Erdee

[Herman]

Trek je terug in je eigen leunstoel met de oude statenbijbel van je voorvaderen, en voilà, alles wat nu als een probleem beschouwt kan worden, voltrekt zich nog wel, maar gelukkig buiten je blikveld.

Je blijft wat cynisch, kan het ook inhoudelijk?

Het is wat mij betreft een inderdaad wat al te cynische samenvatting van de voorstellen die Wim doet. Maar de soep is natuurlijk niet zo heet.

[Herman]

ik vraag me - inhoudelijk - af waarom 'problemen' zich binnen jouw blikveld zich dienen te voltrekken? En welke problemen dan? Die de krant selecteert?

Ze voltrekken zich voor mij omdat ik participeer in een samenleving, bestaande uit een gezin, familie, werkgever, collega's, buren, plaatsgenoten, gemeenteleden, vrienden en vage kennissen. Ik zie niet in wat er mis met betrokkenheid op de naaste en het geheel van overheid en samenleving.

[GerefGemeente-lid]

Je reageert zelf ook niet echt inhoudelijk richting mij. Dus ik zit ook nog een beetje af te tasten hoe ik dit alles tot me moet nemen.

Het is me een eer deze opmerking van jou te krijgen.
Ik heb op al je punten gereageerd. En inderdaad riep dat ook veel vragen op. Wat mis je nog?

Op mijn eerste reactie van gisterenavond antwoordde jij dat je eigenlijk niets hebt gelezen dan een stichtelijke uiteenzetting van iets wat je allang wist.

Ik had graag gezien dat je daar ook nog puntsgewijs inhoudelijk op had gereageerd. Vandaag heb ik op jouw verdiepingsvragen ook uitvoerig gereageerd. Later kom ik nog terug op je vervolgvragen.

Verder ben ik het niet eens met degenen die het hier hennen over de term welvaartsevangelie. Ik vind dat dit ontzettend oneerbiedig is. Tijdens de Woordverkondiging staat Christus in het gewaad van Zijn Woord tot ons en biedt Hij ons vergeving van zonden aan door een weg van recht en genade. Daar valt ook de Wetsprediking onder en de oordelen die er zullen komen als wij ons als gezindte en als wegzinkend vaderland ons verharden en niet bekeren tot God, maar volharden in ons materialistisch leven, vol luxe en vrijheid en ondertussen besmet worden met het seculier gedachtegoed en de vrije moraal van de gemiddelde Nederlander. Als wij dat classificeren als een welvaartsevangelie, is de column van dr. Spruyt nog meer waarheid dan ik al dacht.

[helma]

“Vreugde bloeit niet in onze harten op als we beter en beter ons best doen, maar als we helderder de diepten van onze zonden inzien en al meer onze volstrekte hulpeloosheid ervaren. Alleen dan zullen we onze ogen van onszelf afhalen en omzien naar Christus voor al wat wij behoeven, in leven en sterven”

Barbara Duguid – counselor van de Christ Presbyterian Church in Grove City. (Pensylvania)

Volgens mij is dit het geheim.
En misschien kijk je dan ook minder naar anderen....

[Onbekende]

Naast al deze praktische tips van Wim over het krantlezen (en ik ben het met hem eens!) gaat het mijns inziens toch dieper. Want alleen bij selectief en lezen en laten lezen blijft het niet.
Het welvaartsevangelie van ons refo-dom is een groot gevaar voor jouw en mijn ziel. Het laat ons slapen als de gerusten te Sion en de zekeren op de berg van Samaria. De duivel wist het al, kom bij Job aan zijn lijf en hij zal de Heere God vaarwel zeggen. Soms denk ik wel eens: de Zaligheid moet en mag ons (heel rechtzinnig) onszelf kosten, als het onze welvaart maar niet kost. En ik sluit mij geheel hierbij in, ook ik ben welvarend.

Ook aan mij de vraag, hoe dan wel? Ik meen:
- allereerst is bekering nodig. De wedergeboorte. Het zou ons alles waard moeten zijn die te verkrijgen.
- Daarbij past een geheiligd leven. In daden en woorden. Daarin komen wij (ik incluis) zeer tekort. Wereldgelijkvormigheid en lauwheid zijn de doodsteek van een geheiligd leven en opwas in de genade. En erger: er gaat geen reuk of smaak van uit.
- Mag het ons wat kosten? En dan bedoel ik geen afkoopsom in de kerkbuil. Ik bedoel: hebben wij iets over voor God’s koninkrijk wat ons persoonlijk raakt, wat we moeilijk vinden. Durven wij te evangeliseren op ons marktplein, of zijn we bang voor opmerkingen? Durven we in een raadzaal iets te noemen van Gods geboden, of is de coalitie-discipline sterker? Kunnen we iets missen van onze karige inkomsten en zo een midweekje skippen? Kunnen we een reis maken met God’s Woord onder de arm, al protesteert het lichaam daar hevig tegen? Hoe zegenrijk is het als we in dit soort omstandigheden op de Heere God mogen vertrouwen, mag ik uit ervaring weten.

Onze welvaart sust ons in slaap, waarbij eigen scholen, kerken, kranten, tijdschriften, kerkbladen enz. zorgen voor een zacht dekentje.

Kom ga mee! Kijk hoe het is in China, Kazachstan, Nigeria.
Moeten we staan naar een dergelijk leven? Nee, onze opdracht ligt in onze omgeving en in ons vermogen, daar waar de Heere God ons een plaats geeft.

Veel heb ik in het verleden aan Smytegelt gedacht. Hij zij: Ik geef al die zwarte grond, voor een kus van Jezus’ mond. Als boer zijnde, met heel wat bunders grond vond ik dat nogal wat. Ik had mijn bedrijf er niet voor over. De Heere heeft er voor gezorgd dat ik een lichaam kreeg wat niet meer in staat was mijn vak uit te oefenen. De bunders zwarte grond zijn verdwenen. Maar de Heere Jezus gekregen. Soli Deo Gloria!

Edit: ‘t Is weer een veel te lange bijdrage geworden en nog persoonlijk ook. Excuus, maar misschien mag het een keertje een beetje vanuit het hart zijn.

Volledig mee oneens Maanenschijn. Wat betreft je een na laatste zin dan. Je bijdrage is niet te lang. Een inhoudelijk goede post is nooit te lang. En het feit dat het persoonlijk is en uit het hart vind ik zeer positief. Gebeurde dat maar meer hier op het forum.

Eigenlijk ben ik het dus helemaal met je eens. Laten we eens om ons heen kijken. Zelfs de minder welvarenden onder ons hebben de keuze uit minimaal 10 soorten brood, 20 soorten hazelnootpasta en 30 soorten thee. We kunnen op vakantie. We hebben een warm huis met een comfortabel bed. Enzovoort enzovoort.

Persoonlijk vind ik het ook soms een dilemma: ik zie mijn goedbetaalde baan als zegen waardoor ik goed voor mijn kinderen kan zorgen én ook kan delen met minderbedeelden, maar ik lever er geen comfort voor in. Ik denk ook niet dat dit erg is, maar de hoeveelheid luxe artikelen en het gemak waarmee ik kleding kan kopen, een hobby kan hebben en op vakantie kan gaan wringt soms wel. Het komt zo gemakkelijk tussen God en mij in te staan, als ik de noodzaak van afhankelijkheid niet elke dag inleef. Mijn salaris is al snel eigen verdienste.

Evangeliseren verder weg ervaar ik als goed te doen, maar in familie of nabije omgeving ervaar ik toch wel een drempel. Terwijl God zó goed voor mij geweest is. Ik probeer het actief uit te dragen maar blijkbaar schaam ik mij het Evangelie van Jezus Christus soms wel...

Ik hoop te mogen groeien in de genade en heb ook wel het vertrouwen dat God mij zal geven wat ik daarin nodig heb. Hij heeft al zo vaak laten zien dat Hij precies weet wat ik nodig heb en dat Hij er ook voor mij is.

Ik ben een behoorlijke tijd niet actief geweest maar lees van tijd tot tijd nog wel mee. Ik vond je post zo mooi dat ik het jammer vind dat ie ondersneeuwt en dat wil ik je toch laten weten. Veel waardering voor je nuchtere en positieve bijdragen.

[Ad Anker]

“Vreugde bloeit niet in onze harten op als we beter en beter ons best doen, maar als we helderder de diepten van onze zonden inzien en al meer onze volstrekte hulpeloosheid ervaren. Alleen dan zullen we onze ogen van onszelf afhalen en omzien naar Christus voor al wat wij behoeven, in leven en sterven”

Barbara Duguid – counselor van de Christ Presbyterian Church in Grove City. (Pensylvania)

Volgens mij is dit het geheim.
En misschien kijk je dan ook minder naar anderen....

Als ik je goed begrijp is een hoge staat voor een christen het zien in de diepten van onze zonden, onze volstrekte hulpeloosheid ervaren en onlosmakelijk daaraan verbonden afzien van ons zelf en opzien naar Christus.
Maar nu de praktijk van alledag. Die hoge staat schakelt namelijk alles van de mens uit. Dat móet dan toch tot uiting komen in iemands levenswandel en in gepraat, wat ik maar even omvorm tot geschrijf. Alle geschrijf uit vroeger eeuwen (lees wat de oudvaders, puriteinen etc. allemaal schreven) was denk ik geënt op de hoge staat van een christen. Ik zie daarin weinig vingertjes wijzen naar een ander, wel veel vingers omhoog. Veel verdragen van elkaar en wijzen op Christus. Dat zou dan ook de opinietaak van de krant moeten zijn. Maar hoe?

Zo'n lezing en heisa over de kleine letters staat daar toch wel haaks op, is het niet?

Ik zie in Wims tips wel wat: we worden overspoeld met allerlei alleraardigs uit heel veel kerkbladen, stichtelijke blaadjes voor goede doelen en we vinden in onze tijd overal wat van. Ook alle boeken die uitgegeven worden (vooral inclusief voorwoorden van predikanten die voorafgaande aan zo'n boek even hun mening geven, soms ook met een horizontale vingerwijzing). Alle boeken moeten ook gerecenseerd worden. Voor de verkoopcijfers? Of omdat bij de uitgever de liefde van Christus dringt en het boek volgens hen gelezen moet worden? Want als een boek in de Saambinder of Wachter of wat dan ook een positieve recensie krijgt is het immers bij velen een goed boek?

[Herman]

Alle geschrijf uit vroeger eeuwen (lees wat de oudvaders, puriteinen etc. allemaal schreven) was denk ik geënt op de hoge staat van een christen.

Dat komt alleen maar omdat het oude goud bewaard is en de polemische geschriften niet herdrukt worden. Denk maar aan de Marrow-controversy. Wij houden het bij Boston en zijn uitgave met aantekeningen, maar de rest van de polemiek is verloren gegaan, of niet meer interessant behalve voor kerkhistorici die daar een secundaire studie over schrijven.

[merel]

ik denk inderdaad dat ook jij behept bent met het achteloos meegaan in de oppervlakkigheid van het reformatorische welvaartsevangelie. Waarbij de welvaart niet in termen van licht of zwaar, van wel of niet zonde en schuld wordt gedefinieerd maar bepaald wordt door herkenning en gevoel. Genietend van de diarree aan artikelen die niets zeggen maar wel een feest van herkenning geven en het goede gevoel reflecteren.

En jij bent Wim Anker.

Zo komen we natuurlijk niet verder in het gesprek.

Heeft Wim hier niet gewoon een punt? En daarop voortbordurend, hoe zou het anders moeten? Hoe gaan we de oppervlakkigheid van het reformatorische welvaartsevangelie een halt toeroepen?

Het is een door onszelf gecreeërde veiligheid: we hebben alles goed voor elkaar, we zijn grotelijks gezegend door zeer welvarend te zijn, dus zakelijk hebben we het ook prima gedaan en zijn we erg assertief. We bouwen grote huizen, rijden dure auto's en luisteren onbewogen naar preken waarin soberheid, eenvoud en een leven in de tere vreze des Heeren wordt aangeprezen, door predikanten in prachtige pastorieën en de mooiste auto's. Vervolgens heeft een deel van de gereformeerde gezindte ook een patent op de zuivere leer. Al wat afwijkt wordt weggewerkt. En we leunen achterover om te genieten van alles wat we nog mogen ontvangen in dit ondermaanse. O ja, en we roepen met GGlid: wel de tucht uitoefenen die in ons welvaartsevangelie wil roeren, want dat kan natuurlijk niet! Of we roepen een trouwe wachter op Sions muren in, dan komt hij met gezwinde spoed in een luxe auto wel orde op zaken stellen.

We hebben ook een hogeschool waar onze leerkrachten worden toegerust. Want we hebben wel te waken over ons reformatorische onderwijs. Ook daar zijn aanslagen op. We zijn verontwaardigd. Maar tot nu toe worden we ook daarin bewaard. Al hebben we geen mening over het principiële gehalte van de pedagogiek die van daaruit ons onderwijs beïnvloedt. We zijn meningloze mensen geworden. Ja, dat is het! En als we dan iets herkenbaars lezen, glimlachen we, of laten we een bevindelijke traan. We kunnen het overnemen.

(En nu maar hopen dat er een aantal instemmend reageren, dat heeft Ad nu toch maar weer mooi gezegd, van harte eens!!)

Wim heeft zeer zeker een punt. Mensen zoeken toch het liefst een omgeving op waar gelijkgestemden zijn.

[J.C. Philpot]

Als ik je goed begrijp is een hoge staat voor een christen het zien in de diepten van onze zonden, onze volstrekte hulpeloosheid ervaren en onlosmakelijk daaraan verbonden afzien van ons zelf en opzien naar Christus.

We beginnen bij de kern te komen.

Ik zou het overigens eerder de gezonde staat van de gelovige willen noemen in plaats van de hoge staat. Als het anders met een waar christen gesteld is (en dat is helaas vaak het geval), zijn we we geestelijk ongezond,niet op onze plaats, en verachterd van de genade.

[Herman]

Als ik je goed begrijp is een hoge staat voor een christen het zien in de diepten van onze zonden, onze volstrekte hulpeloosheid ervaren en onlosmakelijk daaraan verbonden afzien van ons zelf en opzien naar Christus.

We beginnen bij de kern te komen.

Ik zou het overigens eerder de gezonde staat van de gelovige willen noemen in plaats van de hoge staat. Als het anders met een waar christen gesteld is (en dat is helaas vaak het geval), zijn we we geestelijk ongezond, niet op onze plaats, en verachterd van de genade.

Wel jammer dat Ad dit wel mag constateren, maar BJS niet.

[J.C. Philpot]

Als ik je goed begrijp is een hoge staat voor een christen het zien in de diepten van onze zonden, onze volstrekte hulpeloosheid ervaren en onlosmakelijk daaraan verbonden afzien van ons zelf en opzien naar Christus.

We beginnen bij de kern te komen.

Ik zou het overigens eerder de gezonde staat van de gelovige willen noemen in plaats van de hoge staat. Als het anders met een waar christen gesteld is (en dat is helaas vaak het geval), zijn we we geestelijk ongezond, niet op onze plaats, en verachterd van de genade.

Wel jammer dat Ad dit wel mag constateren, maar BJS niet.

Ik ben eerlijk gezegd ook wel benieuwd hoe Ad dat ziet. @Ad: zou je dat kunnen verduidelijken? Hoe zie jij het verschil tussen wat Ad en wat Bart-Jan doet?

[Ad Anker]

Als ik je goed begrijp is een hoge staat voor een christen het zien in de diepten van onze zonden, onze volstrekte hulpeloosheid ervaren en onlosmakelijk daaraan verbonden afzien van ons zelf en opzien naar Christus.

We beginnen bij de kern te komen.

Ik zou het overigens eerder de gezonde staat van de gelovige willen noemen in plaats van de hoge staat. Als het anders met een waar christen gesteld is (en dat is helaas vaak het geval), zijn we we geestelijk ongezond, niet op onze plaats, en verachterd van de genade.

Wel jammer dat Ad dit wel mag constateren, maar BJS niet.

Ik ben eerlijk gezegd ook wel benieuwd hoe Ad dat ziet. @Ad: zou je dat kunnen verduidelijken? Hoe zie jij het verschil tussen wat Ad en wat Bart-Jan doet?

Ik lees inderdaad dat Bart-Jan hetzelfde doet. Alleen... Bart-Jan heeft een uitgebreide inleiding met het kuiltje (vingertje), student die wat vindt van separatie en verbondsvisie (vingertje). Dus ik zie een hoofschuddende scribent die uiteindelijk vertelt hoe het wel moet.

Laat één ding wel duidelijk zijn: ik verhef me niet boven BJS ofzo. Ik zou niet durven en kunnen. Maar door dit gesprek denk ik wel dat Helma's post wel een goede handleiding moet zijn voor columns, artikelen en posts op Refoforum.

[J.C. Philpot]

Ik lees inderdaad dat Bart-Jan hetzelfde doet. Alleen... Bart-Jan heeft een uitgebreide inleiding met het kuiltje (vingertje), student die wat vindt van separatie en verbondsvisie (vingertje). Dus ik zie een hoofschuddende scribent die uiteindelijk vertelt hoe het wel moet.

Laat één ding wel duidelijk zijn: ik verhef me niet boven BJS ofzo. Ik zou niet durven en kunnen. Maar door dit gesprek denk ik wel dat Helma's post wel een goede handleiding moet zijn voor columns, artikelen en posts op Refoforum.

Een column moet smeuïg en makkelijk te lezen zijn, en dan worden er vaak zaken gebruikt als sarcasme of generalisatie. Daar zit een risico in dat je op een goedkope manier gaat scoren.

Dat zijn zaken die zich niet verdragen met de gestalte uit het citaat van Helma. Het is voor mij nog wel een vraagteken of deze zaken in de column van BJ te vinden zijn.

[helma]

Ik heb niets van dat interview gezegd maar haakte meer aan op wat in het algemeen geldt voor ons als christenen. Wim hield een spiegel voor, ook voor ons als als forumleden. Ik vind het best heel lastig. Want zolang we hier leven zullen we behept zijn met ik-gerichtheid. Dat sijpelt dus door in alles wat we zeggen en doen. Zelfs als je bezig bent in Gods koninkrijk of je mag iets vertellen van wat de Heere aan je ziel gedaan heeft. Altijd weer dat 'ik' ertussen. Als ik zo'n interview lees dan weet ik van te voren dat dat voor die persoon ook geldt. Moet ik daar dan de vinger bij leggen? Misschien heeft de persoon in kwestie daar zelf ook al last van (gehad) en het als schuld beleden. Ik worstel met schrijven en presentaties ook altijd met een stuk hoogmoed (en zelfs dit opschrijven is hoogmoedig) Dat weet de lezer/luisteraar niet. Ik weet van te voren dat het er doorheen sijpelt. Ik probeer een zo goed mogelijk beeld van mezelf neer te zetten. Wil graag positieve feedback want ik word onzeker als het uitblijft. Tegelijk weet ik dat het een onderdeel is van een stuk bekendmaken van wat er leeft mbt abortus en seksualiteit. En hoop en bid ik dat de Heere het gebruikt en mag ik dat soms ook terughoren dat het voor anderen tot zegen is geweest. Soms denk ik dat de Heere mijn hoogmoed gebruikt om me klein te houden..

Daarom wil ik ook voorzichtig zijn in het beoordelen van interviews met anderen. Ik vind het best boeiend om te lezen hoe anderen in het leven staan en hun post innemen op bepaalde posten in de samenleving. Ik vind dat ook best leerzaam bemoedigend en aansporend . Ik ben ook blij met het RD, ben ook maar een gewone huis- tuin- en keukenmoeder met een brede interesse

En wat ik ook lastig vind is het duiden van andermans hoogmoed...is dat op dat moment ook niet heel hoogmoedig van mezelf?

Wat moeten we inderdaad omhoog zien in alles wat we doen, zeggen en schrijven. Zien op onze Borg die de weg van vernedering is gegaan om hoogmoedige mensen te kunnen vergeven. Gekropen in de hof als een worm en geen man...dan kan ik alleen mijn hoofd maar buigen.

[refo]

U mag geen wraak nemen of een wrok koesteren tegen uw volksgenoten, maar u moet uw naaste liefhebben als uzelf. Ik ben de HEERE.

Dit staat in Leviticus. Als God Zelf de 'ik-gerichtheid' als uitgangspunt van ons handelen neemt, waarom zouden we er dan zo moeilijk over doen? Blijkbaar is het iets wat in de mens zit en op zichzelf niet verwerpelijk. Het wordt pas een probleem als we de naaste anders gaan behandelen.