In de bijbelstudie van de nieuwste Saambinder schrijft Ds.van Eckeveld hoe Abraham rouw bedrijft over zijn vrouw Sara.
Hij schrijft ook dat mensen rouwverwerking in deze tijd heel erg moeilijk vinden. Zeker in deze jachtige tijd, waarin alles maar door moet gaan, kan een (plotseling) sterfgeval zelfs leiden tot grote psychische problemen. Het lijkt me goed om op een forum als dit daar een enkele handreiking voor te doen. Er zullen er wellicht onder ons die er mee te maken hebben.
Vroeger nam men daar echt de tijd voor en dat met elkaar als gezin, dat leidde tot veel minder psychische problemen als in de deze jachtige tijd waarin daar haast geen plaats meer voor is, want men moet door. Daardoor weet men geen raad meer met rouwverwerking. Ik hoop dat iemand verhelderende tips heeft. Wellicht heeft iemand een boek daarover gelezen en kan hij tips daarvoor aanreiken! Ook boekentips zijn natuurlijk welkom!

Wat jij ook al zei: neem er de tijd voor. Praat er met elkaar over. dat wij in een jachtige tijd leven, betekend toch niet dat wij ook jachtig moeten leven?? Zorg ervoor dat je huis een rustpunt is, een oase in de woestijn van deze tijd. je zal merken dat zelfs anderen bij jou tot rust komen!

wij hebben wel wat gehad aan het boekje van dr. W. ter Horst (Over sterven en verdriet). Antiquarisch prima verkrijgbaar. Wel vrij abstract. Eenvoudiger en praktischer zijn de boekjes van Edith Schouten (Als ouder alleen) en Ingrid Trobisch (ik weet de titel even niet meer).

Hoewel een zeer nuttig topc, is het volgens mij niet waar dat 'vroeger' meer aan rouwverwerking werd gedaan. Vroeger werd juist heel veel verdriet weggemoffeld. Miskraam? Daar werd niet over gesproken. Doodgeboren kindje? Dat overkwam een hele hoop mensen. Dit had ook veel psychische gevolgen.
Tegenwoordig is er juist veel meer aandacht voor dit soort dingen. En terecht.

Er zijn echt heel wat boekjes te krijgen over rouwverwerking.
Maar niet veel over rouwverwerking van een miskraam.

Avi schreef:Maar niet veel over rouwverwerking van een miskraam.

Ik vind het woord miskraam eigenlijk al fout. Zeker als je het zelf een keer van dichtbij hebt meegemaakt. Vanaf zo'n 14 weken is het toch al een reëel kindje.

Tiberius schreef:

Avi schreef:Maar niet veel over rouwverwerking van een miskraam.

Ik vind het woord miskraam eigenlijk al fout. Zeker als je het zelf een keer van dichtbij hebt meegemaakt. Vanaf zo'n 14 weken is het toch al een reëel kindje.

En onder de 14 weken, zou je het dan wel een miskraam noemen?

Ik heb het zelf meerdere keren meegemaakt maar ben het altijd zo blijven noemen.
Het is een normaal woord dacht ik?

Kippetje schreef:Hoewel een zeer nuttig topc, is het volgens mij niet waar dat 'vroeger' meer aan rouwverwerking werd gedaan. Vroeger werd juist heel veel verdriet weggemoffeld. Miskraam? Daar werd niet over gesproken. Doodgeboren kindje? Dat overkwam een hele hoop mensen. Dit had ook veel psychische gevolgen.
Tegenwoordig is er juist veel meer aandacht voor dit soort dingen. En terecht.

En waarom liepen ze dan zoveel maanden / weken /jaren (hangt van de relatie af) in de rouw.

albion schreef:

Kippetje schreef:Hoewel een zeer nuttig topc, is het volgens mij niet waar dat 'vroeger' meer aan rouwverwerking werd gedaan. Vroeger werd juist heel veel verdriet weggemoffeld. Miskraam? Daar werd niet over gesproken. Doodgeboren kindje? Dat overkwam een hele hoop mensen. Dit had ook veel psychische gevolgen.
Tegenwoordig is er juist veel meer aandacht voor dit soort dingen. En terecht.

En waarom liepen ze dan zoveel maanden / weken /jaren (hangt van de relatie af) in de rouw.

Ik denk dat vroeger het uiten van het verdriet veel meer werd geformaliseerd. Zes weken in het zwart, een jaar in het grijs. De regels stonden vast. Orgel en radio mochten in rouwtijd niet gebruikt worden. Mannen droegen bij zware rouw een rouwband. In zware rouw trouwde je niet (met als gevolg dat er stelletjes waren die jaren en jaren en jaren moesten wachten, als ze een grote familie hadden).
Je wist wat je moest doen en waar je aan toe was. Maar doodgeboren kinderen (of miskramen) konden niet worden aangegeven bij de Burgerlijke stand en konden niet worden begraven.
Nu zijn die sociale regels veel meer weggevallen. Ik denk dat het verdriet veel meer op een individuele manier wordt beleefd en geuit. Daardoor is het misschien voor de buitenwacht niet altijd herkenbaar.

albion schreef:

Kippetje schreef:Hoewel een zeer nuttig topc, is het volgens mij niet waar dat 'vroeger' meer aan rouwverwerking werd gedaan. Vroeger werd juist heel veel verdriet weggemoffeld. Miskraam? Daar werd niet over gesproken. Doodgeboren kindje? Dat overkwam een hele hoop mensen. Dit had ook veel psychische gevolgen.
Tegenwoordig is er juist veel meer aandacht voor dit soort dingen. En terecht.

En waarom liepen ze dan zoveel maanden / weken /jaren (hangt van de relatie af) in de rouw.

Omdat dat werd verwacht door de 'buitenwereld'.

Het is waar dat men vroeger veel meer 'doorging' en dat er juist in deze tijd veel meer aandacht is voor rouwverwerking.

MarthaMartha schreef:

albion schreef:

Kippetje schreef:Hoewel een zeer nuttig topc, is het volgens mij niet waar dat 'vroeger' meer aan rouwverwerking werd gedaan. Vroeger werd juist heel veel verdriet weggemoffeld. Miskraam? Daar werd niet over gesproken. Doodgeboren kindje? Dat overkwam een hele hoop mensen. Dit had ook veel psychische gevolgen.
Tegenwoordig is er juist veel meer aandacht voor dit soort dingen. En terecht.

En waarom liepen ze dan zoveel maanden / weken /jaren (hangt van de relatie af) in de rouw.

Omdat dat werd verwacht door de 'buitenwereld'.

Het is waar dat men vroeger veel meer 'doorging' en dat er juist in deze tijd veel meer aandacht is voor rouwverwerking.

Ik heb iemand gekend die in de oorlog in een concentratiekamp heeft gezeten. Denk maar niet dat er enige begeleiding, therapie of rouwverwerkingscursus was hoor. Welnee, je moest gewoon lekker hard werken, dan vergat je het vanzelf.
De man was aan het einde van zijn leven volkomen krankzinnig. Ik kan als buitenstaander natuurlijk niet bewijzen dat het komt doordat hij geen hulp heeft gehad, of dat hij 'normaal' was gebleven als hij wel enige vorm van therapie had gehad.
Maar ik vind het toch veelzeggend.

Kippetje schreef:
Ik heb iemand gekend die in de oorlog in een concentratiekamp heeft gezeten. Denk maar niet dat er enige begeleiding, therapie of rouwverwerkingscursus was hoor. Welnee, je moest gewoon lekker hard werken, dan vergat je het vanzelf.
De man was aan het einde van zijn leven volkomen krankzinnig. Ik kan als buitenstaander natuurlijk niet bewijzen dat het komt doordat hij geen hulp heeft gehad, of dat hij 'normaal' was gebleven als hij wel enige vorm van therapie had gehad.
Maar ik vind het toch veelzeggend.

Ds.van Eckeveld bedoelde, volgens mij, meer wat Jolanda al zei: het gezin als rustpunt, als je dat hebt kun je ook heel veel verwerken. Als gewoon doorgaat kun je weinig verwerken, terwijl het er toch is.

Avi schreef:Er zijn echt heel wat boekjes te krijgen over rouwverwerking.
Maar niet veel over rouwverwerking van een miskraam.

Die zijn er wel. Ik zal een titel voor je opzoeken. Heb het boekje zelf niet gelezen, maar ik weet dat er meerdere zijn....
(en ook dat mensen ongeloooooofelijk lomp kunnen reageren: (eigenlijk moet je er niet verdrietig om zijn, maar juist blij, het is een teken dat je wel kinderen kunt krijgen.... )en meer van dat ongein waar je echt niets mee kan! Ook niet een beetje...

Ik heb de het nog niet eens gelezen... ik neem altijd voor de zondag de tijdschriften mee
voor mijn moeder, ik doe dat als vanzelf, en had er niet eens bij stilgestaan dat ze niet
eens kon lezen... Ja, ik wist het wel, maar toch, je neemt dan toch zonder nadenken de
Saambinder weer mee... Hij ligt dus nog bij mijn moeder...