We hebben het over laaghangende oordelen enzo.
Maar misschien is er ook iets anders dan dat. Zegeneningen.
Wat is voor jou een grote zegen in je leven?

Ik zeg het nu ongenuanceerd: tegenslagen hebben mij de grootste Zegen gebracht.
Met nadruk op: brengen

En eveeens ongenuanceerd, Zijn Hulp in die tegenspoed.

Ik zal nu ik mag ademhalen,
Na zoveel bange tegenspoed,
U Heere al mijn dank betalen.......

En dan hapert de kar weer.

Wat is de grootste zegen, Aritha?

De zegeningen zijn niet te tellen. Dat ik mijn vrouw mocht ontmoeten en we samen 'ja', mochten zeggen?
Of de 5 zegeningen in mijn kinderen die ik mocht krijgen?
Het feit dat we altijd genoeg hebben, en niets teveel?

Of het feit dat de Heere mij een aantal jaren geleden weer terug bracht in Zijn huis?

Ik kan en mag geen grootste zegen aanwijzen denk ik. Ik kan alleen maar afhankelijk zijn van Hem.

(trouwens blij dat je op deze manier deze topic opende)

1. De Heere Jezus te mogen vinden als mijn Verlosser

2. Demo !!!!!!!

Wat is dat versje ook alweer: "In voorspoed en tegenspoed is God"??

MarthaMartha schreef:1. De Heere Jezus te mogen vinden als mijn Verlosser

2. Demo !!!!!!!

Dat eerste is het grootste!
U dan die geloofd is Hij dierbaar...

Dat hemel, aard' en zee en berg en dal,
Hoe ver men ook Zijn schepter ziet regeren,
Nu Zijnen Naam en grote deugden eren;
En gij, mijn ziel, loof gij Hem bovenal!

Ik kan het niet zeggen...
Ik ken Hem niet gelijk Hij gekend moet worden
Ik weet niet waar ik Hem zal kunnnen vinden.
Ik heb zo'n afkering hart
Ik kan niets, alleen maar alles bederven.
Wel kan ik Schotinghuis wat begrijpen...
Maar met alle nietten ben je er ook niet.
Toch... er is een trekking,
een liefdestrekking naar een Onbekende God.
Wie is Hij, dat ik in Hem geloven mocht...

Kom, vertel het maar eens.
Laat ieder 's HEEREN goedheid loven,
Want goed is d' Oppermajesteit:
Zijn goedheid gaat het al te boven;
Zijn goedheid duurt in eeuwigheid!

Dáár strekt zich toch (bij tijden) al mijn lust en liefde heen.
en dan mag je eens weer van harte zingen:
Heere, maak mij Uwe wegen
door Uw Woord en Geest bekend

of zoals Datheen het nog kernachtiger uitdrukt:
Heere wijs mij toch Uw wegen,
Die Gij wilt dat ik zal gaan,
Tot dezelve maak genegen
Mij, en doe mij die verstaan.
Leer en stier mij naar Uw woord,
In Uwe waarheid geprezen,
Gij zijt mijn hulp; dies nu voort
Wacht ik op U in dit wezen.

Spot maar, lieve mensen, maar ik kan niet anders.
De HEERE kent de dagen der oprechten
en hun erfenis zal in eeuwigheid blijven.

Dat mag wel eens een troost zijn in deze
huilende woestijn, waar mijn ziel zo kleeft
aan het stof.

-DIA- schreef:Ik kan het niet zeggen...
Ik ken Hem niet gelijk Hij gekend moet worden
Ik weet niet waar ik Hem zal kunnnen vinden.
Ik heb zo'n afkering hart
Ik kan niets, alleen maar alles bederven.
Wel kan ik Schotinghuis wat begrijpen...
Maar met alle nietten ben je er ook niet.
Toch... er is een trekking,
een liefdestrekking naar een Onbekende God.
Wie is Hij, dat ik in Hem geloven mocht...

DIA, ik heb toch een vraag aan je. Je schrijft: "Ik ken Hem niet gelijk Hij gekend moet worden." Zou je dat eens willen uitleggen, hoe je dat bedoelt?

Ik zou namelijk twee reacties kunnen geven.

1. De eerste reactie zou ik kunnen geven op "Ik ken Hem niet..."
Er zijn namelijk maar twee mogelijkheden: Of je kent Christus, Hij is je dierbaar geworden in al je zonden en ellenden, Hij is je Verlosser en Zaligmaker. Al is het van verre met een toevluchtnemend geloof, al weet je nog heel veel niet, maar wel dat Hij aan je ziel is geopenbaard tot Verzoening van alle schuld en zonden.
Of... je kent Hem niet. En dan kun je veel beleefd hebben of veel voelen en ervaren, dan kun je veel gelezen hebbe. Maar dan ben je een vijand van vrije genade, dan is Hij nog je Rechter en niet je Redder. Sterker nog: dan is wil je niet dat Hij Koning over je zijn zal en zul je voor eeuwig moeten omkomen als je zo sterft.

2. Een andere reactie zou ik kunnen geven n.a.v. "...gelijk Hij gekend moet worden."
In je postings laat je merken dat het je erg bezig houdt, dat je wel ziet dat er uit jezelf niet veel goeds meer te verwachten is, en dat je ook wel weet waar het ware geluk te vinden is.
Maar tegelijk merk ik bij jou een enorme afhankelijkheid van hoe het in de oude tijd is geweest. Je hebt een bepaald beeld van de weg der bekering, misschien wel een stuk exclusiever dan Gods Woord ons leert. Je word wellicht geremd door een eenzijdig Godsbeeld en een eenzijdig beeld van het genadekarakter van het heil.
Neem bijvoorbeeld Lydia. Heel eenvoudig: het Woord gaat open en Lydia's hart wordt geopend, en ze nam acht op hetgeen van Paulus gezegd werd. En Paulus preekte Christus in Wie Hij is en wil zijn voor een verloren zondaar. Meer niet, minder ook niet. Zachtjes en stil, eenvoudig, ongecompliceerd mag Lydia door het geloof op Christus zien.
dat is Gods gewone weg om zondaren tot Hem te brengen: zachtjes en stil. In dat opzicht was de bekering van Paulus de uitzondering die deze regel bevestigt.

Nogmaals de vraag: Wat bedoel je met die zin, die ik aan het begin citeerde?

Grootste ...één ding weet ik, alle zegeningen waren onverdiend en verbeurd.

Luther schreef:

-DIA- schreef:Ik kan het niet zeggen...
Ik ken Hem niet gelijk Hij gekend moet worden
Ik weet niet waar ik Hem zal kunnnen vinden.
Ik heb zo'n afkering hart
Ik kan niets, alleen maar alles bederven.
Wel kan ik Schotinghuis wat begrijpen...
Maar met alle nietten ben je er ook niet.
Toch... er is een trekking,
een liefdestrekking naar een Onbekende God.
Wie is Hij, dat ik in Hem geloven mocht...

DIA, ik heb toch een vraag aan je. Je schrijft: "Ik ken Hem niet gelijk Hij gekend moet worden." Zou je dat eens willen uitleggen, hoe je dat bedoelt?

Ik zou namelijk twee reacties kunnen geven.

1. De eerste reactie zou ik kunnen geven op "Ik ken Hem niet..."
Er zijn namelijk maar twee mogelijkheden: Of je kent Christus, Hij is je dierbaar geworden in al je zonden en ellenden, Hij is je Verlosser en Zaligmaker. Al is het van verre met een toevluchtnemend geloof, al weet je nog heel veel niet, maar wel dat Hij aan je ziel is geopenbaard tot Verzoening van alle schuld en zonden.
Of... je kent Hem niet. En dan kun je veel beleefd hebben of veel voelen en ervaren, dan kun je veel gelezen hebbe. Maar dan ben je een vijand van vrije genade, dan is Hij nog je Rechter en niet je Redder. Sterker nog: dan is wil je niet dat Hij Koning over je zijn zal en zul je voor eeuwig moeten omkomen als je zo sterft.

2. Een andere reactie zou ik kunnen geven n.a.v. "...gelijk Hij gekend moet worden."
In je postings laat je merken dat het je erg bezig houdt, dat je wel ziet dat er uit jezelf niet veel goeds meer te verwachten is, en dat je ook wel weet waar het ware geluk te vinden is.
Maar tegelijk merk ik bij jou een enorme afhankelijkheid van hoe het in de oude tijd is geweest. Je hebt een bepaald beeld van de weg der bekering, misschien wel een stuk exclusiever dan Gods Woord ons leert. Je word wellicht geremd door een eenzijdig Godsbeeld en een eenzijdig beeld van het genadekarakter van het heil.
Neem bijvoorbeeld Lydia. Heel eenvoudig: het Woord gaat open en Lydia's hart wordt geopend, en ze nam acht op hetgeen van Paulus gezegd werd. En Paulus preekte Christus in Wie Hij is en wil zijn voor een verloren zondaar. Meer niet, minder ook niet. Zachtjes en stil, eenvoudig, ongecompliceerd mag Lydia door het geloof op Christus zien.
dat is Gods gewone weg om zondaren tot Hem te brengen: zachtjes en stil. In dat opzicht was de bekering van Paulus de uitzondering die deze regel bevestigt.

Nogmaals de vraag: Wat bedoel je met die zin, die ik aan het begin citeerde?

Ik had dit niet op een openbaar forum moeten zeggen.
Deze zaken liggen immers zo teer dat dat hier niet kan.

Sorry, maar ik sprak wel recht uit mijn hart.
Als ik me niet bedrieg.

Wat een mooie reacties. Ik was een paar dagen niet op RF. Nu lees ik weer even bij.

-DIA- schreef:

Luther schreef:

-DIA- schreef:Ik kan het niet zeggen...
Ik ken Hem niet gelijk Hij gekend moet worden
Ik weet niet waar ik Hem zal kunnnen vinden.
Ik heb zo'n afkering hart
Ik kan niets, alleen maar alles bederven.
Wel kan ik Schotinghuis wat begrijpen...
Maar met alle nietten ben je er ook niet.
Toch... er is een trekking,
een liefdestrekking naar een Onbekende God.
Wie is Hij, dat ik in Hem geloven mocht...

DIA, ik heb toch een vraag aan je. Je schrijft: "Ik ken Hem niet gelijk Hij gekend moet worden." Zou je dat eens willen uitleggen, hoe je dat bedoelt?

Ik zou namelijk twee reacties kunnen geven.

1. De eerste reactie zou ik kunnen geven op "Ik ken Hem niet..."
Er zijn namelijk maar twee mogelijkheden: Of je kent Christus, Hij is je dierbaar geworden in al je zonden en ellenden, Hij is je Verlosser en Zaligmaker. Al is het van verre met een toevluchtnemend geloof, al weet je nog heel veel niet, maar wel dat Hij aan je ziel is geopenbaard tot Verzoening van alle schuld en zonden.
Of... je kent Hem niet. En dan kun je veel beleefd hebben of veel voelen en ervaren, dan kun je veel gelezen hebbe. Maar dan ben je een vijand van vrije genade, dan is Hij nog je Rechter en niet je Redder. Sterker nog: dan is wil je niet dat Hij Koning over je zijn zal en zul je voor eeuwig moeten omkomen als je zo sterft.

2. Een andere reactie zou ik kunnen geven n.a.v. "...gelijk Hij gekend moet worden."
In je postings laat je merken dat het je erg bezig houdt, dat je wel ziet dat er uit jezelf niet veel goeds meer te verwachten is, en dat je ook wel weet waar het ware geluk te vinden is.
Maar tegelijk merk ik bij jou een enorme afhankelijkheid van hoe het in de oude tijd is geweest. Je hebt een bepaald beeld van de weg der bekering, misschien wel een stuk exclusiever dan Gods Woord ons leert. Je word wellicht geremd door een eenzijdig Godsbeeld en een eenzijdig beeld van het genadekarakter van het heil.
Neem bijvoorbeeld Lydia. Heel eenvoudig: het Woord gaat open en Lydia's hart wordt geopend, en ze nam acht op hetgeen van Paulus gezegd werd. En Paulus preekte Christus in Wie Hij is en wil zijn voor een verloren zondaar. Meer niet, minder ook niet. Zachtjes en stil, eenvoudig, ongecompliceerd mag Lydia door het geloof op Christus zien.
dat is Gods gewone weg om zondaren tot Hem te brengen: zachtjes en stil. In dat opzicht was de bekering van Paulus de uitzondering die deze regel bevestigt.

Nogmaals de vraag: Wat bedoel je met die zin, die ik aan het begin citeerde?

Ik had dit niet op een openbaar forum moeten zeggen.
Deze zaken liggen immers zo teer dat dat hier niet kan.

Sorry, maar ik sprak wel recht uit mijn hart.
Als ik me niet bedrieg.

DIA, misschien is het het dan vervolgens niet handig om deze reactie op het forum te zetten. Als je het echt niet verstandig vindt wat je geschreven hebt zou ik een PB naar de moderators doen of het zelf verwijderen. Overigens een mooie reactie die je geeft....alleen, als je Hem niet kent, doe dan biddend iets met de oproep van Hem, Die het gezegd heeft:"Komt allen tot Mij.." en "Zoekt eerst het Koninkrijk Gods en alle dingen zullen u toegeworpen worden." Dan is het hier niet alleen de juiste plaats om het te vertellen maar (mag ik het even aanhalen wat er weleens tegen me gezegd is?)": breng het dan in de binnenkamer!

Ach, ik vind het mooi dat DIA dit geplaatst heeft.
Ik zou het zo niet kunnen zeggen, helaas.
Ik krijg veel onverdiende zegeningen van de HEERE.
Het is al een onverdiende zegen dat ik elke morgen wakker mag worden.
Niet dat ik daar elke dag bij stilsta, dat zou wel moeten !
Ik ben een poos bitter geweest, vandaar Mara, maar Hij heeft het van me weggenomen.
Als ik achterom kijk, denk ik wel eens, het is een Wonder dat ik er nog ben en er nog zo mag zijn.
Dat ik ouders had die mij hebben laten dopen en mij voorgeleefd hebben.
Er is zoveel !

Nou, voor mij persoonlijk...

Het is goed voor mij verdrukt te zijn geweest....

Hoewel in die verdrukking ik niet zo'n lief meisje was... Helaas...

Daardoor leerde ik God kennen, zoals Hij is, mijn Vader, mijn Vriend, mijn Alles, en niemand kan daar tussen komen... als Hij mij vast blijft houden...

Zelfs de zegeningen daarna niet... Hoewel ik heel gelukkig ben op aarde. Ik hoop samen met mijn echtgenoot echt de Heere de tijd van ons leven aan Hem te geven. Ik word heel blij als ik weer hoor van iemand dat hij/of zij de Heere heeft leren kennen. Daar zie ik telkens wel naar uit. Wat een blijdschap geeft dat!

Hij, de Heere houdt mij vast.. wat een zegen... Ik kan dat denk ik nooit begrijpen, alleen maar geloven... en van genieten.

Ik ben het helemaal met Lourens eens: Ik zou niet kunnen kiezen.
Wel zeg ik tegen m'n betere helft vaak: Als ik mijn zegeningen tel, tel ik jou altijd dubbel.
Wel mooi om er zo eens over na te denken.