APELDOORN - „Na lezing van het rapport ”God in Nederland” zie ik nog sterker de roeping voor de kerken om niets anders dan het eenvoudige Woord van God te preken. Het is het enige concurrerende middel dat we hebben. Al het andere kan de wereld veel beter.”

http://www.reformatorischdagblad.nl/art ... uo%3B.html

Ik ben het met beide predikanten eens die in het kranten-artikel genoemd worden.

Ik denk dat een radicale, zin-gevende prediking hét enige is wat (menselijkerwijs gesproken) de kerk kan redden. Radicaal om af te rekenen met de gedachte dat God en Zijn dienst iets is voor 'erbij', iets wat niet je hele leven in beslag neemt. Zin-gevend, omdat het het leven zin geeft, het biedt vastheid in een wereld zonder objectieve waarheden, een wereld die geen zinnige antwoorden heeft zoveel menselijke vragen.

Waar de Liturgie nog Liturgie is en de Heilige Sacramenten Heilige Sacramenten en het Evangelie nog Evangelie en waar de persoon van Jezus Christus de Verrezen Heer centraal staat zitten de kerken vol en groeien de kerken als kool en nog meer dan kool zelfs.

Adorote schreef:Waar de Liturgie nog Liturgie is en de Heilige Sacramenten Heilige Sacramenten en het Evangelie nog Evangelie en waar de persoon van Jezus Christus de Verrezen Heer centraal staat zitten de kerken vol en groeien de kerken als kool en nog meer dan kool zelfs.

Liturgie heeft daar gene ene bal mee te maken........allemaal door mensen bedacht........'t Gaat om Hem, de Here Jezus, onze Opgestane Heer en Heiland!!

Als ik dit zo lees komt er bij mij wel een vraag boven.

Regelmatig hoor je in de prediking of bij bevestigingen van predikers dat we niet te veel op de vrucht moeten zien.
God zal zelf wel voor de vrucht zorgdragen en we mogen Hem niets verplichten.

Dogmatisch klopt deze stellingname uiteraard , God gaat door met Zijn werk daar komt niets van de mens bij.
Vaak wordt er dan verwezen naar Jesaja 53 : Wie heeft onze prediking geloofd, en aan wien is de arm des HEEREN geopenbaard?


Maar dan toch , we mogen er toch op Bijbelse gronden van uitgaan dat als God Zijn knechten ergens roept, dat er dan werk voor is en dat er dan vruchten zullen volgen ?
Gods Woord zal toch niet ledig wederkeren ?

Mogen we ons er dan bij neerleggen als er geen of zeer spaarzamelijk vruchten gevonden worden ?

Geen vrucht bestaat niet. Er is altijd vrucht.
Hetzij een reuk des doods ten dode, of een reuk des levens ten leven.

We zeggen dan wel eens dat de prediking niets uitwerk, maar dan verhardt het ons. Vraag maar eens aan oude mensen. Die zeggen zelf vaak, dat ze zo'n koud, hard hart hebben.
Of, om het in preektermen te zeggen: "De hemel verkwikt niet en de hel verschrikt niet".

Tiberius schreef:Geen vrucht bestaat niet. Er is altijd vrucht.
Hetzij een reuk des doods ten dode, of een reuk des levens ten leven.

We zeggen dan wel eens dat de prediking niets uitwerk, maar dan verhardt het ons. Vraag maar eens aan oude mensen. Die zeggen zelf vaak, dat ze zo'n koud, hard hart hebben.
Of, om het in preektermen te zeggen: "De hemel verkwikt niet en de hel verschrikt niet".

Dat is wel iets te algemeen gesteld allemaal. Paulus zegt er nog wat voor: ' Want wij zijn Gode een goede reuk van Christus '. Pas als dat zo is geldt ook wat er volgt.

Tiberius schreef:Vraag maar eens aan oude mensen. Die zeggen zelf vaak, dat ze zo'n koud, hard hart hebben.

Ik vind dat eigenlijk altijd nogal schokkend om te horen. Je hebt het immers (meestal) wel over mensen die al hun hele leven onder de prediking komen...

Josephus schreef:

Tiberius schreef:Vraag maar eens aan oude mensen. Die zeggen zelf vaak, dat ze zo'n koud, hard hart hebben.

Ik vind dat eigenlijk altijd nogal schokkend om te horen. Je hebt het immers (meestal) wel over mensen die al hun hele leven onder de prediking komen...

Aan alleen maar zitten in de Kerk en het aanhoren en het aanzien is van geen waarde , maar het echt vieren van de Levende Heer en dat Hij in alles wat je doet centraal staat en dat je eigenlijk alleen maar in Zijn Huis wilt zijn en dat het er van afstraalt dat geeft kracht en werving voor Zijn zaak die tot Eeuwig heerlijk leven leidt.

BEKERING dus.

refo schreef:

Tiberius schreef:Geen vrucht bestaat niet. Er is altijd vrucht.
Hetzij een reuk des doods ten dode, of een reuk des levens ten leven.

We zeggen dan wel eens dat de prediking niets uitwerk, maar dan verhardt het ons. Vraag maar eens aan oude mensen. Die zeggen zelf vaak, dat ze zo'n koud, hard hart hebben.
Of, om het in preektermen te zeggen: "De hemel verkwikt niet en de hel verschrikt niet".

Dat is wel iets te algemeen gesteld allemaal. Paulus zegt er nog wat voor: ' Want wij zijn Gode een goede reuk van Christus '. Pas als dat zo is geldt ook wat er volgt.

Wat bedoel je precies met "te algemeen gesteld"?

De tekst luidt:
Want wij zijn Gode een goede reuk van Christus, in degenen, die zalig worden, en in degenen, die verloren gaan;
Dezen wel een reuk des doods ten dode; maar genen een reuk des levens ten leven.

Josephus schreef:

Tiberius schreef:Vraag maar eens aan oude mensen. Die zeggen zelf vaak, dat ze zo'n koud, hard hart hebben.

Ik vind dat eigenlijk altijd nogal schokkend om te horen. Je hebt het immers (meestal) wel over mensen die al hun hele leven onder de prediking komen...

Inderdaad.
Zo zie je: het gebruik van de middelen is niet zaligmakend, maar het gebruik van de Middelaar.

Josephus schreef:

Tiberius schreef:Vraag maar eens aan oude mensen. Die zeggen zelf vaak, dat ze zo'n koud, hard hart hebben.

Ik vind dat eigenlijk altijd nogal schokkend om te horen. Je hebt het immers (meestal) wel over mensen die al hun hele leven onder de prediking komen...

Inderdaad.
Zo zie je: het gebruik van de middelen is niet zaligmakend, maar het gebruik van de Middelaar.

En de vraag is dus of we ons niet heel erg ongerust moeten gaan worden als de middelen niet meer tot de Middelaar brengen.

geledu schreef:Als ik dit zo lees komt er bij mij wel een vraag boven.

Regelmatig hoor je in de prediking of bij bevestigingen van predikers dat we niet te veel op de vrucht moeten zien.
God zal zelf wel voor de vrucht zorgdragen en we mogen Hem niets verplichten.

Dogmatisch klopt deze stellingname uiteraard , God gaat door met Zijn werk daar komt niets van de mens bij.
Vaak wordt er dan verwezen naar Jesaja 53 : Wie heeft onze prediking geloofd, en aan wien is de arm des HEEREN geopenbaard?


Maar dan toch , we mogen er toch op Bijbelse gronden van uitgaan dat als God Zijn knechten ergens roept, dat er dan werk voor is en dat er dan vruchten zullen volgen ?
Gods Woord zal toch niet ledig wederkeren ?

Mogen we ons er dan bij neerleggen als er geen of zeer spaarzamelijk vruchten gevonden worden ?

Niet als het onze schuld is als er geen vrucht is. Dat kan zijn als we Hem niet centraal hebben staan, eigen bedenksels belangrijker vinden etc. Paulus was de Grieken een Griek en de Joden een Jood. Maar zijn wij de Nederlanders wel een Nederlander?! Of maken we van het eenvoudige evangelie vaak een moeilijk verhaal?!

Ik kan me niet zo heel erg vinden in deze stelling. De prediking is belangrijk, maar een christelijke levenstijl laat zien dat het niet alleen om woorden gaat, maar ook om daden. Voor mij is dit belangrijker

JolandaOudshoorn schreef:een christelijke levenstijl laat zien dat het niet alleen om woorden gaat, maar ook om daden. Voor mij is dit belangrijker

Dat is dus ook een vrucht van de prediking volgens mij.

memento schreef:

Josephus schreef:

Tiberius schreef:Vraag maar eens aan oude mensen. Die zeggen zelf vaak, dat ze zo'n koud, hard hart hebben.

Ik vind dat eigenlijk altijd nogal schokkend om te horen. Je hebt het immers (meestal) wel over mensen die al hun hele leven onder de prediking komen...

Inderdaad.
Zo zie je: het gebruik van de middelen is niet zaligmakend, maar het gebruik van de Middelaar.

En de vraag is dus of we ons niet heel erg ongerust moeten gaan worden als de middelen niet meer tot de Middelaar brengen.

Dit is nu juist het punt.
We zijn er zo aangewend.
We vinden het zo gewoon.
Als deze zaken nu eens gaan wegen dan zullen we toch persoonlijk, maar ook als gemeenten of als reformatorische gezindte ons moeten verootmoedigen.

Maar we leven maar door in een wereld vol van zonde die vol is van tekenen van Zijn naderende komst, en zijn we dan bereid ?
Die vraag moet onze levensvraag worden.
En ook als we nu door genade mogen geloven dat we deel hebben aan dat goed wat nimmermeer vergaat , hoe is het dan met onze naaste ?
Onze kinderen, onze familie, onze medegemeenteleden ?
Dan past maar een plek en dat is om aan de voeten van Jezus te verkeren , om in ware ootmoed te smeken om de krachtdadige werking van Zijn Geest.

Zoveel dode godsdienst, zoveel praatchristendom, zoveel godsdienst zonder grond, zoveel godsdienst zonder vruchten.
Zoveel wereld in de kerk, zoveel wereld in ons hart.
Daar kan niemand boven staan.
En dan zullen we ons hart er eerlijk naast moeten leggen.
Ben ik bereid ? , en als dat gaat wegen, dan kan het niet anders dat ook het zielenheil van onze naaste gaat wegen.

Een slapende kerk is het zo menigmaal , en ondertussen horen we het steeds sterker wordende geluid van Zijn voetstappen van Zijn naderende komst.
Laten we smeken om vruchten, zodat er in de laatste der dagen nog wonderen mogen gebeuren, persoonlijk en kerkelijk.

En daarom is het zo gevaarlijk om maar te spreken alsof vruchten niet van belang zijn.
Maar gelukkig Hij zal voor de vrucht zorgen , maar Hij wil er wel om gebeden worden.
En dan zal , zo heeft Hij het beloofd, de vrucht niet achterblijven.

Waakt dan , opdat we niet gelijk de dwaze maagden eenmaal zonder olie de Bruidegom zullen ontmoeten.