Ik zoek: Moria
Ik zoek: Moria
Ik zoek het gedicht "Moria" van J.W. Schulte Nordholt. Wie o wie plaatst het hier?
Bij 7500 postings kom ik weer terug (en af en toe tussendoor als ik zin heb)
Moria I
Hij heette Lachen want zijn moeder lachte
over de onwaarschijnlijke gedachte
dat zij die oud was en verdord van jaren,
binnen een jaar, zei God, een zoon zou baren.
En zo gebeurde het, is hij geboren,
en daarna heeft hij alles weer verloren
wat leven lachen maakt, als het begint.
Argeloos was hij, kwetsbaar als een kind.
Hoe argeloos vertrouwt een kind de daden
van grote mensen, tot zij hem verraden.
Als dat gebeurt dan slaat de bliksem in,
dan wordt zijn wereld wreed en zonder zin.
Dan flitst het mes op in het donker lover,
dan buigt een zwarte schaduw zich voorover,
het kind ligt als een weerloos offerlam
onder de schreeuw van vader Abraham.
Dat dan de God hem redt en hem laat leven,
dat is te laat, wat over is gebleven
dat is een man die opschrikt in de nacht,
God en zijn vader haat, en nooit meer lacht.
Moria II
Vaders krijgen niet altijd zo de kans,
omdat Gods hand ze wel eens tegenhoudt.
Tenminste vroeger waakte wijs en oud
een trouwe Vader in de hemeltrans.
Maar die is dood of niet almachtig meer,
en daar het kwade goede mensen treft,
gaan vaders vaak als razenden te keer,
en niemand, niemand die zijn stem verheft.
Het teder jongenslijf ligt diep geknield
voor het altaar, de priester-vader staat,
door de demonen van de lust bezield,
ervoor en haalt hoog uit, en slaat en slaat.
Het litteken wordt in het donker groot,
de wonden van het kind genezen nooit,
maar woek'ren in zijn ziel tot aan zijn dood,
en hij blijft bang en nooit wordt hij voltooid.
J.W. Schulte Nordholt
Hij heette Lachen want zijn moeder lachte
over de onwaarschijnlijke gedachte
dat zij die oud was en verdord van jaren,
binnen een jaar, zei God, een zoon zou baren.
En zo gebeurde het, is hij geboren,
en daarna heeft hij alles weer verloren
wat leven lachen maakt, als het begint.
Argeloos was hij, kwetsbaar als een kind.
Hoe argeloos vertrouwt een kind de daden
van grote mensen, tot zij hem verraden.
Als dat gebeurt dan slaat de bliksem in,
dan wordt zijn wereld wreed en zonder zin.
Dan flitst het mes op in het donker lover,
dan buigt een zwarte schaduw zich voorover,
het kind ligt als een weerloos offerlam
onder de schreeuw van vader Abraham.
Dat dan de God hem redt en hem laat leven,
dat is te laat, wat over is gebleven
dat is een man die opschrikt in de nacht,
God en zijn vader haat, en nooit meer lacht.
Moria II
Vaders krijgen niet altijd zo de kans,
omdat Gods hand ze wel eens tegenhoudt.
Tenminste vroeger waakte wijs en oud
een trouwe Vader in de hemeltrans.
Maar die is dood of niet almachtig meer,
en daar het kwade goede mensen treft,
gaan vaders vaak als razenden te keer,
en niemand, niemand die zijn stem verheft.
Het teder jongenslijf ligt diep geknield
voor het altaar, de priester-vader staat,
door de demonen van de lust bezield,
ervoor en haalt hoog uit, en slaat en slaat.
Het litteken wordt in het donker groot,
de wonden van het kind genezen nooit,
maar woek'ren in zijn ziel tot aan zijn dood,
en hij blijft bang en nooit wordt hij voltooid.
J.W. Schulte Nordholt