Bij deze demonstranten voel ik me vreemdeling
Geplaatst: 09 okt 2004, 20:53
nog zo'n goed artikel in het zelfde kader als haatklimaat.
Als je onderstaand artikel leest dan durf je toch niets meer te zeggen?
Bij deze demonstranten voel ik me vreemdeling
door Imja Nyznayu
In het vliegtuig kon ik ze niet uit mijn gedachten krijgen, dat jochie van een jaar of zeven en het iets oudere meisje. Met een stukje ijzerdraad op zoek naar iets eetbaars op een vuilnisbelt ergens in Centraal-Azië. Het was een warme nazomerdag en ik moest mijn adem inhouden om niet misselijk te worden van de stank.
Ik zag dat het meisje een stuk brood ontdekte, dat ze handig uit de rottende omgeving viste. Ik kon een braakneiging nauwelijks onderdrukken. Meestal kan ik het werk wel loslaten als ik weer onderweg naar huis ben. Deze keer wilde het maar moeilijk lukken. De ernstige gezichtjes bleven me nastaren: 'kijk, een rijke westerling'.
Na de landing op Schiphol word ik dan toch in beslag genomen door het drukke leven in Nederland. Radio en televisie brengen het vaderlandse nieuws. Het komt een beetje onwerkelijk over. ,,Recent onderzoek heeft aangetoond dat ook in de middeninkomens bezuinigd moet worden. Mensen kunnen minder uitgeven aan eten, kleding, uitgaan en vakantie'', hoor ik de verslaggever met een serieuze stem zeggen. En: ,,Steeds meer jongeren hebben schulden, voornamelijk ten gevolge van het vele bellen met een mobiele telefoon.''
Ik zie mensen met petjes en gekleurde shirtjes, die grote woorden spreken over achteruitgang en afbraak. Ik zie zelfs politiemensen schreeuwen om 'aktie'. Politie zou in de landen waar ik een week geleden was, bij een dergelijke demonstratie waarschijnlijk mensen neerschieten.
Een journalist vraagt actievoerders naar hun motieven. Wat ik ervan begrijp, is dat de meesten denken er persoonlijk op achteruit te gaan. Vooral de kans om tot 65 jaar te moeten werken, spoort mensen aan de straat op te gaan. Er worden beledigende woorden geschreeuwd aan het adres van mensen die als overheid over ons gesteld zijn. Er wordt geschreeuwd over 'nieuwe armoede'. Weten deze als clowns uitgedoste mensen eigenlijk wel wat armoede is?
Ontevreden
Ik ga nog even bij oma langs; ze is altijd heel bezorgd als ik op reis ben. Oma heeft alleen AOW en toch wel een beetje bezorgd geworden, vraag ik haar of ze het financieel wel rooien kan. ,,Natuurlijk jongen, ik kan zelfs nog een beetje sparen.'' Ze weet wel dat dat nergens voor nodig is, op haar hoge leeftijd. Maar het zit er zo in. ,,Ik kom wel wat tekort, jongen'', zegt ze. En op mijn vragende blik komt het antwoord: ,,Dankbaarheid.''
Goed, ik moet erkennen dat Nederland geen christelijk land meer is. Dankbaarheid heb je ten opzichte van iemand of Iemand. En als je die Iemand niet (er)kent, waarom zou je dan dankbaar zijn?
Vul dan in: 'tevredenheid'. Ik denk dat tevreden zijn een tamelijk onbekend fenomeen aan het worden is. Ondanks mooie en grote woorden als 'saamhorigheid' en 'solidariteit' was, op de vragen van een journalist, bij de demonstranten niets van die solidariteit met de minder bedeelden in onze samenleving te merken. Negen van de tien mensen liepen daar om puur persoonlijke reden, meestal dus de angst om later langer te moeten werken.
Dit alles heeft voor mij wel een voordeel: het wordt steeds makkelijker me een vreemdeling te voelen hier op deze aarde. Als het goed gaat, willen we er allemaal op vooruitgaan, maar als het wat minder gaat met de economie, zijn we niet bereid om een stapje terug te doen, want alles behoort dan immers tot de eenmaal verworven rechten.
Als we weten dat de buurvrouw het moeilijk heeft, is het makkelijker de straat op te gaan dan zelf haar eens op te zoeken en te helpen. Nee, we moeten al die zorg van 'de overheid' eisen.
Wie is dat eigenlijk, die overheid? Zijn we dat niet allemaal met elkaar, in de democratie? Ik heb geen zin meer om het te horen en er naar te kijken. Mijn gedachten dwalen af naar twee gezichtjes.
Even daarna dringt een radiostem zich weer aan mij op. ,,Wij zullen de overheid tot andere gedachten dwingen!'' Volgens mij leven we in een land waarin we zelf de overheid mogen kiezen. Als we als meerderheid vinden dat de overheid ons niet vertegenwoordigt, kunnen we na vier jaar een andere overheid kiezen. In de gehele wereldgeschiedenis van de mensheid is dat een vrij uniek systeem, waar nog maar relatief kort ervaring mee opgedaan is.
Een land krijgt wat het verdient, waar het zelf voor gekozen heeft. En als ik ons Nederlanders zo bezig zie, denk ik dat we niet veel goeds verdienen.
Wat verdienen wij mensen eigenlijk? En hoe is de verhouding tussen wat we ontvangen en wat we verdienen? Heel wat mensen op de wereld moeten zeven dagen per week meer dan twaalf uur per dag werken, en dan ontvangen ze nog niet genoeg om hun gezin te onderhouden.
Waarom zie ik nou die gezichtjes steeds weer voor me?
De vraag die me nu bezighoudt is: wat kunnen wij, wat kan ík doen om die kinderen te helpen? Wat kan ik doen aan die twee problemen, waarvan ze er zelf maar één beseffen: zij kennen de Here Jezus niet en ze hebben geen eten. Zij niet en miljoenen anderen ook niet.
Ik heb geen antwoord. Ik hoop dat er meer en meer christenen komen die willen en kunnen helpen. Ik hoop dat christenen 'daar' niet tussen liepen, hun tijd te verdoen met na te praten dat we nóg beter verdienen dan we het hebben. Ik hoop, nee, ik bid dat christenen in ons land hun stem niet zó op straat laten horen, maar in de binnenkamer. Om de Here te vragen om inzicht en wijsheid. Zodat christenen duidelijk het voortouw zullen nemen in het streven naar gerechtigheid en barmhartigheid. Dan zal het niet alleen bij stemmen blijven, maar worden ook de handen uit de mouwen gestoken. Voor de ander, de naaste, zodat die door woord en daad tot Christus geleid kan worden. Laten we als christenen daar onze tijd aan besteden.
Imja Nyznayu werkt voor een hulpverleningsorganisatie in Centraal-Azië.
Als je onderstaand artikel leest dan durf je toch niets meer te zeggen?
Bij deze demonstranten voel ik me vreemdeling
door Imja Nyznayu
In het vliegtuig kon ik ze niet uit mijn gedachten krijgen, dat jochie van een jaar of zeven en het iets oudere meisje. Met een stukje ijzerdraad op zoek naar iets eetbaars op een vuilnisbelt ergens in Centraal-Azië. Het was een warme nazomerdag en ik moest mijn adem inhouden om niet misselijk te worden van de stank.
Ik zag dat het meisje een stuk brood ontdekte, dat ze handig uit de rottende omgeving viste. Ik kon een braakneiging nauwelijks onderdrukken. Meestal kan ik het werk wel loslaten als ik weer onderweg naar huis ben. Deze keer wilde het maar moeilijk lukken. De ernstige gezichtjes bleven me nastaren: 'kijk, een rijke westerling'.
Na de landing op Schiphol word ik dan toch in beslag genomen door het drukke leven in Nederland. Radio en televisie brengen het vaderlandse nieuws. Het komt een beetje onwerkelijk over. ,,Recent onderzoek heeft aangetoond dat ook in de middeninkomens bezuinigd moet worden. Mensen kunnen minder uitgeven aan eten, kleding, uitgaan en vakantie'', hoor ik de verslaggever met een serieuze stem zeggen. En: ,,Steeds meer jongeren hebben schulden, voornamelijk ten gevolge van het vele bellen met een mobiele telefoon.''
Ik zie mensen met petjes en gekleurde shirtjes, die grote woorden spreken over achteruitgang en afbraak. Ik zie zelfs politiemensen schreeuwen om 'aktie'. Politie zou in de landen waar ik een week geleden was, bij een dergelijke demonstratie waarschijnlijk mensen neerschieten.
Een journalist vraagt actievoerders naar hun motieven. Wat ik ervan begrijp, is dat de meesten denken er persoonlijk op achteruit te gaan. Vooral de kans om tot 65 jaar te moeten werken, spoort mensen aan de straat op te gaan. Er worden beledigende woorden geschreeuwd aan het adres van mensen die als overheid over ons gesteld zijn. Er wordt geschreeuwd over 'nieuwe armoede'. Weten deze als clowns uitgedoste mensen eigenlijk wel wat armoede is?
Ontevreden
Ik ga nog even bij oma langs; ze is altijd heel bezorgd als ik op reis ben. Oma heeft alleen AOW en toch wel een beetje bezorgd geworden, vraag ik haar of ze het financieel wel rooien kan. ,,Natuurlijk jongen, ik kan zelfs nog een beetje sparen.'' Ze weet wel dat dat nergens voor nodig is, op haar hoge leeftijd. Maar het zit er zo in. ,,Ik kom wel wat tekort, jongen'', zegt ze. En op mijn vragende blik komt het antwoord: ,,Dankbaarheid.''
Goed, ik moet erkennen dat Nederland geen christelijk land meer is. Dankbaarheid heb je ten opzichte van iemand of Iemand. En als je die Iemand niet (er)kent, waarom zou je dan dankbaar zijn?
Vul dan in: 'tevredenheid'. Ik denk dat tevreden zijn een tamelijk onbekend fenomeen aan het worden is. Ondanks mooie en grote woorden als 'saamhorigheid' en 'solidariteit' was, op de vragen van een journalist, bij de demonstranten niets van die solidariteit met de minder bedeelden in onze samenleving te merken. Negen van de tien mensen liepen daar om puur persoonlijke reden, meestal dus de angst om later langer te moeten werken.
Dit alles heeft voor mij wel een voordeel: het wordt steeds makkelijker me een vreemdeling te voelen hier op deze aarde. Als het goed gaat, willen we er allemaal op vooruitgaan, maar als het wat minder gaat met de economie, zijn we niet bereid om een stapje terug te doen, want alles behoort dan immers tot de eenmaal verworven rechten.
Als we weten dat de buurvrouw het moeilijk heeft, is het makkelijker de straat op te gaan dan zelf haar eens op te zoeken en te helpen. Nee, we moeten al die zorg van 'de overheid' eisen.
Wie is dat eigenlijk, die overheid? Zijn we dat niet allemaal met elkaar, in de democratie? Ik heb geen zin meer om het te horen en er naar te kijken. Mijn gedachten dwalen af naar twee gezichtjes.
Even daarna dringt een radiostem zich weer aan mij op. ,,Wij zullen de overheid tot andere gedachten dwingen!'' Volgens mij leven we in een land waarin we zelf de overheid mogen kiezen. Als we als meerderheid vinden dat de overheid ons niet vertegenwoordigt, kunnen we na vier jaar een andere overheid kiezen. In de gehele wereldgeschiedenis van de mensheid is dat een vrij uniek systeem, waar nog maar relatief kort ervaring mee opgedaan is.
Een land krijgt wat het verdient, waar het zelf voor gekozen heeft. En als ik ons Nederlanders zo bezig zie, denk ik dat we niet veel goeds verdienen.
Wat verdienen wij mensen eigenlijk? En hoe is de verhouding tussen wat we ontvangen en wat we verdienen? Heel wat mensen op de wereld moeten zeven dagen per week meer dan twaalf uur per dag werken, en dan ontvangen ze nog niet genoeg om hun gezin te onderhouden.
Waarom zie ik nou die gezichtjes steeds weer voor me?
De vraag die me nu bezighoudt is: wat kunnen wij, wat kan ík doen om die kinderen te helpen? Wat kan ik doen aan die twee problemen, waarvan ze er zelf maar één beseffen: zij kennen de Here Jezus niet en ze hebben geen eten. Zij niet en miljoenen anderen ook niet.
Ik heb geen antwoord. Ik hoop dat er meer en meer christenen komen die willen en kunnen helpen. Ik hoop dat christenen 'daar' niet tussen liepen, hun tijd te verdoen met na te praten dat we nóg beter verdienen dan we het hebben. Ik hoop, nee, ik bid dat christenen in ons land hun stem niet zó op straat laten horen, maar in de binnenkamer. Om de Here te vragen om inzicht en wijsheid. Zodat christenen duidelijk het voortouw zullen nemen in het streven naar gerechtigheid en barmhartigheid. Dan zal het niet alleen bij stemmen blijven, maar worden ook de handen uit de mouwen gestoken. Voor de ander, de naaste, zodat die door woord en daad tot Christus geleid kan worden. Laten we als christenen daar onze tijd aan besteden.
Imja Nyznayu werkt voor een hulpverleningsorganisatie in Centraal-Azië.