Mijn vrouw is naar haar zus voor een gezellig avondje voor –met name– vrouwen. Doel van het bezoek is een Tupperwareparty. Ik prijs me gelukkig dat wij deze keer niet de organiserende partij zijn.

De telefoon gaat. „Met Marieke. Het is heel erg gezellig hier en het zou zo leuk zijn voor de gastvrouw als wij de volgende party willen organiseren. Als wij ja zeggen, kan zij maximaal cadeaus uitzoeken.”

Marieke kan mijn blik niet zien, maar heeft vast een vermoeden. Al zuchtend zeg ik: „Als je nu alles bestelt wat je nodig hebt, dan kun je toch weer jaren vooruit? Is het nodig om over een paar maanden al weer bij elkaar te zitten? Je weet hoe moeilijk het is om een kamer vol te krijgen, en dan maar hopen dat ze tijdig weg zijn. Nou ja, het is jouw keuze, maar gelukkig ben ik er niet mee.” De afspraak wordt gemaakt en zo zit ik een paar maanden later een avond verplicht op zolder.

Waar komt mijn weerstand vandaan? Ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben. Deze weerstand leeft breed, vooral onder ons mannen. Het heeft ongetwijfeld te maken met verschillen tussen mannen en vrouwen in aankoopgedrag, zoals bij de aanschaf van kleding. Vrouwen gaan winkelen, het liefst met elkaar, en kunnen eindeloos de ene winkel in en de andere weer uit gaan voordat tot een aankoop besloten wordt. Lang niet altijd is het op voorhand de bedoeling dat er iets gekocht wordt. Prijs-kwaliteit­verhouding speelt een grote rol, waardoor de uitverkoop de favoriete periode van winkelen is.

Mannen gaan veel doelgerichter te werk. Zij gaan meteen naar de winkel met de hoogste slagingskans, zijn tevreden als de kleren aan de minimumeisen voldoen, betalen en keren huiswaarts.

Maar het man-vrouwverschil is niet de enige verklaring voor mijn weerstand. Het gezellige avondje kan impliciet de verwachting wekken van een aankoopverplichting.

De kern van de verkoopmethode bestaat uit sociale druk. Vrouwen worden geprikkeld tot het organiseren van nieuwe party’s door de cadeaus en de korting die ze krijgen, afhankelijk van de omzet die geboekt wordt en de vervolg­afspraken die gemaakt worden. (Natuurlijk word je zelf ook weer op de vervolgafspraak verwacht.)

Zelf bestelt de organiserende vrouw ook het een en ander, om vooral het goede voorbeeld te geven. Het gevolg is dat er flink ingeslagen wordt, ook producten waarvan ik –zelf regelmatig actief in de keuken– het nut niet altijd zie.

De avond zelf is best geslaagd. Uit de geluiden –van buren, (schoon)zussen, bekenden van school, vriendinnen en tantes– die me via het raam en het trapgat bereiken, maak ik op dat het gezellig is.

Ook de omzet en het tijdstip waarop iedereen is vertrokken, vallen niet tegen. Vervolgafspraken blijven helaas uit, en daarmee komt het felbegeerde geschenk er niet.

Na verloop van tijd begint ook bij Marieke het chagrijn toe te slaan. Ons adres verwordt tot een soort van tussenstation voor plastic handelswaar en een inleveradres en afhaal­centrum. Voordat alle spullen, nabestellingen en geruilde artikelen binnen en vervolgens bezorgd zijn, zijn we maanden verder. Een dezer dagen hopen we beiden dit dossier te kunnen sluiten.

Deze gang van zaken blijkt echter ook zijn voordelen te hebben. Dachten we een paar maanden geleden over party’s nog verschillend, inmiddels zijn we gelijkgestemd. De komende honderd jaar organiseren wij bij leven en gezondheid geen party’s meer.

En dankzij deze ervaring is ons toch al niet slechte huwelijk weer een bron van meningsverschil armer
Bron: RD 04-2010

HERKENBAAR?

Orchidee schreef:Mijn vrouw is naar haar zus voor een gezellig avondje voor –met name– vrouwen. Doel van het bezoek is een Tupperwareparty. Ik prijs me gelukkig dat wij deze keer niet de organiserende partij zijn.

De telefoon gaat. „Met Marieke. Het is heel erg gezellig hier en het zou zo leuk zijn voor de gastvrouw als wij de volgende party willen organiseren. Als wij ja zeggen, kan zij maximaal cadeaus uitzoeken.”

Marieke kan mijn blik niet zien, maar heeft vast een vermoeden. Al zuchtend zeg ik: „Als je nu alles bestelt wat je nodig hebt, dan kun je toch weer jaren vooruit? Is het nodig om over een paar maanden al weer bij elkaar te zitten? Je weet hoe moeilijk het is om een kamer vol te krijgen, en dan maar hopen dat ze tijdig weg zijn. Nou ja, het is jouw keuze, maar gelukkig ben ik er niet mee.” De afspraak wordt gemaakt en zo zit ik een paar maanden later een avond verplicht op zolder.

Waar komt mijn weerstand vandaan? Ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben. Deze weerstand leeft breed, vooral onder ons mannen. Het heeft ongetwijfeld te maken met verschillen tussen mannen en vrouwen in aankoopgedrag, zoals bij de aanschaf van kleding. Vrouwen gaan winkelen, het liefst met elkaar, en kunnen eindeloos de ene winkel in en de andere weer uit gaan voordat tot een aankoop besloten wordt. Lang niet altijd is het op voorhand de bedoeling dat er iets gekocht wordt. Prijs-kwaliteit­verhouding speelt een grote rol, waardoor de uitverkoop de favoriete periode van winkelen is.

Mannen gaan veel doelgerichter te werk. Zij gaan meteen naar de winkel met de hoogste slagingskans, zijn tevreden als de kleren aan de minimumeisen voldoen, betalen en keren huiswaarts.

Maar het man-vrouwverschil is niet de enige verklaring voor mijn weerstand. Het gezellige avondje kan impliciet de verwachting wekken van een aankoopverplichting.

De kern van de verkoopmethode bestaat uit sociale druk. Vrouwen worden geprikkeld tot het organiseren van nieuwe party’s door de cadeaus en de korting die ze krijgen, afhankelijk van de omzet die geboekt wordt en de vervolg­afspraken die gemaakt worden. (Natuurlijk word je zelf ook weer op de vervolgafspraak verwacht.)

Zelf bestelt de organiserende vrouw ook het een en ander, om vooral het goede voorbeeld te geven. Het gevolg is dat er flink ingeslagen wordt, ook producten waarvan ik –zelf regelmatig actief in de keuken– het nut niet altijd zie.

De avond zelf is best geslaagd. Uit de geluiden –van buren, (schoon)zussen, bekenden van school, vriendinnen en tantes– die me via het raam en het trapgat bereiken, maak ik op dat het gezellig is.

Ook de omzet en het tijdstip waarop iedereen is vertrokken, vallen niet tegen. Vervolgafspraken blijven helaas uit, en daarmee komt het felbegeerde geschenk er niet.

Na verloop van tijd begint ook bij Marieke het chagrijn toe te slaan. Ons adres verwordt tot een soort van tussenstation voor plastic handelswaar en een inleveradres en afhaal­centrum. Voordat alle spullen, nabestellingen en geruilde artikelen binnen en vervolgens bezorgd zijn, zijn we maanden verder. Een dezer dagen hopen we beiden dit dossier te kunnen sluiten.

Deze gang van zaken blijkt echter ook zijn voordelen te hebben. Dachten we een paar maanden geleden over party’s nog verschillend, inmiddels zijn we gelijkgestemd. De komende honderd jaar organiseren wij bij leven en gezondheid geen party’s meer.

En dankzij deze ervaring is ons toch al niet slechte huwelijk weer een bron van meningsverschil armer
Bron: RD 04-2010

HERKENBAAR?

JA!

Orchidee schreef:HERKENBAAR?

In het geheel niet.
Ik zie het probleem niet zo, als zij een party (Tupperware, Milene, of wathever) met vrienden, kennissen en buren wil organiseren.
Mijn ding zou het niet zijn, maar als ze daar nou plezier in heeft?

Ik dacht trouwens, Orchidee, dat jij een vrouw was?

Tiberius schreef:

Orchidee schreef:HERKENBAAR?

In het geheel niet.
Ik zie het probleem niet zo, als zij een party (Tupperware, Milene, of wathever) met vrienden, kennissen en buren wil organiseren.
Mijn ding zou het niet zijn, maar als ze daar nou plezier in heeft?

Ik dacht trouwens, Orchidee, dat jij een vrouw was?

Het probleem zit er dan ook nog vaak in dat op het moment leuk is, maar achteraf dat er gedacht wordt waarom ben ik er heen gegaan want ik had helemaal niks nodig en dat je met de nasleep van een hele boel nog zit.

Zelf heb ik ooit bij 1 zo'n party moeten zitten en sindsdien NOOIT meer. Het zal me niet meer overkomen.

Och, wij hebben in de keuken ook wel enkele kastjes met wat ik stiekem in mijn gedachten "wezenbakjes" noem: ooit in een enthousiaste bui aangeschaft en vervolgens slechts één of twee keer gebruikt.
Maar dat is toch niet zo erg? Er komt altijd wel weer een rommelmarkt van kerk of school.

Tiberius schreef:

Orchidee schreef:HERKENBAAR?

In het geheel niet.
Ik zie het probleem niet zo, als zij een party (Tupperware, Milene, of wathever) met vrienden, kennissen en buren wil organiseren.
Mijn ding zou het niet zijn, maar als ze daar nou plezier in heeft?

Ik dacht trouwens, Orchidee, dat jij een vrouw was?

Wie zegt van niet

Orchidee schreef:

Tiberius schreef:

Orchidee schreef:HERKENBAAR?

In het geheel niet.
Ik zie het probleem niet zo, als zij een party (Tupperware, Milene, of wathever) met vrienden, kennissen en buren wil organiseren.
Mijn ding zou het niet zijn, maar als ze daar nou plezier in heeft?

Ik dacht trouwens, Orchidee, dat jij een vrouw was?

Wie zegt van niet

Ok, ik was even in de war gebracht door de eerste woorden van je startposting.

En de 50 woordenregel van het RD?

refo schreef:En de 50 woordenregel van het RD?

Dat wist ik niet...sorry, loop nog niet zo lang mee hier

De bedoeling is om plastic spullen tegen maximale prijzen te slijten. In de winkel zou dat niet aanslaan. Veel te duur ten opzichte van alternatieven die er naast liggen. Zelfs de zgn levenslange garantie kan daar niet tegenop. Bovendien zijn de marges dan laag. Want de winkelier wil ook zijn deel.

Wat doe je dan? je maakt gebruik van sociale netwerken en rekent erop dat vriendinnen elkaar niet in de kou laten staan en tenbate van elkaar meer kopen dan nodig.

Orchidee schreef:

refo schreef:En de 50 woordenregel van het RD?

Dat wist ik niet...sorry, loop nog niet zo lang mee hier

Hier vinden we dat wel goed, maar je moet de voorwaarden bij het RD lezen.

Orchidee schreef:Mijn vrouw is naar haar zus voor een gezellig avondje voor –met name– vrouwen. Doel van het bezoek is een Tupperwareparty. Ik prijs me gelukkig dat wij deze keer niet de organiserende partij zijn.

De telefoon gaat. „Met Marieke. Het is heel erg gezellig hier en het zou zo leuk zijn voor de gastvrouw als wij de volgende party willen organiseren. Als wij ja zeggen, kan zij maximaal cadeaus uitzoeken.”

Marieke kan mijn blik niet zien, maar heeft vast een vermoeden. Al zuchtend zeg ik: „Als je nu alles bestelt wat je nodig hebt, dan kun je toch weer jaren vooruit? Is het nodig om over een paar maanden al weer bij elkaar te zitten? Je weet hoe moeilijk het is om een kamer vol te krijgen, en dan maar hopen dat ze tijdig weg zijn. Nou ja, het is jouw keuze, maar gelukkig ben ik er niet mee.” De afspraak wordt gemaakt en zo zit ik een paar maanden later een avond verplicht op zolder.

Waar komt mijn weerstand vandaan? Ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben. Deze weerstand leeft breed, vooral onder ons mannen. Het heeft ongetwijfeld te maken met verschillen tussen mannen en vrouwen in aankoopgedrag, zoals bij de aanschaf van kleding. Vrouwen gaan winkelen, het liefst met elkaar, en kunnen eindeloos de ene winkel in en de andere weer uit gaan voordat tot een aankoop besloten wordt. Lang niet altijd is het op voorhand de bedoeling dat er iets gekocht wordt. Prijs-kwaliteit­verhouding speelt een grote rol, waardoor de uitverkoop de favoriete periode van winkelen is.

Mannen gaan veel doelgerichter te werk. Zij gaan meteen naar de winkel met de hoogste slagingskans, zijn tevreden als de kleren aan de minimumeisen voldoen, betalen en keren huiswaarts.

Maar het man-vrouwverschil is niet de enige verklaring voor mijn weerstand. Het gezellige avondje kan impliciet de verwachting wekken van een aankoopverplichting.

De kern van de verkoopmethode bestaat uit sociale druk. Vrouwen worden geprikkeld tot het organiseren van nieuwe party’s door de cadeaus en de korting die ze krijgen, afhankelijk van de omzet die geboekt wordt en de vervolg­afspraken die gemaakt worden. (Natuurlijk word je zelf ook weer op de vervolgafspraak verwacht.)

Zelf bestelt de organiserende vrouw ook het een en ander, om vooral het goede voorbeeld te geven. Het gevolg is dat er flink ingeslagen wordt, ook producten waarvan ik –zelf regelmatig actief in de keuken– het nut niet altijd zie.

De avond zelf is best geslaagd. Uit de geluiden –van buren, (schoon)zussen, bekenden van school, vriendinnen en tantes– die me via het raam en het trapgat bereiken, maak ik op dat het gezellig is.

Ook de omzet en het tijdstip waarop iedereen is vertrokken, vallen niet tegen. Vervolgafspraken blijven helaas uit, en daarmee komt het felbegeerde geschenk er niet.

Na verloop van tijd begint ook bij Marieke het chagrijn toe te slaan. Ons adres verwordt tot een soort van tussenstation voor plastic handelswaar en een inleveradres en afhaal­centrum. Voordat alle spullen, nabestellingen en geruilde artikelen binnen en vervolgens bezorgd zijn, zijn we maanden verder. Een dezer dagen hopen we beiden dit dossier te kunnen sluiten.

Deze gang van zaken blijkt echter ook zijn voordelen te hebben. Dachten we een paar maanden geleden over party’s nog verschillend, inmiddels zijn we gelijkgestemd. De komende honderd jaar organiseren wij bij leven en gezondheid geen party’s meer.

En dankzij deze ervaring is ons toch al niet slechte huwelijk weer een bron van meningsverschil armer
Bron: RD 04-2010

HERKENBAAR?

Nee, mijn vrouw gaat er wel heen, maar dan met een doel: ik wil hooguit x of y kopen of niks. En dan kunnen ze praten als brugman, sociale druk of niet, dat moet je gewoon weerstaan.

Luther schreef:Nee, mijn vrouw gaat er wel heen, maar dan met een doel: ik wil hooguit x of y kopen of niks. En dan kunnen ze praten als brugman, sociale druk of niet, dat moet je gewoon weerstaan.

Precies. Wat gelijk mede de reden is dat het hier in huis niet plaatsvindt. Verder heeft mijn vrouw er zelf gelukkig ook helemaal geen trek in om iets dergelijks binnen te halen.

Mister schreef:

Luther schreef:Nee, mijn vrouw gaat er wel heen, maar dan met een doel: ik wil hooguit x of y kopen of niks. En dan kunnen ze praten als brugman, sociale druk of niet, dat moet je gewoon weerstaan.

Precies. Wat gelijk mede de reden is dat het hier in huis niet plaatsvindt. Verder heeft mijn vrouw er zelf gelukkig ook helemaal geen trek in om iets dergelijks binnen te halen.

Mijn dierbare echtgenote heeft één keer zo'n party bij ons thuis georganiseerd. Ik ben toen thuis gebleven en tussen die dames gaan zitten en heb hele domme vragen (in vrouwenogen dan) zitten stellen. Toen was 's avonds het commentaar: Dat doe ik dus nooit meer hier; de groeten, ik ga niet voor gek zitten... Ah, zei ik, missie geslaagd!

Luther schreef:

Mister schreef:

Luther schreef:Nee, mijn vrouw gaat er wel heen, maar dan met een doel: ik wil hooguit x of y kopen of niks. En dan kunnen ze praten als brugman, sociale druk of niet, dat moet je gewoon weerstaan.

Precies. Wat gelijk mede de reden is dat het hier in huis niet plaatsvindt. Verder heeft mijn vrouw er zelf gelukkig ook helemaal geen trek in om iets dergelijks binnen te halen.

Mijn dierbare echtgenote heeft één keer zo'n party bij ons thuis georganiseerd. Ik ben toen thuis gebleven en tussen die dames gaan zitten en heb hele domme vragen (in vrouwenogen dan) zitten stellen. Toen was 's avonds het commentaar: Dat doe ik dus nooit meer hier; de groeten, ik ga niet voor gek zitten... Ah, zei ik, missie geslaagd!