Ik ben dus absoluut tegen de term 'toeleidende weg'. Alsof je op de weg naar Christus kunt zijn. In zekere zin kun je zeggen dat men in een toevlucht nemend geloof op weg is naar Christus. Maar de toeleidende weg wordt echter vaak uitgelegd als zijnde dat men al wat is. Een beetje bekommerd, al wat weldaden gehad maar Christus nog niet kennen etc. Kortom; nog buiten Christus maar toch eigenlijk al wel een stukje gered. Dit is ronduit onbijbels
Ik zou dan ook liever niet willen spreken van de 'toeleidende weg' maar van bijvoorbeeld 'het plaatsmakende/voorbereidende werk van de Geest'. Ik denk dat dat vele male bijbelser is.
Nou ben ik eerlijk gezegd in het geheel niet verbaasd dat er van jouw kant reactie hierop komt. Ik ging er al vanuit dat je zou reageren omdat ik wel eens het gevoel heb dat je graag allerlei gestalten overeind wil houden. Dan verwijs ik weer naar McCheyne die zegt dat onze zonde ons niet geschikt maken voor genade maar dat het slechts een middel is om ons uit te drijven naar Christus.
Dat betekent dat zolang we Christus niet persoonlijk kennen, de toorn van God op ons rust! Ja, dat we dan vervloekt zijn. Wie Christus heeft die heeft het leven wie Christus niet heeft die heeft het leven niet!
Er is een toeleidende weg. Men komt niet zomaar bij Christus. Maar de term 'toeleidende weg' is verwarrend. Daarom een pleidooi voor de uitdrukking 'het plaatsmakende werk van de geest'.
Origineel geplaatst door ralph
Het spijt me, maar ik vind dit geen goede toonhoogte om op te spreken, Mirror. Ik wilde een citaat van Comrie plaatsen, maar ik zie ervan af.
Groet,
Ralph.
Het spijt me Ralph, maar ik meen het echt. Het blijkt al moeilijk genoeg om op een goede manier over wezenlijke zaken te discussiëren, het lijkt mij daarom niet handig om de discussie in kleine dingen zoals naamgeving te laten verzanden.
Ik heb nog het gevoel dat je me niet begrijpt. Ik wil nergens het leven leggen buiten Christus. Immers Hij is het Brood vanuit de Hemel.
Natuurlijk is 'Toeleidende Weg' hetzelfde als 'Plaatsmakend werk'. Wat houdt dat plaatsmakend werk in? Dat er plaats wordt gemaakt voor de genade. Vanuit onszelf is er geen plaats voor Christus, het is vol met onszelf. Dus wat doet Gods Geest?
Hij verbrijzelt het hart, neemt de hoogmoed weg, vernedert ons, laat ons onze zonden zien, brengt onrust over onze staat, zo raken wij bekommerd over de schuld.
En nou brengt de Geest ons in een staat waarin we overtuigd van schuld, ongeloof, onwil en onmacht voor God staan. Onze mond is gestopt en we staan verdoemelijk voor God.
O, is er nog een weg om wederom tot genade te komen? Hoe kan het ooit nog goedkomen? Daar is de Zaligmaker!
Worden deze verbrijzelden van hart, verslagenen en armen van geest, deze hongerenden en dorstenden van geest niet zalig gesproken? Niet omdat ze in die staat zijn, maar omdat zulken de belofte van troost ontvangen. Belooft de Heere Zelf niet, dat Hij zo'n gekrookt riet niet zal verbreken? Dat Hij wil wonen bij verslagenen van geest, dat Hij hen behoudt?
Is er dan plaats om hen te vervloeken, zij, die in zo'n bekommerde staat zijn? Ze hebben al zoveel aanvechtingen, zou het ooit nog goed komen?
Nee, laten we ze dan voorhouden: Kom allen tot Mij die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven. Wat wordt het dan een liefelijke nodiging tot zaligheid! Geen gezweep met: Je moet geloven, maak nou die keus.
Wil ik nou allerlei gestalten overeind houden? Nee, niet allerlei, behalve deze gestalten die in Gods Woord ook overeind gehouden worden. "Een verbroken en verslagen hart zult Gij, o God! niet verachten." (Ps. 51:19)
Mag ik een prachtig stukje van ds. G. Wisse plaatsen? "Nu zijn die allereerste werkingen van Gods Geest menigmaal in stille verborgenheid. (...)Ja, in dat diepe onderbewuste leven, beneden de drempel van onze bewuste voorstellingen zich bevindend, daar ontmoeten altijd het eerst de menselijke en goddelijke stromen elkaar. In de nacht, in het onderbewuste, in de diepte der ziel, daar vindt dan de geboorte plaats. Uit de duisternis komt het licht straks op. Droefheid. Ziedaar het woord, hetwelk de zieletoestand vertolkt. De ziel is niet meer kalm in het hare; nee, zij is arm, zij ziet zich ledig, zij heeft God niet. Dat kan haar niet kalm en gelaten doen blijven. Zij is er ook niet pessimistisch wanhopig onder, noch murmurrerend, noch het billijkend zonder meer. Nee, zij wil, zij wil, ja wat wil zij nu?
Ik zou haast zeggen, zij weet het in dat moment schier zelf niet, wat zij wil. Als God haar nu toespreekt, en haar onderwijst wat haar kwaal en wat haar medicijn is, ja dan weet ze het. Dat is het, zegt ze dan; dat moet ik hebben. God mis ik, en God wil ik terug hebben, en God alleen kan het mij geven. Alleen door God kan ik getroost worden. En alleen met God Zelf kan ik tevreden worden gesteld en mijn smart genezen.
Hiermee gaat dan samen, (in orde volgt het erop) een smartgevoel over de zonde; met name, dat we tegen zulk een beminnelijk, liefdevol, dienenswaardig God gezondigd hebben. Het Godsgemis is dan onze schuld. Hier vloeien de tranen al milder. Maar ik hoop straks hiervan nog breder te handelen. Zeg ik hier nu slechts, dat deze droefheid over de zonde, ware droefheid is, omdat die zonde met God in strijd is.
Tenslotte wordt nu deze droefheid nog vermeerderd en verdiept door een droefheid over het gemis van de Borg. Dat er een Brog is, is de ziel bekend uit de Heilige Schrift. Toch is daarmee alles nog niet in orde. Het moet HAAR Borg worden. Hoe komt ze daaraan. Hoe in haar bezit? Och, dat ik Jezus mocht vinden, doordien Hij mij de hand mocht reiken. Dit is haar innig schreien.
En al deze tranen zijn zalige tranen. Niettemin, er is MEER nodig; we kunnen uit ons ongeluk als zodanig niet gelukkig worden gemaakt, en evenmin uit onze tranen zelf troost ontvangen. De belofte luidt dan ook: "Zalig zijn die treuren, want...zij zullen vertroost worden." Indien echter de tranen zelf reeds zalig zijn, hoe zalig moet dan de vertroosting wezen.
Dit schreien nu naar God is zalig. In zoverre n.l. dat er iets in gesmaakt wordt, hetwelk van Goddelijke herkomst is en van Goddelijke gunst getuigt. Immers, omdat de Heere ons liefheeft, verwekt Hij deze tranen. Dat een van nature hard hart, hetwelk vijandig en afkerig tegenover God staat, week is gemaakt, zachtmoedig is geworden, gebroken en vol heimwee naar God, begint te wenen, o, is dat niet een klaar bewijs, dat de Heere een oog van genade op u laat rusten? Hier vinden we een eerste bewijs, dat de Heilige Geest iets met u voor heeft. Feitelijk kan men zeggen, bij zulke ware tranen naar God, ziehier het getuigenis niet slechts, dat ge genade zult ontvangen, maar feitelijk al, dat ge begenadigd zijt, begenadigd n.l. aan 's Heeren zijde."
[quote]Origineel geplaatst door Mirror
We gaan toch hopelijk niet discussiëren over onbenulligheden als namen…?
‘’Toeleidende weg tot Christusâ€
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Origineel geplaatst door Refojongere
Nee, laten we ze dan voorhouden: Kom allen tot Mij die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven. Wat wordt het dan een liefelijke nodiging tot zaligheid! Geen gezweep met: Je moet geloven, maak nou die keus.
Juist!
Hier vinden we een eerste bewijs, dat de Heilige Geest iets met u voor heeft. Feitelijk kan men zeggen, bij zulke ware tranen naar God, ziehier het getuigenis niet slechts, dat ge genade zult ontvangen, maar feitelijk al, dat ge begenadigd zijt, begenadigd n.l. aan 's Heeren zijde."
Zolang men daar vans mensen zijde maar niet (onbewust) in gaat rusten en tevreden mee is. Nee, van zulke stukken houd ik toch niet zo. Want dit was toch eigenlijk wat ik bedoelde toen ik het had over het gevaar van de term 'toeleidende weg'. Men is al iets en men heeft al iets buiten Christus. "Ben je al in Christus?" "Nee, maar ik heb wel ..."
Zolang men daar vans mensen zijde maar niet (onbewust) in gaat rusten en tevreden mee is. Nee, van zulke stukken houd ik toch niet zo. Want dit was toch eigenlijk wat ik bedoelde toen ik het had over het gevaar van de term 'toeleidende weg'. Men is al iets en men heeft al iets buiten Christus. "Ben je al in Christus?" "Nee, maar ik heb wel ..."
Zou een waar bekommerde erin kunnen rusten? Die smacht naar de vervulling v/d belofte, die wacht op Gods tijd (die geloven haasten niet), dit gaat gepaard met worsteling en smeking. "Spreek Gij tot mijn ziel: Ik ben uw heil alleen."
Ik ben blij dat we het met elkaar eens zijn, gelukkig.
"? Bedoel je de Bergrede 'zalig zijn zij die hongeren en dorsten'. Beste Mirror hier bedoelde Christus diegenen die alrede geloven, dus mensen die met de geloofsdaad (we spreken niet over de mate) Christus omhelsd hebben. Voor dezulken heeft Christus Zijn praktikale bergrede uitgesproken."
Waarop is die exegese gebaseerd ?
Deze exegese is gebaseerd op de gangbare gedachte van heel oudvaders Zeeuw! Men leze hierover Menken (bron Dachsel):
De armen van geest en de treurenden hebben reeds gerechtigheid, de gerechtigheid van het geloof; zij zijn door het geloof in de Middelaar van het menselijk geslacht, Jezus Christus, gerechtvaardigd en verkrijgen vergeving van hun zonden (Rom.5:1vv.). Wanneer deze nu beginnen de zachtmoedigheid te verkrijgen, zo beginnen zij werkelijk hun heiliging, en nu moet bij hen uit de gerechtigheid van het geloof ook een gerechtigheid van het leven voortkomen. Er is in hen nog velerlei verborgen ongerechtigheid, die moet worden weggeruimd; er zijn nog vele stukken van de gerechtigheid, die zij moeten leren en zich eigen maken. Wanneer zij nu naar al hun ontbrekende gerechtigheid een diepe behoefte hebben, een sterk verlangen, wanneer zij daarnaar hongeren en dorsten en zij met aanwending van alle vlijt ernaar streven, dan noemt de Heere Jezus hen zalig. Zij hebben geen welgevallen in zichzelf, zij zijn met hun eigen kennis en kracht niet tevreden, maar zij hebben zeer veel behoefte. Zij erkennen, dat een Christen in dit leven door de goddelijke genade en hulp van de zonde vrij kan worden, en houden het voor een grote zaligheid van de zonde vrij te worden. Zij hebben het doel en het heerlijke kleinood bij het doel in het oog, en geloven niet, terwijl zij halverwege zijn, reeds aan het doel te zijn; zij zijn gezind, zoals Paulus gezind was, toen hij zeide: "Ik vergeet wat achter is" en (Fil.3:13vv.) ja, zij zijn gezind, zoals Jezus Christus gezind was, toen Hij zei: "Het betaamt ons, alle gerechtigheid te vervullen (hfdst.3:15). De Heere noemt deze hongerenden en dorstigen naar de gerechtigheid zalig, omdat zij verzadigd zullen worden, die geheel edele behoefte zal bevredigd worden, al hun heilig zoet verlangen zal gestild worden; juist met de gerechtigheid, waarnaar zij hongeren en dorsten zullen zij verzadigd, zullen zij vervuld worden (vgl. Jes.55:1-3). En juist met deze rede, die in hfdst.5-7 is opgetekend, maakt de Heer reeds het begin, om de naar gerechtigheid hongerenden en dorstenden met gerechtigheid te verzadigen, omdat Hij hun in deze rede een betere gerechtigheid, dan die zij tot hiertoe kenden, een betere, dan die van de Farizeeën en de Schriftgeleerden van alle tijden, de ware, de gerechtigheid van de deelgenoten van het hemelrijk leert kennen, en hun toont, hoe zij die kunnen verkrijgen. O zaligheid, niet naar rijkdom en eer en goede dagen op aarde te verlangen, maar te verlangen naar gerechtigheid en daarmee verzadigd te worden.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
" Hier vinden we een eerste bewijs, dat de Heilige Geest iets met u voor heeft. Feitelijk kan men zeggen, bij zulke ware tranen naar God, ziehier het getuigenis niet slechts, dat ge genade zult ontvangen, maar feitelijk al, dat ge begenadigd zijt, begenadigd n.l. aan 's Heeren zijde."
Let op het laatste zinnetje; aan s'Heeren zijde; daarmee is het inderdaad reeds genade; maar KAN het nooit geen rustgrond worden; omdat dit van de zijde van de mens nooit te concluderen is.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Betekent dit nu dat je het oneens bent met Wisse? Ik eigenlijk wel, maar het is nogal wat om dat uit te spreken.
Wisse staat naar mijn gevoel teveel open voor een leer waarbij wedergeboorte en rechtvaardiging uit elkaar worden getrokken.
Ik heb onlangs nog zijn boekje Droefheid naar God gelezen. Jaren geleden vond ik het prachtig. Maar nu ben ik er een beetje van geschrokken. Hoe Wisse dat eerste begin des levens uitlegt - erg gemoedelijk allemaal, heeft veel weg van de Grotdialoog van Plato.
