Waar ging bij jullie de preek van afgelopen zondag over? Wat werd gelezen, en wat waren de tekstwoorden van waaruit het Woord bediend werd?
Is er mogelijk ook nog, vanuit het geheugen opgediept, een samenvatting van te geven?
Waar ging de preek van afgelopen zondag over?
Waar ging de preek van afgelopen zondag over?
Moderatorbericht:
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
De preek van vorige week staat uitgeschreven op de website van onze kerk, ik zal 'm hieronder kopieëren...................:
Vandaag gaat het om een vader, een vader van twee zonen, zijn grootste rijkdom.
Elke vader draagt in zijn hart waarschijnlijk het grote verlangen dat ieder van zijn groter-wordende zonen eigenlijk een vriend van hem zou worden, iemand waarmee hij eens iets kan bespreken, aan wie hij meer en meer kan toevertrouwen, met wie hij zijn zorgen kan delen. In zo'n situatie is de vraag van de jongste zoon dan ook het begin van een drama: "Geef mij het deel van het bezit waarop ík récht heb!"
Dit is een eis van iemand die op zijn rechten gaat staan. Door zo zijn deel op te vorderen gedraagt de jongste zich niet meer als zoon des huizes, maar eerder als een loontrekker, die voor zichzelf komt opeisen wat hij meent verdiend te hebben. Het sprak voor zich dat de jongste zoon zijn deel zou krijgen. Maar hij had er eigenlijk pas recht op bij de dood van de vader. Maar dat duurt hem blijkbaar wat te lang en hij wil kost wat kost zijn vrijheid. Maar de vader wilde er eigenlijk nog veel meer bij geven: nl. zijn vriendschap. Vraagt de jongste zoon dus teveel? Helemaal niet! Hij vraagt te weinig. Door zo zijn deel van het bezit op te eisen, zegt de jongste zoon met evenveel woorden dat hij het geld van zijn vader wil, maar zijn vriendschap kan missen. Daardoor degradeert hij zichzelf van "zoon" tot een "dagloner". Daardoor maakt hij van zijn vader een "baas", een "loonuitbetaler". Wij kunnen ons voorstellen met welk een pijn in het hart die afgeschreven vader zijn jongste laat vertrekken. Hij geeft zijn zoon aan zichzelf.. Deze parabel vertelt Jezus om ons iets te zeggen over God die hij 'Vader' noemt. Die goddelijke Vader laat ons, als zijn kinderen, in onze eigen waarde. De vader eist niets, dwingt niets af, beschuldigt niet. Hij overweldigt ons niet. Hij respecteert ten volle onze vrijheid. Het evangelie gaat verder. Intussen is de jongste zoon ver van huis, ver van de vader, en ver van de vrijheid die hij zozeer verlangde. Want als hij zijn erfdeel er doorheen gejaagd heeft kent hij niets dan ellende. Hij is aan lager wal geraakt. Zo laag als niemand kan vallen. Want hij krijgt zelfs de schillen van het varkensvoer niet. Voor de joden is het varken het meest onreine dier. Hij waagde het om terug te keren en hij vond veel meer dan hij had durven hopen: hij hoefde er zelfs niet om te vragen. Hij vond de liefde die hij niet meer verdiende, liefde die hem uit de diepste ellende zomaar optilde, liefde die hem ondanks alles zomaar opnieuw aanvaardde en herstelde in zijn menselijke waardigheid. Sterker nog, hij vond zulk een liefde bij zijn vader, dat die hem ondanks alles bleef erkennen
als zijn eigen vlees en bloed, als zijn eigen geliefde, zonder één enkele voorwaarde. Op het moment van zijn inkeer, ziet hij in waar het eigenlijk over gaat: Hij ziet in dat hij zich niet heeft gedragen als een echte zoon, maar als een dagloner. Maar de Vader staat al lang op de uitkijk en Hij rehabiliteert hem volledig. "Het besef van zoon-te-zijn in die jongen van mij was dood en is weer levend geworden. Laat ons daarom feest vieren!" Als de oudste zoon hoort dat zijn broer is teruggekomen en feestelijk onthaald, wordt hij kwaad. Hoe bestaat het dat de vader zo de ondeugd kan belonen! Is de plicht, de gehoorzaamheid, de trouw dan niets meer waard? "Die zoon van u", zegt hij tot de vader, "die uw vermogen heeft verbrast, daar geef je toch geen feest voor!" Als de vader dit doet voor zo een mislukkeling wie is hij dan, hij de oudste, de harde werker, de fatsoenlijke, hij die al zoveel jaren dienstbaar is! Hij wil niet naar binnen. De vader heeft opnieuw een verloren zoon die niet thuis komt. Hij heeft zijn vader jarenlang gehoorzaam gediend, maar hij heeft hem nog nooit echt bemind als een vader. De oudste, zowel als de jongste, begaan dezelfde fout. De éne in een vlaag van jeugdige onbezonnenheid, de andere tijdens een jarenlange opgekropte bitterheid. Maar beiden tonen zij dat zij liever leven zonder de vriendschap van de vader. Vergeten we daarbij niet dat Jezus deze parabel vertelde aan farizeeën en schriftgeleerden die de wet strikt naleefden. Zij voelden zich de 'zuiveren', ver verheven boven –in hun ogen- zondaars. Zij konden het niet hebben dat Jezus aan tafel ging met hen. Jezus zag hun krampachtige vreugdeloze prestatiedrang, hun gelijkhebberigheid. Onder de deugdzame oppervlakte zat geen hartelijke generositeit. Geen begrip voor vertwijfeling en wanhoop. Weten de schriftgeleerden en farizeeërs niet hoe zwak, kwetsbaar en hulpeloos mensen kunnen zijn? Hoe mensen zo laag kunnen vallen dat ze geen zelfrespect meer hebben. Dat ze zichzelf niets en niemand meer vinden. Niet meer waard 'kind van de Vader' genoemd te worden? Natuurlijk heeft de oudste zoon gelijk. Hij heeft groot gelijk. Het is heel redelijk wat hij zegt. Je kan er eigenlijk niets tegen inbrengen. Maar toch is er iets mis mee. Hij mist die grootmoedige vergeving die de rechtvaardigheid overstijgt. Die liefde die gelukkig maakt. Die liefde van de vader die zegt: "Jongen, jij bent altijd bij me en alles van mij is ook van jou!" Die liefde die blij is bij iemand te mogen zijn en er alles mee te delen. We weten dat het goed is onze plicht te doen, trouw te blijven, rechtvaardig te leven, normen en waarden te hanteren. We weten ook dat het goed is onafhankelijk en vrij te zijn. Vrij van dwang en vrij van angst voor straf.
Dat het goed is voluit te leven. De wens van de vader is dat de broers elkaar in de armen zouden vallen, elkaar zouden terugvinden. Dat ze elkaar zouden behoeden voor eenzijdigheid, wrok, jaloezie. Dat ze in vreugde samen leven met een goed geweten zonder krampachtigheid. Trouw zijn zonder verbetenheid. Plichtsbesef maar ook soepelheid. Innerlijk bewogen worden door mensen, zodanig dat het ons binnenste raakt, dat het weerkaatst in ons omgaan met mensen. In het evangelie gaat het hier om: herstelde relatie, nieuwe kansen, elkaar terugvinden, in het beeld van twee broers, die in eenheid met ouders maaltijd houden. Je kunt in vastgelopen en herstel zoekende relaties ook die invullen tussen broer en zus, grootouders en kleinkinderen, enzovoort. In het verhaal van vandaag zegt de vader: Kom binnen, in deze nieuwe wereld. In mijn Rijk. Laten we blij zijn, want het besef van kind-zijn is weer levend, wat verloren was is weer teruggevonden. Eén vraag kunnen wij vandaag zeker niet uit de weg gaan: de vraag in welke rol kunnen wij ons terugvinden?. Ik moet u eerlijk bekennen: ik worstel er mee. Half januari werd ik geconfronteerd met de plotselinge dood van mijn middelste broer. Op een paar telefoontjes na negen jaar geen contact gehad door verschillende omstandigheden. Ineens geen kans meer op nieuw begin, elkaar terugvinden, geen mogelijkheid meer tot herstel van een relatie. Te lang op de uitkijk gestaan of de verloren broer zou terugkeren? Toen ik de overweging voor dit weekend ging voorbereiden voelde ik me een beetje als de oudste zoon in het evangelie die deur van de weg naar verzoening met zijn broer dichtgooide. De kinderen van mijn broer zijn niet op zijn begrafenis geweest. Wij hebben elkaar niet kunnen behoeden voor eenzijdigheid, voor wrok. In het licht van deze gebeurtenis in mijn leven heb ik de vraag: moet je wel zolang wachten tot de ander de eerste stap zet, is dat niet juist de eenzijdigheid die niet de bedoeling is? Dat je daardoor de kans mist om te kunnen zeggen: het besef van zoon-te-zijn, dochter, broer, zus, vader, moeder in hem of haar was dood en is weer levend geworden. De parabel van de barmhartige vader kunnen we ook noemen de parabel van de barmhartige broer, zus, enzovoort. Het evangelie van vandaag laat ons beseffen dat we er steeds weer voor moeten kiezen met elkaar verbonden te blijven, dat we elkaar moeten behoeden voor eenzijdigheid, wrok, jaloezie, vóór het te laat is. Waar dat lukt is er reden tot vreugde en feest, in gezinnen, bij God. Amen.
Vandaag gaat het om een vader, een vader van twee zonen, zijn grootste rijkdom.
Elke vader draagt in zijn hart waarschijnlijk het grote verlangen dat ieder van zijn groter-wordende zonen eigenlijk een vriend van hem zou worden, iemand waarmee hij eens iets kan bespreken, aan wie hij meer en meer kan toevertrouwen, met wie hij zijn zorgen kan delen. In zo'n situatie is de vraag van de jongste zoon dan ook het begin van een drama: "Geef mij het deel van het bezit waarop ík récht heb!"
Dit is een eis van iemand die op zijn rechten gaat staan. Door zo zijn deel op te vorderen gedraagt de jongste zich niet meer als zoon des huizes, maar eerder als een loontrekker, die voor zichzelf komt opeisen wat hij meent verdiend te hebben. Het sprak voor zich dat de jongste zoon zijn deel zou krijgen. Maar hij had er eigenlijk pas recht op bij de dood van de vader. Maar dat duurt hem blijkbaar wat te lang en hij wil kost wat kost zijn vrijheid. Maar de vader wilde er eigenlijk nog veel meer bij geven: nl. zijn vriendschap. Vraagt de jongste zoon dus teveel? Helemaal niet! Hij vraagt te weinig. Door zo zijn deel van het bezit op te eisen, zegt de jongste zoon met evenveel woorden dat hij het geld van zijn vader wil, maar zijn vriendschap kan missen. Daardoor degradeert hij zichzelf van "zoon" tot een "dagloner". Daardoor maakt hij van zijn vader een "baas", een "loonuitbetaler". Wij kunnen ons voorstellen met welk een pijn in het hart die afgeschreven vader zijn jongste laat vertrekken. Hij geeft zijn zoon aan zichzelf.. Deze parabel vertelt Jezus om ons iets te zeggen over God die hij 'Vader' noemt. Die goddelijke Vader laat ons, als zijn kinderen, in onze eigen waarde. De vader eist niets, dwingt niets af, beschuldigt niet. Hij overweldigt ons niet. Hij respecteert ten volle onze vrijheid. Het evangelie gaat verder. Intussen is de jongste zoon ver van huis, ver van de vader, en ver van de vrijheid die hij zozeer verlangde. Want als hij zijn erfdeel er doorheen gejaagd heeft kent hij niets dan ellende. Hij is aan lager wal geraakt. Zo laag als niemand kan vallen. Want hij krijgt zelfs de schillen van het varkensvoer niet. Voor de joden is het varken het meest onreine dier. Hij waagde het om terug te keren en hij vond veel meer dan hij had durven hopen: hij hoefde er zelfs niet om te vragen. Hij vond de liefde die hij niet meer verdiende, liefde die hem uit de diepste ellende zomaar optilde, liefde die hem ondanks alles zomaar opnieuw aanvaardde en herstelde in zijn menselijke waardigheid. Sterker nog, hij vond zulk een liefde bij zijn vader, dat die hem ondanks alles bleef erkennen
als zijn eigen vlees en bloed, als zijn eigen geliefde, zonder één enkele voorwaarde. Op het moment van zijn inkeer, ziet hij in waar het eigenlijk over gaat: Hij ziet in dat hij zich niet heeft gedragen als een echte zoon, maar als een dagloner. Maar de Vader staat al lang op de uitkijk en Hij rehabiliteert hem volledig. "Het besef van zoon-te-zijn in die jongen van mij was dood en is weer levend geworden. Laat ons daarom feest vieren!" Als de oudste zoon hoort dat zijn broer is teruggekomen en feestelijk onthaald, wordt hij kwaad. Hoe bestaat het dat de vader zo de ondeugd kan belonen! Is de plicht, de gehoorzaamheid, de trouw dan niets meer waard? "Die zoon van u", zegt hij tot de vader, "die uw vermogen heeft verbrast, daar geef je toch geen feest voor!" Als de vader dit doet voor zo een mislukkeling wie is hij dan, hij de oudste, de harde werker, de fatsoenlijke, hij die al zoveel jaren dienstbaar is! Hij wil niet naar binnen. De vader heeft opnieuw een verloren zoon die niet thuis komt. Hij heeft zijn vader jarenlang gehoorzaam gediend, maar hij heeft hem nog nooit echt bemind als een vader. De oudste, zowel als de jongste, begaan dezelfde fout. De éne in een vlaag van jeugdige onbezonnenheid, de andere tijdens een jarenlange opgekropte bitterheid. Maar beiden tonen zij dat zij liever leven zonder de vriendschap van de vader. Vergeten we daarbij niet dat Jezus deze parabel vertelde aan farizeeën en schriftgeleerden die de wet strikt naleefden. Zij voelden zich de 'zuiveren', ver verheven boven –in hun ogen- zondaars. Zij konden het niet hebben dat Jezus aan tafel ging met hen. Jezus zag hun krampachtige vreugdeloze prestatiedrang, hun gelijkhebberigheid. Onder de deugdzame oppervlakte zat geen hartelijke generositeit. Geen begrip voor vertwijfeling en wanhoop. Weten de schriftgeleerden en farizeeërs niet hoe zwak, kwetsbaar en hulpeloos mensen kunnen zijn? Hoe mensen zo laag kunnen vallen dat ze geen zelfrespect meer hebben. Dat ze zichzelf niets en niemand meer vinden. Niet meer waard 'kind van de Vader' genoemd te worden? Natuurlijk heeft de oudste zoon gelijk. Hij heeft groot gelijk. Het is heel redelijk wat hij zegt. Je kan er eigenlijk niets tegen inbrengen. Maar toch is er iets mis mee. Hij mist die grootmoedige vergeving die de rechtvaardigheid overstijgt. Die liefde die gelukkig maakt. Die liefde van de vader die zegt: "Jongen, jij bent altijd bij me en alles van mij is ook van jou!" Die liefde die blij is bij iemand te mogen zijn en er alles mee te delen. We weten dat het goed is onze plicht te doen, trouw te blijven, rechtvaardig te leven, normen en waarden te hanteren. We weten ook dat het goed is onafhankelijk en vrij te zijn. Vrij van dwang en vrij van angst voor straf.
Dat het goed is voluit te leven. De wens van de vader is dat de broers elkaar in de armen zouden vallen, elkaar zouden terugvinden. Dat ze elkaar zouden behoeden voor eenzijdigheid, wrok, jaloezie. Dat ze in vreugde samen leven met een goed geweten zonder krampachtigheid. Trouw zijn zonder verbetenheid. Plichtsbesef maar ook soepelheid. Innerlijk bewogen worden door mensen, zodanig dat het ons binnenste raakt, dat het weerkaatst in ons omgaan met mensen. In het evangelie gaat het hier om: herstelde relatie, nieuwe kansen, elkaar terugvinden, in het beeld van twee broers, die in eenheid met ouders maaltijd houden. Je kunt in vastgelopen en herstel zoekende relaties ook die invullen tussen broer en zus, grootouders en kleinkinderen, enzovoort. In het verhaal van vandaag zegt de vader: Kom binnen, in deze nieuwe wereld. In mijn Rijk. Laten we blij zijn, want het besef van kind-zijn is weer levend, wat verloren was is weer teruggevonden. Eén vraag kunnen wij vandaag zeker niet uit de weg gaan: de vraag in welke rol kunnen wij ons terugvinden?. Ik moet u eerlijk bekennen: ik worstel er mee. Half januari werd ik geconfronteerd met de plotselinge dood van mijn middelste broer. Op een paar telefoontjes na negen jaar geen contact gehad door verschillende omstandigheden. Ineens geen kans meer op nieuw begin, elkaar terugvinden, geen mogelijkheid meer tot herstel van een relatie. Te lang op de uitkijk gestaan of de verloren broer zou terugkeren? Toen ik de overweging voor dit weekend ging voorbereiden voelde ik me een beetje als de oudste zoon in het evangelie die deur van de weg naar verzoening met zijn broer dichtgooide. De kinderen van mijn broer zijn niet op zijn begrafenis geweest. Wij hebben elkaar niet kunnen behoeden voor eenzijdigheid, voor wrok. In het licht van deze gebeurtenis in mijn leven heb ik de vraag: moet je wel zolang wachten tot de ander de eerste stap zet, is dat niet juist de eenzijdigheid die niet de bedoeling is? Dat je daardoor de kans mist om te kunnen zeggen: het besef van zoon-te-zijn, dochter, broer, zus, vader, moeder in hem of haar was dood en is weer levend geworden. De parabel van de barmhartige vader kunnen we ook noemen de parabel van de barmhartige broer, zus, enzovoort. Het evangelie van vandaag laat ons beseffen dat we er steeds weer voor moeten kiezen met elkaar verbonden te blijven, dat we elkaar moeten behoeden voor eenzijdigheid, wrok, jaloezie, vóór het te laat is. Waar dat lukt is er reden tot vreugde en feest, in gezinnen, bij God. Amen.
Moderatorbericht:
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
Rens is overleden op 27 april 2010
http://www.refoforum.nl/forum/viewtopic ... 0&start=60
-
JolandaOudshoorn
- Berichten: 11271
- Lid geworden op: 15 mar 2006, 20:53
- Locatie: Groot Ammers
's Ochtends Matth. 26:47-56 met als thema "Lessen over het lijden".
's Avonds Matth. 27:33-38 met als thema "De kleren van de Heere Jezus".
Voor een samenvatting van de inhoud moet je ze zelf maar even beluisteren.
's Avonds Matth. 27:33-38 met als thema "De kleren van de Heere Jezus".
Voor een samenvatting van de inhoud moet je ze zelf maar even beluisteren.
's ochtends over het lijden van Jezus, het waarom (en dan wat dioeper dan "voor onze zonden".
's middags over zondag 46 denk ik, over "Onze Vader die in de hemelen zijt"
Beiden vanaf de bank live meegeluisterd, lang leve livestreaming via het internet
's middags over zondag 46 denk ik, over "Onze Vader die in de hemelen zijt"
Beiden vanaf de bank live meegeluisterd, lang leve livestreaming via het internet
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
-
sweelinck 25
- Berichten: 540
- Lid geworden op: 01 dec 2006, 14:17
`s ochtends, Ds. van Belzen, de tekst kan ik me niet meer herinneren. (eigenlijk schandalig). wel een heel indrukwekkende preek.
`s middags, geluisterd naar de HHK te Scheveningen. Dhr. L. Stuurman uit Rotterdam. Over het 5e gebod. Echt goed begrijpbaar uitgelegd. Wat komen wij ook hier dan weer vaak veel in tekort.
Sw. 25
`s middags, geluisterd naar de HHK te Scheveningen. Dhr. L. Stuurman uit Rotterdam. Over het 5e gebod. Echt goed begrijpbaar uitgelegd. Wat komen wij ook hier dan weer vaak veel in tekort.
Sw. 25
Laatst gewijzigd door sweelinck 25 op 27 mar 2007, 15:57, 1 keer totaal gewijzigd.
Dat is het beroemde reformatorische evenwicht. Die moet in de rechts reformatorische preken in elke preek gevonden worden. In de kerken uit het midden kun je vaker pas een midden ontdekken na het beluisteren van 100 preken, omdat de dominee elke preek weer een andere boodschap kan hebben. Ik beweer niet dat deze dominee daarom wel evenwichtig kan zijn, maar het kan zijn dat hij dat wel is, maar met een grotere spreiding. Dit ter info!memento schreef:@Rens,
Ik vind dat betoog, dat verhaal wat jij poste, nu niet echt een preek. Zonde, genade en Christus ontbreken, en wat eigenlijk centraal staat is dat wij lief en begripvol moeten zijn tegenover elkaar.
Mijn vriendin moest er in het begin enorm aan wennen dat de dominee de éne preek een 'donderpreek' hield en de andere preek het liefst van de preekstoel kwam om Jezus in de handen van de mensen te leggen.
-
uitgeworpen
- Berichten: 939
- Lid geworden op: 11 sep 2006, 20:10
Ir. Van der Graaf zei ooit: Sommige dominees hebben hun preek al af, ze hoeven er alleen nog een tekst bij te zoeken.Hendrikus schreef:Het wekte zoveel indruk dat je niet meer weet waarover het ging... :shock:sweelinck 25 schreef:`s ochtends, Ds. van Belzen, de tekst kan ik me niet meer herinneren. (eigenlijk schandalig). wel een heel indrukwekkende preek.