Ik was aan het lezen in de toeleidende weg tot Christus van ds. C. Harinck. Je kunt het allemaal nalezen op p. 104 - 107.
Als je denkt dat je in de lijn staat van dereformatie en van de nadere reformatie, dan lees je alles.


Harinck: "Wij moeten vernederd worden om door Gods barmhartigheid verhoogd te worden. Nooit zullen wij voldoende op Christus vertrouwen,
tenzij wij geheel en al onszelf wantrouwen. Calvijn leert wel heel duidelijk, dat de kennis van onze ellende en de vernedering daarover voor God
voorafgaat aan het zoeken van de genade van God in Christus. Hij leert
dit als een feit en zelfs als een voorwaarde om tot Christus te komen. Opmerkelijk is dan ook het gebruik van het woord `tenzij'."

Calvijn: 'Want nooit zullen wij voldoende op Hem vertrouwen, tenzij wij geheel
en al onszelf wantrouwen; nooit zullen wij in Hem voldoende onze har-
ten opheffen, tenzij wij eerst nedergeworpen zijn in onszelf nooit zullen wij in Hem voldoende ons troosten, tenzij wij in onszelf mistroostig
zijn. Wij zijn dus geschikt om de genade Gods aan te grijpen en te behouden, wanneer wij het vertrouwen op onszelf geheel en al weggeworpen hebben, en alleen vertrouwen op de gewisheid Zijner goedheid,
wanneer wij (zoals Augustinus zegt) onze eigen verdiensten vergeten en
Christus' gaven omhelzen.'

Wat vinden onze onvoorwaardelijke calvinisten daarvan?

Nog wat van Calvijn.

"Want daarom komen wij tot Zijn barmhartigheid, namelijk door het gevoel en besef van onze ellenden. En deze beide zaken kunnen niet gescheiden worden".

Harinck zegt daarop, of verklaard Calvijn: "Deze ellendekennis, die tot geloof in het Evangelie en het vastgrijpen van Christus brengt, moet een beleefde kennis zijn."

Calvijn: "Het is dus nodig, zoals ik reeds gezegd heb, dat de kennis van onze ellende ons zozeer raakt, dat wij werkelijk in de dood zijn, en dat wij de dood gevoelen waarvan de Schrift spreekt, om te haken naar het leven,
dat onze Heere Jezus Christus ons aanbiedt door Zijn Evangelie, en
daarom overtuigt de Schrift ons zo dikwijls van onze zonden en doet ze
ons als het ware een proces van misdaad aan. Want God zou er geen behagen in hebben ons op zulk een wijze te behandelen, als Hij niet wist
dat het noodzakelijk was. Vandaar dat er zoveel dreigingen in de heilige
Schrift staan, en veroordelende vonnissen en verwijten en dergelijke
dingen. Dat zijn evenveel hamerslagen die God ons op het hoofd geeft,
om ons te brengen tot de ootmoed waarvan wij ver verwijderd zijn, tot-
dat Hij ons op zulke wijze verbrijzeld heeft.'

Harinck: De kennis van onze ellende moet zo diep zijn, dat wij afstand doen van
alle aanmatiging. Het woord `aanmatiging' komen wij in verband met
de kennis van de ellende dikwijls bij Calvijn tegen. Het wil zeggen, dat
wij ons niet inbeelden dat wij iets meer voor God zijn dan een verdoemelijk zondaar. Dat is de ootmoed die de Schrift van ons eist. Calvijn vindt die ootmoed beschreven in de schuldbelijdenis van David in Psalm 32. Alleen dan blijft ons niets over dan onze toevlucht te nemen
tot Gods loutere barmhartigheid in Jezus Christus. En het is dit geloof
dat ons, evenals Abraham, tot gerechtigheid gerekend wordt. Het gaat
daarin niet om het geloof op zich, maar om het geloof in Christus, dat
is: om Christus die door het geloof wordt aangegrepen.

Calvijn: "Wanneer wij zo onze rechters zijn, dan zullen wij door God vrijgespro-
ken worden. Wanneer wij zo dood zullen zijn in onszelf, dan zullen wij
ons leven vinden in Jezus Christus... Ontbloot van alle aanmatiging zullen wij al ons heil en zaligheid zoeken in de Persoon van Zijn enige
Zoon.'

Harinck: Calvijn kent het dus om met Luther te spreken over het gelijk geven aan God, de veroordeling van de Wet toe te stemmen, om de vrijspraak van
het Evangelie te ontvangen. De diepte van deze schulderkentenis komt soms dicht bij Luthers gedachte van de resignatio ad infernum, want hij zegt van David in Psalm 51.6: (...)............................Koop en lees zelf verder! Uitgeverij Groen.

Oorspronkelijk gepost door Maninne
Wat wil je hier nu mee zeggen Matthijs?

Niks, ik vraag alleen wat de onvoorwaardelijke calvinisten hier op het forum ervan vinden.

Calvijn leert wel ellende, verlossing en dankbaarheid. Alleen wel op de manier die de HC voorstaat: als een soort drieëenheid en niet als een drietal stadia in het geloofsleven.
Zo moet je deze citaten ook lezen en niet losstaand als bewijs van: zie je wel! Calvijn zegt ook dat je (eerst) kennis van je ellende moet hebben, voordat je geschikt bent. Dat 'eerst' hoort er niet bij. Een ware gelovige is altijd zo gesteld, volgens Calvijn. Anders zou namelijk Christus niet steeds nodig zijn (tweede stuk) en zou geen dankbaarheid betracht kunnen worden.
Hoewel ik ds Harinck zeer waardeer, vind ik deze citaten er een beetje bijgesleept.

Ik begrijp niet waarom je dit gedeelte van o.a. Calvijn gebruikt om mensen tegen elkaar uit te spelen.

Je citeert namelijk zeer selectief. Ik geloof er geen hout van dat Calvijn bedoelt dat je eerst volkomen jezelf moet leren kennen voordat je naar Jezus màg vluchten. Het gaat erom dat er geen behoefte is aan Hem als we niet eerst onze ellende kennen. En met het kennen van Hem groeit onze ellendekennis.

Hier duidelijke citaten van Calvijn. Duidelijk is het dat een mens ellendig en doemwaardig wordt voordat de mens in waar geloof in Christus wordt ingelijfd.

En gelijk weer commentaar. Gaat er nou geen lampje branden dat je niet meer gereformeerd bent? Maar gewoon puur remonstrants met een gereformeerd sausje erover heen.

Mensen, als je je hier niet in kunt vinden, en je het daarom hier niet mee eens, dan durf ik met recht te zeggen dat je niet in de lijn staat van de reformatie en de nadere reformatie.

En dat is, wat ik wil aantonen. Er zijn er, die zich voluit gereformeerd vinden, maar het niet zijn.

Matthijs

[Aangepast op 10/12/04 door OSW Moderator]

Er zijn er die zeggen dat ze discussieren maar het niet doen.

Rooms is o.a. de traditie (bv Calvijn) op één lijn of zelfs boven de Schrift te stellen.

Oorspronkelijk gepost door Matthijs
Ach mensen, hoe was het ook alweer?

We noemen ons gereformeerd, maar we doen rooms

Hier duidelijke citaten van Calvijn. Duidelijk is het dat een mens ellendig en doemwaardig wordt voordat de mens in waar geloof in Christus wordt ingelijfd.

En gelijk weer commentaar. Gaat er nou geen lampje branden dat je niet meer gereformeerd bent? Maar gewoon puur remonstrants met een gereformeerd sausje erover heen.
Je hebt schapen in wolfskleren, maar je hebt ook remonstranten in een gereformeerd jasje.

Mensen, als je je hier niet in kunt vinden, en je het daarom hier niet mee eens, dan durf ik met recht te zeggen dat je niet in de lijn staat van de reformatie en de nadere reformatie.

En dat is, wat ik wil aantonen. Er zijn er, die zich voluit gereformeerd vinden, maar het niet zijn.

Matthijs

Dit is wel een erg zwakke manier om je gelijk te halen, Matthijs. Je mag nooit en te nimmer een citaat aanhalen om daarmee de gehele geloofsleer van iemand te bewijzen. En je moet ook nog eens goed lezen.

Matthijs, ik vind het jammer dat je zulke goede citaten van Calvijn gebruikt om uitspraken te bezigen als: "wat vinden onze onvoorwaardelijke calvinisten hiervan". Dat is jammer, want met deze toon (polarisatie) jaag je mensen juist de remonstrantse gordijnen in en dat lijkt me juist het omgekeerde van wat je beoogt. Tot zover mijn kritiek.

Nu mijn waardering voor jouw stukje: als je de werken van Calvijn leest, dan zal je opvallen dat alle kennis die je moet hebben zelfkennis en Godskennis is. Daar begint hij zijn Institutie ook mee:

De gehele hoofdsom van onze wijsheid bestaat uit twee delen: de kennis van God en de kennis van onszelven. Omdat deze beide onder elkander met vele banden verbonden zijn, is het niet gemakkelijk te onderscheiden welke van deze beide de eerste is.

Dus kennis van je eigen ellende en kennis van de verlossing in Christus. Bij Calvijn zijn die twee ook niet te scheiden. Het is de ellendekennis die metterdaad uitdrijft tot Christus. Wat je verder veel bij Calvijn leest is de uitdrukking "meer en meer". Calvijn spreekt veel en uitvoerig over de verdieping en verankering van het geloof: hoe meer we overtuigd zijn van onze schuld en ellende, hoe meer ons dat doet uitdrijven tot Christus. Zelfkennis is dus geen voorwaarde tot het geloof, maar het is een wezenlijk onderdeel van het geloof. Beide (zelfkennis en Godskennis) zijn een onlosmakelijk onderdeel van het ware geloof: het een bestaat niet zonder het ander, hoewel er wel een bepaalde heilsorde is: je kunt geen deel hebben aan de verlossing in Christus als je niet het minste greintje ellendekennis hebt. Zie ook het volgende citaat van Calvijn:

Als ik alleen op Jezus Christus zie, zal ik mij van Hem afkeren, maar als ik eerst op mijzelf zie en ik daarna tot Hem kom, zie dan, hoe hetgeen Hij geleden heeft, mij een goede reuk zal zijn. Hoe dat? Als ik zie dat ik een arme zondaar ben en Gods toorn tegen mij ingeroepen heb, zodat Hij mijn Rechter moet zijn; als ik dus denk aan mijn zonden en bedenk hoe vreselijk en verschrikkelijk Gods toorn is en dat Hij mijn Rechter is om mij neer te storten, dan zal ik ertoe komen tot mijzelf te zeggen: welk middel heb je nu om met God in het reine te komen? Zal je Hem iets kunnen brengen dat genoegdoening kan geven, al was het alleen maar voor de kleinste zonde die je hebt bedreven? Helaas nee. ... Dus moet Jezus Christus Zich in mijn naam melden en Zich stellen tot mijn Borg en Zaakwaarnemer. ...

Zie dan, zeg ik, hoe wij beginnen zullen de oneindige goedheid van onze God groot te maken en onze zonden te verfoeien en daarover diep verontrust te zijn. ...

Arme blinden, u telt Gods Zoon niet en sluit voor uzelf de deur toe. Waarom? Omdat u uw zonden niet hebt leren kennen om u te verootmoedigen, en niet verstaat welke verdoemenis u hebt verdiend.

Duidelijk is wel dat Calvijn hier spreekt over mensen die het offer van Christus van geen waarde achten en hij wijst hen ook de oorzaak van zulk ongeloof aan: ze kennen zichzelf niet.

Aan de andere kant acht Calvijn het onbestaanbaar dat iemand waarachtige ellendekennis heeft die niet metterdaad uitdrijft tot Christus (ik kan me ook moeilijk voorstellen dat het tobben over de toeeigening in zijn tijd zo'n aangelegen punt was: de reformatoren benadrukten juist de absolute zekerheid van de zaligheid door het geloof versus de onzekerheid door de Roomse leer over de goede werken). Bij hem is het ellendekennis opdat we ons vertrouwen op Christus leren stellen (ellendekennis is dus doelgericht naar het stellen van je vertrouwen op Christus):

Het is van groot belang dat onze blinde eigenliefde afgewist wordt, opdat we ons terdege bewust zouden zijn van onze zwakheid; dat we onder de indruk komen van het besef van onze eigen zwakheid, opdat we onszelf leren wantrouwen; dat we onszelf wantrouwen, opdat we ons vertrouwen op God leren stellen; dat we met het vertrouwen van ons hart op God steunen opdat we, bouwend op Zijn hulp, ten einde toe onoverwonnen mogen volharden; dat we ons vestigen op Zijn genade, opdat we mogen inzien, dat Hij waarachtig is in Zijn belofte; dat we de zekerheid van Zijn beloften duidelijk hebben leren kennen, opdat onze hoop daardoor versterkt wordt.

[Aangepast op 10/12/04 door elbert]

Calvijn: Ellendekennis niet als voorwaarde

"Ook wij hebben ergens gezegd, dat nooit zonder boetvaardigheid vergeving van zonden verkregen kan worden, omdat slechts zij, die terneergeslagen zijn en door het bewustzijn der zonden gewond, Gods barmhartigheid oprecht kunnen inroepen; maar wij hebben daar ook aan toegevoegd, dat de boetvaardigheid niet de oorzaak is van de vergeving der zonden. En wij hebben die foltering der zielen weggenomen, dat het verschuldigde moet worden volbracht. Wij hebben geleerd, dat de zondaar niet moet zien op zijn verbrijzeling, noch op zijn tranen, maar dat hij beide ogen alleen op 's Heeren barmhartigheid moet vestigen."

Calvijn: Wel ellendekennis als de weg en noodzaak

"Wij hebben er slechts op gewezen, dat de vermoeiden en belasten door Christus geroepen worden, daar Hij gezonden is om de armen het evangelie te verkondigen, te genezen de verbrokenen van hart, om de gevangenen verlossing te prediken, de gebondenen uit te leiden en de treurenden te vertroosten (Matth. 11:5, 28; Jes. 61:1; Luk. 4:18). Opdat daardoor zouden worden uitgesloten de Farizeen, die door hun eigen rechtvaardigheid verzadigd, hun armoede niet bekennen, en ook de verachters, die onbekommerd om de toorn Gods voor hun kwaad geen genezing zoeken. Want zulken zijn niet vermoeid en niet belast, niet verbroken van hart en niet gebonden en gevangen."

Misvatting op het forum
Het volgende wordt vaak misverstaan door de forummers en wordt vaak door zowel links als rechts op een hoop gegooid:

"En er is een groot onderscheid tussen, of ge leert, dat de vergeving der zonden verdiend wordt door een volkomen en volledige verbrijzeling (die de zondaar nooit tot stand kan brengen), of dat ge hem onderwijst te hongeren en te dorsten naar Gods barmhartigheid, opdat ge hem door de kennis van zijn ellende, door zijn brandende onrust, vermoeidheid en gevangenschap toont, waar hij verkoeling, rust en vrijheid moet zoeken, en ten slotte hem leer in zijn vernedering Gode de eer te geven."


Alle citaten komen uit de Institutie van Calvijn en geeft een vollediger beeld dan de citaten van Matthijs.
(Boek III, Hoofdstuk IV, 3)

Het is niet moeilijk om citaten van Calvijn te vinden die het tegendeel lijken te beweren.

Het geeft waarschijnlijk aan dat Calvijn evenwichtig was, maar dat wij hier doorgaans de neiging hebben om naar één kant te hangen.