--

-------------------------------

Mooi artikel... Ik heb wel wat dingen van Arminius gelezen en ben het met veel dingen best eens. Regelmatig kom je een gezonde balans tegen die de Bijbel ook leert, tussen het voor 100 procent van Gods genade afhankelijk zijn en tegelijkertijd de oproep tot geloof, bekering, navolging etc. Zoals hier ook staat:

Arminiaans' betekent - in gereformeerd spraakgebruik - dat een mens zelf moet en kan bijdragen aan zijn behoud. En inderdaad, zegt Den Boer, lees je bij Arminius dat je aan een voorwaarde moet voldoen om behouden te worden: je moet geloof hebben. Je kunt uit vrije wil voor of tegen God kiezen.

Maar voortdurend benadrukt Arminius, dat hij daarmee geen afbreuk doet aan Gods genade. Voor die goede keuze is een mens voor honderd procent van God afhankelijk. En het ligt puur aan hemzelf wanneer hij voor het kwaad kiest.

(Ik hoop dat ik nu ook niet gelijk weer het etiketje "Arminiaans" opgeplakt krijg... daar heb ik er al genoeg van op me zitten na 5 jaar hier

pietjebel schreef:Dan ook weg met het etiket 'Calvinistisch', want Calvijn zou zich niet herkennen in alles wat er na hem door calvinisten gezegd is.

Als ik William den Boer goed begrijp, gaat het hem niet zozeer om het etiket an sich, maar om het te pas en te onpas opplakken daarvan. Met andere woorden, je moet wel weten waar je het over hebt. Een voorbeeld: een collega van mij wijt heel veel zijns inziens slechte dingen aan het calvinisme, terwijl hij zelf ruiterlijk toegeeft nog nooit een letter van Calvijn gelezen te hebben. "Calvinisme" betekent voor hem niet meer dan "bekrompen christendom".

Eerlijk gezegd vond ik het artikel niet zo opzienbarend. Wat De Boer schrijft, kun je namelijk ook lezen bij dr. C. Graafland in zijn boek 'Van Calvijn tot Barth', die daarin uitvoerig op de theologie van Arminius ingaat.
De angel zit 'm bij Arminius in het feit dat zalig worden uiteindelijk van onze keuze afhankelijk is. De Boer signaleert dat zelf eigenlijk ook:
"Als God aan iedereen voldoende genade geeft, hoe komt het dan dat sommige mensen Gods genadeaanbod afwijzen en andere niet? Als ik het goed lees, had hij daar geen antwoord op."

Het arminianisme is juist zo gevaarlijk door zijn subtiliteit:
"... als Hij mensen aanneemt, is dat naar aanleiding van hun geloof, maar op grond van de gerechtigheid die plaatsvervangend is genoeggedaan door het offer van Jezus Christus."
Genade? Natuurlijk! Maar de genade dat God mij uitverkiest en het geloof schenkt, die mis ik.

Belangrijk om van Arminius te leren, vindt hij dat God op geen enkele manier voor het kwaad verantwoordelijk is. ,,Wij moeten dus ook geen dingen zeggen waarmee je die indruk kunt wekken.'' Het valt hem ook op dat de gereformeerde verkiezingsleer iets in zich heeft wat mensen passief en afwachtend kan maken, alsof zij er uiteindelijk niets aan kunnen doen als God hen niet aanraakt.

100% mee eens!!! En dat is nou net 'het probleem' in onze gereformeerde kringen.
We zeggen: God werkt de zonde niet.
We zeggen ook: De zondeval ligt in Gods besluit.
Als dat laatste waar is, is het eerste niet waar, en andersom.

Dan maar liever een Arminiaan, die zegt dat God op geen enkele manier voor het kwaad verantwoordelijk is.

In ieder geval komen er in deze topic wel wat Arminiaanse apen uit gereformeerde mouwen tevoorschijn...

Josephus schreef:

pietjebel schreef:Dan ook weg met het etiket 'Calvinistisch', want Calvijn zou zich niet herkennen in alles wat er na hem door calvinisten gezegd is.

Als ik William den Boer goed begrijp, gaat het hem niet zozeer om het etiket an sich, maar om het te pas en te onpas opplakken daarvan. Met andere woorden, je moet wel weten waar je het over hebt. Een voorbeeld: een collega van mij wijt heel veel zijns inziens slechte dingen aan het calvinisme, terwijl hij zelf ruiterlijk toegeeft nog nooit een letter van Calvijn gelezen te hebben. "Calvinisme" betekent voor hem niet meer dan "bekrompen christendom".

Dat is dus het gevaar van ons beroepen op en benoemen naar oudvaders. Daarom idd weg met alle etiketten. We zijn niet van Calvijn, van Luther of van Arminius. We zijn van Christus!

1 Kor. 3:5-6 "Want als iemand zegt: Ik ben van Paulus, en een ander: Ik van Apollos, bent u dan niet vleselijk? Wie is Paulus dan, en wie is Apollos? Zij zijn slechts dienaren, door wie u tot geloof gekomen bent, en dat zoals de Heere aan ieder van hen gegeven heeft."

Als je het artikel goed hebt gelezen kan je je allicht voorstellen dat het etiket "arminiaans" niet zo erg blijkt te zijn

Het arminianisme is juist zo gevaarlijk door zijn subtiliteit:
"... als Hij mensen aanneemt, is dat naar aanleiding van hun geloof, maar op grond van de gerechtigheid die plaatsvervangend is genoeggedaan door het offer van Jezus Christus."
Genade? Natuurlijk! Maar de genade dat God mij uitverkiest en het geloof schenkt, die mis ik.

In het artikel kan je lezen dat Arminius aangeeft dat het geloof wordt geschonken door God. Zie het stuk wat in in mijn vorige post citeerde over die totale afhankelijkheid.

Hoe zou Arminius een tekst als 'Er geloofden er zovelen als er verordineerd waren tot het eeuwige leven' uitleggen? Want hiermee heb je wel een probleem, als je stelt dat God mensen aanneemt 'naar aanleiding' van je geloof. Deze tekst is denk ik wel het sterkte bewijs voor de stelling dat geloof een vrucht is van Gods verkiezing, en niet andersom.

Overigens vind ik het ook wel belangrijk om Arminius te onderscheiden van zijn volgelingen. Ik heb verschillende pamfletten gelezen van bijv. Nicolaas Grevinckhovius, Vorstius, Episcopius en Uyttenboogaard, en die waren bepaald niet subtiel meer.

Maandag stond het volgende opinie-artikel van dr. Van der Sluijs in het RD, waarin hij toch wel stevige kanttekeningen bij het proefschrift van De Boer plaatst.

---------------------------------------------------------------------------------
Een verschil van leven en dood

De christelijke gereformeerde promovendus drs. W. A. den Boer stelt dat het beeld van Arminius moet worden bijgesteld omdat hij te veel vanuit de latere Dordtse Leerregels zou zijn beoordeeld (RD van donderdag). Dr. C. A. van der Sluijs plaatst daar een aantal kanttekeningen bij.

In de eerste plaats kan Arminius niet worden verstaan los van de theologische en kerkelijke ontwikkelingen van zijn dagen, en evenmin van dienovereenkomstige ontwikkelingen in de geschiedenis van de kerk der eeuwen tot op vandaag.

Terwijl de Griekse kerkvaders vasthielden aan de vrijheid van de wil, leerde Augustinus daarentegen dat de menselijke wil niet vrij is en poneerde hij met kracht de uitverkiezing tot zaligheid uit genade alleen. Daarmee stelde hij zich diametraal op tegenover Pelagius, die de menselijke wilsvrijheid leerde.

In de tijd van de Reformatie werd dit opnieuw actueel in de vlijmscherpe discussie tussen Luther en de humanist Erasmus, waarbij de eerste zich onverkort stelde achter de kerkvader Augustinus en de laatste het gematigde semipelagiaanse standpunt innam van de toenmalige theologie binnen de middeleeuwse Rooms-Katholieke Kerk. Daarbij spitste de leer van de Reformatie zich toe op de augustiniaanse stelling van de totale en radicale onvrijheid van de menselijke wil ten goede en de dienovereenkomstige genadeleer, gestructureerd en onderbouwd met de uitverkiezing van eeuwigheid. Een ”historische Arminius” los van deze context heeft nooit bestaan.

In de tweede plaats vereenzelvigt Den Boer de Dordtse Leerregels te veel met Gomarus. Zijn opponent Arminius maakte bezwaar tegen de leer van de volstrekte verkiezing van eeuwigheid uit genade alleen. Dat zou de mensen hun verantwoordelijkheid ontnemen. Gomarus wierp zich op als de leider en de verdediger van de orthodoxie en stelde zich krachtig achter de predestinatieleer van Calvijn.

Dat daarbij een paar dingen begonnen te verschuiven ten opzichte van het geheel van de theologie van Calvijn, daarvan was Gomarus zich niet bewust. De verbitterde theologische strijd beperkte in niet onbelangrijke mate het theologische blikveld van Gomarus. Zijn ietwat verharde en harde zienswijze werd door de latere Synode van Dordrecht niet geheel overgenomen.

Afzwakking
De Dordtse Synode veroordeelde wel het standpunt van Arminius, maar nam toch een gematigde positie in bij de opstelling van de Dordtse Leerregels, waarbij naar mijn inzicht zelfs een zekere ’evangelische’ afzwakking van de predestinatie van Calvijn valt waar te nemen en een terugbuiging naar de lijn van Augustinus en Luther. Daarbij veroordeelde de Dordtse Synode het standpunt van Arminius, maar zwakte tegelijkertijd het standpunt van zijn opponent Gomarus af om aldus Arminius op een Bijbelse wijze van repliek te dienen.

In de derde plaats meen ik dat Den Boer het niet redt als hij Arminius enigszins probeert te ’redden’ door het hem vooral op te laten nemen voor de rechtvaardigheid van God, om zodoende te voorkomen dat God als auteur van de zonde zou kunnen worden aangemerkt. Dordt belijdt Gods rechtvaardigheid én zijn barmhartigheid in enen ten aanzien van Zijn heiligheid.

In deze belijdenis heeft Gods rechtvaardigheid alles van doen met Zijn scheppingsgerechtigheid én met de vreemde gerechtigheid van Jezus Christus, als zijnde barmhartigheid voor en over verloren zondaren. Door de rechtvaardigheid van God te verabsoluteren meent de promovendus in Apeldoorn de verantwoordelijkheid van de mens te ’redden’, die bij Gomarus (en zó in de Dordtse Leerregels, volgens Den Boer) op z’n minst onderbelicht zou blijven. Jammer, zeg ik dan. Daar is dan het bekende arminiaanse addertje weer onder het gras. Want kenmerkend voor het arminianisme van alle tijden is zijn mensmiddelpuntigheid: honoreer en activeer de verantwoordelijkheid van de mens!

Geraffineerd
Die menselijke verantwoordelijkheid is ongetwijfeld een Bijbels motief. Maar ánders wordt het wanneer dit Bijbelse gegeven antropologisch en humanistisch wordt bepaald en ingevuld. Dat was karakteristiek voor het arminianisme van toen en dat is het nog altijd voor vandaag.
Daarbij lijkt het verschil met het calvinisme miniem, maar in wezen is dit het verschil tussen leven en dood. Daarom dient het arminianisme als een geraffineerde en doodgevaarlijke zaak onderkend te worden. Daaraan hangt het leven van de Kerk vandaag.

In het arminianisme van toen en nu wordt de mens in een verkeerd verstane verantwoordelijkheid gemanipuleerd en daarmee in feite geëerd, in plaats dat God alle eer ontvangt in het behoud van een zondaar. De menselijke verantwoordelijkheid wordt evenwel niet waargemaakt of verwerkelijkt in de toewending van de mens naar God, maar in de genadige toewending van God naar de mens. Hóór en uw ziel zal leven!

De verantwoordelijkheid van de mens is daarmee niet antropologisch bepaald (vanuit de mens), maar theologisch (vanuit God). Arminius begreep dit niet. En arminianen van vandaag verstaan dit nóg niet. Want dat kan ook niet!

De auteur is emeritus predikant in de Protestantse Kerk in Nederland

bron: http://www.refdag.nl

Marnix schreef:Regelmatig kom je een gezonde balans tegen die de Bijbel ook leert, tussen het voor 100 procent van Gods genade afhankelijk zijn en tegelijkertijd de oproep tot geloof, bekering, navolging

Als je de vrije wil bewust leert ben je niet 100% afhankelijk van God's genade. 100% genade is het als bij het tot bekering komen de doorslaggevende factor het werk van de Heilige Geest is. Natuurlijk geeft Arminius aan dat de Heilige Geest betrokken is bij het tot geloof komen, daar gaat het niet om. Maar bij hem is de doorslaggeven factor (daar gaat het om) de keuze van de mens. En dan is het 99% afhankelijkheid van God's genade in plaats van 100%. Bij Calvijn is de menselijke keus ook belangrijk, maar doorslaggevend is het werk van de Heilige Geest die deze keus werkt in een mens.

Even een paar puntjes:

Ga er van uit dat Arminius de Bijbel beter kende dan wij. Opmerkingen als: Arminius moet wel een probleem hebben met zus of zo tekst snijden geen hout.

Arminius heeft ook Augustinus aan zijn zijde.
Die maakt de mogelijkheid van de mens om het goede te doen afhankelijk van Gods genade. Wanneer mensen gericht zijn op God is dat niet te danken aan hun natuurlijk vermogen, want na de zondeval zijn mensen slaven van de zonde geworden. Daarom moet God hen door zijn genade bekeren, waardoor zij het goede gaan willen.
Op deze wijze ontstaan problemen omtrent de vrijheid van de mens, omdat het schijnt dat God de mens dwingt om zich te bekeren en te geloven. Maar volgens Augustinus blijft de mens ten allen tijde op een bepaalde manier vrij. Hij noemt dat het Liberum Arbitrium van de mens. Dat is het best te vertalen met: het vrije wilsoordeel. Het is de fundamenetele keuzemogelijkheid van de mens. De mogelijkheid tot kiezen passeert God niet. Hij respecteert haar door haar keuze te beïnvloeden. De essentie van de uitvoering van de verkiezing ligt volgens Augustinus in de voorbereiding van de wil. Hij noem die wil de voluntas of in het meervoud voluntates.
God brengt de verkorenen tot geloof door middel van de voorbereiding van de wil zodat die kan gaan willen wat God wil. Veel mensen horen het evangelie wel maar gaan er niet op in.

De volgende beschuldigingen aan de contra-remonstranten zijn wel door hen afgewezen, maar nooit echt weerlegd:
- De mens is als een stok of een blok in hun geloofsleer.
- God is auteur van de zonde.
- Verkiezing en verwerping zijn parallellen. Zoals God verkiest verwerpt Hij ook.

Marnix schreef:Als je het artikel goed hebt gelezen kan je je allicht voorstellen dat het etiket "arminiaans" niet zo erg blijkt te zijn

Ik kan me de euforie in deze topic wel een beetje voorstellen. Toen ik pas over Arminius gelezen had bij Graafland, had ik ook zoiets van: o, het valt allemaal wel mee met die Arminius.
Daar ben ik dus van teruggekomen.
Waar het om gaat is dit: God geeft ons niet slechts de mogelijkheid tot geloven door Zijn kracht, nee, Hij maakt ook daadwerkelijk dat wij geloven. Dat we daarmee zouden zijn gedegradeerd tot stokken en blokken, is een conclusie die misschien wel logisch, maar niet Bijbels is.

refo schreef:God brengt de verkorenen tot geloof door middel van de voorbereiding van de wil zodat die kan gaan willen wat God wil.

Maar de laatste stap moeten ze zelf doen...

In mijn reacties hierboven heb ik niets afgedaan aan de soevereine verkiezing, aan het eenzijdig Godswerk enz. Ik heb alleen proberen te benadrukken dat God geen autheur van de zonde kán zijn.

Nu komt dus weer de discussie opgang over de mens' verantwoordelijkheid en Gods' (eenzijdig) werk. Hoevaak is deze discussie op RF gevoerd? Ik kom hier niet heel veel en ook nog maar sinds pas, maar 't zijn in elk geval al vele honderden keren geweest. En waar heeft het je al die honderden keren gebracht? Dichter bij Christus? Of verder van Hem af?

Laten we ons vasthouden aan de Schrift. Die zegt inderdaad dat er een uitverkiezing is en dat we door Gods Geest wedergeboren moeten worden. Maar de Bijbel zegt ook door welke weg dat gebeurd: "Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven" (Joh. 14:6)

Ik hoor Paulus niet één keer tegen heidenen zeggen dat God in hun leven moet beginnen. Ik hoor hem wel zeggen dat zij gezondigd hebben en zij zich moeten bekeren. En dan lees ik later in zijn brieven dat het God was die deze bekering werkte.
Sta je nog in ongeloof? Dan is geloof en bekering de énige weg.
Sta je in geloof? Geef God alleen de eer, want het was Zijn werk in jou dat je aan Hem deed toevertrouwen!