Weten jullie iets te zeggen over dit onderwerp?
Hoe kun je het accepteren?
Kost het tijd?
Etc.

Het kan natuurlijke van alles zijn: zichtbare afwijking, sociale handicap, niet je droomkind, homoseksualiteit etc)

vogeltje schreef:Weten jullie iets te zeggen over dit onderwerp?
Hoe kun je het accepteren?
Kost het tijd?
Etc.

Het kan natuurlijke van alles zijn: zichtbare afwijking, sociale handicap, niet je droomkind, homoseksualiteit etc)

Ik zou er best wat over willen zeggen; maar tegelijkertijd denk ik: het is beter als in dit topic alleen mensen reageren die het uit ervaring kennen.

Misschien kan ik een aanzet geven.

Bij de geboorte heb je bepaalde dromen over je kind.
Maar bij het opgroeien blijkt dat jouw kind absoluut niet jouw droomkind is.

( hier heb ik het dus even niet over handicaps)

Eén tip die ik mezelf ook probeer voor te houden : kijk maar goed naar jezelf, dan valt het met onze kinderen wel mee...

Ja, dat las ik pas van een predikant
die kreeg een kind met syndroom van Down.
Hij dacht: wat moet ik met zo'n kind?
Toen liet de Heere hem zien: wat moet dat kind met zo'n vader!


En dat is natuurlijk wel zo. Al kan je over sommige kinderen zoveel zorgen hebben dat het niet altijd meevalt.
Toch denk ik dat je eigenlijk wel van nature zoveel liefde hebt voor je kind dat je hem/haar ondanks zorg (en frustraties.....) toch op je hart draagt. En het kind steeds weer op de Heere werpt in het gebed. En vraagt om wijsheid, geduld en liefde.

Het is maar goed dat we onze kinderen als baby krijgen, zei pas iemand. Dan heb je ze al in je hart gesloten voordat ze in de puberteit komen

helma schreef:Ja, dat las ik pas van een preikant
die kreeg een kind met syndroom van Down.
Hij dacht: wat moet ik met zo'n kind?
Toen liet de Heere hem zien: wat moet dat kind met zo'n vader!


En dat is natuurlijk wel zo. Al kan je over sommige kinderen zoveel zorgen hebben dat het niet altijd meevalt.
Toch denk ik dat je eigenlijk wel van nature zoveel liefde hebt voor je kind dat je hem/haar ondanks zorg (en frustraties.....) toch op je hart draagt. En het kind steeds weer op de Heere werpt in het gebed. En vraagt om wijsheid, geduld en liefde.

Het is maar goed dat we onze kinderen als baby krijgen, zei pas iemand. Dan heb je ze al in je hart gesloten voordat ze in de puberteit komen

Ik had ook een nichtje die een simpele geest had, maar ze leerde de Heere kennen op vroege leeftijd en ze is vroeg gestorven, veel mongooltjes hebben een heel wat fijner en tevredener leven dan wij, gezonde mensen.Zonder enige onnodige bagage, zorgen en bijzaken mogen zij vaak de Hoofdzaak zien.Misschien moeten we jaloers zijn op hen, ipv andersom.
maar ieder huis heeft zijn kruis.

Joannah schreef:...Misschien moeten we jaloers zijn op hen, ipv andersom.
maar ieder huis heeft zijn kruis.

Als ik aan één van mijn kinderen denk dan ligt het toch heel gevoelig.
Ik bracht jaren geleden één van mijn normaal begaafde kinderen naar de basisschool en had er echt verdriet van. Ik zag kinderen lopen die dezelfde leeftijd hadden als van mijn kind dat deze school niet kon bezocht ivm met lage inteligentie en angststooornis enz.
Wat zou het heerlijk zijn, dacht ik, als hij 'normaal' was. Ook voor hemzelf... Gewoon meedoen met leeftijdsgenoten, niet naar een speciale school, geen gedoe zoals die intensieve logopedie en gemartel om lezen te leren...
Maar goed...ik liep best verdietig door de gangen van deze basisschool. Een beetje narrig ook en boos op al die slimme kinderen.
Tot ik ineens hoorde zingen: '
"God zal zijn waarheid nimmer krenken,
maar eeuwig Zijn verbond gedenken.
Zijn Woord wordt altoos trouw volbracht,
zelfs aan het laatste nageslacht.
't verbond met Abraham Zijn vrind,
bevestigd Hij van kind tot kind."

Dat troostte me toch zo!
Vooral omdat de Heere me al eerder erop gewezen had. ( op deze psalm met betrekking op dat ene kind)

Een puur persoonlijk antwoord in deze.........

ik ben nooit zo'n "slimmert" geweest, als je snapt wat ik bedoel. kon op school ook nooit méékomen met de rest, liep hopeloos achter met alles.

daarbij, een lichamelijk zwak kind, vaak ziekelijk.

toen ik enkele jaren terug "uit de kast kwam" was de simpele reactie van m;n moeder: lieve jongen, ik wist het al sinds je een jaar of 15 was.......je bent me mede daarom liever dan de andere 3......je bent altijd al m'n lievelingskind geweest ondanks alle zorgen die ik om je had, je vader heeft ook nooit van je kunnen houden, ik des te meer.

vogeltje schreef:

Joannah schreef:...Misschien moeten we jaloers zijn op hen, ipv andersom.
maar ieder huis heeft zijn kruis.

Als ik aan één van mijn kinderen denk dan ligt het toch heel gevoelig.
Ik bracht jaren geleden één van mijn normaal begaafde kinderen naar de basisschool en had er echt verdriet van. Ik zag kinderen lopen die dezelfde leeftijd hadden als van mijn kind dat deze school niet kon bezocht ivm met lage inteligentie en angststooornis enz.
Wat zou het heerlijk zijn, dacht ik, als hij 'normaal' was. Ook voor hemzelf... Gewoon meedoen met leeftijdsgenoten, niet naar een speciale school, geen gedoe zoals die intensieve logopedie en gemartel om lezen te leren...
Maar goed...ik liep best verdietig door de gangen van deze basisschool. Een beetje narrig ook en boos op al die slimme kinderen.
Tot ik ineens hoorde zingen: '
"God zal zijn waarheid nimmer krenken,
maar eeuwig Zijn verbond gedenken.
Zijn Woord wordt altoos trouw volbracht,
zelfs aan het laatste nageslacht.
't verbond met Abraham Zijn vrind,
bevestigd Hij van kind tot kind."

Dat troostte me toch zo!
Vooral omdat de Heere me al eerder erop gewezen had. ( op deze psalm met betrekking op dat ene kind)

Mooi!
Toch is het denk ik erg belangrijk te weten dat een hoge intelligentie echt geen graadmeter voor geluk is.
Misschien wel integendeel.
Een kind liefde geven en het laten weten dat wat er ook aan mankeert, hij/zij daar niets aan kan doen en we evenveel van het kind houden, en het komt vast goed.

Joannah schreef:

vogeltje schreef:

Joannah schreef:...Misschien moeten we jaloers zijn op hen, ipv andersom.
maar ieder huis heeft zijn kruis.

Als ik aan één van mijn kinderen denk dan ligt het toch heel gevoelig.
Ik bracht jaren geleden één van mijn normaal begaafde kinderen naar de basisschool en had er echt verdriet van. Ik zag kinderen lopen die dezelfde leeftijd hadden als van mijn kind dat deze school niet kon bezocht ivm met lage inteligentie en angststooornis enz.
Wat zou het heerlijk zijn, dacht ik, als hij 'normaal' was. Ook voor hemzelf... Gewoon meedoen met leeftijdsgenoten, niet naar een speciale school, geen gedoe zoals die intensieve logopedie en gemartel om lezen te leren...
Maar goed...ik liep best verdietig door de gangen van deze basisschool. Een beetje narrig ook en boos op al die slimme kinderen.
Tot ik ineens hoorde zingen: '
"God zal zijn waarheid nimmer krenken,
maar eeuwig Zijn verbond gedenken.
Zijn Woord wordt altoos trouw volbracht,
zelfs aan het laatste nageslacht.
't verbond met Abraham Zijn vrind,
bevestigd Hij van kind tot kind."

Dat troostte me toch zo!
Vooral omdat de Heere me al eerder erop gewezen had. ( op deze psalm met betrekking op dat ene kind)

Mooi!
Toch is het denk ik erg belangrijk te weten dat een hoge intelligentie echt geen graadmeter voor geluk is.
Misschien wel integendeel.
Een kind liefde geven en het laten weten dat wat er ook aan mankeert, hij/zij daar niets aan kan doen en we evenveel van het kind houden, en het komt vast goed.

En je krijgt ontzettend veel liefde terug.

Zelf hebben we geen kinderen mogen krijgen.
Veel hebben we meegemaakt met kinderen van anderen die "anders zijn".
We kunnen hier veel over vertellen.
Laat maar.

Maar at the end of the day, moeten we zeggen: We hebben hierin gefaald, maar hopen, wensen en bidden dat de Heere ons toch heeft willen gebruiken om deze kinderen toch wat mee te geven.
Al kunnen wij het niet (altijd) zien.

Wat dat meegeven betreft, het klinkt clichématig, grondhouding was liefde en wijzen naar Hem.
Met alle lek en gebrek.

Als kind "dat niet zo makkelijk is" is het ontzettend moeilijk om te voelen dat ouders vaak teleurgesteld in je zijn, dat ze dingen anders hadden verwacht/gehoopt. Een kind voelt dat feilloos en al heel jong aan en vindt zichzelf vaak in de puberjaren ook niets waard. Als je je ouders hebt teleurgesteld, wie stel je dan eigenlijk niet teleur?

Wat is de definitie van anders? Als je het zo moet geloven zijn er duizenden kinderen met autisme (verwante stoornissen) en nog vinden we het niet normaal. Er zijn duizenden met ADHD, ook dat is niet normaal. Hoeveel kinderen zijn er wel normaal? Als je geen storing hebt in je persoonlijkheid ben je misschien in onze tijd wel in de minderheid.....Hoeveel kinderen hebben er in een gemiddelde schoolklas een etiket? Borderline, ADHD, Dislecticus, Kleurenblind, Autisme, PDD-NOS, ADD, enz.

Wat is normaal en wie bepaald dat?

helma schreef:Ja, dat las ik pas van een preikant
die kreeg een kind met syndroom van Down.
Hij dacht: wat moet ik met zo'n kind?
Toen liet de Heere hem zien: wat moet dat kind met zo'n vader!

Thomas Boston, in "Het kromme in het levenslot"?

Joannah schreef:

helma schreef:Ja, dat las ik pas van een preikant
die kreeg een kind met syndroom van Down.
Hij dacht: wat moet ik met zo'n kind?
Toen liet de Heere hem zien: wat moet dat kind met zo'n vader!


En dat is natuurlijk wel zo. Al kan je over sommige kinderen zoveel zorgen hebben dat het niet altijd meevalt.
Toch denk ik dat je eigenlijk wel van nature zoveel liefde hebt voor je kind dat je hem/haar ondanks zorg (en frustraties.....) toch op je hart draagt. En het kind steeds weer op de Heere werpt in het gebed. En vraagt om wijsheid, geduld en liefde.

Het is maar goed dat we onze kinderen als baby krijgen, zei pas iemand. Dan heb je ze al in je hart gesloten voordat ze in de puberteit komen

Ik had ook een nichtje die een simpele geest had, maar ze leerde de Heere kennen op vroege leeftijd en ze is vroeg gestorven, veel mongooltjes hebben een heel wat fijner en tevredener leven dan wij, gezonde mensen.Zonder enige onnodige bagage, zorgen en bijzaken mogen zij vaak de Hoofdzaak zien.Misschien moeten we jaloers zijn op hen, ipv andersom.
maar ieder huis heeft zijn kruis.

Helemaal mee eens. Mijn broertje heeft Syndroom van Down. In vele dingen is hij een voorbeeld. Als het gaat om genieten. Hij maakt zich zelden zorgen, hooguit of hij wel op tijd te eten krijgt. Heerlijk, om zo onbezorgd in het leven te kunnen staan. Ook wat geloof betreft. Als je wil weten wat geloven als een kind is... we maken ons druk om vanalles, discussieren, twijfelen, veroordelen enzovoorts. Hij bidt op zijn manier... zingt mee met liedjes.... En is een kind van God. Hij maakt zich niet druk over dogmatiek over toeeigening van het heil, wedergeboorte enzovoorts enzovoorts.

Tiberius schreef:

helma schreef:Ja, dat las ik pas van een preikant
die kreeg een kind met syndroom van Down.
Hij dacht: wat moet ik met zo'n kind?
Toen liet de Heere hem zien: wat moet dat kind met zo'n vader!

Thomas Boston, in "Het kromme in het levenslot"?

Nee, ds. C. Hogchem.