In een tijd waarin eenheid in de Sow kerken opgedwongen word, ben ik benieuwd naar over hoé jullie hierover denken, moeten we eenheid voorstaan (ook met christenen die de bijbel geheel anders interpreteren als wij), of alleen met hen met wie we in leer en leven op één lijn liggen?

En wat voor eenheid bedoelen we dan? Eenheid in de zin van 'als één christelijke kerk naar buiten treden', of meer?

Mijn mening is: Iedereen die belijd dat Jezus is de Christus (Verlosser), de Zoon van God, God uit God, van eeuwigheid tot eeuwigheid, en die gelooft in de 3-éénheid, er geen leringen op nahoud die uitgesproken anti-bijbels zijn, is christen, en dus in uiterlijke zin lid van de katholieke (in de zin van 'algemene' christelijk kerk), en is dus broeder of zuster in het geloof.

Hiervan vallen af allen die vasthouden aan de uitspraken van het concielie van Trente (anathema tegen de gereformeerde leer), of het concielie van Vaticaanstad (anathema tegen iedereen die niet gelooft in de Paus). Tevens vallen daar ook buiten een ieder die vasthoud aan de anathema's (alleen de anathema's, niet de inhoud!) inzake de enkelvoudige of de dubbelvoudige uitzending van de Geest, omdat ik het vervloeken van de andere groep (oosters vs westerse kerk) niet samen kan vinden gaan met het eucomene denkbeeld.

Een keer toen ik vakantie was in Praag bezocht ik daar een dienst van de Evangelisch-Lutherse kerk, juist toen er die dag avondmaal was. Er waren totaal 7 mensen aanwezig, plus de voorganger. Iedereen die geloofde in Christus Jezus werd genodigd, en iederen ging. Ik ben niet gegaan, alhoewel ik het er wel moeilijk mee had. Is een verschil in leer zó belangrijk dat we daarom de roep van onze algemene Heere en Meester niet durven/mogen/kunnen gehoorzamen?


PS> Graag geen SoW discussie hier...

[Aangepast op 7/1/04 door memento]

Sorry Memento, maar ik heb deze discussie eer effe opgedoken, omdat ik denk dat het heel erg belangrijk is!

Ja, ik denk dat je als Christenen heel erg goed kan samen werken, en eeehm 'fellowship' kunt hebben.
Voorbeeldje. In onze kerk leid (of lijd) ik een Bijbelstudie voor Vrouwen. We doen het boek Jeremia. Nu zijn er drie vrouwen uit onze eigen gemeente, en de rest van de 10 uit andere kerken... Samen met nog een andere vrouw ben ik de enige met een King James Version. Wij zijn niet zo dol op genezingsverhalen, een van de vrouwen wel. wij zijn huiverig voor profetieen in de kerk, sommigen niet... 1 van de vrouwen is jaren geleden tijdens een crusade naar voren gekomen, zonder te weten wat zonde was.
Maar met al deze vrouwen hebben we een ding gelijk: we hebben 'de verschijning van onze Heere Jezus lief'. We geloven allemaal in de inspiratie van de Bijbel (essentieel voor Bijbelstudie...) en die andere zaken die jij stelde als essentieel zijn er. Dan is het dus erg goed mogelijk om samen dingen te doen, samen te bidden, samen over de Bijbel na te denken, samen te delen in ons leven, samen Avondmaal houden, gezien het feit dat sommigen 's avonds bij ons naar de kerk gaan, en daar Avondmaal met ons houden als het Avondmaal is.

Ik denkd at het heel erg goed is, want als je hier niet met een andere Christen kunt leven, hoe wou je het dan in de hemel doen? Of zou er aan het Avondmaal van het Lam een speciale tafel zijn met een bordje 'right wing GerGem only'?

Beste Memento,
Ik snap je dillema waar je mee zat. In een RK-kerk kun je niet aan de mis, omdat dat niet te vergelijken is met het H.A. (alleen ouwel, de leer dat Christus door de priester bij elke mis-bediening weer word geoffert en dus Christus's offer op Golgotha niet voldoende is). Maar waar de rechtvaardiging door het geloof in Christus word geleerd, en de bijbel geld als God's woord hoef je geen bezwaar te hebben om aan het avondmaal te gaan. Het is zoals je zelf al aangaf uiteindelijk niet de predikant die je nodigt, maar als je oprecht gelooft is het Christus zelf die gebied: neem! eet! Dit is Mijn lichaam.

Dit betekend niet dat je je mening voor je moet houden, en ketterijen goed mag praten. Dat zij verre! Maar als christenen met een afwijkende bijbels gefundeerde theologische mening oprecht geloven kun je van hart tot hart met elkaar praten. Dan vallen op dat moment alle verschillen weg, en hetken je elkaar in die enige Zaligmaker. In hoofdzaken eenheid, in bijzaken liefde.

Nog een opmerking: God's kerk is niet een gebouw door mensen gemaakt, maar een gebouw van levende stenen.

Een vriendelijke groet,
Petrum Dathenum

[Aangepast op 13/2/04 door Dathenum]

Of zou er aan het Avondmaal van het Lam een speciale tafel zijn met een bordje 'right wing GerGem only'?

Ik ben meer bang dat er zal staan 'extremists not welcome'...

Ik zie de verdeeldheid ook als 1 van de grootste zonden van onze tijd. Een ieder zit op zn eigen stekkie, en leert min of meer dat de leer zoals die ik dat kerkgenootschap geleerd word de enige juiste weg naar de hemel is.

En als we het hebben over de eenheid van het ware geloof, dat openbaard zich m.i. wel als je met iemand spreekt. Ik kan me met zowel 'licht-gelovigen' goede gesprekken (lid van een pinkstergemeente, leden van evangelische gemeenten, hervo-confessioneel, Evangelisch-Luthersen) herinneren, als met heel erg rechts (strict-baptists, GGiN). En dan doet het wel eens pijn als je ziet hoever we ons van elkaar verwijderd hebben.

Ik vind het voorbeeld wat England noemt een mooi idee van christelijke eenheid. Eenzelfde eucomeenheid zie je in het gezelsschapsleven (waar ook mensen van allerlei kerken zitten, alhoewel dat beperkt is tot de rechtse hoek). Leefden we maar meer 'als broeders van het zelfde huis'.

--------------

Maar om wat abstracter te worden: wat vinden jullie van mijn uitgangspunt voor eenheid (zoals in eerste post gedefinieerd)?

En wat is de waarde van het christelijk anathema (misschien dat Rens hier als een echte RK'er wat van af weet)? Houd dat echt in dat iemand die vasthoud aan die anathema's mij mijn calvinistische zaligheid willen ontnemen (zoals bv Trente en Vaticaan)? Is dat ook de praktische invulling? Kortom: zijn er redenen om mijn uitsluiting van de anathema-houders op te heffen?

Ter toelichting: ik ben alleen bekend met anathema's zoals die gedefinieerd zijn in enkele RK (dogmatische) werken die ik heb gelezen. Daarin word nl. gesteld dat elke RK-er gebonden is aan de uitspraken van eucomene concilies (zoals Trente) en hun anathema's, en dat een anathema de uitsluiting van het koninkrijk der hemelen inhoud. Vandaar mijn vraag of dat een juiste verantwoording van de daadwerkelijke leer is, mn omdat in dogmatische werken wel eens meer extreme uitspraken voorkomen

Beste Memento,

De eenheid van het geloof is prachtig verwoordt in het Apostolicum. Een ieder die dit kan onderschrijven en belijdt dat Jezus is de Christus is mijn broeder / zuster.

Groeten,

Beste Niek,

Opzich heb je gelijk. Helaas zie je ook dat hele hoop kerken en secten het Apostolicium onderschrijven, maar een groot deel van de Schrift praktisch ontkennen. Bv. in onze tijd zie je dat men het verzoeningswerk van Christus niet meer zo leerd, Christus word meer een goed verbeeld, etc.

Gisteren op de +21 ook over dit onderwerp gehad, over de vraag wie nu onze broeders zijn. Opzich zou men kunnen zeggen dat een ieder die belijdt dat Jezus God's Zoon is een broeder is. Maar dat levert problemen op met wat we verstaan onder dat belijden. Wij kwamen op 1 Joh. 4:10 (SV):

Hierin is de liefde, niet dat wij God liefgehad hebben, maar dat Hij ons lief heeft gehad, en Zijn Zoon gezonden heeft tot een verzoening voor onze zonden

Een ieder die díe God en díe Christus leerd, kan ik van ganser harte broeder (of zuster) noemen.

[Aangepast op 16/2/04 door memento]

Wel, VBG, ik kan me geheel vinden in je posting. Zolang we eenheid van kerk voorstaan, ipv een eenheid van Kerk, zal het alleen verval opleveren.

Anderzeids geloof ik dat het staan naar eenheid van de Kerk wél gezocht moet worden. Is het niet triest als kinderen van hetzelfde huis elkaar het huis uitvechten, ipv als broeders samen te wonen?

Tevens zijn er verschillende niveau's van éénzijn. Bv:
1) Eén in leerstelligheid én in bevinding
2) Eén in bevinding
3) Eén in leerstelligheid
4) Eén in kerk

Toelichting:
1) Meestal kunnen we ons het beste vinden met mensen waar we het zowel leerstellig als bevindelijk mee eens zijn. Meestal zijn dat mensen uit de zelfde kerk, of iig uit de zelfde richting als onszelf. Eenheid met die mensen is nooit een probleem

2) Alleen één in bevinding levert voor sommige mensen heel veel problemen op. Mn. omdat ze niet kunnen begrijpen dat sommige mensen zónder hun dogma's de enige ware God kunnen dienen. Ik denk wél dat die bevinding moet voldoen aan een paar bijbelse (niet-dogmatische!) waarheden moet voldoen:
1) Het kent zichzelf als zondaar (dat is: voldoende om Christus nodig te hebben)
2) Het kent Christus als Verlosser
3) Het kent genade als genade, dus onverdient

3) Deze groep is gevaarlijk. Alhoewel heel veel mensen makkelijker met deze mensen praten als met groep 2, is deze groep toch heel gevaarlijk. Zij leren wel hetzelfde, maar kennen geen bevinding. En als je wil weten waar dat op uitloopt, kijk dan maar eens naar wat er van de GK geworden is...

4) Eén in kerk. Sommige mensen zien eenheid waar totaal geen overeenkomst is, niet in leer, en niet in bevinding. Zie bv de HVK en strax de PKN.

Resumé: Als ik het over eenheid heb, en daar voor pleit, bedoel ik de eenheid van 1. en 2. Dat ik veel nadruk leg op 2 is omdat daar in refo-nederland geen aandacht voor is, ja, zelfs een groot wantrouwen. Men ziet het als bedreiging van wat men bevinding noemt, maar wat eigelijk leerstellige-bevinding is.

Tevens wil ik geen eenheid van bovenaf (zoals bij PKN), maar een eenheid van onderaf. Dus geen eenheid in kerkgenootschap, maar meer op persoonlijker vlak, dus iemand mijn broeder noemen als ik merk dat hij belijd dezelfde God te kennen als ik (men zie nogmaals op de eigenschappen die ik net noemde van de ware Godskennis, en je ziet meteen dat de groep mensen die VBG noemt daar meestal niet aan voldoen).

Een kerktop kan besluiten samen te gaan, of samen te gaan werken met een ander kerkgenootschap. 2 voorbeelden daarvan:
1) PKN, de synode (dus niet de kerkleden) beslisten over het samengaan
2) De commissie van onderzoek naar samenwerking van de GG, die onderzoekt of de GG kan samenwerken met GGiN. Een commissie ingesteld door de synode, en los van de kerkmensen

Dát is dus niet wat ik bedoel met eenheid. Wat ik bedoelde met eenheid van onderuit is: Het persoonlijk openstaan voor het geloof van mensen uit andere kerken, kortom: niet meteen veroordelen, maar luisteren naar wat God hen deed ondervinden, en dat toetsen aan de Schrift. En als hun bevinding overeenkomt met de God die geschilderd word in de Schrift, hen behandelen als broeders

Voorbijganger,

Wat is bij jouw bekommerd?
Ik lees in het woord nergens over bekommerd. Tevens is dat inderdaad een vreemd verschijnsel als dat jaren duurt of zelfs een heel leven.
Is de oorzaak misschien de verdeelde kerk?(hoogmoed) eigen dogma's? (hoogmoed) het vereten en verbijten van medechristenen?(hoogmoed). Hoogmoed komt voor de val dus wees voorzichtig asjeblieft!

gr.

Wat is bij jouw bekommerd?
Ik lees in het woord nergens over bekommerd. Tevens is dat inderdaad een vreemd verschijnsel als dat jaren duurt of zelfs een heel leven.
Is de oorzaak misschien de verdeelde kerk?(hoogmoed) eigen dogma's? (hoogmoed) het vereten en verbijten van medechristenen?(hoogmoed). Hoogmoed komt voor de val dus wees voorzichtig asjeblieft!

Alhoewel ik geen vbg ben, wil ik toch even reageren.

Naar mijn mening, en dat is ook een mening die ik door verschillende mensen in de GG en OGG heb horen verklaren, is dat een bekommerde iemand is die zn zonden en ook zijn zondige natuur heeft leren kennen, maar nog niet Christus de zijne durft te noemen. Een ware bekommerde is dus verre van hoogmoedig, maar juist heel erg nederig...

Een ware bekommerde is dus verre van hoogmoedig, maar juist heel erg nederig...

In mijn bijbel lees ik alleen over gelovigen en ongelovigen, niet over bekommerden. Aangezien een "bekommerde" tot de ongelovigen behoort dienen ze hierop worden aangesproken en bestraft. Inderdaad een vreemd verschijnsel...