Geconfronteerd met een sterfgeval in de niet zo directe omgeving, diende zich de vraag aan of er een graftak of -krans moest worden besteld. 't Was bij ons niet eens opgekomen: in onze kringen is het immers niet gebruikelijk om iets te doen met bloemen bij een overlijden. Maar voor anderen is het heel normaal. En dan ga je toch nadenken: waarom zijn we er eigenlijk tégen? Ja, de overledene heeft er niets meer aan, dat is duidelijk, maar verder? Zijn er principiële redenen om géén bloemen bij een begrafenis te willen? Wat vinden jullie?

Nou, een kráns...néé, dat zou ik niet doen. Maar een mooie graftak of een mooi boeket, ja, dat zou ik zéker doen.

Járen geleden, in mijn functie als afd.voorzitter van de CPN-Haarlem, regelde ik altijd de graftak bij de Hannie Schaft-herdenking op de Erebegraafplaats in de Kennemerduinen aan de Zeeweg te Bloemendaal.

Het is een tastbaar bewijs van erkentelijkheid voor hetgeen degene(n) hebben gedaan bij leven.

Het kan ook bedoeld zijn als teken van erkentelijkheid voor hetgeen de overledene heeft betekend in jouw persoonlijke leven.

Dus, kortom, ik leg zéker een mooi boeket, of als de gelegenheid zich daarvoor leent, een mooie graftak.

Misschien dat je hier iets aan hebt?!

Zelf heb ik beroepsmatig veel met begrafenissen te maken. Ik vind het ook moeilijk. Soms zie je echt dat mensen hun verdriet uiten in een mooi kunstwerk van bloemen. Het jammere vind ik dat er soms een giga composthoop met bloemen is achter het gebouwtje. Dan betaal je weet ik hoeveel en het verdwijnt zo op de grote hoop. Heel soms wordt het nog op het graf gelaten.

Ik heb tegen gestemd. Ter nuancering van mijn eigen mening: in de vroeg-christelijke kerk hoorden bloemen juist wel bij een christelijke begrafenis, omdat christenen niet behoeven te treuren als hen die geen hoop hebben.

Geef bloemen bij het leven dan heeft de persoon er wat aan.
Bloemen horen toch bij het leven?

vlinder schreef:Misschien dat je hier iets aan hebt?!

Sorry, wist niet dat er al een topic over bestond :

Ach ja...

Het is maar vanuit welke intentie je iets doet.

Hoorde pas iemand het volgende zeggen: "door het overladen met bloemen probeert men de dood te verbloemen"... Men wil de ernst van de dood niet zien of het 'kille gezicht' van een kist die wegzakt in de grond...

Zat opzich wel wat in vond ik...

Lijkt mij typisch een onderwerp dat valt onder de zgn. christelijke vrijheid

Oude-Waarheid schreef:Geef bloemen bij het leven dan heeft de persoon er wat aan.
Bloemen horen toch bij het leven?

De dood is toch de doorgang naar het leven?

Bovendien kun je de bloemen aan de nabestaanden geven. DIe leven nog. Om te troosten. Een gebaar, anders kun je alleen maar iets stamelen van "gecondoleerd hoor", wat in wezen ook niets zegt.

Unionist schreef:

Oude-Waarheid schreef:Geef bloemen bij het leven dan heeft de persoon er wat aan.
Bloemen horen toch bij het leven?

De dood is toch de doorgang naar het leven?

Bovendien kun je de bloemen aan de nabestaanden geven. DIe leven nog. Om te troosten. Een gebaar, anders kun je alleen maar iets stamelen van "gecondoleerd hoor", wat in wezen ook niets zegt.

Dat is wel heel arm als je niet meer kunt zeggen dan "gecondoleerd" een schaarle troost als het met bloemen moet.
Maar ben met je eens zou kunnen ja.

Ik heb tegen gestemd. Ter nuancering van mijn eigen mening: in de vroeg-christelijke kerk hoorden bloemen juist wel bij een christelijke begrafenis, omdat christenen niet behoeven te treuren als hen die geen hoop hebben.

Bloemen stonden in de vroeg-christelijke kerk ook symbool voor de goede werken die iemands leven versierd hadden.

Zo was het ook gewoon om op de sterfdagen van de heiligen (lees: mensen die vanwege hun vrome levenswandel een bijzondere plaats in de gemeente hadden) naar hun graf te gaan en daar bloemen neer te leggen, als aansporing van de gemeente, en met name de jongeren, om net zo heilig te leven als zij.

Unionist schreef:

Oude-Waarheid schreef:Geef bloemen bij het leven dan heeft de persoon er wat aan.
Bloemen horen toch bij het leven?

De dood is toch de doorgang naar het leven?...

...of naar het verderf toch? Ik weet niet of het dan goed is wanneer je wel bloemen gebruikt om de dood inderdaad vooral maar niet te zien en bij naam te noemen. En daarbij, de dood is nog altijd een straf op de zonden. Mag je daar dan op deze manier mee omgaan?
Bloemen horen bij een fijne gebeurtenis, maar niet bij een straf...

Neem jij nooit bloemen mee naar een zieke? Ziekte is toch ook een straf op de zonde? Verbloem je dat dan niet?

Ja daar heb je gelijk in. Dan toon ik door die bloemen te geven dat ik met de ander meeleef. Wanneer iemand is gestorven hoeft dat niet meer. Die persoon ziet het toch niet meer.
Ik denk dat achter de bloemen geven aan een zieke of bloemen bij een begrafenis een hele andere intensie zit.
Zeker wanneer je weet dat er nog wel een leven is na dit leven...

Unionist schreef:Neem jij nooit bloemen mee naar een zieke? Ziekte is toch ook een straf op de zonde? Verbloem je dat dan niet?

Ja zeg....zo lust ik er nog wel een paar méér zeg........dan is dus álles wat er met je gebeurd een straf op de zonden......nou ga je wel even tig straten te ver zeg!

Iedereen wordt toch weleens, of van tijd tot tijd, ziek.....griep, buikloop, oorontsteking etc etc etc etc................dus álles wat je aan ziekten hebt of oploopt is straf op de zonde??

100% mee oneens om het maar zwak uit te drukken!!

In de tijd van de Heere Jezus lijkt het gebruikelijk gestorvenen te balsemen. Dat vind ik nog wel een paar stappen verder gaan dan een bloemetje op een begrafenis. Dat is pas echt 'verbloemen'.