Ouders die niet geloven
Geplaatst: 11 mei 2010, 00:09
Beste iedereen,
Even m'n hart luchten...
De laatste tijd word ik erg bepaald bij mijn familie. Geen van allen geloven ze in God, lezen ze in de Bijbel of gaan ze naar een kerkelijke gemeente. Ikzelf ben ook niet christelijk opgevoed, maar God heeft mijn toenmalige vriendin gebruikt om mij toe te brengen. (Ik vat het maar even kort samen, er is natuurlijk veel meer over te vertellen.
)
Tja, en zo kijk je soms terug op een flink stuk leven waarin God noch gebod een rol speelde. Aan de ene kant droefheid van het zo lang zonder God geleefd te hebben, maar ook de verwondering over God die ingrijpt in mensenlevens...
En zoals ik al zei, de laatste tijd zit ik veel met mijn familie. Ik zie ze als het ware voor mijn ogen verloren gaan. Ja, ik weet het, God oordeelt hen die buiten zijn, maar ik kan geen hoop voor ze hebben. Waar zou die op moeten berusten? Het is heel erg moeilijk om met hen over zaken van belang te praten. Allereerst natuurlijk mijn eigen zwakheid en gebrek om de dingen goed te zeggen (alhoewel ik vaak heb gemerkt dat God op zulke momenten ook nabij is!), en, helaas: een afkeer, zelfs tot vijandigheid aan toe jegens God en de Bijbel.
Natuurlijk houd ik erg van m'n familie, en wens ik ze het allerbeste toe. Ik merk alleen dat de kloof wat deze zaken betreft naar de mens gesproken onoverbrugbaar is.
Zijn er die - helaas! - ook zulke ervaringen hebben?
Jullie broeder,
Upquark
Even m'n hart luchten...
De laatste tijd word ik erg bepaald bij mijn familie. Geen van allen geloven ze in God, lezen ze in de Bijbel of gaan ze naar een kerkelijke gemeente. Ikzelf ben ook niet christelijk opgevoed, maar God heeft mijn toenmalige vriendin gebruikt om mij toe te brengen. (Ik vat het maar even kort samen, er is natuurlijk veel meer over te vertellen.

Tja, en zo kijk je soms terug op een flink stuk leven waarin God noch gebod een rol speelde. Aan de ene kant droefheid van het zo lang zonder God geleefd te hebben, maar ook de verwondering over God die ingrijpt in mensenlevens...
En zoals ik al zei, de laatste tijd zit ik veel met mijn familie. Ik zie ze als het ware voor mijn ogen verloren gaan. Ja, ik weet het, God oordeelt hen die buiten zijn, maar ik kan geen hoop voor ze hebben. Waar zou die op moeten berusten? Het is heel erg moeilijk om met hen over zaken van belang te praten. Allereerst natuurlijk mijn eigen zwakheid en gebrek om de dingen goed te zeggen (alhoewel ik vaak heb gemerkt dat God op zulke momenten ook nabij is!), en, helaas: een afkeer, zelfs tot vijandigheid aan toe jegens God en de Bijbel.
Natuurlijk houd ik erg van m'n familie, en wens ik ze het allerbeste toe. Ik merk alleen dat de kloof wat deze zaken betreft naar de mens gesproken onoverbrugbaar is.
Zijn er die - helaas! - ook zulke ervaringen hebben?
Jullie broeder,
Upquark