Ik vraag me de laatste tijd af waarom predikanten moeite hebben om zich kwetsbaar op te stellen, de link met de praktijk (uit eigen leven) niet maken, of bepaalde zonden erg algemeen voorstellen.
Wat heb je als predikant te verliezen?
Naam, status, eer...? Een predikant is er om te dienen, niet om gediend te worden.
Ook predikanten zijn mensen van vlees en bloed. Ook predikanten worstelen met zonden en dorheid.
Het zou goed zijn om je als predikant gelijkwaardig te stellen met je hoorders. Dat verbroederd. Dát is Gemeente zijn.
Paulus sprak vooral uit eigen bevinding. Zie bijv. Rom 7
Dit mis ik bij veel predikanten.
Het ambt dient gerespecteerd te worden, maar de ambtenaar erachter mag wat mij betreft best wat gelijkwaardiger worden.
Mensen durven de predikant niet te benaderen over persoonlijke problemen omdat de status enorm kan verschillen. Ik heb wel eens mensen meegemaakt die spontaan begonnen te huilen toen de predikant ze iets vroeg. Is dat niet raar?

Gian schreef:Ik vraag me de laatste tijd af waarom predikanten moeite hebben om zich kwetsbaar op te stellen, de link met de praktijk (uit eigen leven) niet maken, of bepaalde zonden erg algemeen voorstellen.
Wat heb je als predikant te verliezen?
Naam, status, eer...? Een predikant is er om te dienen, niet om gediend te worden.
Ook predikanten zijn mensen van vlees en bloed. Ook predikanten worstelen met zonden en dorheid.
Het zou goed zijn om je als predikant gelijkwaardig te stellen met je hoorders. Dat verbroederd. Dát is Gemeente zijn.
Paulus sprak vooral uit eigen bevinding. Zie bijv. Rom 7
Dit mis ik bij de meeste predikanten, vooral uit de afgescheiden kringen.
Het ambt dient gerespecteerd te worden, maar de ambtenaar erachter mag wat mij betreft best wat gelijkwaardiger worden.
Er zijn predikanten die een behoorlijke air hebben. Door dergelijke areoolen krijg je (gewild of niet) predikanten die op een voetstuk staan of gezet zijn. Mensen durven vervolgens de predikant niet te benaderen over persoonlijke problemen omdat de status enorm kan verschillen. Ik heb wel eens mensen meegemaakt die spontaan begonnen te huilen toen de predikant ze iets vroeg. Is dat niet raar?

Dat is inderdaad heel raar maar gebeurt niet in alle kerk verbanden. :

Gian schreef:Ik vraag me de laatste tijd af waarom predikanten moeite hebben om zich kwetsbaar op te stellen, de link met de praktijk (uit eigen leven) niet maken, of bepaalde zonden erg algemeen voorstellen.
Wat heb je als predikant te verliezen?
Naam, status, eer...? Een predikant is er om te dienen, niet om gediend te worden.
Ook predikanten zijn mensen van vlees en bloed. Ook predikanten worstelen met zonden en dorheid.
Het zou goed zijn om je als predikant gelijkwaardig te stellen met je hoorders. Dat verbroederd. Dát is Gemeente zijn.
Paulus sprak vooral uit eigen bevinding. Zie bijv. Rom 7
Dit mis ik bij de meeste predikanten, vooral uit de afgescheiden kringen.
Het ambt dient gerespecteerd te worden, maar de ambtenaar erachter mag wat mij betreft best wat gelijkwaardiger worden.
Er zijn predikanten die een behoorlijke air hebben. Door dergelijke areoolen krijg je (gewild of niet) predikanten die op een voetstuk staan of gezet zijn. Mensen durven vervolgens de predikant niet te benaderen over persoonlijke problemen omdat de status enorm kan verschillen. Ik heb wel eens mensen meegemaakt die spontaan begonnen te huilen toen de predikant ze iets vroeg. Is dat niet raar?

Ja, ik begrijp gedeeltelijk wel wat je bedoelt.

Ik denk niet dat het exlusief is voor afgescheiden kring, maar dat het we; kenmerkend is voor streng-bevindelijk-gereformeerden (en dat zijn natuurlijk best vaak afgescheidenen). Bijv. bij de virjgemaakten heb je dat helemaal niet zo, juist in de uiterste rechterflank van de PKN, wel.



Wat denk ik overigens niet de bedoeling is, lijkt mij, is dat predikanten hun eigen zonden en tekorten gaan voorstellen aan de gemeente.

De enige oplossing is daarin gelegen, dat een predikant niets doet dan het woord erin werpen, het woord erin werpen en het woord erin werpen. Dan mag er geen ruimte zijn voor welke bijzondere aandacht voor een predikant dan ook.

Gian schreef:Ik vraag me de laatste tijd af waarom predikanten moeite hebben om zich kwetsbaar op te stellen, de link met de praktijk (uit eigen leven) niet maken, of bepaalde zonden erg algemeen voorstellen.
Wat heb je als predikant te verliezen?
Naam, status, eer...? Een predikant is er om te dienen, niet om gediend te worden.
Ook predikanten zijn mensen van vlees en bloed. Ook predikanten worstelen met zonden en dorheid.
Het zou goed zijn om je als predikant gelijkwaardig te stellen met je hoorders. Dat verbroederd. Dát is Gemeente zijn.
Paulus sprak vooral uit eigen bevinding. Zie bijv. Rom 7
Dit mis ik bij de meeste predikanten, vooral uit de afgescheiden kringen.
Het ambt dient gerespecteerd te worden, maar de ambtenaar erachter mag wat mij betreft best wat gelijkwaardiger worden.
Er zijn predikanten die een behoorlijke air hebben. Door dergelijke areoolen krijg je (gewild of niet) predikanten die op een voetstuk staan of gezet zijn. Mensen durven vervolgens de predikant niet te benaderen over persoonlijke problemen omdat de status enorm kan verschillen. Ik heb wel eens mensen meegemaakt die spontaan begonnen te huilen toen de predikant ze iets vroeg. Is dat niet raar?

Gemeenteleden zijn ook mensen.
Het feit dat er predikanten zijn met een 'air', is grootdeels te wijten aan de gemeenteleden. Het is soms ongelofelijk hoe sommige mensen predikanten bijkans aanbidden.
De interactie tussen predikant en gemeenteleden is uitermate belangrijk. Gebed voor een predikant is echt broodnodig. Als je iets van je zelf kent, weet je hoe snel die vervloekte hoogmoed de kop op steekt. Het is daarom ook niet vreemd dat een predikant daar gevoelig voor is.

Ik praat het niet goed, maar ik kan het wel begrijpen. Als wij niet bidden voor 'onze' predikant, mogen wij ook geen kritiek op hem hebben.

Da Capo schreef:De interactie tussen predikant en gemeenteleden is uitermate belangrijk. Gebed voor een predikant is echt broodnodig. Als je iets van je zelf kent, weet je hoe snel die vervloekte hoogmoed de kop op steekt. Het is daarom ook niet vreemd dat een predikant daar gevoelig voor is.

In het algemeen gesproken staan predikanten met name in de afgescheiden gemeenten nogal op een voetstuk; Gian wees daar terecht al op.
In gewone hervormde gemeenten is dat een stuk minder. Zonder het ambt gering te achten, wordt daar toch niet zo ongezond-hoog opgezien tegen de dominee.

Dat predikanten in het algemeen einzelgängers zijn, gaf onze dominee onlangs openlijk toe. Dat haantjesgedrag ook onder predikanten voorkomt: nou en of!

Ik heb grote waardering voor onze wijkpredikant, juist omdat hij zo eerlijk toegeeft dat hij soms worstelt met een tekst, dat hij het moeilijk heeft met dingen in de gemeente, gewoon: dat hij ook mens is. Hij durft zich kwetsbaar op te stellen: daarmee oogst hij respect!

Als Da Capo stelt dat de interactie tussen gemeenteleden en predikant zo belangrijk is, heeft hij absoluut gelijk. Waar die interactie afwezig is, kun je je afvragen wat de kip is en wat het ei. Is de interactie afwezig omdat de predikant voor de gemeente onbereikbaar is, of is de interactie afwezig omdat de gemeente de predikant onbereikbaar acht?

Dat je de dominee gewoon kunt mailen, dat je met hem kunt overleggen, dat hij niet alleen kerkenraadsvergaderingen voorzit maar ook gewoon een bijbelkring leidt waar je je met een groep gemeenteleden over een bijbelboek buigt: ik ben daar zó blij mee!

Zowel het predikantentekort als de manier waarop iemand predikant wordt (dat veelbesproken curatorium!) dragen eraan bij dat predikanten in de afgescheiden kerken toch al gauw worden gezien als mensen van een andere planeet of zo.

Ik denk - nee, ik weet wel zeker- dat er veel eenzaamheid is in de pastorieën. Kees de Groot wil ook weleens een avondje kletsen over labradors, over schilderkunst of over dahlia's, afhankelijk van z'n hobby, zonder dat er per definitie een geestelijke draai aan het gesprek wordt gegeven omdat-Kees-nu-eenmaal-de-dominee-is.

Gian schreef:Ik vraag me de laatste tijd af waarom predikanten moeite hebben om zich kwetsbaar op te stellen, de link met de praktijk (uit eigen leven) niet maken, of bepaalde zonden erg algemeen voorstellen.
Wat heb je als predikant te verliezen?
Naam, status, eer...? Een predikant is er om te dienen, niet om gediend te worden.
Ook predikanten zijn mensen van vlees en bloed. Ook predikanten worstelen met zonden en dorheid.
Het zou goed zijn om je als predikant gelijkwaardig te stellen met je hoorders. Dat verbroederd. Dát is Gemeente zijn.
Paulus sprak vooral uit eigen bevinding. Zie bijv. Rom 7
Dit mis ik bij de meeste predikanten, vooral uit de afgescheiden kringen.
Het ambt dient gerespecteerd te worden, maar de ambtenaar erachter mag wat mij betreft best wat gelijkwaardiger worden.
Er zijn predikanten die een behoorlijke air hebben. Door dergelijke areoolen krijg je (gewild of niet) predikanten die op een voetstuk staan of gezet zijn. Mensen durven vervolgens de predikant niet te benaderen over persoonlijke problemen omdat de status enorm kan verschillen. Ik heb wel eens mensen meegemaakt die spontaan begonnen te huilen toen de predikant ze iets vroeg. Is dat niet raar?

je verhaal is nodeloos generaliserend, je opent de aanval op predikanten die zich echter niet kunnen verdedigen, je heet toch niet toevallig ook Siebelink

dit is per predikant heel erg verschillend, misschien komt het wel voor hoor maar ik herken er na bijna 40 jaar afgescheiden en in de rechterflank gekerkt te hebben helemaal niks van

wat is je bedoeling met dit topic?

Ik zie, en bedoel mijn posting absoluut niet als aanvallend. Ik noem geen namen, en generaliseren is ook mijn bedoeling niet. Ik begrijp niet dat je dat erin leest, en vraag me af of je mijn post wel begrijpt. Ik zal een enkel passage schrappen die misschien wat bot overkomen. Ok?

Ik vraag me af waarom veel predikanten zich niet kwetsbaar op durven te stellen. Een preek is toch geen betoog of redevoering? Daar mogen wat mij betreft best persoonlijke elementen inzitten.

Gian schreef:Ik vraag me alleem af waarom veel predikanten zich niet kwetsbaar op durven te stellen. Een preek is toch geen betoog of redevoering? Daar mogen wat mij betreft best persoonlijke elementen inzitten.

ik hoor met grote regelmaat preken waar zeer zeker een persoonlijk element in zit, en dat is volgens mij niet uniek, daar zijn er best meer van

nogmaals, volgens mij is je posting nodeloos generaliserend

Ik vraag me soms af of die afstand tussen de dominee en de kerkleden soms ook niet een beetje aan de leden kan liggen.

Zo ben ik lid geweest in een kerk waar de dominee, zoals geacht werd, heel 'unapproachable' was. Voor veel mensen's opinie, je kon gewoon niet met hem praten. Terwijl wij als kinderen toch gewoon met hem opliepen in de kerkgang en gewoon een praatje konden maken.

Wat er, mijns insziens, heel veel bijkomt is dat niet altijd de dominee zichzelf op dat platform zet. Nee. De dominee wil er misschien wel vaak vanaf. Maar de leden zetten hem er op omdat ze menen dat het zo hoord.

Bij ons is dat, gelukkig, niet (meer) zo. Vroeger hadden de mensen daar ook bij ons ook wel wat van. Maar ik ben goede vrienden met veel van onze predikanten, en email ook geregeld met sommigen.

Bert Mulder schreef:Ik vraag me soms af of die afstand tussen de dominee en de kerkleden soms ook niet een beetje aan de leden kan liggen.

Zo ben ik lid geweest in een kerk waar de dominee, zoals geacht werd, heel 'unapproachable' was. Voor veel mensen's opinie, je kon gewoon niet met hem praten. Terwijl wij als kinderen toch gewoon met hem opliepen in de kerkgang en gewoon een praatje konden maken.

Wat er, mijns insziens, heel veel bijkomt is dat niet altijd de dominee zichzelf op dat platform zet. Nee. De dominee wil er misschien wel vaak vanaf. Maar de leden zetten hem er op omdat ze menen dat het zo hoord.

Bij ons is dat, gelukkig, niet (meer) zo. Vroeger hadden de mensen daar ook bij ons ook wel wat van. Maar ik ben goede vrienden met veel van onze predikanten, en email ook geregeld met sommigen.

Misschien is het zo dat wij de dominees zo maakten. Maar kinderen hebben die reserve nog niet, die bij ons als volwassene is ontstaan door de wetenschap dat wat de dominee zegt haast een wet is.
Maar er zijn dominees, ook binnen de afgescheiden kerken, die heel 'mensvriendelijk' zijn.
Hebben dominees eigenlijk wel echte vrienden? ( dus niet alleen maar ja-knikkers).

Hendrikus schreef:

Da Capo schreef:De interactie tussen predikant en gemeenteleden is uitermate belangrijk. Gebed voor een predikant is echt broodnodig. Als je iets van je zelf kent, weet je hoe snel die vervloekte hoogmoed de kop op steekt. Het is daarom ook niet vreemd dat een predikant daar gevoelig voor is.

In het algemeen gesproken staan predikanten met name in de afgescheiden gemeenten nogal op een voetstuk; Gian wees daar terecht al op.
In gewone hervormde gemeenten is dat een stuk minder. Zonder het ambt gering te achten, wordt daar toch niet zo ongezond-hoog opgezien tegen de dominee.

Dat predikanten in het algemeen einzelgängers zijn, gaf onze dominee onlangs openlijk toe. Dat haantjesgedrag ook onder predikanten voorkomt: nou en of!

Ik heb grote waardering voor onze wijkpredikant, juist omdat hij zo eerlijk toegeeft dat hij soms worstelt met een tekst, dat hij het moeilijk heeft met dingen in de gemeente, gewoon: dat hij ook mens is. Hij durft zich kwetsbaar op te stellen: daarmee oogst hij respect!

Als Da Capo stelt dat de interactie tussen gemeenteleden en predikant zo belangrijk is, heeft hij absoluut gelijk. Waar die interactie afwezig is, kun je je afvragen wat de kip is en wat het ei. Is de interactie afwezig omdat de predikant voor de gemeente onbereikbaar is, of is de interactie afwezig omdat de gemeente de predikant onbereikbaar acht?

Dat je de dominee gewoon kunt mailen, dat je met hem kunt overleggen, dat hij niet alleen kerkenraadsvergaderingen voorzit maar ook gewoon een bijbelkring leidt waar je je met een groep gemeenteleden over een bijbelboek buigt: ik ben daar zó blij mee!

Zowel het predikantentekort als de manier waarop iemand predikant wordt (dat veelbesproken curatorium!) dragen eraan bij dat predikanten in de afgescheiden kerken toch al gauw worden gezien als mensen van een andere planeet of zo.

Ik denk - nee, ik weet wel zeker- dat er veel eenzaamheid is in de pastorieën. Kees de Groot wil ook weleens een avondje kletsen over labradors, over schilderkunst of over dahlia's, afhankelijk van z'n hobby, zonder dat er per definitie een geestelijke draai aan het gesprek wordt gegeven omdat-Kees-nu-eenmaal-de-dominee-is.

lezen, makker. in een eerder post gaf ik gemotiveerd aan dat het verschil tussen afgescheiden en niet-afgescheiden er niet is.

Vincent schreef:lezen, makker. in een eerder post gaf ik gemotiveerd aan dat het verschil tussen afgescheiden en niet-afgescheiden er niet is.

Ik kan heel goed lezen, makker. Maar als jij zegt dat dat verschil er niet is, wil dat nog niet zeggen dat dat verschil er niet is. Dan constateer ik alleen dat jij dat verschil niet ziet.

Hendrikus schreef:

Vincent schreef:lezen, makker. in een eerder post gaf ik gemotiveerd aan dat het verschil tussen afgescheiden en niet-afgescheiden er niet is.

Ik kan heel goed lezen, makker. Maar als jij zegt dat dat verschil er niet is, wil dat nog niet zeggen dat dat verschil er niet is. Dan constateer ik alleen dat jij dat verschil niet ziet.

dan constateer ik slechts dat jij niet ingaat op mijn argument.

Vincent schreef:

Hendrikus schreef:

Vincent schreef:lezen, makker. in een eerder post gaf ik gemotiveerd aan dat het verschil tussen afgescheiden en niet-afgescheiden er niet is.

Ik kan heel goed lezen, makker. Maar als jij zegt dat dat verschil er niet is, wil dat nog niet zeggen dat dat verschil er niet is. Dan constateer ik alleen dat jij dat verschil niet ziet.

dan constateer ik slechts dat jij niet ingaat op mijn argument.

Poeh, wat zijn jullie onaardig tegen elkaar.

Vincent schreef:

Hendrikus schreef:

Vincent schreef:lezen, makker. in een eerder post gaf ik gemotiveerd aan dat het verschil tussen afgescheiden en niet-afgescheiden er niet is.

Ik kan heel goed lezen, makker. Maar als jij zegt dat dat verschil er niet is, wil dat nog niet zeggen dat dat verschil er niet is. Dan constateer ik alleen dat jij dat verschil niet ziet.

dan constateer ik slechts dat jij niet ingaat op mijn argument.

Argumenten geef je niet. Je beweert wel wat, maar dat zijn beweringen, geen argumenten. Dus gemotiveerd was je betoog niet.