Een anekdote zoals die is voorgevallen tijdens de Hannie Schaft-heredenking in Haarlem enige jaren terug, waar ik toen bij was:

Tijdens de herdenking stond ineens een hele oude man op, en vroeg iets aan de leiding van de herdenking. Toe die instemmend knikte, ging de oude man naar de microfoon, en begon te spreken:

Het bleek een Duitse oud-SS'er te zijn, die, onder tranen, alle aanwezigen zijn schuld erkende, en om vergeving vroeg voor alles wat hij misdaan had in die jaren.

Daarop stond een ándere heel oude man op, die eveneens onder tranen naar de oud-SS'er toe schuifelde, en hem voor de microfoon omhelsde en hem in het Duits antwoorde: "hier heb ik zólang op gewacht"!! ik vergeef je hier en hierbij van harte, want ook IK heb misdaden begaan tegen jullie, vergeef ook mij wat IK misdaan heb"

Velen onder de aanwezigen konden hierbij hun ogen niet droog houden.

Het tekent en siert deze mensen, representanten van "beide zijden", de oud-SS'er om de enorme moed om juist tijdens een verzets-herdenking zo in het openbaar in het hol van de leeuw om vergeving te smeken, en een oud-verzetsstrijder om hem te vergeven en ook zíjn misdaden te belijden tegenover zijn voormalige vijand.

Het moge een les voor ons allen zijn in deze moderne tijd!

Zijn er onder de 47 lezers-tot-op-dit-moment nog geen persoonlijke lichtjes gaan branden, en zouden er bij volgende lezers ook nog lichtjes gaan branden?

Ik hoop het.

Laat maar horen hoe je deze daad van wederzijdse vergeving beoordeeld en ondergaan hebt......zou je zélf tot zo'n vergeving in staat zijn (geweest) in het verre of dichtbije verleden???

Ik heb met dit soort dingen altijd een dubbel gevoel. Aan de ene kant vind ik het mooi, aan de andere kant is er ook gerechtvaardigde toorn. Iemand die nu tachtig is, is voor mij dezelfde als toen hij nog twintig was. Voor mij blijft zo'n figuur dus een oorlogsmisdadiger.

En voor Jezus bleef de hoer een hoer en de tollenaar een tollenaar?
It aint no sin son to be forgiven...


Edit: komt uit dit liedje:
Let us not mince our words
let's say it true this time
I need your forgiveness
Just like you need mine
Tell me how it is that
You don't want what He's given
It ain't no sin, son
To be forgiven

Het is heel mooi en dapper wat zo'n ouwetje doet, maar ik had het hem niet kunnen vergeven. Bovendien ben ik geen Jood.

Om oorlogsmisdaden te vergeven moet je wel bijna God zijn.

Gian schreef:Het is heel mooi en dapper wat zo'n ouwetje doet, maar ik had het hem niet kunnen vergeven. Bovendien ben ik geen Jood.

Om oorlogsmisdaden te vergeven moet je wel bijna God zijn.

Zoals wij dagelijks bidden: Vergeef ons onze schulden, gelijk wij vergeven onze schuldenaren? Of, zoals de gelijkenis met die knecht die zelf een grote schuld was kwijtgescholden, die vervolgens zijn medeknecht in t gevang stopt voor een kleinere (maar nog steeds erg grote) schuld....

Vergeven kan moeilijk zijn, maar wie denkt aan de volgende dingen, maakt het zichzelf een stuk makkelijker:
1. Bedenk dat zonde heerschappij heeft over de aardse mens. Geneigd tot alle kwaad.
2. Bedenkt dat als God je niet behoedt, jezelf in nog gruwelijkere zonde zou vallen.
3. Bedenk hoeveel God jou vergeven wil.
4. Bedenk dat Gods toorn op ons rust, als wij onze naaste niet vergeven willen.

Heb je vijanden lief, een essentieel onderdeel in het christelijke leven. Misschien wel de best-te-herkennen (en meest uitstralende) eigenschap van het ware geloof...

Het is voor mij, heden ten dage, ook nog steeds een grote vraag of ikzélf in die zo speciale omstandigheden, tot een vergelijkbare daad van vergeving gekomen zou kunnen zijn, hoezeer de HEERE daartoe ook Zijn bevel heeft gegeven!

Ik heb het moment, net als zovele andere aanwezigen toen, met verbijstering aanschouwd, én tot tranen geroerd over zó'n daad van moed én vergevingsgezindheid.

Néé, voor vergeving, ook in die omstandigheden, hoef je niet bijna God te zijn, maar een oprecht méns die Gode vreest en niet wegpoetst dat hijzelf óók misdaan heeft.

Wat dáár toen gebeurde tekent de mens ten diepste: berouw en vergevingsgezindheid zoals God van hem vraagt.

Wat vinden jullie van de stelling: er moet eerst om vergeving gevraagd worden, voordat je kan vergeven?

Zoals die oud-SS'er heeft gedaan is het ulitime voorbeeld: met oprecht berouw om vergeving vragen aan diegene die je kwaad berokkend hebt en zovele anderen........

In die hoedanigheid kan ik je stelling volledig onderschrijven Jolanda!