te nemen, dat Christus Zijn dierbaar bloed voor hem of haar gestort heeft? Omdat men zo bang is voor zelfbedrog, voor een zomaar aannemen gelijk de naamchristen doet. Men wordt daarbij ook zo erg bestreden." (Citaat uit bewaar het pand)

En als zulken dan horen: je moet je bekeringsmoment aanwijzen. Dan blijven de avondmaalstafels leeg, zoals in de Gereformeerde Gemeenten.

Of de bekommering wordt helemaal niet gekend, men snapt daar ook niets van. Dan zijn ze vol. Evenmin een goed teken.

[Scheepsbel]

Ik weet niet welke puriteinen jij leest maar die hier in de kast staan, Boston, erskine, grat, Huntington, Owen, Newton, leren allemaal dat de zekerheid alleen in Christus ligt, het geloof in de Heere Jezus Christus maakt zalig.

[Bertiel]

Die zeggen ook hetgeen refojongere schrijft, want dat staat niet in contradictie met elkaar.

[Herman]

Ik weet niet welke puriteinen jij leest maar die hier in de kast staan, Boston, erskine, grat, Huntington, Owen, Newton, leren allemaal dat de zekerheid alleen in Christus ligt, het geloof in de Heere Jezus Christus maakt zalig.

Je zult dingen wel in de juiste verhouding tot elkaar moeten brengen. Ze leren inderdaad allemaal dat de zekerheid tot de zaligheid in Jezus Christus, het enige Fundament ligt. Maar als het gaat om de zekerheid van het geloof, dan onderscheiden ze in (1) de vastheid van Gods beloften (2) het directe werk van de Heilige Geest in het hart (3) het middellijke werk van de Heilige Geest. De discussie gaat hier over wat we kunnen kennen en weten en dan is dat drietal in het geding, niet het eerste.

[Zita]

De discussie over pastorieen en auto's en aanverwante zaken heb ik afgesplitst naar viewtopic.php?t=15628&start=90
Hier graag alleen over de Gereformeerde Gemeenten.

[Refojongere]

Het gaat denk ik ook niet over je bekeringsmoment kunnen aanwijzen. Het gaat er Posthoorn over of Christus je geopenbaard is, op zo’n manier dat je rust vond in Hem als jouw Zaligmaker. Dat is een moment waar je bij bent en wat je nooit meer vergeet. Hoezeer het dan later ook bestreden wordt.

Dit is tegenstrijdig. Je hoeft geen bekeringservaring aan te wijzen, maar stelt wel dat er een moment is wat je nooit meer vergeet. Wat is nu waarheid?

Posthoorn vereist wel dat ieder zijn bekeringservaring moet aanwijzen als bewijs van de echtheid van zijn geloof. Dat doet geen enkele oudvader. Die beschrijven alleen dat het geloof altijd enige rust, vrede, blijdschap etc. met zich meebrengt.

[Posthoorn]

Volgens mij heb ik al een oudvader uitvoerig geciteerd.

[Scheepsbel]

HOE DE REFORMATIE OVER DE ZEKERHEID DES GELOOFS DACHT
In hun strijd met de R.K. kerk moesten de reformatoren zich beraden op de vraag, of men in het leven reeds zeker
kon zijn van de eeuwige zaligheid.
De R.K. theologie leerde: niemand kan in dit leven zeker zijn van de a.s zaligheid, dan alleen door bijzondere en
directe openbaring van God. Het was het deel van enkele bijzondere heiligen en martelaren. Voor de gewone leek
en ook de gewone geestelijkheid was er niet meer weggelegd dan: een waarschijnlijkheid van zalig worden.
Reformatoren leerden:
Geloof en zekerheid horen bij elkaar, zoals de zon en het licht bij elkaar horen. Zekerheid behoort tot de natuur van
het geloof. Omdat het wezen van het geloof gekenmerkt is door een vertrouwen op Gods beloften. De beloften van
God geven aan het geloof vastheid en zekerheid. De zekerheid zit niet in de gelovige, maar in de belofte van God.
De omhelzing van de belofte van het Evangelie brengt persoonlijke en subjectieve zekerheid van de zaligheid met
zich mee.
We vinden dit terug in de Heid. Cat zondag 7, “dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving van de zonden,
eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God uit genade geschonken is”.
Luther en Calvijn spraken met sterke bewoordingen over de zekerheid van het geloof. Zo zelfs, dat zij
verklaarden: ‘Wie de zekerheid van de zaligheid mist, is geen waar gelovige.’
Zij leerden wel: Het geloof is nooit volmaakt. Dit komt vanwege de aanvechtingen van Satan, het zondige vlees
en het mistrouwen van ons hart. Het geloof is soms zwak, klein en aangevochten. Maar in het zwakste geloof zijn
de elementen van zekerheid en vertrouwen. Het meest bestreden geloof komt de strijd dan ook altijd te boven
omdat het zich in de nood verlaat op Gods beloften. De wortel van het geloof kan in de waar gelovigen niet
vernietigd worden.

[Refojongere]

Volgens mij heb ik al een oudvader uitvoerig geciteerd.

Zeker, en deze oudvader spreekt wel van 1 moment waarop je tot geloof komt en gerechtvaardigd wordt. Dat is nooit onbewust en niet langzamerhand.

Tegelijkertijd zegt deze oudvader dat die gelovige zich op dat moment niet bewust is dat hij gelooft.

Ook zegt hij in het door jou geciteerde stukje niets over de weg van ontdekking aan schuld en ellende, de zoektocht, het heen en weer geslingerd worden tot het moment waarop de mens zich overgeeft aan Christus. Die toeleidende weg is bij een ieder anders, maar zou je kunnen schetsen als langzamerhand tot geloof komen.

[Posthoorn]

Volgens mij heb ik al een oudvader uitvoerig geciteerd.

Zeker, en deze oudvader spreekt wel van 1 moment waarop je tot geloof komt en gerechtvaardigd wordt. Dat is nooit onbewust en niet langzamerhand.

Tegelijkertijd zegt deze oudvader dat die gelovige zich op dat moment niet bewust is dat hij gelooft.

Zo zeg je het niet goed. Hij is zich zeker bewust van wat er gebeurt, maar durft het zelf niet altijd voor zijn redding te houden. Al is er anderzijds iets in hem wat hem toch een bepaalde zekerheid geeft (even in eigen woorden samengevat).

Ook zegt hij in het door jou geciteerde stukje niets over de weg van ontdekking aan schuld en ellende, de zoektocht, het heen en weer geslingerd worden tot het moment waarop de mens zich overgeeft aan Christus. Die toeleidende weg is bij een ieder anders, maar zou je kunnen schetsen als langzamerhand tot geloof komen.

Hij spreekt over een zondaar die als een veroordeelde voor God staat. Hoe iemand daar komt, dat is voor ieder weer anders, maar hij komt wel op díé plaats. En daar vindt de rechtvaardigmaking plaats. Dus het woord 'langzamerhand' vind ik hier absoluut niet van pas.