Kennis van Christus.

Een onderwerp waar al heel veel discussie over gevoerd is. Vaak zonder een daadwerkelijk gesprek, helaas.
Het is niet de bedoeling van dit nieuwe topic om weer een discussie op dogmatisch vlak te openen; veel meer zou ik nu eens na willen denken over de inhoud van het kennen van Christus op meer bevindelijk niveau.

Ik zou eerst eens enkele overwegingen willen maken, om vervolgens tot een conclusie te komen. Ik wil een ieder uitnodigen daar op te reageren. Wel op een integere wijze svp.

De aanleiding tot deze voor mij blijvende worsteling rondom dit onderwerp is als volgt.

In de gereformeerde gezindte leert men veelal als volgt.

Het geestelijk leven begint met de wedergeboorte. In de wedergeboorte word een mens in Christus ingelijfd. Hieruit ontstaat de droefheid naar God vanuit de ingestorte liefde Gods. Er volgt een weg van ontdekking van zonde door de wet. Daarop volgt de openbaring van Christus aan het hart, waarbij men op dit punt gaat spreken over de kennis van de Persoon van Christus.
Enerzijds probeert men (terecht) recht te doen aan de chronologische drieslag van de HC, anderzijds schept men zo ook een duidelijke chronologische afstand tussen de wedergeboorte en de (geloofs)kennis van Christus. Dat laatste is naar mijn overtuiging dogmatisch gezien in strijd met de Schrift.

Bij de puriteinen lees ik veelal een andere orde. Men stelt dat aan de wedergeboorte veelal voorbereidende werkingen van Gods Geest vooraf gaan, waarbij de Geest door de wet overtuigt van zonde. Men noemt dit voorbereidende genade. Op deze wijze probeert men eveneens recht te doen aan de drieslag van de HC. Nadrukkelijk (terecht) stelt men hierbij niet dat de onwedergeborene reeds naar God of Christus zou verlangen en Hem liefhebben. De wedergeboorte valt in tijd samen met het geloof in Christus. Hieruit vloeit de ware boetvaardigheid en de droefheid naar God voort. Die laatste notie is nadrukkelijk van Calvijn afkomstig.

Ogenschijnlijk hebben we hier met een duidelijk verschil op dogmatisch terrein te maken. Toch ga ik me dat na verder onderzoek meer en meer afvragen. De kernvraag hierbij is wat men verstaat onder kennis van Christus.

Ik zou de stelling willen poneren dat de invulling van dit begrip bij de oudvaders toch anders is dan veelal in de ger. gezindte.

Het meest duidelijk komt dat naar voren wanneer dit thema beziet in relatie tot de droefheid naar God. Iemand als Boston (zie preken over de noodzakelijkheid van de bekering) leert (in navolging van Calvijn) nadrukkelijk dat de boetvaardigheid en droefheid naar God voortkomt vanuit het (allerprilste!) geloof in Christus. De Erskines en Fisher (Kennis der zaligheid) spreken erover dat deze ontstaat uit "een bevatting van Gods barmhartigheid in Christus". Let op de wijze van spreken!

In de ger gezindte plaatst men de kennis van Christus NA de droefheid naar God.

Persoonlijk denk ik dat men kennis van Christus in de ger gezindte vaak veel meer losmaakt van het kennen van de Drieenige God. Het kennen van Christus gaat dan louter om Zijn Persoon in Zijn priesterlijk ambt, gecombineerd met een voorstelling die in sommige gevallen doet denken aan een visionaire openbaring. Men denkt dus bij de kennis van Christus vooral aan 1 aspect van het kennen van Hem en daarbij vooral ook aan het bewust zijn van eigen geloof in Hem.

Bij de puriteinen is de kennis van Christus veel meer ingebed in de kennis van God en Zijn barmhartigheid. Let op de definitie van de Erskines. Vergelijk ook de definitie van Calvijn over het geloof. Wie iets kent van de persoonlijke toepassing van Gods beloften van het Evangelie en de troost hieruit, heeft daarin de stem van Christus leren kennen en kent iets van Hem. God openbaart Zich immers alleen in Christus. Het kennen van Christus is nooit los te maken van het kennen van de Drieenige God, hoogstens te onderscheiden. Wie Hem gezien heeft heeft immers de Vader gezien, niemand komt tot de Vader dan door Hem, en niemand kan zeggen Jezus de Heere te zijn dan door de Heilige Geest.

Wie de kennis van Christus op deze wijze invult, komt tot de conclusie dat het spreken over de liefde Gods waaruit de droefheid naar God voortvloeit, heel veel overeenkomsten vertoont met de bevatting van Gods barmhartigheid in Christus waar de puriteinen over spreken. Zo bezien vallen wedergeboorte en geloof ook in de ger gezindte samen.

Ik wil een ieder met klem verzoeken hier niet weer een dogmatische felle uitwisseling van standpunten van te maken, probeer op een integere toon te reageren svp.

Het gaat om geloofszaken die bijzonder moeilijk te verwoorden zijn, maar waarvan ik geloof dat een gesprek op deze wijze heilzamer kan zijn dan een felle dogmatische discussie.

Om de topicvraag samen te vatten:

Wat word bedoeld met kennis van Christus ?

Zeeuw, wat 'jammer' dat je zo'n uitgebreide opening hebt geschreven, nu heb ik niets meer te schrijven. Je verwoordt namelijk exact hetgeen wat me bezig houdt na het laatste huisbezoek wat wij hadden, waar benadrukt werd dat er maar zo weinig kinderen van God Christus leren kennen. (met een verwijzing naar Heman doodbrakende door het leven ging) Ik had geen zin in discussie toen, maar met hetzelfde als jij nu schrijft in het achterhoofd, dacht ik: hier klopt iets niet....

Ik denk dat er inderdaad sprake is van spraakverwarring. Die spraakverwarring kan heel onheilzaam uitwerken, want als je vanuit een andere definitie praat over het kennen van Christus, ben je voor een bepaalde groep (die er dus iets onbereikbaars van maakt), als het ware afgeschreven, want het kan helemaal niet dat je Christus 'al' kent. En zoiets maakt veel gesprekken troebel....

Zeeuw, feitelijk moet jij met je vraag naar de door ons bedoelde groep. Wat bedoel je nu met die Christuskennis waar bijna niemand van Gods kinderen aan toe komt, leg dat nu eens uit!

Zie overigens ook mijn topic over Geloofsgroei. In 2 Petrus 1 staat namelijk iets over Christuskennis:

5 En gij, tot hetzelve ook alle naarstigheid toebrengende, voegt bij uw geloof deugd, en bij de deugd kennis,

6 En bij de kennis matigheid, en bij de matigheid lijdzaamheid, en bij de lijdzaamheid godzaligheid,

7 En bij de godzaligheid broederlijke liefde, en bij de broederlijke liefde, liefde jegens allen.

8 Want zo deze dingen bij u zijn, en in u overvloedig zijn, zij zullen u niet ledig noch onvruchtbaar laten in de kennis van onzen Heere Jezus Christus.

9 Want bij welken deze dingen niet zijn, die is blind, van verre niet ziende, hebbende vergeten de reiniging zijner vorige zonden.

10 Daarom, broeders, benaarstigt u te meer, om uw roeping en verkiezing vast te maken; want dat doende zult gij nimmermeer struikelen.

11 Want alzo zal u rijkelijk toegevoegd worden de ingang in het eeuwig Koninkrijk van onzen Heere en Zaligmaker, Jezus Christus.

Het is mijns inziens niet de bedoeling om hier in te gaan op de broeders die bij Pim op huisbezoek waren. Daar leent de topic zich niet voor.

Adrianus,

Je maakt blijkbaar een onderscheid tussen 2-erlei kennis van Christus.

Ik zou alleen na willen denken over de vraag wat kennis van Christus is, in de breedste zin van het Woord.

En als jij dan een onderscheid wilt maken zie ik daar graag een Bijbelse onderbouwing van en een uitleg van de 2-erlei kennis.

Verder ben ik ook benieuwd naar reacties op de door mij gesignaleerde bevindelijke synthese bij een dogmatisch verschil.

De mate waarin men Christus kent, of beter: de mate waarin men durft te erkennen dat men Hem kent of troost eruit haalt, is sterk afhankelijk van de soort van prediking waar men onder zit en/of de boeken die men leest.

Wanneer je vaak hoort dat het kennen van Christus een zaak is waar weinig kinderen van God aan toekomen, zal dit als een steen liggen op het leven van de hoorders. De zekerheid wordt er dan uit gemist.
Dat heeft ook voor een groot deel te maken met een verkeerde verbondsvisie, waarbij men de beloften van het evangelie verstopt.

Juist het stukje uit Petrus wat Pim aanhaalt zou duidelijk moeten maken dat het kennen van Christus een zaak is van levensheiliging. Ook Johannes 15 spreekt daarvan.

Oorspronkelijk gepost door Adrianus

Oorspronkelijk gepost door ZeeuwEn als jij dan een onderscheid wilt maken zie ik daar graag een Bijbelse onderbouwing van en een uitleg van de 2-erlei kennis.

Zeeuw,

Ik noemde al het voorbeeld van de moordenaar aan het kruis. Denk ook aan de blindgeborene. Ook Johannes, voor en na de tiende ure. Graag licht ik deze voorbeelden toe, maar ik denk dat je voor jezelf een heel eind komt met de lessen die je juist voor het bevindelijke leven uit deze geschiedenissen kunt trekken.

Hartelijke groeten,

Adrianus

licht ze maar toe. Want ik snap er nog niet zoveel van. Nou heb je weer de mogelijkheid om op 2 manieren Christus te kennen. Dus ik ben benieuwd hoe je dat moet zien. Ik zie in jouw voorbeelden niet waar je heen wilt.

Kennis van Christus is niet benoembaar,het is de harteklop van je leven geworden,zonder Hem de Heilige Verlosser kan je niet meer leven , geen microseconde.

Je leeft door Hem en zo in eeuwigheid.

Oorspronkelijk gepost door Zeeuw
Verder ben ik ook benieuwd naar reacties op de door mij gesignaleerde bevindelijke synthese bij een dogmatisch verschil.

Ik denk niet dat je hier iets achter moet zoeken. Een verklaring is er wel te vinden, denk ik.
Maar ik laat het maar zo: het is mooi kleurrijk.

Oorspronkelijk gepost door Adrianus

Blindgeborene: (er)kende aanvankelijk Christus in zijn weldaden, maar later als Persoon.

Moordenaar aan het Kruis: kende Hem eerst als Koning, later als Zaligmaker

Johannes: werd naar Hem heengewezen als het Lam Gods, maar Christus openbaarde zich als Persoon toe Hij zei 'kom en zie'.

Natuurlijk kan ik dit uitgebreider uit gaan leggen, maar ik heb geprobeerd het kort te typeren. Zit qua tijd een beetje klem.

Weet je, Adrianus, het is best creatief bedacht, maar waarom staat er niet gewoon in de bijbel, bijvoorbeeld uitgelegd door Paulus, dat er verschillende standen zijn in het kennen van Christus?
Als dat nu zo belangrijk is, dan zou de Heilige Geest toch wel op zijn minst een hoofdstuk daaraan hebben gewijd? Nu moet je op basis van geschiedenissen gissen wat de standen zijn. Want wat jij over die personen schrijft kan door anderen weer heel anders uitgelegd worden. In feite ga jij uit van een bepaalde visie op het geloofsleven en die vul je in op bepaalde personen uit de bijbel. In plaats van andersom, de bijbel als uitgangspunt te nemen voor je visie op het geloofsleven.

Het kwalijke aan de manier zoals jij dat hier neerschrijft, is dat gelovigen niet onbevangen kunnen genieten (sorry, heb even geen beter woord) van huhn relatie met God. Het moet altijd meer en een hogere stand.

Een kind in de groei is ook gewoon vrolijk en niet bedroefd dat hij 6 is in plaats van 10.

Oorspronkelijk gepost door Lecram

Oorspronkelijk gepost door Adrianus

Blindgeborene: (er)kende aanvankelijk Christus in zijn weldaden, maar later als Persoon.

Moordenaar aan het Kruis: kende Hem eerst als Koning, later als Zaligmaker

Johannes: werd naar Hem heengewezen als het Lam Gods, maar Christus openbaarde zich als Persoon toe Hij zei 'kom en zie'.

Natuurlijk kan ik dit uitgebreider uit gaan leggen, maar ik heb geprobeerd het kort te typeren. Zit qua tijd een beetje klem.

Weet je, Adrianus, het is best creatief bedacht, maar waarom staat er niet gewoon in de bijbel, bijvoorbeeld uitgelegd door Paulus, dat er verschillende standen zijn in het kennen van Christus?
Als dat nu zo belangrijk is, dan zou de Heilige Geest toch wel op zijn minst een hoofdstuk daaraan hebben gewijd? Nu moet je op basis van geschiedenissen gissen wat de standen zijn. Want wat jij over die personen schrijft kan door anderen weer heel anders uitgelegd worden. In feite ga jij uit van een bepaalde visie op het geloofsleven en die vul je in op bepaalde personen uit de bijbel. In plaats van andersom, de bijbel als uitgangspunt te nemen voor je visie op het geloofsleven.

Het kwalijke aan de manier zoals jij dat hier neerschrijft, is dat gelovigen niet onbevangen kunnen genieten (sorry, heb even geen beter woord) van huhn relatie met God. Het moet altijd meer en een hogere stand.

Een kind in de groei is ook gewoon vrolijk en niet bedroefd dat hij 6 is in plaats van 10.

Inderdaad Lecram,allemaal inlegkunde van Adrianus,en theologisch nog onjuist ook zoniet eerder een dwaling.

We komen op de volgende (aloude) discussie of de weg van de discipelen ook de weg van Gods kinderen is....

Succes ermee, realiseer je dat Saulus na 3 dagen TERSTOND Christus predikte. Dus die kende Christus niet alleen na 3 dagen, maar hij predikte Hem ook. Wat moet dat heerlijk geweest zijn.

Bovendien maak je van Christus een soort optelsom of ragordelijke rij van deugden of eigenschappen.

Weldaden zijn van lagere orde als Persoon. Koning is van lagere orde als Zaligmaker. Lam Gods is van lagere orde als Persoon.

Wat is er nou nog te openbaren als je Christus als Lam Gods kent?