Euthanasie

[Mara]

Palliatieve sedatie is uiteraard heel wat anders. Maar ook daarin ben ik uitermate terughoudend, omdat mijn indruk is, ook binnen christelijke zorgcentra, dat die palliatieve sedatie het levenseinde bespoedigt.

Nee dat is niet waar Jantje.
Juist door mensen met een vochtinfuus te behandelen, verleng je hun lijden. Omdat het lichaam het vocht niet meer kan opnemen.
Lees hier maar eens, dr Teeuw legt dit heel goed uit:
https://www.prolife.nl/over-pro-life/pr ... ve-sedatie

[Dodo]

De laatste dagen heb ik Het einde voor beginners gelezen, door Chazia Mourali.
Het eerste deel van het boek is het verhaal van de moeder van schrijfster. De moeder heeft al twee keer kanker gehad, maar het is teruggekomen en nu is er niets meer aan te doen.
De schrijfster is enig kind, en maakt alle ziekenhuisbezoeken mee. Het is een akelig verhaal, artsen die maar de helft vertellen, zorgpersoneel dat zelfs hardhandig is, artsen die maar blijven behandelen omdat er nooit gevraagd wordt wat de zieke eigenlijk zelf wil. Het is zo erg, dat ik het haast niet kan geloven. Het speelt allemaal een kleine twintig jaar geleden, maar het leest af en toe alsof het zestig jaar geleden gebeurde.
Toch is het niet alleen kommer en kwel. Ze hebben ook goede tijden samen. Na een tijdje komt de moeder in een hospice terecht, wat ze zelf hebben moeten vinden want de deskundigen hadden daar nooit op gewezen. Vanaf dan is de zorg zoals het moet zijn.

Het tweede deel gaat de schrijfster in op wat gebeurd is, en ze schrijft een aantal stukken over het hoe en waarom er zoveel fout ging. Hoe gaat dokters om met de dood?
Ze maakt ook een lijst van aanbevelingen voor mensen in zo'n situatie. Zoek een second opinion. Vraag door. Maak opnames van de gesprekken. Fixeer niet op nog en nog en nog een behandeling. Vraag wat de behandeling oplevert, en wat het kost in pijn en lijden.
Ze breekt ook een lans voor palliatieve zorg. Haar moeder werd zo goed verzorgd in het hospice (een Joods hospice in Amsterdam, Immanuel). Daar zagen ze de mens, niet alleen de kwaal.
De schrijfster denkt ook hardop na over sterven. Waarom is dat zo erg? Waarom zijn mensen daar zo bang voor? Ze is zelf niet gelovig, maar ze geeft wel ruimte aan mensen die dat wel zijn en daar steun aan ontlenen.

Al met al vond ik dit een heel interessant boek, dat iedereen zou moeten lezen die bij kankerpatiënten betrokken zijn, en iedereen die bij palliatieve zorg betrokken is.

[Mara]

De laatste dagen heb ik Het einde voor beginners gelezen, door Chazia Mourali.
Het eerste deel van het boek is het verhaal van de moeder van schrijfster. De moeder heeft al twee keer kanker gehad, maar het is teruggekomen en nu is er niets meer aan te doen.
De schrijfster is enig kind, en maakt alle ziekenhuisbezoeken mee. Het is een akelig verhaal, artsen die maar de helft vertellen, zorgpersoneel dat zelfs hardhandig is, artsen die maar blijven behandelen omdat er nooit gevraagd wordt wat de zieke eigenlijk zelf wil. Het is zo erg, dat ik het haast niet kan geloven. Het speelt allemaal een kleine twintig jaar geleden, maar het leest af en toe alsof het zestig jaar geleden gebeurde.
Toch is het niet alleen kommer en kwel. Ze hebben ook goede tijden samen. Na een tijdje komt de moeder in een hospice terecht, wat ze zelf hebben moeten vinden want de deskundigen hadden daar nooit op gewezen. Vanaf dan is de zorg zoals het moet zijn.

Het tweede deel gaat de schrijfster in op wat gebeurd is, en ze schrijft een aantal stukken over het hoe en waarom er zoveel fout ging. Hoe gaat dokters om met de dood?
Ze maakt ook een lijst van aanbevelingen voor mensen in zo'n situatie. Zoek een second opinion. Vraag door. Maak opnames van de gesprekken. Fixeer niet op nog en nog en nog een behandeling. Vraag wat de behandeling oplevert, en wat het kost in pijn en lijden.
Ze breekt ook een lans voor palliatieve zorg. Haar moeder werd zo goed verzorgd in het hospice (een Joods hospice in Amsterdam, Immanuel). Daar zagen ze de mens, niet alleen de kwaal.
De schrijfster denkt ook hardop na over sterven. Waarom is dat zo erg? Waarom zijn mensen daar zo bang voor? Ze is zelf niet gelovig, maar ze geeft wel ruimte aan mensen die dat wel zijn en daar steun aan ontlenen.


Al met al vond ik dit een heel interessant boek, dat iedereen zou moeten lezen die bij kankerpatiënten betrokken zijn, en iedereen die bij palliatieve zorg betrokken is.

https://www.refoforum.nl/forum/viewtopi ... li#p802462

[Dodo]

!
We zijn het aardig eens over dit boek, geloof ik. Ik heb het nu uitgeleend aan iemand die vrijwilligt in een hospice.

[Erik1960]

Over het jaarverslag van de Regionale Toetsingscommissies:
https://www.trouw.nl/binnenland/nog-noo ... ~b1a0a5df/

[vriend-en-metgezel]

Vandaag zag ik het volgende bericht langskomen: https://eenvandaag.avrotros.nl/item/san ... st-krijgt/

Ik vind het een heel triest verhaal. Wat ontzettend verdrietig als jarenlang lijdt aan het leven en tenslotte de dood verkiest boven het leven.
Tegelijkertijd: tekenend voor de doorgaande secularisatie. En wat me ook opvalt: door dit soort artikelen te publiceren in de media (door ons als belastingbetalers gefinancierd), worden de geesten rijp gemaakt voor ruimere euthanasiepraktijken.

[Henk J]

Vandaag zag ik het volgende bericht langskomen: https://eenvandaag.avrotros.nl/item/san ... st-krijgt/

Ik vind het een heel triest verhaal. Wat ontzettend verdrietig als jarenlang lijdt aan het leven en tenslotte de dood verkiest boven het leven.
Tegelijkertijd: tekenend voor de doorgaande secularisatie. En wat me ook opvalt: door dit soort artikelen te publiceren in de media (door ons als belastingbetalers gefinancierd), worden de geesten rijp gemaakt voor ruimere euthanasiepraktijken.

Heb het ook gelezen ja, zeer verdrietig. En inderdaad lijkt het artikel erop gericht te zijn om euthanasie te normaliseren. Hoewel ik ook wel begrijp dat je bij een dergelijk artikel niet direct alle kritische vragen op tafel gooit. Het geeft in ieder geval een huiveringwekkend inkijkje over hoe de moderne mens denkt over leven en dood. Fascinerend blijft dat de meesten toch fantaseren over een leven na de dood.

[Edelweiss]

Vandaag zag ik het volgende bericht langskomen: https://eenvandaag.avrotros.nl/item/san ... st-krijgt/

Ik vind het een heel triest verhaal. Wat ontzettend verdrietig als jarenlang lijdt aan het leven en tenslotte de dood verkiest boven het leven.
Tegelijkertijd: tekenend voor de doorgaande secularisatie. En wat me ook opvalt: door dit soort artikelen te publiceren in de media (door ons als belastingbetalers gefinancierd), worden de geesten rijp gemaakt voor ruimere euthanasiepraktijken.

Ik heb heel lang getwijfeld om hier op te reageren, maar ik durf het toch.
Eerder in dit topic zag ik de opmerking van Ambtenaar die zei minder zwart-wit te denken over euthanasie op basis van persoonlijke ervaringen. Het is maar één simpele opmerking, maar ik het had kunnen schrijven omdat ik 't precies zo voel.

Het is zo verdrietig dat zo'n jonge vrouw, zoals de dame uit het verhaal van Eenvandaag, lijdt aan het leven en de dood verkiest. Tijdens het lezen dacht ik echter: wat moet het een troost zijn om bij het Expertisecentrum terecht te kunnen. Ben ik dan direct een voorstander van euthanasie? Nee. Daar kan ik niet duidelijk genoeg over zijn.
Tegelijkertijd vind ik de gedachte dat iemand terecht kan bij professionals toch ergens 'troostrijk' (ik weet niet of dit het juiste woord is, het komt in elk geval het dichtst bij mijn gevoel op dit moment) en ik zal uitleggen waarom.

Ik had een neef met complexe mentale problemen, die hij op den duur niet meer kon overzien. Wachtlijsten in de GGZ; bij elke hulpverlener een verkeerde diagnose (ik geef hier niemand de schuld, niemand weet namelijk of hijzelf een eerlijk beeld heeft geschetst en of zij hem redelijkerwijs hadden kunnen doorzien); medicatie met bizarre bijwerkingen maar weinig uitwerkingen, etc, etc. We zagen hem, met af en toe wat positieve momenten, voor onze ogen afglijden, en we stonden allemaal machteloos: familie, vrienden, kerkenraad, dominee, hoewel hij zijn geloof al heel lang kwijt was. Uiteindelijk heeft hij zich op een zomerochtend voor een goederentrein gegooid. Het heeft dagen geduurd eer men hem kon identificeren. Het verdriet, de onzekerheid, de hoop (de hoop dat het een ander was; niet te bevatten!), gekmakend was het. Het was ergens een opluchting om te horen dat hij het was: het niet weten is in zo'n situatie beter dan het wel weten. Onze gedachten gingen ook uit naar de machinist en de ploeg die het onderzoek moest uitvoeren, en wij hebben hen via de spoorwegmaatschappijen een bemoedigende brief gestuurd en daar ook antwoord op gekregen.

Als ik daaraan terugdenk, dan had ik toch liever gezien dat hij in rust, en na afscheid genomen te hebben, op een waardigere manier kon sterven. Want dat hij sterven wilde, stond vast.
Nogmaals, ben ik nu voor euthanasie? Nee. Wil ik laten zien dat het misschien in sommige situaties wel zou mogen? Nee.
Wat ik wel wil zeggen is dit: het is bijna nooit zo zwart-wit als men denkt, of als men hoopt dat het is. Wees dankbaar dat je die donkerte, die wanhoop, niet kent. Want dat is, nee, dat kunnen we ons niet voorstellen tenzij we 't zelf ervaren hebben.

[DDD]

Ik herken het ook, vooral de tekortschietende hulpverlening. Waar je je soms als leek van afvraagt: waarom gaat dat nu zo.

Ik vind het heel ingewikkeld. Want als je meewerkt aan de dood van iemand terwijl er objectief echt geen reden voor is, behalve dan dat er mentaal dingen helemaal verkeerd gaan, dan vind ik dat óók een brevet van onvermogen, nog los van de principiële verantwoordelijkheid die je dan neemt.

Maar ik kan mij wel voorstellen dat een familie dan liever in alle rust afscheid neemt dan zoiets te moeten meemaken.

[merel]

Wat een aangrijpend verhaal @edelweis. Ik begrijp jouw standpunt hierin heel goed.

[merel]

Vandaag zag ik het volgende bericht langskomen: https://eenvandaag.avrotros.nl/item/san ... st-krijgt/

Ik vind het een heel triest verhaal. Wat ontzettend verdrietig als jarenlang lijdt aan het leven en tenslotte de dood verkiest boven het leven.
Tegelijkertijd: tekenend voor de doorgaande secularisatie. En wat me ook opvalt: door dit soort artikelen te publiceren in de media (door ons als belastingbetalers gefinancierd), worden de geesten rijp gemaakt voor ruimere euthanasiepraktijken.

Ik heb heel lang getwijfeld om hier op te reageren, maar ik durf het toch.
Eerder in dit topic zag ik de opmerking van Ambtenaar die zei minder zwart-wit te denken over euthanasie op basis van persoonlijke ervaringen. Het is maar één simpele opmerking, maar ik het had kunnen schrijven omdat ik 't precies zo voel.

Het is zo verdrietig dat zo'n jonge vrouw, zoals de dame uit het verhaal van Eenvandaag, lijdt aan het leven en de dood verkiest. Tijdens het lezen dacht ik echter: wat moet het een troost zijn om bij het Expertisecentrum terecht te kunnen. Ben ik dan direct een voorstander van euthanasie? Nee. Daar kan ik niet duidelijk genoeg over zijn.
Tegelijkertijd vind ik de gedachte dat iemand terecht kan bij professionals toch ergens 'troostrijk' (ik weet niet of dit het juiste woord is, het komt in elk geval het dichtst bij mijn gevoel op dit moment) en ik zal uitleggen waarom.

Ik had een neef met complexe mentale problemen, die hij op den duur niet meer kon overzien. Wachtlijsten in de GGZ; bij elke hulpverlener een verkeerde diagnose (ik geef hier niemand de schuld, niemand weet namelijk of hijzelf een eerlijk beeld heeft geschetst en of zij hem redelijkerwijs hadden kunnen doorzien); medicatie met bizarre bijwerkingen maar weinig uitwerkingen, etc, etc. We zagen hem, met af en toe wat positieve momenten, voor onze ogen afglijden, en we stonden allemaal machteloos: familie, vrienden, kerkenraad, dominee, hoewel hij zijn geloof al heel lang kwijt was. Uiteindelijk heeft hij zich op een zomerochtend voor een goederentrein gegooid. Het heeft dagen geduurd eer men hem kon identificeren. Het verdriet, de onzekerheid, de hoop (de hoop dat het een ander was; niet te bevatten!), gekmakend was het. Het was ergens een opluchting om te horen dat hij het was: het niet weten is in zo'n situatie beter dan het wel weten. Onze gedachten gingen ook uit naar de machinist en de ploeg die het onderzoek moest uitvoeren, en wij hebben hen via de spoorwegmaatschappijen een bemoedigende brief gestuurd en daar ook antwoord op gekregen.

Als ik daaraan terugdenk, dan had ik toch liever gezien dat hij in rust, en na afscheid genomen te hebben, op een waardigere manier kon sterven. Want dat hij sterven wilde, stond vast.
Nogmaals, ben ik nu voor euthanasie? Nee. Wil ik laten zien dat het misschien in sommige situaties wel zou mogen? Nee.
Wat ik wel wil zeggen is dit: het is bijna nooit zo zwart-wit als men denkt, of als men hoopt dat het is. Wees dankbaar dat je die donkerte, die wanhoop, niet kent. Want dat is, nee, dat kunnen we ons niet voorstellen tenzij we 't zelf ervaren hebben.

Ik weet niet of je de Trouw kan lezen? Daar staat vandaag een aangrijpend stuk in over een meisje van 17 die vorige maand overleden is door euthanasie. Zij had al 6 jaar een doodswens en ging kliniek in en uit en werd steeds zieker, ook vanwege misbruik binnen de kliniek.

[Herman]

Sterven is God ontmoeten.

Ik ben niet voor een lief afscheid waar dit geen rol speelt.

Huiveringwekkend.

[Psalm]

Vreselijk is het te vallen in de handen van de levende God.

[Dodo]

De situatie van ondraaglijk psychisch lijden vind ik heel erg moeilijk. Sommige mensen kunnen niet geholpen worden in de zorg, ze gaan therapie na therapie aan, medicatie, opnames. Ik weet niet wat je tegen deze mensen kunt zeggen.

[Adagio]

Al zou iemand geen psychisch lijden kennen, het gaat in ons leven wel over leven en dood, oorlog en vrede. "En de schriftgeleerden, die van Jeruzalem afgekomen waren, zeiden: Hij heeft Beëlzebul, en door den overste der duivelen werpt Hij de duivelen uit." Maar: "zij kwamen tot Jezus, en zagen den bezetene zittende en gekleed en wel bij zijn verstand, namelijk die het legioen gehad had; en zij werden bevreesd." Hij is in alle nood geweest, "En omtrent de negende ure riep Jezus met een grote stem, zeggende: ELI, ELI, LAMA SABACHTHANI? Dat is: Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?"