Luther schreef:
Als Christus je deel is, wat is er dan hoofdzaak en wat zijn dan bijzaken? En wat zijn daarin de moeiliijkheden? Wat houdt "ootmoed" voor jou in?
Misschien moeten we eerst maar eens beginnen om het geen bijzaken maar afgeleide zaken te noemen. Zaken die zijn afgeleid van het hoofddoel.
Afgelopen weekend (tijdens de HCr conferentie) ben ik weer eens bij bepaald. De hoofdzaak waar alles om draait in het leven van een christen (waar gelovige) is het gelijkvormig worden aan Christus zodat wij met ons hele wezen (ziel, lichaam en verstand) gericht worden op Hem. Dat wij Hem willen en liefhebben omdat Hij ons, door redenen uit zichzelf, eerst heeft liefgehad.
Daarom moeten we alles wat we doen hieraan spiegelen. We hoeven geen onderscheid te maken tussen hoofd- en bijzaken. Op het moment dat we met ons hele wezen op Hem gericht willen zijn.... dan heb ik geen eens meer tijd om over hoofd- en bijzaken na te denken. Want mij alleen concentreren op de hoofdzaak lukt mij al niet.
Als afgeleide van dit hoofddoel moet ik mijn leven gaan reformeren en alles wat ik doe moet ik in het licht van dit hoofddoel houden. Bij alles zal ik mij moeten afvragen geef ik Hem hiermee de eer die Hem toekomt. Wat is mijn intentie om dingen te doen of niet te doen.
Ja dan komt er werkelijk vrijheid en dat betekent dat één dingen wel kan en mag doen en de ander niet.
Ter illustratie uit de lezing van Paul Washer. Tijdens zijn preken was Paul Washer vol van de liefde van zijn Meester en de heiligheid van God. Maar regelmatig maakte hij een kwinkslag waardoor 1.200 mensen in de lach schieten op momenten dat het om serieuze zaken gaat. Maar waarom hanteert Paul Washer dit in zijn preken? Ik denk dat het tweeledig is enerzijds hij is een Amerikaan en daar spelen bepaalde vormen (die voor hem echt bijzaken zijn) geen rol en anderzijds is hij in staat om zijn luisteraars bij de boodschap te houden. Iedere keer als hij van een kwinkslag gebruikt maakte was dat niet om populair te zijn maar dat hij daarna vaak nog veel scherper terugkwam... waardoor de lach bestierf op je lippen omdat je zag hij heeft het over mij.
Daarom laat een ieder zich richten op de hoofdzaak van zijn leven en het overige zal als afgeleide zaak in ieders leven persoonlijk invulling moeten krijgen. Ja en dan kan het niet anders dat er verschillen zullen zijn. Indien je in iemands leven het verlangen ziet Hem gelijkvormig te worden maar dat deze echter vormen hanteert die voor jou 'vreemd' aan doen... Ga bij jezelf te raden: ben ik bezig met het hoofddoel.
Dan merk je ook ineens dat kerkverbanden wegvallen je wordt één in het verlangen Hem te dienen.
O God, Die mij hebt vrijgekocht,
en door Uw bloed gered,
Die wat de duivel ook vermocht,
mij voorleidt, tred voor tred;
Die trouw mij voortgaat op de weg,
al is mijn pad ook ruw.
O, wijs mij steeds de rechte weg,
maak mij een beeld van U.
Maak mij een beeld van U
Zo vol van ootmoed, liefde en trouw,
maak mij een beeld van U.
En als schot voor de boeg ook deze stelling:
Bijzaken mogen als het even kant geen verwijdering geven t.a.v. de hoofdzaken. En als het dat wel doet, dan moet je de minste zijn.
Oneens. Want er is maar één hoofdzaak.
Het zijn van de minste is een bijbels principe alleen mag er niet toe leiden dat een ander
dan in zijn geweten geprest wordt. De ware liefde jegens de naaste is een altijd tweeledig. Jij bent gehouden de naaste lief te hebben maar de ander is dat ook jegens jou.
Er moet een balans zijn tussen het staan in de vrijheid van een christen en de minste willen zijn. Vaak worden beide begrippen in het eigen straatje gebruikt.
Als een broeder of zuster iets doet en er wordt wat van gezegd dan is snel de reactie: hou je mond maar want ik sta in mijn vrijheid als christen. Dit is niet juist aangezien dan de vrijheid misbruikt wordt.
Iedere christen moet aanspreekbaar zijn op zijn/haar gedrag en deze zal dan als eerste zich moeten afvragen: snijdt de kritiek hout. Dan zal deze het moeten toetsen aan het hoofddoel. Indien de uitkomst positief is dan mag deze van zijn vrijheid gebruik maken en moeten anderen stoppen met oordelen. Indien degene merkt dat, ondanks dat zijn geweten en het Woord hem vrijspreken, dat de andere broeder hiermee toch grote moeite blijft houden... dan moet deze alsnog serieus overwegen iets na te laten.
Maar dat kan m.i. alleen maar als je merkt dat het voor de ander werkelijk een belangrijke zaak is. Niet iets dat alleen op traditie of weet ik wat gebaseerd is. Maar dit vereist tegelijkertijd dat degenen die ergens moeite mee heeft zelf ook echt op onderzoek uitgaat om te bekijken of zijn mening (vaak is het alleen maar gevoel) bijbels juist is.
Indien de ander dit niet doet ben jij m.i. niet gehouden de minste te zijn. De minste zijn kan alleen binnen een gelijk speelveld. Anders zal namelijk altijd degene met het nauwste geweten of de grootste mond het gelijk halen. Hiermee worden anderen broeders en zusters geknecht. Anders wordt het begrip christelijke vrijheid een hol begrip omdat deze het altijd verliest van de minste zijn.
Degene die snel oordelen en zeggen: zie je nu wel die wil niet de minste zijn. Argumenteren eveneens vaak oneigenlijk. Hun denken is de norm en ieder ander zal zich daar maar aan moeten conformeren en anders kregen ze een veeg van hoogmoed uit de pan. Maar ten diepste zijn deze mensen net zo goed bezig met het praten in een eigen straatje.... en vergeten dat er ook nog een christelijk vrijheid is.
. Je probeert me aardig uit. Dan moeten we eerst afvragen wat is naastenliefde. Vanuit de samenvatting van de wet moeten we God geven waar hij recht op heeft en onze naaste in het verlengde hiervan ook. We moeten onze naaste liefhebben als onszelf..... maar als we door iets te accepteren, van wat een ander ons oplegt, zelf schade lijden.... dan schiet het gebod zijn doel voorbij. Dus daar zit zeker ergens een beperking. Vanuit de naastenliefde moet ik omzien naar mijn naaste maar dat is m.i. wat anders de naaste tegemoet komen in alles.