Als je bidt om vergeving mag je geloven dat God de zonden jou in het bloed van Christus alleen vergeeft.

God gedenkt dan niet meer aan de zonden, maar werpt ze in de zee van eeuwige vergetelheid.

Waarom wijst Paulus dan toch telkens op het eertijds, op hun vorige wandeling, toen ze nog dood waren? Ik bedoel: Als God de zonden vergeet, er niet meer aan gedenkt, waarom moeten wij dat dan wel doen. Moeten wij met David ook nog bidden om de zonden die we in onze jeugd hebben bedreven (Ps. 25:7)? Als God er niet meer op terugkomt, waarom moeten wij het dan nog wel? We mogen toch erop vertrouwen dat ze vergeven zijn, waarom halen we met eerbied gesproken 'oude koeien uit de sloot'?

Oorspronkelijk gepost door Refojongere
Als je bidt om vergeving mag je geloven dat God de zonden jou in het bloed van Christus alleen vergeeft.

God gedenkt dan niet meer aan de zonden, maar werpt ze in de zee van eeuwige vergetelheid.

Waarom wijst Paulus dan toch telkens op het eertijds, op hun vorige wandeling, toen ze nog dood waren? Ik bedoel: Als God de zonden vergeet, er niet meer aan gedenkt, waarom moeten wij dat dan wel doen. Moeten wij met David ook nog bidden om de zonden die we in onze jeugd hebben bedreven (Ps. 25:7)? Als God er niet meer op terugkomt, waarom moeten wij het dan nog wel? We mogen toch erop vertrouwen dat ze vergeven zijn, waarom halen we met eerbied gesproken 'oude koeien uit de sloot'?

Ik denk dat wanneer je de zonden van je jeugd nog niet hebt beleden, dat je dat alsnog moet doen. Als je dat hebt gedaan en je weet dat Christus ook voor die zonden geleden heeft, dan lijkt me de noodzaak ook niet duidelijk. De dagelijkse zonden is wat anders.

Ik vermoed dat Paulus dat doet om het verschil aan te geven tussne vroeger en nu, tussen de band van de zonde en de vrijheid in Christus. Om te gedenken uit hoe grote nood en dood Hij ons verlost heeft.

[Aangepast op 11/11/04 door Miscanthus]

Volgens mij heeft Paulus het over zijn eigen zonde van de christenvervolging. Daarme heeft hij veel leed aangericht, wat hem nog veel smart deed.

Misschien heeft dat te maken met verdieping van zondekennis? Ik bedoel: soms zie je een zonde, maar zie je pas achteraf de diepte van die zonde.

Bv. een net-wedergeborene ziet zijn zonde die hij tegenover God gedaan heeft. Hij heeft er leed over. Maar dat leed word immens verdiept als hij een oog mag slaan op onze lieve Zaligmaker, als hij ziet wat het Hem gekost heeft. Dan word zonde niet zomaar een overtreden van een regel, nee dan wordt zonde een wond in het lichaam van de Persoon die je het meeste liefhebt...

Zonden waarvoor je eerder al vergeving hebt gevraagd, daar hoef je toch niet meer aan te denken. Het bloed is ervoor gestort, het is weggedaan. Waarom gedenkt David dan aan de zonden van zijn jeugd? Waarom zegt Paulus op grond van zijn christenvervolging dat hij de grootste der zondaren is, hij heeft toch een nieuw leven ontvangen, het oude is toch weg? De zonde is toch hem vergeven? En toch doet hij alsof die zonde hem nog aankleeft. Wat betekent de vergeving dan voor je?

Paulus zegt hij is de grootse zondaar because hij heb zo veel van Christus liefde geweten. Denk je dat ieder christen is een paulus of david???
Helaas niet!!! Denk je dat because twee mannen hebt die dingen gezegt... dat
iedereen moet zo praten???
AUB niet.

Oorspronkelijk gepost door Lecram
Volgens mij heeft Paulus het over zijn eigen zonde van de christenvervolging. Daarme heeft hij veel leed aangericht, wat hem nog veel smart deed.

Ja, met je eens , dat denk ik ook.Eerst kwam hij tot geloof en daarna besefte hij wat een schade hij had aangericht. Hij wist best wel dat zijn zonden vergeven waren, maar dat wiste de pijn of schaamte over zijn eigen foute gedrag niet een twee drie uit. Dat weten we toch ook van onszelf!!

[God gedenkt dan niet meer aan de zonden, maar werpt ze in de zee van eeuwige vergetelheid.

Gelukkig maar ! Helaas vergeten wij dit vaak. Het doet me denken aan Corrie ten Boom, die zegt dat er een bordje bij die zee staat : VERBODEN TE VISSEN

Want dat doen wij vaak, terwijl God niet eens meer weet waar je het over hebt, Hij is het vergeten, maar wij niet.

Ik vermoed dat Paulus dat doet om het verschil aan te geven tussen vroeger en nu, tussen de band van de zonde en de vrijheid in Christus. Om te gedenken uit hoe grote nood en dood Hij ons verlost heeft.
Dat denk ik ook Miscanthus.

Gelukkig maar ! Helaas vergeten wij dit vaak. Het doet me denken aan Corrie ten Boom, die zegt dat er een bordje bij die zee staat : VERBODEN TE VISSEN

Want dat doen wij vaak, terwijl God niet eens meer weet waar je het over hebt, Hij is het vergeten, maar wij niet.

Dat is precies wat ik bedoel. Wat vinden de anderen hiervan?

Met deze vraag heb ik ook wel eens gezeten. Ik denk dat vergeten en vergeven twee verschillende dingen zijn.

Het voorbeeld van Corrie ten Boom is schitterend! Ik denk dat we God (met eerbied gesproken) verdriet zouden doen als we Hem in ons gebed steeds weer opnieuw vergeving vragen voor iets waarvan Hij ons gezegd heeft dat Hij die zonden niet meer gedenkt. Hiermee trekken wij Zijn geloofwaardigheid in twijfel…

Dat God onze zonden wil vergeten wil mi niet zeggen dat wij dat ook moeten doen. Dat zou ondankbaar zijn, alsof het de moeite van herinneren niet waard is. Je kunt de vergeving niet los zien van de zonde. Want juist de vergeving die ik op mijn zonden heb ontvangen, bepaalt de grondtoon van mijn dankbaarheid voor God. Gelovig en verwonderd terugzien kan zo een vertrouwend vooruitzien geven. God maakt ook in mijn leven af waar Hij zelf aan begon. Jezus Christus is gisteren en heden dezelfde en in der eeuwigheid.

Ik denk dat het zien op de zonden die je in je jeugd gedaan hebt, vooral een verdieping van de zondekennis aanwijst. Het gaat in die bijbelse gevallen ook niet specifiek over een bepaalde overtreding, maar om de aard van de overtreding, over een intense afkeer van de zonde die zich al vanaf die vroege tijd zich in het leven openbaart.
Ik wil het 'vergeten van God' en het vergeten van mensen niet tegen elkaar uitspelen. Het zicht op de vergeving gaat altijd samen met de erkenning wat er vergeven is. En dat is een doorgaande beweging. Altijd weer opnieuw. Wat betekend vergeving dan voor je? Wel, steeds weer ervaar je die vergeving!

Oorspronkelijk gepost door Gabriëlle

[God gedenkt dan niet meer aan de zonden, maar werpt ze in de zee van eeuwige vergetelheid.

Gelukkig maar ! Helaas vergeten wij dit vaak. Het doet me denken aan Corrie ten Boom, die zegt dat er een bordje bij die zee staat : VERBODEN TE VISSEN

Want dat doen wij vaak, terwijl God niet eens meer weet waar je het over hebt, Hij is het vergeten, maar wij niet.

Dit doet mij denken aan Psalm 99: 8
O HEERE, onze God! Gij hebt hen verhoord, Gij zijt hun geweest een vergevend God, hoewel wraak doende over hun daden.

Dus vergeving sluit straf niet uit. Maar de Heere Jezus heeft toch al de straf op de zonde gedragen in onze plaats?

Oorspronkelijk gepost door Refojongere
Dus vergeving sluit straf niet uit. Maar de Heere Jezus heeft toch al de straf op de zonde gedragen in onze plaats?

Een ieder zoon die Hij liefheeft, kastijdt Hij.

Oorspronkelijk gepost door Refojongere
Dus vergeving sluit straf niet uit. Maar de Heere Jezus heeft toch al de straf op de zonde gedragen in onze plaats?

De eeuwige straf wel. Soms straft God zonden direct in dit leven, zie de geschiedenis van David met Bathseba. Als straf op de zonde sterft het eerste kind, hoewel Nathan zegt: "De HEERE heeft ook uw zonde weggenomen". (zie 2 Samuel 12)

Vergeving sluit straf inderdaad niet uit, dat zingen we trouwens ook in Psalm 6.

O HEER', Gij zijt weldadig;
Straf mij niet ongenadig
In Uwen toornegloed,
Ai, matig Uw kastijden;
Sla mij met medelijden,
Gelijk een vader doet.