Pas hadden wij huisbezoek. De ouderling vertelde dat hij wist een kind van God te zijn. Ook zei hij dat hij niet wist dat zijn zonden vergeven zijn. Ik vroeg toen hoe dit kon: horen bekering en vergeving van zonden dan niet bij elkaar? Hij antwoordde: van Gods kant wel, maar hij kon zelf niet zeggen dat zijn zonden vergeven zijn. Wilt u hier iets over schrijven in uw rubriek? Als bekering en vergeving van zonden uit elkaar getrokken worden, heeft dat dan gevolgen voor de beleving van de ellendestaat?’

In de Bijbel lezen we bij mijn weten niets van hetgeen de ouderling op het bovenvermelde huisbezoek zei: wel te weten een kind van God te zijn, maar niet te weten vergeving van zonden te hebben ontvangen.

Wie niet weet of zijn zonden zijn vergeven, moet maar niet zeggen dat hij Gods kind is, in ieder geval niet op een zaligmakende manier. We zijn krachtens schepping allemaal kind van God, want Adam is Gods zoon. En krachtens het verbond zijn ook alle verbondelingen kind van God, op een andere manier dan alleen krachtens schepping, want Israël is Gods zoon. Maar krachtens wedergeboorte een kind van God zijn, op zaligmakende manier dus, is alleen door geloof in Christus, of – anders gezegd – is alleen omwille van de Persoon en het werk van Christus. Zo belijden wij het met vraag en antwoord 33 van de Heidelbergse Catechismus:

‘Waarom is Hij Gods eniggeboren Zoon genaamd, zo wij toch ook Gods kinderen zijn? Omdat Christus alleen de eeuwige natuurlijke Zoon van God is, maar wij zijn om Zijnentwil uit genade tot kinderen Gods aangenomen.’

Wat betreft de vergeving der zonden leren wij met de Catechismus in antwoord 21 dat het ware geloof – en zonder dat ware geloof zal toch die ouderling zich niet een kind van God durven noemen, vermoed ik – vertrouwt dat vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid niet alleen aan anderen, maar ook aan mij geschonken is van God, uit louter genade, alleen omwille van de verdiensten van Christus.

In de Nederlandse Geloofsbelijdenis lezen we over de vergeving van zonden (in artikel 22):

‘De Heilige Geest ontsteekt in onze harten een oprecht geloof, dat Jezus Christus met al Zijn verdiensten omhelst, Hem eigen maakt, en niets anders meer buiten Hem zoekt ... Dit geloof is een instrument, dat ons met Hem in de gemeenschap van al Zijn goederen houdt; welke, de onze geworden zijnde, ons meer dan genoeg zijn tot vrijspreking van onze zonden.’

Daarom is het in strijd met de Drie Formulieren van Enigheid om een kindschap Gods te veronderstellen zonder vergeving van zonden

huisman schreef:Zouden jullie eens willen reageren op onderstaand artikel, dit topic heeft diverse overeenkomsten met twee andere topics.
Te weten Eerst de wet? en Ruth de Maobitische.
Leek mij toch goed om deze materie in een apart topic te bespreken (Artikel heeft in OSW gestaan)

Pas hadden wij huisbezoek. De ouderling vertelde dat hij wist een kind van God te zijn. Ook zei hij dat hij niet wist dat zijn zonden vergeven zijn. Ik vroeg toen hoe dit kon: horen bekering en vergeving van zonden dan niet bij elkaar? Hij antwoordde: van Gods kant wel, maar hij kon zelf niet zeggen dat zijn zonden vergeven zijn. Wilt u hier iets over schrijven in uw rubriek? Als bekering en vergeving van zonden uit elkaar getrokken worden, heeft dat dan gevolgen voor de beleving van de ellendestaat?’

In de Bijbel lezen we bij mijn weten niets van hetgeen de ouderling op het bovenvermelde huisbezoek zei: wel te weten een kind van God te zijn, maar niet te weten vergeving van zonden te hebben ontvangen.

Wie niet weet of zijn zonden zijn vergeven, moet maar niet zeggen dat hij Gods kind is, in ieder geval niet op een zaligmakende manier. We zijn krachtens schepping allemaal kind van God, want Adam is Gods zoon. En krachtens het verbond zijn ook alle verbondelingen kind van God, op een andere manier dan alleen krachtens schepping, want Israël is Gods zoon. Maar krachtens wedergeboorte een kind van God zijn, op zaligmakende manier dus, is alleen door geloof in Christus, of – anders gezegd – is alleen omwille van de Persoon en het werk van Christus. Zo belijden wij het met vraag en antwoord 33 van de Heidelbergse Catechismus:

‘Waarom is Hij Gods eniggeboren Zoon genaamd, zo wij toch ook Gods kinderen zijn? Omdat Christus alleen de eeuwige natuurlijke Zoon van God is, maar wij zijn om Zijnentwil uit genade tot kinderen Gods aangenomen.’

Wat betreft de vergeving der zonden leren wij met de Catechismus in antwoord 21 dat het ware geloof – en zonder dat ware geloof zal toch die ouderling zich niet een kind van God durven noemen, vermoed ik – vertrouwt dat vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid niet alleen aan anderen, maar ook aan mij geschonken is van God, uit louter genade, alleen omwille van de verdiensten van Christus.

In de Nederlandse Geloofsbelijdenis lezen we over de vergeving van zonden (in artikel 22):

‘De Heilige Geest ontsteekt in onze harten een oprecht geloof, dat Jezus Christus met al Zijn verdiensten omhelst, Hem eigen maakt, en niets anders meer buiten Hem zoekt ... Dit geloof is een instrument, dat ons met Hem in de gemeenschap van al Zijn goederen houdt; welke, de onze geworden zijnde, ons meer dan genoeg zijn tot vrijspreking van onze zonden.’

Daarom is het in strijd met de Drie Formulieren van Enigheid om een kindschap Gods te veronderstellen zonder vergeving van zonden

huisman schreef:Zouden jullie eens willen reageren op onderstaand artikel, dit topic heeft diverse overeenkomsten met twee andere topics.
Te weten Eerst de wet? en Ruth de Maobitische.
Leek mij toch goed om deze materie in een apart topic te bespreken (Artikel heeft in OSW gestaan)

Pas hadden wij huisbezoek. De ouderling vertelde dat hij wist een kind van God te zijn. Ook zei hij dat hij niet wist dat zijn zonden vergeven zijn. Ik vroeg toen hoe dit kon: horen bekering en vergeving van zonden dan niet bij elkaar? Hij antwoordde: van Gods kant wel, maar hij kon zelf niet zeggen dat zijn zonden vergeven zijn. Wilt u hier iets over schrijven in uw rubriek? Als bekering en vergeving van zonden uit elkaar getrokken worden, heeft dat dan gevolgen voor de beleving van de ellendestaat?’

In de Bijbel lezen we bij mijn weten niets van hetgeen de ouderling op het bovenvermelde huisbezoek zei: wel te weten een kind van God te zijn, maar niet te weten vergeving van zonden te hebben ontvangen.

Wie niet weet of zijn zonden zijn vergeven, moet maar niet zeggen dat hij Gods kind is, in ieder geval niet op een zaligmakende manier. We zijn krachtens schepping allemaal kind van God, want Adam is Gods zoon. En krachtens het verbond zijn ook alle verbondelingen kind van God, op een andere manier dan alleen krachtens schepping, want Israël is Gods zoon. Maar krachtens wedergeboorte een kind van God zijn, op zaligmakende manier dus, is alleen door geloof in Christus, of – anders gezegd – is alleen omwille van de Persoon en het werk van Christus. Zo belijden wij het met vraag en antwoord 33 van de Heidelbergse Catechismus:

‘Waarom is Hij Gods eniggeboren Zoon genaamd, zo wij toch ook Gods kinderen zijn? Omdat Christus alleen de eeuwige natuurlijke Zoon van God is, maar wij zijn om Zijnentwil uit genade tot kinderen Gods aangenomen.’

Wat betreft de vergeving der zonden leren wij met de Catechismus in antwoord 21 dat het ware geloof – en zonder dat ware geloof zal toch die ouderling zich niet een kind van God durven noemen, vermoed ik – vertrouwt dat vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid niet alleen aan anderen, maar ook aan mij geschonken is van God, uit louter genade, alleen omwille van de verdiensten van Christus.

In de Nederlandse Geloofsbelijdenis lezen we over de vergeving van zonden (in artikel 22):

‘De Heilige Geest ontsteekt in onze harten een oprecht geloof, dat Jezus Christus met al Zijn verdiensten omhelst, Hem eigen maakt, en niets anders meer buiten Hem zoekt ... Dit geloof is een instrument, dat ons met Hem in de gemeenschap van al Zijn goederen houdt; welke, de onze geworden zijnde, ons meer dan genoeg zijn tot vrijspreking van onze zonden.’

Daarom is het in strijd met de Drie Formulieren van Enigheid om een kindschap Gods te veronderstellen zonder vergeving van zonden

Wie niet weet of zijn zonden zijn vergeven, moet maar niet zeggen dat hij Gods kind is, in ieder geval niet op een zaligmakende manier.

huisman schreef:Zouden jullie eens willen reageren op onderstaand artikel

Tiberius schreef:

Wie niet weet of zijn zonden zijn vergeven, moet maar niet zeggen dat hij Gods kind is, in ieder geval niet op een zaligmakende manier.

Ik denk dat dit de kern van dit betoog is. Daar ben ik het van harte mee eens.
Ondanks alle karikaturen die in andere topics opgericht en vervolgens bestreden worden, mag nooit iemand de handen opgelegd worden (=een kind van God genaamd worden), die niet vast gelooft dat zijn zonden vergeven zijn.
Het kan zijn dat hij in het beweeglijk koninkrijk leeft (zoals de ouden het noemden), maar het kindschap ligt pas vast in de bewuste Christuskennis en vergeving van de zonden.

En ik wil zelfs nog een stapje verder gaan: ik acht niet dat zo iemand geschikt is om te dienen in een ambt.

huisman schreef:

Tiberius schreef:

Wie niet weet of zijn zonden zijn vergeven, moet maar niet zeggen dat hij Gods kind is, in ieder geval niet op een zaligmakende manier.

Ik denk dat dit de kern van dit betoog is. Daar ben ik het van harte mee eens.
Ondanks alle karikaturen die in andere topics opgericht en vervolgens bestreden worden, mag nooit iemand de handen opgelegd worden (=een kind van God genaamd worden), die niet vast gelooft dat zijn zonden vergeven zijn.
Het kan zijn dat hij in het beweeglijk koninkrijk leeft (zoals de ouden het noemden), maar het kindschap ligt pas vast in de bewuste Christuskennis en vergeving van de zonden.

En ik wil zelfs nog een stapje verder gaan: ik acht niet dat zo iemand geschikt is om te dienen in een ambt.

En toch.....Petrus was na de verloochening het zicht op de vergeving der zonde kwijt. Ik heb eens bij een puritein gelezen dat Christus al de zonden van Zijn volk heeft verzoend, de zonden uit het verleden uit het heden en de zonden van de toekomst. Daar mag Gods volk uit leven......maar dat is met zoveel inwonende en overblijvende zonde wel heel moeilijk.

huisman schreef:

Tiberius schreef:

Wie niet weet of zijn zonden zijn vergeven, moet maar niet zeggen dat hij Gods kind is, in ieder geval niet op een zaligmakende manier.

Ik denk dat dit de kern van dit betoog is. Daar ben ik het van harte mee eens.
Ondanks alle karikaturen die in andere topics opgericht en vervolgens bestreden worden, mag nooit iemand de handen opgelegd worden (=een kind van God genaamd worden), die niet vast gelooft dat zijn zonden vergeven zijn.
Het kan zijn dat hij in het beweeglijk koninkrijk leeft (zoals de ouden het noemden), maar het kindschap ligt pas vast in de bewuste Christuskennis en vergeving van de zonden.

En ik wil zelfs nog een stapje verder gaan: ik acht niet dat zo iemand geschikt is om te dienen in een ambt.

En toch.....Petrus was na de verloochening het zicht op de vergeving der zonde kwijt. Ik heb eens bij een puritein gelezen dat Christus al de zonden van Zijn volk heeft verzoend, de zonden uit het verleden uit het heden en de zonden van de toekomst. Daar mag Gods volk uit leven......maar dat is met zoveel inwonende en overblijvende zonde wel heel moeilijk.

memento schreef:

huisman schreef:

Tiberius schreef:

Wie niet weet of zijn zonden zijn vergeven, moet maar niet zeggen dat hij Gods kind is, in ieder geval niet op een zaligmakende manier.

Ik denk dat dit de kern van dit betoog is. Daar ben ik het van harte mee eens.
Ondanks alle karikaturen die in andere topics opgericht en vervolgens bestreden worden, mag nooit iemand de handen opgelegd worden (=een kind van God genaamd worden), die niet vast gelooft dat zijn zonden vergeven zijn.
Het kan zijn dat hij in het beweeglijk koninkrijk leeft (zoals de ouden het noemden), maar het kindschap ligt pas vast in de bewuste Christuskennis en vergeving van de zonden.

En ik wil zelfs nog een stapje verder gaan: ik acht niet dat zo iemand geschikt is om te dienen in een ambt.

En toch.....Petrus was na de verloochening het zicht op de vergeving der zonde kwijt. Ik heb eens bij een puritein gelezen dat Christus al de zonden van Zijn volk heeft verzoend, de zonden uit het verleden uit het heden en de zonden van de toekomst. Daar mag Gods volk uit leven......maar dat is met zoveel inwonende en overblijvende zonde wel heel moeilijk.

Petrus was inderdaad het zicht op de vergeving kwijt. Maar die vergeving had hij wel meegemaakt. Terwijl er ook mensen "bekommerd" genoemd worden, die nog nooit iets van die vergeving ervaren hebben.

.......mensen "bekommerd" genoemd worden, die nog nooit iets van die vergeving ervaren hebben.

en die zeggen ook niet dat ze een kind van God zijn.

Zacheüs schreef:

.......mensen "bekommerd" genoemd worden, die nog nooit iets van die vergeving ervaren hebben.

en die zeggen ook niet dat ze een kind van God zijn.

Nee, maar het is hun diepste verlangen hun 'roeping en verkiezing vast te maken', zij kunnen in die bekommernis niet rusten.
Anders wordt er van het 'gemis' een godsdienst gemaakt.
Zachea

huisman schreef:

Tiberius schreef:

Wie niet weet of zijn zonden zijn vergeven, moet maar niet zeggen dat hij Gods kind is, in ieder geval niet op een zaligmakende manier.

Ik denk dat dit de kern van dit betoog is. Daar ben ik het van harte mee eens.
Ondanks alle karikaturen die in andere topics opgericht en vervolgens bestreden worden, mag nooit iemand de handen opgelegd worden (=een kind van God genaamd worden), die niet vast gelooft dat zijn zonden vergeven zijn.
Het kan zijn dat hij in het beweeglijk koninkrijk leeft (zoals de ouden het noemden), maar het kindschap ligt pas vast in de bewuste Christuskennis en vergeving van de zonden.

En ik wil zelfs nog een stapje verder gaan: ik acht niet dat zo iemand geschikt is om te dienen in een ambt.

En toch.....Petrus was na de verloochening het zicht op de vergeving der zonde kwijt. Ik heb eens bij een puritein gelezen dat Christus al de zonden van Zijn volk heeft verzoend, de zonden uit het verleden uit het heden en de zonden van de toekomst. Daar mag Gods volk uit leven......maar dat is met zoveel inwonende en overblijvende zonde wel heel moeilijk.

memento schreef:

huisman schreef: En toch.....Petrus was na de verloochening het zicht op de vergeving der zonde kwijt. (..)

Petrus was inderdaad het zicht op de vergeving kwijt. (..).