Dorsvloer vol confetti

[Tiberius]

Franca: „Ja, zo werd dat gezien. En zolang je nog niet bekeerd bent, ben je eigenlijk net zo ver als iemand die niet christelijk is. Terwijl wel je hele identiteit reformatorisch is. Dat is dus de enorme spagaat waarin veel mensen verkeren.”

Ze is in elk geval wel eerlijk, want het is waar wat ze zegt. Alleen, dat zou haar in de nood hebben moeten brengen (een cliché, maar daarom niet minder waar).

Dat wordt wel vaak gezegd, maar als je als jongere om je heen ziet, dat het niemand in de nood brengt en iedereen zomaar rustig voortleeft met slechts een enkele avondmaalsganger, waarom zou je je dan als jongere wel in de nood laten brengen?
(Ik weet het antwoord wel en zeg niet dat dat mijn mening is, maar ik speel even advocaat van de tegenstander).

[Tiberius]

Nou, dat is niet zo hoor. Eigenlijk altijd willen ze graag het gesprek aangaan, jongeren op catechisatie, ouderen op huisbezoek, via de wijkouderling of -predikant.

Na het afhaken? Of ergens bij het volwassen worden.

Tijdens het hele traject.
Ik heb vrij veel met kerkverlaters/afhakers te maken gehad, maar afhaken is vrijwel nooit een gebeurtenis, maar altijd een vrij lang proces.
Juist in dat proces willen mensen vragen stellen. Kerkverlating/afhaking zie je meestal wel aankomen.

[huisman]

Zelf vind ik de beschrijving van de binnen-buiten-ring spanning van Treur verhelderend voor kerkverlating. Met uiteraard de speciale-status-omaatjes.

Dat is dan wel vrij bijzonder, want dit is iets wat gewoon hoort bij de GG. Niet ieder kerkmens is een gelovige. En er zijn mensen van wie 'bekend' is dat ze bekeerd zijn. Wat zou daartegen zijn?

Niet zozeer de twee-deling vind ik verhelderend, misschien drukte ik me niet goed uit, maar dat het een trigger is voor kerkverlating.
Ik zou dat juist eerder zien als een reden om erbij te blijven, omdat ze dan nog onder de prediking zitten, enz.

Dit gaat om een spagaat. Maar daaronder zit ook altijd de negatieve boodschap: je hoort er niet echt bij. Ik kan me goed voorstellen dat mensen op den duur die steeds maar herhaalde negatieve boodschap niet meer willen horen. Zeker als dat niet gecompenseerd wordt door een heldere beloftenprediking.

Denk toch dat jullie de reden van kerkverlaters niet goed pijlen. Wat o.a, jij, @Tiberius en @Zeeuw benoemen zorgt meestal voor verandering van kerkverband maar niet direct voor kerkverlating. Veel kerkverlaters gingen al heel jong twijfelen aan het nut van geloven. Persoonlijk gebed en Bijbellezen werd al jong opgegeven en ingewisseld voor zaken die aantrekkelijker waren. Het Godsbestaan werd al jong betwijfeld. Ik heb veel afleveringen teruggekeken van het programma Adieu God. Thijs van de Brink gaat daar (m.i. te kritiekloos) in gesprek met kerkverlaters onder de “bekende” Nederlanders. Voor ambtsdragers best leerzaam.

De meesten hebben niet gebroken met de kerk maar zijn afgegleden. Meestal omdat ze jong (puberteit) geen enkele relevantie zagen om te geloven. Hun leven was zonder God prima. Ze wijzen eigenlijk nooit op eenzijdige prediking enz. De meesten hebben nog nooit een preek laten doordringen. Zaad viel op de weg en de vogels kwamen….

[Zeeuw]

Dat is dan wel vrij bijzonder, want dit is iets wat gewoon hoort bij de GG. Niet ieder kerkmens is een gelovige. En er zijn mensen van wie 'bekend' is dat ze bekeerd zijn. Wat zou daartegen zijn?

Niet zozeer de twee-deling vind ik verhelderend, misschien drukte ik me niet goed uit, maar dat het een trigger is voor kerkverlating.
Ik zou dat juist eerder zien als een reden om erbij te blijven, omdat ze dan nog onder de prediking zitten, enz.

Dit gaat om een spagaat. Maar daaronder zit ook altijd de negatieve boodschap: je hoort er niet echt bij. Ik kan me goed voorstellen dat mensen op den duur die steeds maar herhaalde negatieve boodschap niet meer willen horen. Zeker als dat niet gecompenseerd wordt door een heldere beloftenprediking.

Denk toch dat jullie de reden van kerkverlaters niet goed pijlen. Wat o.a, jij, @Tiberius en @Zeeuw benoemen zorgt meestal voor verandering van kerkverband maar niet direct voor kerkverlating. Veel kerkverlaters gingen al heel jong twijfelen aan het nut van geloven. Persoonlijk gebed en Bijbellezen werd al jong opgegeven en ingewisseld voor zaken die aantrekkelijker waren. Het Godsbestaan werd al jong betwijfeld. Ik heb veel afleveringen teruggekeken van het programma Adieu God. Thijs van de Brink gaat daar (m.i. te kritiekloos) in gesprek met kerkverlaters onder de “bekende” Nederlanders. Voor ambtsdragers best leerzaam.

De meesten hebben niet gebroken met de kerk maar zijn afgegleden. Meestal omdat ze jong (puberteit) geen enkele relevantie zagen om te geloven. Hun leven was zonder God prima. Ze wijzen eigenlijk nooit op eenzijdige prediking enz. De meesten hebben nog nooit een preek laten doordringen. Zaad viel op de weg en de vogels kwamen….

Wat bedoel je hier precies?

[Herman]

Meestal omdat ze jong (puberteit) geen enkele relevantie zagen om te geloven. Hun leven was zonder God prima.

Dat is inderdaad wat ik ook eerder deze ochtend naar voren bracht.

Maar dat geldt niet over de manier waarop Franca Treur haar afscheidt verwoordt.

[Posthoorn]

Dat wordt wel vaak gezegd, maar als je als jongere om je heen ziet, dat het niemand in de nood brengt en iedereen zomaar rustig voortleeft met slechts een enkele avondmaalsganger, waarom zou je je dan als jongere wel in de nood laten brengen?
(Ik weet het antwoord wel en zeg niet dat dat mijn mening is, maar ik speel even advocaat van de tegenstander).

Zou het niet zo zijn dat veel mensen wel 'bekeerd' willen worden, maar verder niet geïnteresseerd zijn in God Zelf?

[huisman]

Niet zozeer de twee-deling vind ik verhelderend, misschien drukte ik me niet goed uit, maar dat het een trigger is voor kerkverlating.
Ik zou dat juist eerder zien als een reden om erbij te blijven, omdat ze dan nog onder de prediking zitten, enz.

Dit gaat om een spagaat. Maar daaronder zit ook altijd de negatieve boodschap: je hoort er niet echt bij. Ik kan me goed voorstellen dat mensen op den duur die steeds maar herhaalde negatieve boodschap niet meer willen horen. Zeker als dat niet gecompenseerd wordt door een heldere beloftenprediking.

Denk toch dat jullie de reden van kerkverlaters niet goed pijlen. Wat o.a, jij, @Tiberius en @Zeeuw benoemen zorgt meestal voor verandering van kerkverband maar niet direct voor kerkverlating. Veel kerkverlaters gingen al heel jong twijfelen aan het nut van geloven. Persoonlijk gebed en Bijbellezen werd al jong opgegeven en ingewisseld voor zaken die aantrekkelijker waren. Het Godsbestaan werd al jong betwijfeld. Ik heb veel afleveringen teruggekeken van het programma Adieu God. Thijs van de Brink gaat daar (m.i. te kritiekloos) in gesprek met kerkverlaters onder de “bekende” Nederlanders. Voor ambtsdragers best leerzaam.

De meesten hebben niet gebroken met de kerk maar zijn afgegleden. Meestal omdat ze jong (puberteit) geen enkele relevantie zagen om te geloven. Hun leven was zonder God prima. Ze wijzen eigenlijk nooit op eenzijdige prediking enz. De meesten hebben nog nooit een preek laten doordringen. Zaad viel op de weg en de vogels kwamen….

Wat bedoel je hier precies?

Veel zien het niet als een bewust (moment) breken met de kerk. Ze hebben zich eigenlijk nooit (of al jong) verbonden gevoeld met de kerk/gemeente. Ze vinden het in hun leven een logische ontwikkeling. Ik hoorde iemand eens zeggen. Ik heb gewoon geen talent om te geloven.
Veel kerkverlaters die ik ken nemen niet eens de moeite om zich uit te laten schrijven. Reactie is: Ben ik nog lid dan? Terwijl ze regelmatig mail/apps of telefoontjes van de kerkenraad krijgen. In hun beleving zijn ze al lang weg. Er zijn er natuurlijk ook die elk contact uit de weg gaan.

[Herman]

Nou, dat is niet zo hoor. Eigenlijk altijd willen ze graag het gesprek aangaan, jongeren op catechisatie, ouderen op huisbezoek, via de wijkouderling of -predikant.

Na het afhaken? Of ergens bij het volwassen worden.

Tijdens het hele traject.
Ik heb vrij veel met kerkverlaters/afhakers te maken gehad, maar afhaken is vrijwel nooit een gebeurtenis, maar altijd een vrij lang proces.
Juist in dat proces willen mensen vragen stellen. Kerkverlating/afhaking zie je meestal wel aankomen.

Maar je kunt op voorhand niet zien welke catechisant blijft en welke afhaakt. De meeste hebben dezelfde vragen, toch haakt de één af en de ander niet.

[merel]

Dat wordt wel vaak gezegd, maar als je als jongere om je heen ziet, dat het niemand in de nood brengt en iedereen zomaar rustig voortleeft met slechts een enkele avondmaalsganger, waarom zou je je dan als jongere wel in de nood laten brengen?
(Ik weet het antwoord wel en zeg niet dat dat mijn mening is, maar ik speel even advocaat van de tegenstander).

Zou het niet zo zijn dat veel mensen wel 'bekeerd' willen worden, maar verder niet geïnteresseerd zijn in God Zelf?

Nee, iemand die ik van dichtbij ken heeft wel eens aangegeven dat hij heel veel gebeden heeft en nooit iets gevoeld heeft van Gods nabijheid in zijn leven. In dezelfde tijd ontmoette hij zijn buitenkerkelijke partner en is gestopt met bidden, bijbellezen etc. Zijn vrienden en dergelijk waren ook onkerkelijk. Inmiddels heeft hij zich onttrokken.

[merel]

Nou, dat is niet zo hoor. Eigenlijk altijd willen ze graag het gesprek aangaan, jongeren op catechisatie, ouderen op huisbezoek, via de wijkouderling of -predikant.

Na het afhaken? Of ergens bij het volwassen worden.

Tijdens het hele traject.
Ik heb vrij veel met kerkverlaters/afhakers te maken gehad, maar afhaken is vrijwel nooit een gebeurtenis, maar altijd een vrij lang proces.
Juist in dat proces willen mensen vragen stellen. Kerkverlating/afhaking zie je meestal wel aankomen.

Maar je kunt op voorhand niet zien welke catechisant blijft en welke afhaakt. De meeste hebben dezelfde vragen, toch haakt de één af en de ander niet.

Heeft mijns inziens ook met karakter te maken.

[Posthoorn]

Zou het niet zo zijn dat veel mensen wel 'bekeerd' willen worden, maar verder niet geïnteresseerd zijn in God Zelf?

Nee, iemand die ik van dichtbij ken heeft wel eens aangegeven dat hij heel veel gebeden heeft en nooit iets gevoeld heeft van Gods nabijheid in zijn leven. In dezelfde tijd ontmoette hij zijn buitenkerkelijke partner en is gestopt met bidden, bijbellezen etc. Zijn vrienden en dergelijk waren ook onkerkelijk. Inmiddels heeft hij zich onttrokken.

In de eerste plaats is één geval niet per se geldend voor alle gevallen. In de tweede plaats: was het deze persoon echt om God te doen? Dat is de vraag namelijk.

[Evangelist]

Ik begrijp wat je bedoelt.
Dat komt denk ik dat ds. Van Ruitenburg geen ervaring heeft met kerkverlaters, zoals hij zelf aangeeft.
En Franca Treur kan het allemaal niet zoveel schelen.

Hoe kan een predikant nooit te maken hebben gehad met kerkverlaters? Dan ben je ziende blind geweest en horende doof. Heel kwalijk.

Ik vind dat niet zo vreemd: hij stond in de tweede helft van de jaren '80 in Meliskerke, een Zeeuws boerendorp met een behoorlijke sociale cohesie en enige geslotenheid. Ik kan me voorstellen dat daar en toen niemand de kerk verliet, en vervolgens wel in Meliskerke bleef wonen. Hij heeft daarna aan het begin van de jaren '90 kort in Dordrecht gestaan, een open en hechte stadsgemeente die vooral groeide. Daarna is hij naar Chilliwack in Canada gegaan.

En de afgelopen 20 jaar in Canada ook niet? Dan heb je je als predikant wekelijks een riedeltje afgedraaid zonder daadwerkelijke betrokkenheid op de hoorders.

Nee, dat hoeft helemaal niet. De situatie in Canada is echt heel anders dan op de Biblebelt in Nederland. Het zijn heel geïsoleerde gemeenten; dat betekent: wanneer je daar de kerk verlaat, je ook je complete sociale context kwijt bent. Dat betekent relatief weinig kerkverlating, en als dat al gebeurd, dan gaat er eerst een verhuizing aan vooraf naar een ander deel van het land.

[Tiberius]

Dat wordt wel vaak gezegd, maar als je als jongere om je heen ziet, dat het niemand in de nood brengt en iedereen zomaar rustig voortleeft met slechts een enkele avondmaalsganger, waarom zou je je dan als jongere wel in de nood laten brengen?
(Ik weet het antwoord wel en zeg niet dat dat mijn mening is, maar ik speel even advocaat van de tegenstander).

Zou het niet zo zijn dat veel mensen wel 'bekeerd' willen worden, maar verder niet geïnteresseerd zijn in God Zelf?

Ik weet niet; die kom ik in ieder geval niet zo vaak tegen.
Vaak is het zo, dat men geen zin heeft in dat 'bekeerd-zijn-gedoe', omdat ze het nut er niet van inzien en daarmee in hun ogen allerlei verplichtingen samenhangen.
Maar er zullen best meerdere redenen zijn bij mensen die afhaken.

[Posthoorn]

Ik weet niet; die kom ik in ieder geval niet zo vaak tegen.
Vaak is het zo, dat men geen zin heeft in dat 'bekeerd-zijn-gedoe', omdat ze het nut er niet van inzien en daarmee in hun ogen allerlei verplichtingen samenhangen.

Als het hun echt om God te doen zou zijn, zouden ze zo niet denken.

[ejvl]

Ik weet niet; die kom ik in ieder geval niet zo vaak tegen.
Vaak is het zo, dat men geen zin heeft in dat 'bekeerd-zijn-gedoe', omdat ze het nut er niet van inzien en daarmee in hun ogen allerlei verplichtingen samenhangen.

Als het hun echt om God te doen zou zijn, zouden ze zo niet denken.

Dat ligt ook aan het beeld van God wat geleerd/geschetst is denk ik.
Als God vooral als een oordeler wordt voorgesteld en wee, wee, wee, kan dat anders liggen dan dat als God meer evenwichtig geleerd is, ook barmhartig en genadig.
Dan nog kan karakter ook nog een rol spelen.
En niet te vergeten het voorbeeld van de bekeerden in de kerk. Als deze in het zwart met een zuur gezicht en kromme rug over de aarde gaan, is dat ook niet echt jaloersmakend.
Dat samen met een beeld van een wrede God, kan volgens mij snel kerkverlating tot gevolg hebben, zonder dat je zo iemand direct kunt verwijten dat het hem/haar niet om God te doen is omdat het beeld van deze God en het geestelijke leven hiermee verbonden, erg eenzijdig ingekleurd kan zijn.