Wat is je ergste blunder?

[aritha]

Wat is je ergste blunder?

[judith]

Wat is je ergste blunder?

Tja mams, u weet vast wel een blunder van mij....

[mathilde]

Nee Aritha, ik ga m'n ergste blunder hier echt niet posten

[judith]

Nee Aritha, ik ga m'n ergste blunder hier echt niet posten

Ik moet nog ff denke, welke blunder ik hier neer zet

[HenriekeK]

kzat vanmiddag in de auto en toen belde er iemand naar mn moeders mobiel (die zat naast mij auto te rijden) en ik nam op. ik had niet gekeken wie het was, en zeg hallo. Iemand brabbelt heel onverstaanbaar wat terug en ik dacht dat het mn broer was die zat te klieren (doet hij wel vaker, gaat ie gek praten enzo). dus ik zeg zo tegen die man: praat nou maar weer gewoon! die man gooide de hoorn er op. even later ging de telefoon weer. ik nam weer op, weer die man! en weer kon ik hem niet verstaan, toen kwam er een vrouw aan de telefoon en die vroeg of ze dit en dat nummer belde. hadden ze het verkeerde nummer gedraaid. En ik tegen die man zeggen dat hij normaal moet praten!!

[Wilma van den Berg]

Wat is je ergste blunder?

Tja mams, u weet vast wel een blunder van mij....

[aritha]

Ik was op de verjaardag van de buurvrouw.
Er was een andere mevrouw en die had een babytje van ongeveer 4 maanden op de arm. Ik kende haar een beetje van de andere verjaardagen en vroeg: hoe oud is je baby nou?
Bleek het de baby van de buurvrouw te zijn.
Stom!!!!!!!!!!!!

Ik snap nog niet waarom ik haar niet herkende als mijn kleine buurmeisje. Waarschijnlijk zie ik haar niet vaak genoeg.

[Tiberius]

In dat genre heb ik er pas geleden ook 1 meegemaakt.

We waren in een babywinkel om wat spullen te kopen.
Een verkoper ging toen met een echtpaar aan een tafeltje zitten, kennelijk om de verkoop van een babykamer of iets dergelijks rond te praten.
Op een gegeven moment vroeg hij aan de (inderdaad behoorlijk corpulente) mevrouw: Wanneer komt de baby?
Waarop haar partner antwoordde: De baby is al een maand oud.

[JolandaOudshoorn]

In dat genre heb ik er pas geleden ook 1 meegemaakt.

We waren in een babywinkel om wat spullen te kopen.
Een verkoper ging toen met een echtpaar aan een tafeltje zitten, kennelijk om de verkoop van een babykamer of iets dergelijks rond te praten.
Op een gegeven moment vroeg hij aan de (inderdaad behoorlijk corpulente) mevrouw: Wanneer komt de baby?
Waarop haar partner antwoordde: De baby is al een maand oud.

oeioeioei....dat is erg. Het gebeurt vaker, mijn vriendin vroeg eens aan een vage kennis van haar: Leuk, zwanger, wanner komt het? Waarop die kennis zei dat ze helemaal niet in verwachting was........

[Wilma van den Berg]

In dat genre heb ik er pas geleden ook 1 meegemaakt.

We waren in een babywinkel om wat spullen te kopen.
Een verkoper ging toen met een echtpaar aan een tafeltje zitten, kennelijk om de verkoop van een babykamer of iets dergelijks rond te praten.
Op een gegeven moment vroeg hij aan de (inderdaad behoorlijk corpulente) mevrouw: Wanneer komt de baby?
Waarop haar partner antwoordde: De baby is al een maand oud.

[helma]

kzat vanmiddag in de auto en toen belde er iemand naar mn moeders mobiel .....

dat doet me denken aan de keer dat hier de telefoon ging. Een van de kinderen nam op en riep: Lieve help mam!! Ds Sonnevelt aan de telefoon. Neem ik de telefoon op zegt hij: Zo Helma...voed jij je kinderen op met angst voor dominee Sonnevelt.....

[Wilma van den Berg]

kzat vanmiddag in de auto en toen belde er iemand naar mn moeders mobiel .....

dat doet me denken aan de keer dat hier de telefoon ging. Een van de kinderen nam op en riep: Lieve help mam!! Ds Sonnevelt aan de telefoon. Neem ik de telefoon op zegt hij: Zo Helma...voed jij je kinderen op met angst voor dominee Sonnevelt.....

[judith]

kzat vanmiddag in de auto en toen belde er iemand naar mn moeders mobiel .....

dat doet me denken aan de keer dat hier de telefoon ging. Een van de kinderen nam op en riep: Lieve help mam!! Ds Sonnevelt aan de telefoon. Neem ik de telefoon op zegt hij: Zo Helma...voed jij je kinderen op met angst voor dominee Sonnevelt.....

ahhaha

[helma]

Graag wil ik jullie deelgenoot maken van een vreselijke blunder.

Laat ik boven het verhaal zetten: Familiebezoek in Canada.

Wanneer je voor een week of twee in Canada bent is het heel leuk om al je famielieleden daar te ontmoeten.
Mijn grootouders van beide kanten zijn in de jaren 50 met hun (grote) gezinnen naar Canada geemigreerd.
Er wonen hier dus heel wat ooms en tantes die bezoek uit het oude Vaderland heel leuk vinden.
Zondag na kerktijd ben ik met het gezin van mijn zus bij Ome Jaap en tante Riek wezen eten. Je realiseert je dat 12 jaar best lang is en ze zijn dan ook zichtbaar ouder geworden.
Toch is het gelijk heel vertrouwd; tante Riek lijkt erg veel op mijn moeder.
Dinsdagavond moet mijn zus naar een cursus en ze spreekt met een andere oom en tante af dat ze mij aan het eind van de middag zal brengen en dat mijn oom me in de loop van de avond weer in La Salette zal brengen.
Ome Herman en tante Jo zijn ook oud geworden. Het blijkt dat ze de 75 al gepasseerd zijn inmiddels.
Een leven van hard werken ligt achter hen en dat is zichtbaar.
Ome Herman zit tegenover mij aan tafel en het valt me op hoe veel hij op mijn (overleden) opa lijkt.
Hij zit aardig op zijn praatstoel. En ik vind het allemaal erg interessant. Verhalen over de emigratie in 1952 en hoe het daarna verder ging met de familie. Foto's van kinderen en kleinkinderen schuiven over de tafel heen en weer. Verhalen volgen.
Alle kinderen zijn in de buurt blijven wonen, behalve een dochter die met haar man naar Alberta is verhuisd. Zij hebben een aantal jaar geleden de farm van mijn oom gekocht maar Ome Herman en tante Jo mogen er blijven wonen tot ze uit Alberta terug zullen komen.

Het is erg gezellig al die verhalen.
Om een uur of 9 zie ik dat mijn tante nauwelijks meer wakker kan blijven. Ik vraag aan mijn oom of hij mij weer bij mijn zus wil brengen.
Mijn oom gaat vast naar buiten om de auto te starten en warm te draaien.
Ik doe in de garage mijn laarzen aan en neem afscheid van mijn tante. In Mei hopen ze naar Nederland te komen dus misschien zien we elkaar binnenkort weer.

De auto staat te wachten en ik stap in. Langzaam rijden we door de sneeuw de lange oprijlaan af. Het verbaast me hoeveel sterren er zichtbaar zijn en ik vertel mijn oom dat ik nog nooit zoveel sterren heb gezien. Het blijft stil naast me en ik zoek naar een ander onderwerp om de stilte in de auto te doorbreken.
Bijna aan het einde van de laneway vraag ik hoe lang mijn nicht Jacqueline nog in Alberta blijft wonen.
Ik hoor naast me een wat verbaasd gemompel en ik kijk opzij om te kijken of mijn oom de vraag niet goed heeft verstaan. Uiteindelijk is inmiddels engels zijn eerste taal dus het kan best dat hij me niet goed begrijpt.
Maar dan slaat de schrik me om het hart. De man naast me is ome Herman niet!!!!!
Deze man ziet er veel jonger uit. Zijn gezicht is gladder en bleker. Hij is duidelijk een stuk jonger dan mijn oom.
Verbazend hoeveel gedachten er in korte tijd door me heen gaan. Oh nee, dat heb ik weer. Wie stapt er nu bij een wildvreemde man in de auto!!
Ik ben ook zomaar in de auto gestapt zonder te kijken of het de enige auto was die op het grote erf stond.
Het is vast iemand geweest die iets afgedropt heeft bij de farm en nu op weg is naar....Ja waarheen eigenlijk? En dan giert de angst ineens door me heen. Ik heb niet gekeken bij wie ik instapte, maar hij moet gezien hebben dat er plotseling een onbekende vrouw bij hem ingestapt is. Maar wat is hij dan met mij van plan!!?? Ik bedenk me geen ogenblik en trek de deur van de auto open. " ik ben bij de verkeerde ingestapt" zeg ik snel (me niet realiserend dat de persoon naast me waarschijnlijk geen Nederlands kent). Mijn ene been staat al in de sneeuw en ik vervolg: " Mijn ome Herman zou me naar huis brengen" .Ik kijk hem nog even aan terwijl ik al bijna naast de auto sta. Ik moet zo snel mogelijk weg! Verbijsterd kijkt de man me aan. " Maar wie denk je dan dat ik ben? Ik ben toch je'n ome Herman" klinkt het in raszuiver Zeeuws.
Ik kijk de man naast me eens goed aan en nu hij zijn gezicht naar me toegedraaid heeft zie ik dat het inderdaad toch ome Herman is.....
Opgelucht maar toch ook wat confused schiet ik in een vreselijke stuiplach. Ik neem mijn plaats naast hem weer in en heb wel even wat uit te leggen vindt ome Herman.
Maar ik snap het zelf eigenlijk ook niet. Het geblokte flanellen jasje wat hij draagt geeft hem een jeugdiger uiterlijk. Ook het maanlicht veranderde zijn uitstraling. Maakte dat hem zo onherkenbaar? Ik weet het niet goed...maar een ding is duidelijk...het blijft lastig om helemaal vertrouwd te raken met familieleden die je maar een keer of 5 in je leven ziet.....
Toch heb ik zo'n vermoeden dat ome Herman mij niet zo snel meer zal vergeten

[JolandaOudshoorn]

Graag wil ik jullie deelgenoot maken van een vreselijke blunder.

Laat ik boven het verhaal zetten: Familiebezoek in Canada.

Wanneer je voor een week of twee in Canada bent is het heel leuk om al je famielieleden daar te ontmoeten.
Mijn grootouders van beide kanten zijn in de jaren 50 met hun (grote) gezinnen naar Canada geemigreerd.
Er wonen hier dus heel wat ooms en tantes die bezoek uit het oude Vaderland heel leuk vinden.
Zondag na kerktijd ben ik met het gezin van mijn zus bij Ome Jaap en tante Riek wezen eten. Je realiseert je dat 12 jaar best lang is en ze zijn dan ook zichtbaar ouder geworden.
Toch is het gelijk heel vertrouwd; tante Riek lijkt erg veel op mijn moeder.
Dinsdagavond moet mijn zus naar een cursus en ze spreekt met een andere oom en tante af dat ze mij aan het eind van de middag zal brengen en dat mijn oom me in de loop van de avond weer in La Salette zal brengen.
Ome Herman en tante Jo zijn ook oud geworden. Het blijkt dat ze de 75 al gepasseerd zijn inmiddels.
Een leven van hard werken ligt achter hen en dat is zichtbaar.
Ome Herman zit tegenover mij aan tafel en het valt me op hoe veel hij op mijn (overleden) opa lijkt.
Hij zit aardig op zijn praatstoel. En ik vind het allemaal erg interessant. Verhalen over de emigratie in 1952 en hoe het daarna verder ging met de familie. Foto's van kinderen en kleinkinderen schuiven over de tafel heen en weer. Verhalen volgen.
Alle kinderen zijn in de buurt blijven wonen, behalve een dochter die met haar man naar Alberta is verhuisd. Zij hebben een aantal jaar geleden de farm van mijn oom gekocht maar Ome Herman en tante Jo mogen er blijven wonen tot ze uit Alberta terug zullen komen.

Het is erg gezellig al die verhalen.
Om een uur of 9 zie ik dat mijn tante nauwelijks meer wakker kan blijven. Ik vraag aan mijn oom of hij mij weer bij mijn zus wil brengen.
Mijn oom gaat vast naar buiten om de auto te starten en warm te draaien.
Ik doe in de garage mijn laarzen aan en neem afscheid van mijn tante. In Mei hopen ze naar Nederland te komen dus misschien zien we elkaar binnenkort weer.

De auto staat te wachten en ik stap in. Langzaam rijden we door de sneeuw de lange oprijlaan af. Het verbaast me hoeveel sterren er zichtbaar zijn en ik vertel mijn oom dat ik nog nooit zoveel sterren heb gezien. Het blijft stil naast me en ik zoek naar een ander onderwerp om de stilte in de auto te doorbreken.
Bijna aan het einde van de laneway vraag ik hoe lang mijn nicht Jacqueline nog in Alberta blijft wonen.
Ik hoor naast me een wat verbaasd gemompel en ik kijk opzij om te kijken of mijn oom de vraag niet goed heeft verstaan. Uiteindelijk is inmiddels engels zijn eerste taal dus het kan best dat hij me niet goed begrijpt.
Maar dan slaat de schrik me om het hart. De man naast me is ome Herman niet!!!!!
Deze man ziet er veel jonger uit. Zijn gezicht is gladder en bleker. Hij is duidelijk een stuk jonger dan mijn oom.
Verbazend hoeveel gedachten er in korte tijd door me heen gaan. Oh nee, dat heb ik weer. Wie stapt er nu bij een wildvreemde man in de auto!!
Ik ben ook zomaar in de auto gestapt zonder te kijken of het de enige auto was die op het grote erf stond.
Het is vast iemand geweest die iets afgedropt heeft bij de farm en nu op weg is naar....Ja waarheen eigenlijk? En dan giert de angst ineens door me heen. Ik heb niet gekeken bij wie ik instapte, maar hij moet gezien hebben dat er plotseling een onbekende vrouw bij hem ingestapt is. Maar wat is hij dan met mij van plan!!?? Ik bedenk me geen ogenblik en trek de deur van de auto open. " ik ben bij de verkeerde ingestapt" zeg ik snel (me niet realiserend dat de persoon naast me waarschijnlijk geen Nederlands kent). Mijn ene been staat al in de sneeuw en ik vervolg: " Mijn ome Herman zou me naar huis brengen" .Ik kijk hem nog even aan terwijl ik al bijna naast de auto sta. Ik moet zo snel mogelijk weg! Verbijsterd kijkt de man me aan. " Maar wie denk je dan dat ik ben? Ik ben toch je'n ome Herman" klinkt het in raszuiver Zeeuws.
Ik kijk de man naast me eens goed aan en nu hij zijn gezicht naar me toegedraaid heeft zie ik dat het inderdaad toch ome Herman is.....
Opgelucht maar toch ook wat confused schiet ik in een vreselijke stuiplach. Ik neem mijn plaats naast hem weer in en heb wel even wat uit te leggen vindt ome Herman.
Maar ik snap het zelf eigenlijk ook niet. Het geblokte flanellen jasje wat hij draagt geeft hem een jeugdiger uiterlijk. Ook het maanlicht veranderde zijn uitstraling. Maakte dat hem zo onherkenbaar? Ik weet het niet goed...maar een ding is duidelijk...het blijft lastig om helemaal vertrouwd te raken met familieleden die je maar een keer of 5 in je leven ziet.....
Toch heb ik zo'n vermoeden dat ome Herman mij niet zo snel meer zal vergeten

Jij moet schrijfster worden! Ik zie het al helemaal voor me