Aangezien wij bijna altijd preeklezen hebben, hoor je ook veel verschillende preken van oudvaders en 19e eeuwers.

Wat me opvalt is dat de toepassing van de meesten opgedeeld is in vieren.
1. onbekeerden
2. geveinsden
3. bekommerden
4. bevestigde christenen

Het gaat me vnl. om de tweede groep. In de huidige prediking wordt m.i. deze groep nauwlijks meer aangesproken. Hoe denken jullie daarover.
M.i. is het gezien de huidige "oppervlakkige geestelozere tijd" en veel doorvloeien juist extra nodig deze groep aan te spreken en op te wekken zich nauw te onderzoeken omdat er een eeuwigheid volgt.

Ik vind dit persoonlijk de armoede van de preken van deze tijd.
De onderscheidingen zijn minder nauwkeurig en kun je dus ook minder goed leiding geven aan de mensenzielen.

Geveinsden zijn mensen die expres doen alsof ze wel bekeerd zijn, maar zich helemaal niet willen bekeren. Die vallen dus gewoon onder 1.

Hoe vaak maak je het niet mee dat mensen hele betogen kunnen ophangen over hoe de Heere wel (en niet) werkt, precies weten wat wel en niet echt is, overal een oordeel over hebben, vooral heel vaak hun hoofd schudden over wat het niét is - maar bij wie de vruchten van geloof en bekering verder niet zichtbaar zijn in hun leven?

God vraagt niet om dogmatisch kloppende praat, maar Hij wil dat we "onberispelijk en zuiver zijn, kinderen van God, smetteloos temidden van een verkeerd en ontaard geslacht, waaronder u schijnt als lichten in de wereld" [HSV]. "Waartussen u schittert als sterren aan de hemel" [NBV]

Oude Paden schreef:Aangezien wij bijna altijd preeklezen hebben, hoor je ook veel verschillende preken van oudvaders en 19e eeuwers.

Wat me opvalt is dat de toepassing van de meesten opgedeeld is in vieren.
1. onbekeerden
2. geveinsden
3. bekommerden
4. bevestigde christenen

Het gaat me vnl. om de tweede groep. In de huidige prediking wordt m.i. deze groep nauwlijks meer aangesproken. Hoe denken jullie daarover.
M.i. is het gezien de huidige "oppervlakkige geestelozere tijd" en veel doorvloeien juist extra nodig deze groep aan te spreken en op te wekken zich nauw te onderzoeken omdat er een eeuwigheid volgt.

Ik vind dit persoonlijk de armoede van de preken van deze tijd.
De onderscheidingen zijn minder nauwkeurig en kun je dus ook minder goed leiding geven aan de mensenzielen.

Moet ik toch zeggen dat ik deze verdeling een beetje geforceerd vindt. Is het natuurlijk zo dat er onbekeerden en geveinsden (hypocrieten) in de kerk zitten. Hoe rangschik (en waarom zou je rangschikken) je de onbekeerden, die niet geveinst zijn? Dat ze alleen naar de kerk gaan omdat het zo hoort? Dat is ook weer een andere manier van veinzen. Van deze hele groep kan je zeggen, dat ze de Zaligmaker niet achten, zolang ze zich niet met ernst tot God bekeren.

Is het ook zo dat er bekommerden in de kerk zitten. Maar waarvandaan komt die bekommering? Is de Heere in hun harten bezig? Want zonder het licht van de Heilige Geest zullen we, van nature nooit bekommerd zijn. Dus dan zouden we die toch onder God's ware volk moeten rekenen, zij het dat ze de geloofsverzekering, in elk geval voor een (groot) gedeelte, missen.

Dan vindt ik toch dat DL 1-16 het troostelijker verwoord, en tegelijkertijd meer waarschuwend voor de onbekeerden:

1-16. Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten. Veel minder behoren voor deze leer van de verwerping verschrikt te worden degenen, die ernstiglijk begeren zich tot God te bekeren, Hem alleen te behagen, en van het lichaam des doods verlost te worden, en nochtans in den weg der godzaligheid en des geloofs zo ver nog niet kunnen komen, als zij wel wilden; aangezien de barmhartige God beloofd heeft dat Hij de rokende vlaswiek niet zal uitblussen, en het gekrookte riet niet zal verbreken. Maar deze leer is met recht schrikkelijk voor degenen, die God en Christus den Zaligmaker niet achtende, zichzelven aan de zorgvuldigheden der wereld en aan de wellusten des vleses geheel hebben overgegeven, zolang zij zich niet met ernst tot God bekeren.

Nu is het zo, dat bij ons de prediking gewoonlijk geen apartgezette toepassing heeft. Is in wezen ook niet wat je een "bevindelijke" prediking zou noemen. Wel een Schriftuurlijke, Christus centrale prediking. En God's Woord maakt zelf die separatie. Er zijn tenslotte maar 2 soorten mensen, niet 3 of 4.

Hoe zit het dan met die groep die meent precies te weten hoe het moet, daar heel veel over roepen, maar net zo hard roepen dat ze er zelf niets van geloven? Die zouden ze eens heel hard aan moeten pakken.

Duuk schreef:Hoe zit het dan met die groep die meent precies te weten hoe het moet, daar heel veel over roepen, maar net zo hard roepen dat ze er zelf niets van geloven? Die zouden ze eens heel hard aan moeten pakken.

Ja, die moeten dus wel even naar eigen woorden luisteren. Geloof dat die mensen onder de definitie hypocrieten horen.

Heb ik op dit forum dit citaat gevonden. Dit zegt ook weer wat ik in een andere post op doelde. Eens raden wie die schreef:

Het is vanwege de zwakke toe-eigening dat het schijnt alsof de schuld nog openstaat, maar je bent reeds vrijgesproken. Ja, ook het zwakste geloof dat meteen weer aangevochten wordt neemt Christus aan, heeft geloofsoefeningen met de Middelaar van het nieuwe verbond. Het hart van zo iemand gaat naar Hem uit en begeert Hem voor eeuwig trouw te blijven en te volgen. Of dat waarheid in het hart is? Dat blijkt uit de dagelijkse strijd, uit het daadwerkelijk kiezen tegen de zonden en de vreugde in het houden van Zijn geboden die goed voor ons zijn.

Alleen die gelovige ziel ervaart niet altijd die gemeenschap met God. Dan is het donker en smeekt ze: Geef mij weder de vreugde Uws heils. Die zekerheid van het gevoel dat er niet altijd is. Het kan soms zo donker zijn dat je aan alles gaat twijfelen: Is het ooit wel echt geweest, anders zou ik toch nooit zo geesteloos zijn en zo vleselijk leven? De remedie: Zie op Christus...jazeker, dat moet je geschonken worden, dat ervaar je wel, maar je weet ook dat er geen andere weg is, dat heb je ook ervaren. De vreugde van het heil kan immers enkel in Christus beleefd worden.

Psalm 62:5 zegt dat zo treffend:
5 In God is al mijn heil, mijn eer,
Mijn sterke rots, mijn tegenweer;
God is mijn toevlucht in het lijden.
Vertrouw op Hem, o volk, in smart,
Stort voor Hem uit uw ganse hart:
God is een toevlucht t' allen tijde.

Bert Mulder schreef:En God's Woord maakt zelf die separatie.

Exact. Meer God's Woord 'as is' prediken zou voldoende moeten zijn. De Geest moet ook de ruimte krijgen om in de hoorder wat uit te werken. Te vaak maakt de spreker zelf een 'bevindelijke' vertaalslag van het Woord (gefilterd, verpakt en gelabeld). De vraag is of dat het woord is waaraan God zijn Geest wil paren.

Oude Paden schreef:Aangezien wij bijna altijd preeklezen hebben, hoor je ook veel verschillende preken van oudvaders en 19e eeuwers.

Wat me opvalt is dat de toepassing van de meesten opgedeeld is in vieren.
1. onbekeerden
2. geveinsden
3. bekommerden
4. bevestigde christenen

Het gaat me vnl. om de tweede groep. In de huidige prediking wordt m.i. deze groep nauwlijks meer aangesproken. Hoe denken jullie daarover.
M.i. is het gezien de huidige "oppervlakkige geestelozere tijd" en veel doorvloeien juist extra nodig deze groep aan te spreken en op te wekken zich nauw te onderzoeken omdat er een eeuwigheid volgt.

Ik vind dit persoonlijk de armoede van de preken van deze tijd.
De onderscheidingen zijn minder nauwkeurig en kun je dus ook minder goed leiding geven aan de mensenzielen.

De onderscheidingen werden idd bij oudvaders zeer nauwkeurig belicht.
Zij waren zeer begaan met de zielen aan hun toevertrouwd en wisten de verschillende legeringen van het hart, van zowel bekeerden als onbekeerden heel scherp uit te tekenen.

Wat dan opvalt is enerzijds de bewogenheid met de zielen die nog maar net op De Weg gebracht waren , en waar ze heel teer ingaan op de verschilende leidingen die Gods Geest houd in het toebrengen van zondaren. Ze benadrukten de veelkleurigheid van de Heilige Geest, iets wat heden ten dage ook minder benadrukt wordt.

Anderzijds waarschuwden ze ook de geveinsden met een bewogen gemoed om terug te keren van hun heilloze weg en zich te bekeren tot God.
Dit gaat altijd wel op een scherpe manier maar wel uit de liefde.

Deze waarschuwing wordt toch gelukkig ook heden ten dage gevonden.
Niet altijd op de zelfde wijze , maar wel in het benoemen van waar werk tov het nabijkomende, wat zoveel gelijkenis kan tonen.
Ook de oproep tot zelfonderzoek is om geveinsden aan zich zelf te ontdekken.

Het is deze vraag: ben ik een geveinsde ? , die bij Gods ware volk vaak zoveel vragen op kan roepen.
Daarom is het van belang dat de prediking zeer voorzichtig en evenwichtig gebeurd, zodat geveinsden ontdekt en het ware volk geleid en vertroost worden.

In deze kan ik ook deze preek die ik verleden week geplaatst heb van harte aanbevelen.

We mogen al Gods dienstknechten wel in de gebeden opdragen, opdat ze op een eerlijke en evenwichtige manier met, de aan hun toevertrouwde, zielen om mogen gaan en om maar veel te wijzen op die enige Borg en Zaligmaker die zelfs met geveinsden van doen wil hebben. Zodat het voor een ieder nog kan.

Ik denk ook dat je de zgn geveinsden gewoon als onbekeerden mag zien. Bij ons wordt er op zelfonderzoek gewezen. Er wordt gevraagd of je een persoonlijke, levende realatie hebt met God. Alleen trouw naar de kerk gaa, Bijbellezen en gebed is niet genoeg.
Ik denk ook als je teveel op de geveinsden gaat zitten hameren dat de bekommerden in de knel komen. Dat zij zich niet af gaan vragen, ben ik misschien zo'n geveinsde.
En dan nog iets over het dubieuze onderscheid tussen bekommerden en bevestigde christenen, al het geloof wordt aangevallen en aangevochten. Dus ik denk dat de laatste twee groepen een beetje door elkaar lopen.

geledu schreef:

Oude Paden schreef:Aangezien wij bijna altijd preeklezen hebben, hoor je ook veel verschillende preken van oudvaders en 19e eeuwers.

Wat me opvalt is dat de toepassing van de meesten opgedeeld is in vieren.
1. onbekeerden
2. geveinsden
3. bekommerden
4. bevestigde christenen

Het gaat me vnl. om de tweede groep. In de huidige prediking wordt m.i. deze groep nauwlijks meer aangesproken. Hoe denken jullie daarover.
M.i. is het gezien de huidige "oppervlakkige geestelozere tijd" en veel doorvloeien juist extra nodig deze groep aan te spreken en op te wekken zich nauw te onderzoeken omdat er een eeuwigheid volgt.

Ik vind dit persoonlijk de armoede van de preken van deze tijd.
De onderscheidingen zijn minder nauwkeurig en kun je dus ook minder goed leiding geven aan de mensenzielen.

De onderscheidingen werden idd bij oudvaders zeer nauwkeurig belicht.
Zij waren zeer begaan met de zielen aan hun toevertrouwd en wisten de verschillende legeringen van het hart, van zowel bekeerden als onbekeerden heel scherp uit te tekenen.

Wat dan opvalt is enerzijds de bewogenheid met de zielen die nog maar net op De Weg gebracht waren , en waar ze heel teer ingaan op de verschilende leidingen die Gods Geest houd in het toebrengen van zondaren. Ze benadrukten de veelkleurigheid van de Heilige Geest, iets wat heden ten dage ook minder benadrukt wordt.

Anderzijds waarschuwden ze ook de geveinsden met een bewogen gemoed om terug te keren van hun heilloze weg en zich te bekeren tot God.
Dit gaat altijd wel op een scherpe manier maar wel uit de liefde.

Deze waarschuwing wordt toch gelukkig ook heden ten dage gevonden.
Niet altijd op de zelfde wijze , maar wel in het benoemen van waar werk tov het nabijkomende, wat zoveel gelijkenis kan tonen.
Ook de oproep tot zelfonderzoek is om geveinsden aan zich zelf te ontdekken.

Het is deze vraag: ben ik een geveinsde ? , die bij Gods ware volk vaak zoveel vragen op kan roepen.
Daarom is het van belang dat de prediking zeer voorzichtig en evenwichtig gebeurd, zodat geveinsden ontdekt en het ware volk geleid en vertroost worden.

In deze kan ik ook deze preek die ik verleden week geplaatst heb van harte aanbevelen.

We mogen al Gods dienstknechten wel in de gebeden opdragen, opdat ze op een eerlijke en evenwichtige manier met, de aan hun toevertrouwde, zielen om mogen gaan en om maar veel te wijzen op die enige Borg en Zaligmaker die zelfs met geveinsden van doen wil hebben. Zodat het voor een ieder nog kan.

Uit mijn hart gegrepen!

...

Bert Mulder schreef:Eens raden wie die schreef

ds. G.H. Kersten

Adrianus schreef:Ik ben het ook van harte met geledu en Erasmiaan eens.

Ik ook. Helder verwoord, geledu.

Adrianus schreef:Ik ben het ook van harte met geledu en Erasmiaan eens.

Hoewel wij in de prediking de uitdrukking 'geveisden' niet meer zo vaak gebruiken, is een vierdeling desalniettemin nuttig en nodig. Onder onbekeerden verstaan we dan degenen die van zichzelf weten dat ze genade missen en dat ook tegenover anderen niet anders voorstellen. Er is echter ook een groep (zie eerdere discussie hierover in het topic Verkiezing en verwerping van eeuwigheid) die te kennen geeft (en mogelijk ook van zichzelf denkt) genade te bezitten, maar in werkelijkheid op een droggrond naar de eeuwigheid reist. Zou in de prediking deze groep zielen niet moeten worden aangesproken door te wijzen op de kenmerken van het werk Gods in zondaarsharten en de vruchten daarvan in het leven? Zeer zeker.

Ik ben het met je eens. Alleen hier heb ik mijn kanttekeningen bij:

Zou in de prediking deze groep zielen niet moeten worden aangesproken door te wijzen op de kenmerken van het werk Gods in zondaarsharten en de vruchten daarvan in het leven?

'Het werk van God in zondaarsharten' laat zich m.i. niet meten. God werkt immer verscheidenlijk. Is het gevaar niet erg groot dat we door een bepaalde omschrijving te geven bepaalde mensen buitensluiten die wél door God bekeerd zijn, en huichelaars, of zij die wel eens bepaalde indrukken hebben (gehad), binnensluiten zónder dat God werkelijk in hun hart begonnen is?

Mijns inziens is het bijbelser om te stellen dat de vruchten de toetssteen zijn. Het is m.i. ook effectiever. Het is dan namelijk niet alleen een toetssteen, maar ook een aansporing aan Gods volk om die vruchten voort te brengen. Daarbij heeft het een grotere autoriteit, omdat het direct terug te leiden is op Gods woord: i.e. de Schrift zélf noemt het als eigenschappen van het ware geloof.

En dat is echt niet on-bevindelijk ofzo. Wie de bijbel goed kent, weet dat alle vruchten die de Schrift noemt vruchten zijn die alleen uit het (wedergeboren) hart voortkomen kunnen.

Adrianus schreef:Er is echter ook een groep (zie eerdere discussie hierover in het topic Verkiezing en verwerping van eeuwigheid) die te kennen geeft (en mogelijk ook van zichzelf denkt) genade te bezitten, maar in werkelijkheid op een droggrond naar de eeuwigheid reist.

Ik ben alleen wel eens bang dat er soms op deze groep teveel nadruk wordt gelegd.