Rustig maar mannetje. Ik heb stoornissen aan mijn functies, dus o.a. mijn hart kan zelfs opeens stoppen in mijn slaap, dus ja ik weet een piep klein beetje hoe dat voelt om kerngezond te voelen, onder de 30 te worden afkeurd en hopen dat o.a. mijn rikketikje door blijft slaan. En dan druk ik mijn situatie heel zwak uit
Ik wil ook wel ff reageren, Hoewel ik gezond ben en me moelijk kan indenken in het leven van iemand die dit niet is, moet ik wel zeggen dat wanneer ik ziek ben en niet zo uit de voeten kan als ik zou willen, dat dat bij mij een behoorlijk dreun geeft op mijn humeur. En laten we dan maar eerlijk zijn dan is het vaak ook nog van korte duur.
Wel heb ik ongeveer al weer ene jaar of twaalf geleden ruim negen maanden thuis gelopen vanwege een hernia.
vele maanden heb ik plat gelegen en twee keer in het ziekenhuis gelegen en om dan toch nog wat te kunnen doen, lag ik vaak op mijn zij in bed, met naast het bed een pc waarop ik dan met een vinger kon typen, omdat bepaalde werkzaamheden thuis toch door moesten gaan.
Zelf heb ik gemerkt dat ik soms wel moest oppassen om niet in paniek te raken bij de gedachten dat ik misschien niet meer zou kunnen lopen.
Nu heb ik zelf ook in mijn omgeving wao-ers die bij mij werken. Deze mensen zijnafgekeurd voor het werk wat ze deden, maar zijn wel in staat om ander werk te verrrichten, en dan denk ik wel waarom niet. Het lijkt me verschrikkelijk om thuis te moeten zitten omdat je gehandicapt bent of geworden bent of wat voor gebrek je ook gekregen hebt. Wel vind ik dat iemand die helemaal niet meer kan dus gewoon ook in inkomen moet krijgen vanuit de wao. En eigenlijk zouden ze hetzelfde moeten krijgen als iemand die werkt, want buiten hun handicap, wat al erg genoeg is, ontvangen ze dan oko nog eens minder inkomen, dus nog eens een dreun extra waar je niet goed van wordt.
Mijn standpunt is dat een wao-er die de mogelijkheid heeft om nog werk te kunnen verrichten dit maar moet doen en dat daar goede financiele regelingen voor moeten zijn of komen.
Iemand die niet meer kan werken moet ook een inkomen hebben en het zou denk ik fijn zijn als zij ook iets nog zouden kunnen doen van een hobby of dat anderen zich ook eens wat meer met deze mensen zouden bezig houden.
Ik weet niet tegen wie je het hebt, maar ik reageeer toch maar even, maar dan vanuit mijn situatie.
Bij een baas moet je bv precies om 9:00 beginnen tot bv 17:00. Dat kan ik niet garanderen. Ondertussen moet ik vaak van de pc weg om te rusten, dat kan helaas niet op kantoor. Ik ken geen baas (zelfs mijn man niet :, ) die zegt: ´kom maar wanneer je je goed voelt en ga maar weer weg wanneer je niet goed bent.´ Mijn ´werkdag´ is dus niet tussen die 9 en 17 uur, maar tussen het wakker worden en het slapen gaan.
Zie je het al gebeuren dat ik een aanval op mijn werk krijg? Paniek alom! Wanneer ik thuis ben, kan ik of mijn man vanuit alle rust beslissen of ik naar het ziekenhuis moet of niet.
Daarbij, als ik het zou forceren, is de kans groot dat mijn kwaal zo erg wordt dat het onmogelijk is om terug te keren tot het arbeidsproces, het is zelfs niet ongevaarlijk !!!!! zoals je las. Ik heb daar toentertijd nog vreselijke ruzies met het GAK gehad, omdat ik gewoon GING werken, terwijl ik 100% afgekeurd was. Gevolg: als ik nu zou werken en weer thuis kom te zitten, krijg ik geen uitkering. Mijn verzekeringsarts gaat helemaal af op wat mijn neuroloog beslist en dat luidt kortweg: ´thuisblijven´.
Mogen WAO-ers niet achter de pc als ´hobby´ (in mijn geval merendeels werk voor mijn G´d)? Moeten we gekluisterd achter de geraniums blijven plakken? Moet ik schoonmaakster worden, omdat ik net in staat ben stof te zuigen en de toilet af te nemen? Of moet ik huishoudhulp worden, omdat ik soms wèl zelf boodschappen kan doen, omdat ik een goede dag heb?
Dus nee, zo zwart-wit is het idd niet. En idd kan je je geen voorstelling van maken wat een gevecht dit is. dat moet je zelf eerst ondergaan om daar idd een waardeoordeel te aan hangen. Ik heb een goed arbeidsverleden en goede papieren, maar ik vrees het ergste.
